Ηρθες και μου φερες ενα μπουκετο απο χαμογελα να τα φορεσουμε μαζι σε πηγα σε ενα δασος πλαι στο κυμα του νησιου που ηδη τωρα νοσταλγουμε τις γωνιες του
Εκει μας χαιδεψε ο ηλιος και η ζωη για να μην ξεχναμε πως εμεις οι ιδιοι φτιαχνουμε το παραμυθι -,οι εραστες του- τις νυχτες επιπλεαμε στο κυμα κοιτωντας ψηλα τα αστερια επεσε ενα αστερι καναμε ευχη και μου πες οτι ηθελες να την σφραγισεις με το φιλι μας τυλιξαμε τα χερια ο ενας στον αλλον για να πιασει η ευχη μας ξημερωμα σε δασος η μικρη μας ζωη ποδηλατα,βαρκαδα στην λιμνοθαλασσα,σπηλια,ποδηλατα,σκηνη,δασος ξανα
Τωρα ο καθενας στην τσιμεντουπολη του σπιτια μας πριν φυγουμε για διακοπες εκανα σαν να μην ηξερα τι θελω πριν φυγουμε για το δασος εκανες σαν να μην ηξερες τι θελεις ουτε εσυ πλεον κι οι δυο θελουμε το ιδιο πραγμα να γυρναμε καθε καλοκαιρι στη φωλια μας στο δασακι
Και ξερεις τι παθαινω απο τοτε που γυρισαμε οταν κοιταζω τον ουρανο? Τα χελιδονια μου φαινεται πως καποιους μου θυμιζουν. . .
Γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι κι οι νυχτες σκορπανε την παλαμη σου στον τοιχο σου γραφω για το ονειρο μας που θα αποκτησει τον δικο του στιχο αυριο... θα παμε να χτισουμε τη φωλια μας σε ενα δασος οπως καθε καλοκαιρι θα κανουμε απο τωρα και μετα θα αντικρυσουμε της ζωης το βαθος στα καστρα που θα φτιαχνουμε και θα χαλαμε στην αμμουδια μια σκηνη δυο υπνοσακοι και τα ρουχα που φοραμε ολα μας τα υπαρχοντα εκει θα μ αγαπας για αυτο που ειμαι μακρια απο τα κοινωνικα ορια της πολης.τα ''πρεπει '' και τα ''μη'' εκει θα σ αγαπαω για αυτο που εισαι με ολα τα χρωματα της μερας κι οχι με το γκρι αυριο θα διασχισουμε τη θαλασσα και θα περασουμε απεναντι στο δασος η αναπνοη μας θα ναι επιτελους φυσικη αργη και καθαρη ο ερωτας μας δεν θα οριζεται απο το νοημα του κοσμου και την λογικη αλλα απ τα καρδιοχτυπια των πουλιων των δεντρων και του φεγγαριου απ την ανασα των κυματων του καλοκαιριου απο τις μυτερες ηλιαχτιδες που θα χτενιζουν τα μαλλια μας τα πρωινα απο το ιερο γαλαζιο που θα βαφτιζει τα κορμια μας ξανα και ξανα
γλιστρουν οι μερες μου στο τζαμι αυριο θα χτισουμε τη φωλια μας εκει που θελουμε εμεις κι οχι εκει που θελουν τα λεφτα μας
αυριο οι μερες θα γλιστρουν στον ανεμο κι οχι στο τζαμι κι οι νυχτες θα σκορπουν την παλαμη σου στο απειρο
