...και τώρα ποιος και τί θα γράψει για το νέο δίσκο του Σωκράτη και της Μελίνας; 'Η μήπως... κάτι τρέχει στα γύφτικα; Είναι δυνατόν; Μήπως είναι μία λεπτομέρεια που πρέπει να "χτυπάει" κόκκινο και δεν το 'χουμε πάρει χαμπάρι, γενικώς; Γιατί όταν απαξιώνεις τέτοια ζητήματα, δηλαδή δεν μπαίνεις καν σε διαδικασία αξιολόγησης -ως κοινωνία- τότε σε έχουν πάρει φαλάγγι, δικέ μου. Αλλά "έχει τους λόγους της αυτή η ιστορία κ.λπ". Σοβαρά, όμως αν το καλοσκεφτείς, έχουν ζωρήσει -πάρα- πολύ τα πράγματα. Διότι, έτσι οδηγούν πολύ απλά και τον κάθε νέο δημιουργό ή αυτόν που δνε έχει τα μέσα και τα φράγκα από πλάι, να φτάσει στη εξής απλούστατη σκέψη "και γιατί, αλλά και πως να βγάλω δίσκο;". Αστο, καλύτερα. Το διαδίκτυο, ναι είναι μία λύση, αλλά κι εκεί το χαοτικό δυσκολεύει πολύ το πράγμα. Και όχι μόνον αυτό. Έρχεται καινούργιος Θανάσης, καινούργιος Χαρούλης και εγώ δεν ξέρω τί άλλο. Ή μάλλον για να είμαι ειλικρινής ξέρω, αλλά κι εγώ που θα τα πρωτογράψω; Στο musicheaven και στο musicpaper. Ναι, ευτυχώς. Αλλά το Δίφωνο ήταν το περιοδικό μας. Της παρέας που συναντιόμασταν στους Βράχους, στο Σταυρό, στο Μετρό... Στη χειρότερη συγκυρία βρισκόμαστε. Αλλά πιστεύω πως παρόλα αυτά αν δεν βρεθεί ένας "τρελός" να το συνεχίσει ή να εκμεταλευτεί το κενό και να ανοίξει ένα νέο, σε σωστές βάσεις περιοδικό, η μουσική μας αγορά θα γνωρίσει ημέρες μεγάλης φίμωσης και ολοκληρωτικής επικράτησης του μετρίου. Μάλλον, δυστυχώς, δεν κάνω λάθος...

Και για δες... Ο Σωκράτης τα είχε πει, για ακόμη μία φορά...

"Πάμε να φύγουμε"

στίχοι: Σωκράτης Μάλαμας
μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
όλα ξηλώθηκαν, μείναμε μοναχοί
άνθρωποι σπίτια και φωνές
κάνουν κομμάτια το μυαλό μου
βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές
που μόλις και διακρίνονται στο γύρω.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.

Όλα περνούν σαν αστραπή
κι ο χρόνος μαύρο πέπλο στη σιωπή μου
μπερδεύτηκε το αύριο με το χθες
ότι κι αν λες το ίδιο θα συμβαίνει στη ζωή μου.

Πάμε να φύγουμε απ' αυτή τη πόλη
δεν βλέπεις πως μας στρίμωξαν για τα καλά
απ' το δικό μας χέρι τίποτα δεν περνά
πάμε να φύγουμε.

Στιγμιότυπο 1ο:

Μουντό πρωινό, κλεισμένος πρώτος χρόνος στην Αθήνα, περπατάω στο υγρό πεζοδρόμιο της Αργυρούπολης. Κάνει κρύο, όμως οι σκέψεις μου δεν με αφήνουν να το αισθανθώ. Μου άρεσε πάντα να κάνω θελήματα και για ένα τέτοιο γυροβολούσα κι εκείνη την ώρα. Ανοίγω την βαριά, τζαμένια πόρτα του καινούργιου ψιλικατζίδικου. Ζητάω την παραγγελιά και βαριεστημένα κάνω μια βόλτα με το βλέμμα μου στα τριγύρω. Σαν κεραυνοβολημένος σταματάω πάνω σε ένα περιοδικό με εξώφυλλο τον Νίκο Παπάζογλου. Να πω την αλήθεια, ούτε που κοίταξα τον τίτλο. Ωστόσο, μόλις έφτασα στο σπίτι διαπίστωσα πως είχα στα χέρια μου κάτι πολύ περισσότερο. Άκουγα επί ημέρες το cd με τον Τσιτσάνη και μου πήρε περίπου δύο εβδομάδες για να διαβάσω -και όχι να ξεφυλλίσω- ολόκληρο το περιοδικό. Δεν έχω ξαναδεθεί τόσο πολύ με άλλο έντυπο. Από τότε το περίμενα με αγωνία κάθε μήνα. Είτε στο ίδιο ψιλικατζίδικο, είτε οπουδήποτε αλλού. "Εχτισα" μια ολόκληρη βιβλιοθήκη.

Νεαρός δημοσιογράφος από το 1996 έκανα δειλά-δειλά την πρώτη μου απόπειρα να ενταχθώ στη συντακτική του ομάδα στα 1998, θυμάμαι. Δύσκολο-πολύ δύσκολο. Το περιοδικό απέκτησε θεσμικό ρόλο στην ελληνική μουσική και δικαίως διότι είχε πραγματική και ουσιαστική θέση για τα πράγματα. Δημιουργούσε διάλογο. Έθετε διλήμματα, έδινε -τις δικές του- απαντήσεις.

Στιγμιότυπο 2ο:

Ακόμη θυμάμαι τη χαρά μου όταν ο Σ. μου έδωσε την ευκαιρία να κουβεντιάσω με τον Κώστα Μπαλαχούτη (Κύριος με "Κ" κεφαλαίο) το ενδεχόμενο ένταξής μου στη δημοσιογραφική ομάδα του περιοδικού. Ακόμη μεγαλύτερη χαρά όταν είδα δημοσιευμένο -ολόκληρο και χωρίς παρεμβάσεις- το πρώτο μου κείμενο. Τέλος 2007, αρχές 2008.

Στιγμιότυπο 3ο:

Δεν ξεχνάω ποτέ το συναίσθημα που ένιωσα, όταν έφτασα Πέμπτη βράδυ στην Ομόνοια, Οκρώβριο του 2009, για να διαβάσω δημοσιευμένο το πιο σημαντικό θέμα μου. Ένιωσα μια μαχαιριά να με διαπερνάει όταν το είδα πετσοκομένο και ακόμη περισσότερο όχι για τη δική μου δουλειά, όσο για τον πρωταγωνιστή του θέματος. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τέτοια ανευθυνότητα, τέτοια αναιδή συμπεριφορά και αγνωμοσύνη. Ωστόσο, κάτι κατάλαβα... Δυστυχώς, η αρχή του τέλους.

Στιγμιότυπο 4ο:

Χριστούγεννα προς Πρωτοχρονιά του 2010-2011. Αγόρασα το "Δίφωνο" από συνήθεια. Αποκρουστικό εξώφυλλο (τουλάχιστον για τη δική μου αισθητική), από φωτογραφία... Δελτίου Τύπου! Παρένθεση: Το εξώφυλλο ενός περιοδικού είναι από μόνο του ένα concept. Η δημοσιογραφία έχει αρχές και κανόνες! Το αναφέρω με πάσα γνώση! Πετάω το περιοδικό στον δερμάτινο καναπέ αδιάφορα. Ούτε που το έχω ανοίξει από τότε.

Στιγμιότυπο 5ο:

Το "Δίφωνο" κλείνει από χέρι αστοιχείωτου. Δυστυχώς, ήταν αναμενόμενο σαν εξέλιξη, παρότι απαράδεκτο ως προς τις αιτίες του. Το "Δίφωνο" δεν ανήκει σε όποιον κατέχει τον τίτλο του. Τον "Δίφωνο" ανήκει σε όσους χάρισαν χωρίς σκέψη ό.τι αισθάνθηκαν σε μία βραδια ό,τι περιέχει το... Δωμάτιο. Του Χάρη και του Πάνου. Όποιος δεν καταλαβαίνει, λυπάμαι. Έχει πρόβλημα!