Μ' ένα χαμόγελο τα θαύματα τα είπες...

Υ.Γ1. Ταξιδιάρα, κοίτα μη χαθούμε τώρα έτσι; Να κρατάς το βότσαλο και δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε στον Αχέροντα... Οποιος σε πειράξει θα ΄χει να κάνει μαζί μου! Ελα όποτε θέλεις. Στη διάθεσή σου... Απόψε θα παίξω τη Φεϊρούζ στο ούτι. Δώσε μου τόνο κι έλα να τραγουδήσουμε μαζί... Μην αργήσεις... Μετά τις 5, δεν θα σε περιμένω. Θα πάω να δω την αυγή. Ναι, αυτή της Νεράιδας... Αϊντε...

Υ.Γ2. Τι ρωτάς μωρέ; Και βέβαια κατάλαβα... Θα περάσω το βραδάκι και θα στο τραγουδήσω. Σιγά τον κόπο...

Ελειπε το «Seniorita», ανακάλυψα το καταπλητικό και ατμοσφαιρικό «Out To Get You». Ξέρεις, πιστεύω πολύ στο ότι όταν καθαρίζεις λιγάκι τους λογαριασμούς με την σύγχηση και η καρδιά... σκέφτεται καθαρά, ό,τι πρόκειται να σου δείξει το δρόμο ή να σου περιγράψεις αυτόν που περπατάς, εμφανίζεται. Ετσι, μου φαντάζει απόψε αυτός ο τραγούδαρος των James... Θέλω να το ακούω συνέχεια. Αισθάνομαι, πως βρήκα το τραγούδι του καλοκαιριού μου... Ετσι μου φαίνεται. Αλλά ακόμη έχουμε 18 Ιουλίου (εντάξει, προς 19 είναι...). Που ξέρεις; Μπορεί να υπάρξει κι άλλη τέτοια βραδιά... Μα καθώς ξέρω οι... συνωμοσίες δεν συμβαίνουν συχνά. Αλλιώς, δεν θα ‘χε και νόημα. Θα καταντούσαν της συνήθειας κομμάτι. Και τα όμορφα έχουν σπανιότητα. Ναι, σε εσένα μιλάω, που κάνεις πως δεν ακούς ή δεν καταλαβαίνεις. Μα δεν πειράζει. Κανείς δεν έχει σημασία, τί προσποιείται, μα τί στ’ αλήθεια αισθάνεται. Σου στέλνω χαιρετισμούς, με τ’ αγέρι του πιο κάτω. Του Νικόλα Ζούδιαρη. Το θυμάσαι το τραγουδάκι; «Σου στέλνω με τ’ αγέρι χαιρετισμούς, όταν θα σε χαϊδεύει να με ακούς»...

Ακου κι αυτό με την πρώτη ευκαιρία...

"...γιατί η σιωπή καμιά φορά λέει βαριές κουβέντες"

Νίκος Ζούδιαρης...

Εψαχνα καιρό για τον στιχουργό της σιωπής...

...ζηλεύω κι εγώ την αποψινή νύχτα! Ο λόγος; Η συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου με την Αφροδίτη Μάνου, όπως αναφέρθηκε κατά κόρον. Η συναυλία της Αφροδίτης Μάνου με τη Νατάσσα Μποφίλιου, όπως δεν μπορώ να ανεχτώ μέσα μου διαφορετικά. Με όλο το σεβασμό προς τη Νατάσσα, για την οποία έχω την καλύτερη γνώμη ως προς την τέχνη της και ως προς το χαρακτήρα της.

Είναι προσωπικοί οι λόγοι που βέβαια έχουν να κάνουν με τη γλυκιά νοσταλγία που ξυπνά μέσα μου το σημείο αναφοράς «Αφροδίτη Μάνου».

Η Μάνου υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα την οποία αντιλήφθηκα ως τραγουδοποιό. Ημουν μικρός, μα έφτανε και σε εμένα ο σεβασμός που απέπνεε η παρουσία και η μουσικοσκαλιστική της. Έπιανες στον αέρα τη λαχτάρα και την προσμονή για τα τραγούδια της. Τότε στα μέσα του ‘80, κυρίως από τη γενιά την οποία τώρα εκπροσωπώ.