Aνάμεσα στα 16 κεράκια της τούρτας της Ιοκάστης βρισκόταν κι ένα πολύ ντροπαλό και ταπεινό κεράκι.Ενώ όλα τους ήταν ενθουσιασμένα που σε λίγη ώρα θα άναβαν για τα γενέθλια της έφηβης και φλυαρούσαν για το ποια ήταν η καταγωγή τους το 16ο κεράκι σώπαινε στην δεξιά γωνιτσα της τετράγωνης τουρτας σοκολάτα.Το πρώτο κερί γελούσε με τα υπόλοιπα που περηφανεύονταν για τις καταγωγές τους.Το δεύτερο το πιο φαντασμένο έλεγε συνέχεια ότι ο προπαππους του είχε ανάψει στην τούρτα του Ναπολέοντα Βοναπάρτη.’’αυτό θα πει μεγαλομανία χρυσό μου!’’ψιθύρισε σαρκαστικά το τρίτο που όλη την ώρα έλεγε πως η λάμψη του θα ξεπερνούσε τα πυροτεχνήματα.Το τέταρτο σχολίαζε το ντύσιμο των καλεσμένων μαζι με το πέμπτο και το έκτο.Το έβδομο στη σειρά έκανε πρόβα το τραγούδι ‘’happy birthday to you’’ και συνεχώς είχε την εντύπωση ότι φάλτσαρε και δώστου απ την αρχή.Το όγδοο χτένιζε τα κρόσσια του για να ανάψουν αμέσως.Το ένατο,το δέκατο,το εντέκατο και το δωδέκατο έκαναν πατινάζ στην σαντιγύ και παράβγαιναν ποιος θα έκανε την πιο καλλιτεχνική φιγούρα.Το δεκατο τρίτο το δέκατο τεταρτο και το δεκατο πεμπτο είχαν οριστεί οι κριτές σε αυτό τον φαντασμαγορικό διαγωνισμό καλλιτεχνικού πατινάζ.Μόνο το δέκατο έκτο χαζολογούσε με χαμηλωμένο το βλέμμα και δεν ήξερε πώς να πλησιάσει τα υπόλοιπα.Ηξερε ότι θα άναβε τελευταίο και ένοιθωε για αυτό το λόγο πολύ ασήμαντο.Σε μια στιγμή τα φώτα χαμήλωσαν.Ήταν φανερό ότι σε λίγο έφτανε η πολυπόθητη στιγμή για όλα τα κεράκια.Όλα τους με το που χαμήλωσαν τα φώτα αρχισαν το μουρμουρητο.Τότε βρήκε ευκαιρία το 16ο κεράκι και πλησίασε τα υπόλοιπα στο σκοτάδι μήπως καταφέρει και μπει στην συζήτηση.’’Εγω ειμαι το πιο φανταχτερο’’φώναζε η εγγονή του κεριού του Βοναπάρτη.Τι μας λες?γέλασε σαρκαστικα το τέταρτο που όλη την ώρα μόνο το κουτσομπολιό είχε στο μυαλό του.Το 16ο κεράκι ακούγοντας τα υπόλοιπα ανόητα κεράκια βυθιστηκε πιο μέσα στην τούρτα και στην απελπισία.Ηξερε ότι η αλαζονία των υπολοίπων ήταν αρκετή για να μην πραγματοποιηθεί ποτέ η ευχή που θα έκανε το 16χρονο κορίτσι μόλις τα έσβηνε.Μόνο μία λύση υπάρχει για να πραγματοποιηθεί η ευχή μιας τούρτας.Το κεράκι που θα σβήσει με ευχή να είναι το πιο ευτυχισμένο.Το ντροπαλό κεράκι όμως ήξερε ότι ούτε αυτό ηταν ευτυχισμένο αλλά ουτε και τα άλλα μπορούσαν να είναι καθώς το ένα ήθελε να ξεπεράσει το διπλανο του και σχηματιζαν κλίμα εχθρικο.Ετσι λοιπόν όλα τα υπόλοιπα είχαν στο νου τους την πρωτιά και φορούσαν ψεύτικα χαμόγελα για να κάνουν πως το καθένα ξεπερνούσε στην ευτυχία το διπλανό του.Κι όλα πίστευαν πως το νόημα της ζωής τους είναι να φανούν όσο πιο μεγαλοπρεπή γίνεται προτού σβήσουν για πάντα κι αυτό τους αρκούσε..Μόνο το μοναχικό κεράκι σκεφτόταν πραγματικά το μικρο κορίτσι που κανενα ουτε και το ίδιο δεν ήταν άξιο να τιμηθεί με την ευχή του και να πραγματοποιηθεί και με δυσκολία κρατούσε τα δάκρυα του για να μπορέσσει μετά να πάρει φωτιά..Ξαφνικά ενώ τα φώτα ήταν χαμηλωμένα μια μικρη γαλάζια πεταλούδα ηρθε και καθισε πάνω στο φτωχό κεράκι.Τότε η πεταλούδα φίλησε το κερί και του ψιθύρισε πως την έστειλε η θεά τύχη για να του πραγματοποιήσει μια επιθυμία μόνο και μόνο γιατι έτσι θα γινόταν ευτυχισμένο και γιατί όπως του εξήγησε μόνο εκείνο που ήταν το πιο δυστυχισμένο γιατί είχε επίγνωση της δυστυχίας του θα μπορούσε να ευτυχήσει πραγματικά.Το κεράκι τότε σκ΄ρτησε από χαρά και ευχήθηκε στην επόμενη του ζωή αφού θα έσβηνε να γινόταν το ημερολόγιο της μικρής ιοκάστης.Να ήταν το χαρτί που θα αποτύπωνε την ζωή της.Τότε ακούγοντας ιστορίες θα έπαυε να νοιώθει μοναξιά.Ηπεταλούδα χοροπήδησε αινιγματικά και ένευσε θετικά στην ευχή που άκουσε.Το κερί θα συνέχιζε την ζωή του μετά από αυτά τα γενέθλια χωρίς την ματαιοδοξία των υπολοίπων που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν η πρωτιά μιας εφήμερης στιγμής.Το ταπεινό κερί ψήλωσε και έγινε τότε από την λάμψη της υπόσχεσης της πεταλούδας το πιο μεγαλόπρεπο κερί της τούρτας.Με σβηστά τα φώτα κι αφόυ άναψε και τα 16 κεριά της η μικρή της φάνηκε πως αυτό το κερί έπρεπε να σβήσει τελευταίο ολοκληρώνοντας την ευχή της.Η ευχή της ήταν να πάψει να νοιώθει μοναξιά.Τι αλλόκοτη σύμπτωση!σκέφτηκε η πεταλούδα καθώς χανόταν στο βάθος..το φτωχό κεράκι και η έφηβη έκανα την ίδια ευχή για να είναι ευτυχισμένοι από δω και πέρα…Πέρασαν μήνες και η Ιοκάστη απέκτησε σύντροφο και ένα καινούργιο ημερολόγιο.Κι από τότε στο ημερολόγιο της έγραφε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές με τον αγαπημένο της.Η μοναξιά της είχε γίνει γλυκιά μοναχικότητα τις στιγμες που κατέγραφε την ίδια της την ευτυχία.Αργότερα θα την έκανε μυθιστόρημα αλλά αυτό δε μας ενδιαφέρει σε αυτήν την ιστορία.Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ευχή της βγήκε αληθινή γιατί στην τούρτα κάποιο ταπεινό κεράκι σκέφτηκε την δική του μοναξιά και την δική της λύπη.Γιατί αυτό το κεράκι θέλησε να συνεχίσει να ζεί ακόμα κι αν ποτέ δεν ανταγωνιζόταν καποιον για να τον ξεπεράσει.Γιατι αυτό το κεράκι ευχήθηκε να συνεχίσει να ζεί σαν ημερολόγιο αφού αγαπούσε αληθινά τους ανθρώπους και το μονο που το ενδιέφερε ηταν να ζήσει χωρίς να νοιώθει μοναξιά.Τα άλλα κεριά έζησαν αυτό που σκέφτονταν..στιγμές φαντασμαγορίας χωρίς συνέχεια..και νόμισαν ότι είχαν κερδίσει την ευτυχία τους στην ανυπαρξία. .Το μικρό κεράκι όμως ήξερε ότι η αληθινή ευτυχία είναι να μοιράζεσαι ζωή σε όποια θέση κι αν βρίσκεσαι...
Your note has been created. Η Γη έλουζε τα μαλλιά της με τις χρυσαφένιες αχτίδες του Ήλιου.Ξημέρωνε κι ο κύκλος της ήταν παιχνιδιάρικος όπως κάθε πρωί.Παρόλο που η τροχιά της ήταν ίδια από τότε που γεννήθηκε τα πρωινά συνήθιζε να είναι αισιόδοξη.Αυτή της η αισιοδοξία έμοιαζε με τον ζήλο μερικών όντων για ζωή.Η φίλη της η Σελήνη είχε αποσυρθεί από ώρα.Έτσι η χαμογελαστή Γη δεν πρόδιδε τις μελαγχολικές κουβέντες που είχε με την φιλενάδα της το προηγούμενο βράδυ.Αυτό που της στοίχιζε ήταν η μοναξιά.Βρισκόταν στο πεντακοσιοστό δισεκατομμύριο της ζωής της,περίπου τριάντα χρονών για τα ανθρώπινα μέτρα κι από τότε που θυμάται τον εαυτό της τον θυμάται ολομόναχο.Δίχως ένα ταίρι να ακολουθεί την τροχιά της,να της φωτίζει το βλέμμα και να ταράζει τα σωθικά της από την αγάπη και την προσμονή λίγο πριν το συναντήσει.Αυτό το πρωί όμως όπως κάθε πρωινό είχε την ελπίδα ότι θα το βρει κάπου στον αστραφτερό ουρανό,στην ουρά κάποιου κομήτη ίσως. . . Από την άλλη,πάνω στο σώμα της κατοικούσε εδώ και 40 χρόνια ο Ορφέας,ένας άντρας αρκετά ονειροπόλος.Αγρότης ήταν μέχρι εκείνο το πρωί που αποφάσισε και πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για να κάνει το γύρο της Γης.Έτσι,τα χρόνια περνούσαν και αυτός ταξίδευε σε στεριές και θάλασσες.Στα 60 του κέρδισε σε έναν διαγωνισμό αστρονομίας ένα εισιτήριο για ένα αστρικό ταξίδι.Θα έμπαινε σε διαστημόπλοιο και θα βλεπε την Γη από μακριά.Ο Ορφέας από την μοναξιά και τα ταξίδια είχε αρχίσει να τρελαίνεται.Είχε αποκτήσει σιγά σιγά την ακλόνητη πίστη ότι η Γη είχε πρόσωπο,φωνή και ψυχή.Το τελευταίο βράδυ προτού ξεκινήσει το αστρικό του ταξίδι η Γη ψιθύρισε στην Σελήνη’’Βλέπω αστέρια σε ζευγάρια να κάνουν βουτιές από ψηλά και δακρύζω.Θα θελα να φύγω μακριά να βρω το ταίρι μου μα δεν γίνεται να αρνηθώ την φύση μου.Κι η φύση μου είναι η τροχιά μου.Έχουν περάσει πεντακόσια δισεκατομμύρια χρόνια ,αύριο έχω τα γενέθλια μου και κανένα αστέρι δεν βρέθηκε ποτέ να μ αγαπήσει.Ωρες ώρες μου ρχεται να πνιγώ στον γαλαξία και να παραμείνω αστρόσκονη χωρίς φωνή,χωρίς καρδιά,χωρίς όνειρα!΄΄Και με αυτά τα λόγια πήγε για ύπνο. . . Όλη αυτην την ώρα ο Ορφέας κοιμόταν μέσα στο διαστημόπλοιο και του φάνηκε μες στον ύπνο του πως άκουγε την ίδια την Γη να λέει πικρά πως θέλει να παρατήσει την τροχιά της για να βρει το ταίρι της.Ηλεκτρισμός τον διαπέρασε.