Συνάντησα κι εγώ τον φλογισμό της πρωτεύουσας, τη Δευτέρα το μεσημεράκι, μετά από ένα τριήμερο στην Ήπειρο, όπου η φύση χάριζε απλόχερα το φύσημα δροσιάς που είχε στα αποθέματά της. Κάποιοι φίλοι, μάλιστα, ενώ βρισκόμουν στην εθνική οδό, με… προειδοποιητικά μηνύματα με καλούσαν να κάνω επί τόπου (!) στροφή για να γλιτώσω από τον αρρωστημένο καύσωνα της Αθήνας. Δεν παρασύρθηκα, από τις καλοπροαίρετες συμβουλές, καθώς η προοπτική της πρώτης καλοκαιρινής συναυλίας του Σωκράτη και του Αλκίνοου, μου έδινε ικανό κίνητρο, ώστε να… υποστώ τις συνέπειες. Δεν απογοητεύτηκα… Καταρχήν, ο ίδιος ο λόφος είχε… καλή διάθεση και άφησε τις διόδους του ανοιχτές, ώστε ένα απαλό αεράκι να ξεπλένει ιδρώτα και… ψυχές. Κι ύστερα ήταν κι οι δυο τους αντάμα με τα πιο όμορφα τραγούδια τους, παρόντες καθώς πρέπει και συνεπείς στην συνδιαλλαγή με το κοινό, δηλαδή όλους εμάς. Μου έμεινε η «Πριγκηπέσα» και η «Νεράιδα», ο «Διάφανος», ο κοινός τους «Σεβάχ», ο κατά παραγγελιά «Κεμάλ» (μα, πόσο πολύ πάει στον Αλκίνοο ο Χατζιδάκις!), το «Έχω μια λέξη για να πω» (για όλα φταίει η τεχνητή μας νοημοσύνη ή η αλανιάρα ψυχή μας;), o «Προσκυνητής», το πριν, το κατά τη διάρκεια και το μετά… Πάντως, πιστεύω πως ενώ το συγκεκριμένο σχήμα… αναπόφευκτα δίνει εξαιρετικού επιπέδου συναυλιακό αποτέλεσμα, στερεί από τον καθένα ξεχωριστά κάτι βασικό… Την έκρηξή του. Διότι, όταν η ατμόσφαιρα πλημμύριζε από Αλκίνοο, ήταν η σειρά του Σωκράτη και αντίστοιχα, όταν το ηφαίστειο «Μάλαμας» βρισκόταν προ των… ατμών του, η λάβα παρέμεινε στον προφλοιό, διότι είχε ήδη ερμηνεύσει τρία τραγούδια… Περίμενα τα «Παξιμάδια» για δυο λόγους. Πρώτον, θεωρώ πως πρόκειται για μια ξεχωριστή στιγμή του Σωκράτη με έντονη θεατρικότητα και παθιασμένη ερμηνεία και γιατί το προηγούμενο βραδάκι βρέθηκα στον Αχέροντα… Κάθισα στις όχθες του και περίμενα. Όχι, άδικα. Πέρασε κι ο βαρκάρης, αυτός με το μολύβι στην καρδιά και με τις νυχτερίδες στα μάτια. Όμως δεν είχε όρεξη για πολλά-πολλά κι έτσι δεν με άφησε να τον ρωτήσω. Ήταν τόσο όμορφη η σιγαλιά της νύχτας, που μου ‘δειξε το λαμπύρισμα των νερών και απομακρύνθηκε. Εκεί ήταν τότε που είδα το νόμισμα… Μια πέτρα γκρίζα, πλακουτσωτή κι ωραία, σαν τα όντα τα περίεργα του Θανάση… Την άλλη φορά, θα καλέσω τον Σωκράτη εκεί για να του τραγουδήσει… «Φοράει ο μέρμηγκας γυαλιά κι οι πέτρες έχουν γένια, έχεις και συ κακόμοιρε κουπιά σε μαύρα χάλια που μόλις πέσουν στο νερό λιώνουν σαν παξιμάδια»

Απλό καλωσόρισμα αφήνω. Το πρώτο κανονικό κείμενο, δεν θα αργήσει, μα όχι ακόμη... Τα λέμε σε λιγάκι (sorry, we are under construction).

Αλλά, αν θέλετε... Say something, say something, anything!