Και δεν ήταν μονάχα η «Νυχτερινή εκπομπή» ή το ολόφρεσκο ακόμη και σήμερα «Φολκσβάγκεν» της. Η γυναίκα Αφροδίτη Μάνου, απολύτως θυληκή ως παρουσία, μα μυστηριώδης και εύθραυστη, είχε λόγο στοιβαρό, δυνατό, ολοζώντανο, με τόλμη έως και λεβέντικο. Να και η «Βαβέλ» αργότερα, να και το «Μήλο», να και το καταπληκτικό «Ηπειρώτικο τραγούδι». Θα μου πεις «σιγά την έκπληξη. Σου αρέσει λόγω κοινής καταγωγής το συγκεκριμένο». Θα σου απαντήσω «ξέρεις πολλούς να έχουν πολιτικό λόγο στις μέρες μας και να τον εκφράζουν τόσο καθαρά, τεκμηριωμένα, μα και ευγενικά, με ιστορική αυτάρκεια; Διευκρινίζω πολιτικό, όχι κομματικό (σ.σ. αποστροφή μου φέρνει και που το αναφέρω…)»

Ζηλέυω την αποψινή νύχτα… Θα ‘θελα να ακούσω την Αφροδίτη Μάνου να τραγουδάει…

«Η νύχτα κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες
Βάζει μια βόμβα στην Κυψέλη κι ύστερα λέει ότι θέλει
Η νύχτα ότι και να γίνει, αναλαμβάνει την ευθύνη
Κι αυτός που ξέρει τι συμβαίνει, ζει με τη νύχτα και σωπαίνει»

 Μα νομίζω πως είχε στο πλάι της αυτή τη μικρή, ίδια ο Βεζούβιος στο «Εν λευκώ», που τέτοια τραγούδια της βαστάει να τα ερμηνεύει. Της αλήθειας και της δύναμης, δηλαδή. Πιστεύω, τελικά ότι η αποψινή βραδιά έκρυβε συν τοις άλλοις, μια έξοχη επιλογή συνεργασίας. Οι δυο τους φαίνεται πως μοιάζουν καταπληκτικά στην καλλιτεχνική ψυχή τους. Και τίποτε δεν μου λέει μέσα μου πως η Νατάσσα θα το διαψεύσει…Κι αν τυχόν το διαβάσει αυτό το κείμενο, κάποιος κατάλληλος στην περίσταση… Ας επαναληφθεί η αποψινή νύχτα! Ο χειμώνας θα ‘χει πολλές του είδους. Ε, θα ‘μαι κι εγώ εκεί στην επόμενη. Για να μην ζηλέυω!  

Υ.Γ. Ευχαριστώ κι από ‘δω τον Aiolos_m για το...

«Φύσηξε βοριάς κι ο χάρτης το χορό χορεύει
που το φίδι των συνόρων ξέρει να γητεύει
Αδελφέ μου του χειμώνα, ράτσα μου βουνίσια
ποια σειρήνα σε τραβάει ρίζα Πωγωνίσια»

Gracias Ojos de Brujo!

(Μόλις πριν από λίγο έχασα, μέσω λάθος... save, ένα από τα καλύτερα προσωπικά μου κείμενα. Για όλα φταίνε αυτοί εδώ οι... μάγοι, είμαι σίγουρος:-)) Μα πάμε πάλι από την αρχή...

Η μέρα μου -επαγγελματικά- ήταν κόπια όσων πέρασαν σχεδόν σε όλο τον τελευταίο μήνα. Καταεξαντλητική... κι αυτό γιατί η δουλειά μου με αγαπάει. Οσο κι εγώ, δηλαδή τη γουστάρω, εξού και την ανέχομαι.

(Οπως συχνά -τις περισσότερες φορές, δηλαδή- και ο έρωτας απαιτεί, να τον ανέχεσαι για να σε δέχεται...)

Εφτασα στο Θέταρο Βράχων κατά τις 12,20 και είχα χάσει περίπου 40 παράστασης της λατρεμένης μου παρέας από την καρδιά της Καταλωνίας, μα ουσιαστικά τίποτε από τα καλύτερα...

Τα "μάτια του μάγου" κοίταζαν ολάνοιχτα και κατευθείαν σε κάθε ψυχούλα, που δεν συγκρατούσε σε συμβάσεις το σώμα και εκείνο λυκνίζονταν σε ρυθμούς rumba Catalana!

Οι Ojos de Brujo -για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα μήνες- με έκαναν να νιώσω ό,τι και στο Womad του Peter Gabriel όταν μας επισκέφτηκε το 2002. Μέσα σε ένα τέτοιο πολύχρωμο κύμα μουσικής και ανθρώπων από τις φυλές του κόσμου όλου, πάνω που κι όταν το χαμόγελο ανθίζει και ολόγυρα απλώνεται μέσα σε διονυσιασμό χορού, ανάδυσης νου και ψυχής, θα 'θελα να αφήσω τελευταίο "αντίο" σε αυτή τη ζωή που τόσο λατρεύω και λαχαταρώ να... ζήσω τελείως (προς αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης:-))

Μάλλον, πάντως, θα αρκεστώ στην υπομονή, μέχρι οι Ojos ξανάρθουν. Εκτός κι αν μέχρι τότε σταθώ -ούμε άξιος -οι να γίνουν εδώ και τώρα τέτοιες στιγμές ξανά...

Γιατί όχι; