Σκέψεις βλέποντας six feet under...

είμαι.. ενοχλημένη.. απο όλα. είμαι σε μια φάση στη ζωή μου.. stand by..πρωινό ποσκόλιο, απογευματινή δουλειά. Μαθήματα αγγλικα.. προσεχώς και Τούρκικα..

expectations.. όλα αυτά που περιμένουν οι άλλοι να κάνεις. για σένα. απλά με τα δικά τους πρότυπα. αυτό το διαστημα που εχω να γράψω.. είχα πολλά να πω. απλά η συνειδητοποίηση ότι θα τα διαβάσει κάποιος, ο οποιοσδήποτε, το να βγάζεις την ψυχή σου σε αγνώστους.. ακόμη χειρότερα..σε γνωστούς.. σκέφτηκα να αρχίσω ένα άλλο μπλογκ, ένα ανώνυμο, να γραφω μέσα χωρίς να με νοιαζει αλλά φοβάμαι πως θα το αφήσω και κείνο στη μέση..

Κουράστηκα να ζω με το πως περιμένουν οι άλλοι από μένα.. το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ στη ζωή μου ήταν τα ταξίδια.. και όμως νιώθω σε μια φυλακή γεμάτη πρέπει.. χωρίς διέξοδο, χωρίς ανεξαρτησία.. σε κάποια φάση ξεπέρασα για λίγο τις τάσεις φυγής.. ένιωθα content.. το σχέδιο για την Κωνσταντινούπολη αναβλήθηκε επ' αόριστον.. και τώρα πάλι στα παλιά γνωστά λημέρια.. να θέλω να φύγω, να ζήσω μόνη μου.. θέλω ανθρώπους δίπλα μου και όμως μερικές φορές νιώθω ότι όλοι είναι γύρω μου και δε θα ε δεκτούν όπως είμαι..με μερικές εξαιρέσεις...

Δυστυχώς οι γονείς μου σπάνια συγκαταλέγονται σε αυτή την κατηγορία. και είναι λίγο κουραστικό η ταυτότητα σου να προσδιορίζεται από το ότι είσαι η κόρη, το παιδί τους, αντί η Αυγή, η 22 χρονών γαδάρα η οποία έχει απίστευτα πολλά ελατώματα.. συγγενοφοβία εσωστρέφεια και αντικοινωνικότητα.. και από την άλλη πάντα έτοιμη για προκλήσεις, αντέχει όσο ποτό αντέχει και ένα αγόρι, μπορεί και διαβάζει τους ανθρώπους. και ας μη λέει ποτέ αυτά που καταλαβαίνει.. thats me.. χαμένη, περιμένοντας ένα σκοπό στη ζωή, κάτι που να είμαι ΚΑΛΗ, κάτι που να με γεμίζει, που να με κάνει να νιώθω..content.. μερικές φορές μένω γιατί πραγματικά θέλω να προσπαθήσω για να βρω αυτό το συναίσθημα.. σκατοπεισματάρα όσο εν παει. και άλλες φορές απλά δεν έχω επιλογή..

 είναι ηλίθιο. δε θέλω να έχω μια συνηθισμένη ζωή. δε θέλω μια τυπική κυβερνητική δουλειά, ένα τυπικό αρραβώνα για να μη λέει ο κόσμος, μαλακίες και χέστηκα.. θέλω ΠΑΘΟΣ. πάθος στη ζωή, ΧΡΩΜΑ, πελλάρες στα σαράντα μου, να βλέπω πίσω και να πω ότι έζησα, ότι δεν έχω μετανιώσει. ότι ήταν επιλογή μου αυτά που εκανα και αυτά που δεν εκανα.. ότι μπορώ να φτάσω όσο ψηλά θέλω αν προσπαθήσω.. στο σημείο που σε κάποιους τα όνειρα να είναι γελοία...

μπορεί αν δεν έχεις όνειρα να μην απογοητεύεσαι..play it safe..

προτιμω να πω ότι έζησα.. και όσο και αν προσπαθώ να δείξω ότι μπορώ να είμαι αυτό που θέλουν οι άλλοι απο μένα παραμένοντας ο εαυτός μου.. έχω αρχίσει να ψάχνω το κλειδί..

νομίζω ότι αυτό το blog πλεον ανοίγει κανονικα.. για μετακομίσεις θα υπάρξει ειδοποίηση

game on..