Αισθάνθηκε με σιγουριά ότι όλα τα χρόνια που ταξίδευε κι όλα τα χρόνια που ήταν αγρότης ήταν ερωτευμένος με την Γη.Και τώρα την άκουγε να μιλάει.Το ξερε ότι είχε ψυχή.Χρόνια το ξερε!΄ Ομψς πώς θα της μιλούσε?και πώς θα τον άκουγε?Η Γη δε μιλούσε στην γλώσσα των ανθρώπων παρόλο που αυτός την κατανόησε.Πόσο κρίμα ήταν να μείνει μόνη της ενώ υπήρχε αυτός που της είχε αφιερώσει την ζωή του.Ξύπνησε και πέρασαν δέκα χρόνια μουντά και μελαγχολικά.Η Γη έκλαιγε κι αυτή συνέχεια και σ όποια πόλη κι αν ταξίδευε έβρεχε.Μια μέρα άκουσε ένα τραγούδι με θέμα τους πλανήτες.Τότε του πέρασε από το νου να βρει τον στιχουργό να τον ρωτήσει αν είχε ακούσε κι αυτός με κάποιο μαγικό τρόπο ένα αστέρι να μιλάει,αν τλεος πάντων είχε καποια παρόμοια εμπειρία με την δική του και τέλος αν ήξερε έναν τρόπο που θα έκανε την Γη να τον ακούσει και να τον καταλάβει.Ο ποιητής όντως είχε παρόμοια εμπειρία με την δική του όπως ισχυρίστηκε μα δεν θέλησε να επεκταθεί σε λεπτομέρειες.Του αποκάλυψε όμως πως υπάρχει ένας τρόπος που θα μπορούσε να μιλήσει στην Γη και να τον ακούσει.Θα έπρεπε να πάει σε μια σπηλιά που μέσα θα είχε κύματα θαλασσινά το βράδυ που θα έχει πανσέληνο.Γιατί κάθε φορά που η Σελήνη είναι ολόκληρη στρέφει το βλέμμα της στον κόσμο της Γης και τον αφουγκράζεται.Εκεί θα έλεγε αυτά που ήθελε ,τα κύματα θα τα έλεγαν στην Σελήνη κι η Σελήνη με την σειρά της στην Γη.Έτσι ο Ορφέας βρέθηκε στην σπηλιά της λίμνης της Μελισσάνης στην κεφαλλονιία το επόμενο βράδυ που θα υπήρχε πανσέληνος.Θα μπορούσε να πει πολλά στην Γη,όπως ότι την αγαπούσε κι ας ήξερε ότι ηταν άλλοι κόσμοι,αυτός μικρόκοσμος εκείνη μακρόκοσμος..ή ότι..τέλος πάντων..Ηταν πια 70,η φωνή του έτρεμε, το σώμα του έγερνε προς το σώμα της και τα τελευταία του λόγια ήταν ‘’Εισαι η Γη μου,Σ αγαπω πατρίδα των ονείρων μου’’Τα λόγια του τα πήραν τα κύματα τα ψιθύρισαν στην Σελήνη,τα πήρε η Σελήνη τα ψιθύρισε στην Γη και τότε μονομιάς η Γη έλαμψε και έκλεισε στην αγκαλιά της τον γέρο πια Ορφέα. Όλοι στενοχωρήθηκαν και είπαν πως πέθανε.Κανείς δεν έμαθε την αλήθεια.Οι σφυγμοί που όριζαν την ζωή του ως τότε σταμάτησαν γιατί έπαψε να είναι μόνος.Τον είχε πάρει η Γη στην αγκαλία της.Κι από τότε η Γη κι ο Ορφέας ήταν για πάντα ενωμένοι.Λίγη αστρόσκονη μεσα σε άλλη λίγη. . .Για τους ανθρώπους ο θάνατος είναι το τέλος της ζωής.Για τον Ορφέα ήταν το τέλος της μοναξιάς.
Μια φορα κι έναν καιρο ηταν ένα μικρο αγορι που δεν ηξερε πώς να μιλαει κι ολο σωπαινε.τον λεγαν μουσικουλη γιατι η ζωη του ηταν η μουσικη.καθοταν με τις ωρες στο πιανο και τραγουδουσε με το παιξιμο του,η με τις ωρες ακουγε τραγουδια στο ραδιοφωνο.σε καποιο άλλο κομματι της γης ηταν ένα μικρο κοριτσι που δεν ηξερε να σωπαινει κι ολο μιλαγε.το λεγαν συννεφια γιατι καθοταν με τις ωρες και μιλουσε με τα συννεφα και τις σκιες.ειδικα τις ωρες που ενοιωθε μοναξια τα στοιχεια της φυσης της εκαναν παρεα.ολοκληρες ιστοριες είναι γραμμενες στον ουρανο ελεγε,αρκει να μπορεσει καποιος να τις δει και να τις διαβασει.η συννεφια αγαπουσε πολύ τους ανθρωπους και πιο πολύ αυτους που δε μιλαγαν ποτε για τον εαυτο τους όπως εκανε εκεινη.ένα βραδυ ο μουσικουλης που δεν θυμοταν ποτε τα ονειρα του ειδε ότι βρισκοταν σε έναν τοπο που δεν φαινοταν το σωμα του παρα μονο διαβαζοταν η φωνη του κι αρχισε να μιλαει τοτε με ένα συννεφο.το συννεφο αυτό του ειπε την ιστορια της ζωης του και τον συγκινησε.εκεινος της εστειλε κομματια μουσικης που αγαπουσε και την συγκινησε κι αυτος.από τοτε κάθε βραδυ συναντιονταν σε αυτόν τον μαγεμενο τοπο και σιγα σιγα αγαπηθηκαν και ηθελαν να συναντιουνται και την μερα.’’τι κριμα να συναντιομαστε μονο στα ονειρα μας’’ειπε ο μουσικουλης στο συννεφο/’’τι κριμα να σ αγαπαω και να μην μπορω να αγκαλιασω το σωμα σου τα πρωινα’’ειπε το συννεφο στον μουσικουλη.από τοτε και οι δυο ζουσαν για να ρθει το βραδυ και δεν ειπαν σε κανεναν τι τους συνεβαινει τοτε.ηταν τα βραδυα γεματα μελωδιες και ποιηματα,μουσικες του μουσικουλη και ιστοριες του συννεφου.κι ηταν όλα τοσο αληθινα που εμοιαζαν με παραμυθι.το συννεφο όμως δεν αρκουταν σε αυτό το παραμυθι.ηθελε να γινει σωμα και να παρει μορφη ανθρωπινη.μονο ενας τροπος υπηρχε να ριζωσει στη γη.να κρατησει σιωπη για τριαντα μερονυχτα διπλα στο φεγγαρι χωρις να πει σε κανεναν τιποτα.το συννεφο τρομαξε στην ιδεα ότι όταν ο μουσικουλης το εβλεπε θα του γυριζε την πλατη μονο και μονο για να μπορεσουν καποιο πρωι να αγαπηθουν σαν σωματα.ετσι τα βραδυα ο μουσικουλης εβλεπε το συννεφο να στεκεται διπλα στο φεγγαρι και να μην του γυριζει λεξη.’’με θυμασαι?ειμαι η σκια της αγαπης σου’’το συννεφο κοιταζε αλλου και σκουπιζε λιγα δακρυα’’κλαις?μπορω να σε κανω να γελασεις’’το συννεφο δεν απαντουσε.ετσι ο μουσικουλης σταματησε να πεφτει για υπνο να ονειρευεται το συννεφο και διαβαζε συνεχως μουσικη.αφου περασαν τα τριαντα βραδυα το συννεφο μεταμορφωθηκε σε ένα γλυκο κοριτσακι και ξεκινησε να παει να βρει τον μουσικουλη και να του τα εξηγησει όλα.μα ο μουσικουλης δεν κοιμοταν και ετσι δεν μπορουσε να τον συναντησει πουθενα.’’φεγγαρακι ξερεις που είναι ο μουσικουλης?’’ ‘’στο χωμα καποιας μελωδιας κατοικει αλλα δεν ξερω ποιας’’ ‘’αστερακια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’τον ειδαμε στην αθηνα κατω από κατι παρτιτουρες σε έναν σταθμο ενός τρενου να κοιμαται πηγαινε να ρωττησεις τα περιστερια της αθηνας θα ξερουν ισως αυτά καλυτερα’’’’περιστερια μηπως ειδατε τον μουσικουλη?’’ ‘’ναι..πριν από λιγο περασε από τον σταθμο αττικης αλλα εφυγε με έναν φιλο του..τον ακουσα να του λεει ότι εδώ ερχεται τα βραδυα για να μην σκεφτεται..να βλεπει μονο τους περαστικους και να ξεχνιεται στα ανθρωπινα’’ετσι η συννεφουλα περπατησε μεχρι τον σταθμο αττικης και τον περιμενε μεχρι το επομενο απογευμα..ξαφνου ακουσε μια γνωριμη φωνη να μουρμουριζει έναν σκοπο από το απεναντι πεζοδρομιο..ηταν εκεινος..χωρις να χασει λεπτο επεσε στην αγκαλια του ενώ εκεινος με δυσκολια στεκονταν ορθιος..ειμαι το συννεφο που αγαπησες στον υπνο σου του ειπε..επρεπε να γινω ανθρωπος για αυτό δεν σου μιλουσα τριαντα βραδια..ο μουσικουλης τα χε χαμενα κι αρχισε να κλαιει..δεν ηταν δυνατον!δεν μπορουσε να είναι αληθεια!τα ονειρα γινονται πραγματικοτητα?τοτε σηκωσε το βλεμμα του στο προσωπο της συννεφιας κι αφου την αναγνωρισε της κρατησε το χερι και την ταξιδεψε στην πολη του..από τοτε ο μουσικουλης κι η συννεφια ηταν αχωριστοι μεχρι να τους χωριζε ο θανατος και να τον εκανε αυτόν μουσικη κι εκεινη παλι συννεφο στον ουρανο..θα γυριζαν παλι στις μορφες με τις οποιες αγαπηθηκαν και ολος ο κοσμος που θα περνουσε από την γη θα αναγνωριζε την ανθρωπια σε μια νοτα και τον ερωτα σε καποιο συννεφο
Τα σιδερενια σου δακρυα σκιζουν τα χερια μου καθε φορα που παω να τα σκουπισω κι η σβησμενη ανασα σου κλεβει τα χαμογελα της ζωης μου δεν ειμαι εδω..εχω φυγει..δε θα με βρεις.. οχι γιατι σ αφησα απλα γιατι δεν υπαρχω... οι κτυποι της καρδιας δινουν ρυθμο στο βημα μου μα δεν το ακουω ο σφυγμος μπλαβιζει τις φλεβες μου κατω απο το δερμα μα δεν βλεπω το σωμα σου κι απο μακρια στελνει τη μυρωδια σου μα δε μυριζω τα χειλη σου με αγγιζουν μα δεν γευομαι κι ολο βαζω μουσικες που αγαπησαμε κι ας μην ακουω κι ολο κοιταω οπου κοιτας κι ας μη βλεπω κι ολο γερνω στο λαιμο σου κι ας μη μυριζω κι ολο καταπινω τα σιδερενια σου δακρυα κι ας μη γευομαι. . . με σιδερενια δακρυα στο στομαχι για να τα διωξω απο το προσωπο σου να λαμπει ξανα οπως το γνωρισα και το αγαπησα ας πουν για μενα ''αυτοκτονησε απο αγαπη'' κι ας συνεχισω ως βιολογικο ρολοι... ζωντανη για ολους!