Αχ, πουλάκι… όλοι σε θυμήθηκαν. Ακόμη κι αυτοί που σε ξέχασαν. Βραδιά δικιά σου, ξημέρωμα φτιαγμένο από εσένα. Συννεφιάσματα μαντολινάτα, υγρασία τραγουδιών στάζει ο καιρός. Μετά από τον Πειραιά, άνοιξα πόρτα, μονάχα για δυόμισι άσματα, στου Γιώργη, που άπλωσε τις… φωτιές που βγαίνουν στην παγωνιά.

Τα λέμε το βράδυ!

«Φεγγάρια διαβατάρικα, με μάτια ταξιδιάρικα…», ψιθυρίζει ο Παντελής…

Ο έρωτας για τη ζωή, για τον ίδιο τον έρωτα, για το να αναπνέεις ελεύθερος σε μια χώρα που έβαλε μανδύα για να δείξει φιλελεύθερη, αλλά έχει ακόμη πολλά για να κρύψει, όσο δεν τα αντιμετωπίζει, ο έρωτας απαγορευμένος και ανεκπλήρωτος, το δάκρυ που κύλησε, ο ήχος της σφαίρας που ακούστηκε… Ο πατέρας κι ο γιος, η μάνα και η κόρη, εις διπλούν, η Γερμανία οικοδέσποινα και φιλοξενούμενη στο ευρωπαϊκό προσωπείο της Τουρκίας, η γειτόνισσα ως μετανάστρια – μουσαφίρισσα και ως οικοδέσποινα ιδιότροπη και ρέμπελη, από την άλλη μεριά…

Η δεύτερη ταινία του Φατίχ Ακίν, που κι αυτή την αγάπησα…

Η πρώτη ήταν το «Μαζί ποτέ» (2004)…

Κοινός τόπος το Αμβούργο και η Πόλη… αλλά ο Ακίν αραδιάζει πολλά, για να σταθώ απλώς εκεί…

Ένα από όλα και η έξοχη επιλογή μουσικής. Ανακάλυψη ο Kazim Koyuncu… Με καταγωγή (αυτό φαίνεται στις συνθέσεις του) και από τον Πόντο…

Δες την αντίθεση… Τα σύννεφα τα άσπρα, τη λύπη τους την κρύβουν στο χρώμα της χαράς…

Κολλάς βλέμμα πάνω στο τζάμι, για να ξεκολλήσεις από όσα σφηνώθηκαν και σήμερα, καημοί…

Κίνηση δίχως ενδιαφέρον, η λάμψη έρχεται από τα επόμενα…

Η σιωπή ξανά τα λέει όσα θες να ακούσεις, όπως μυστικά και ήσυχα…

Ο χρόνος βιάζεται ή βαρυγκωμά ανάλογα των λόγων της καρδιάς.

Απόψε θα θελα να έτρεχε λιγάκι, δίχως να εξατμιστεί, γιατί μετά θα επιστρέψω πάλι στο εδώ και τώρα…

Πριν όμως, πόρτα θα χτυπήσω…

https://www.youtube.com/watch?v=5-nUripR8kI&eurl=http://tera-amou.pblogs.gr/

Νικόδημε, σ’ ευχαριστώ…

Επίσης,

«Όπως μυστικά και ήσυχα
οι βροχές μιλούν στα πέλαγα
να 'μουν προσευχή, να ημέρευα
της ζωής σου τα ανήσυχα…»

Νίκος Ζούδιαρης

Υ.Γ. Η φωτογραφία από http://hdrlandscapes.com

Ήρθαν όλα χθες. Αδυσώπητα και ωραία… Τελευταία βραδιά του Σωκράτη για τη χειμερινή περίοδο, λίγο πριν μπει με τα καλά της η Άνοιξη. Με τρία ποτήρια νερό, είπε… νεράκι όσα είχε για να πει και ακόμη πιο πολλά. Ήταν το «εις το επανιδείν», βλέπεις. Λίγο μετά το διάλειμμα, σχεδόν είχα βρει το θάρρος να φύγω… Μετά από 10 λεπτά σχεδόν είχα βρει το θράσος να αράξω για όσο πάει. Είπε και την «Αράχνη», είπε και την «Πριγκηπέσα», είπε τα «Ξωτικά», μα είπε και τη «Νεράιδα»… Όσο πιο προσωπικά. Το ξέρω, το είδα. Του ξέφυγε ματιά προς τον ουρανό… Είχε νεύρο και ιδρώτα ο Σωκράτης, χθες… Με τρία ποτηράκια νερό, επαναλαμβάνω. Τέρμα τα κιτρινωπά, εδώ και καιρό…

Είπε και Λοίζο («Σεβάχ»), είπε και παραδοσιακά, άφησε και την Κρητικοπούλα να μας τραβήξει κατά την πατρίδα της…

Προσωπικά, έμεινα σε αυτό…

Την πέτρα ρώτησα να πει τι ξέρει και αντέχει

Κι εκείνη μου ‘πε τη σιωπή για μυστικό της έχει

Το αστέρι ρώτησα μετά τι έχει μάθει ως τώρα

Τα χίλια χρόνια μ’ απαντά περνάνε σε μιαν ώρα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί να κάψει ό,τι είδα

Και πάνω ο ήλιος μια πληγή, μια κόκκινη κηλίδα

Λάβα το φως αιμορραγεί, να κάψει ό,τι είδα

Το χώμα ρώτησα ξανά παλιά αν ήταν σώμα

Και μου ‘πε τα ψηλά βουνά και αυτά θα γίνουν χώμα

Κι ύστερα εσένανε ρωτώ το νόημα του κόσμου

Και λες το χέρι σου κρατώ και εσύ είσαι δικός μου

Και πάνω ο ήλιος μια βροχή μια χρυσαφένια βρύση

Νερό το φως του να πνιγεί όποιος θέλει να ζήσει

Υ.Γ. Η παρέα άκουγε Σωκράτη μέχρι το ξημέρωμα των 5.10, παρόλα αυτά…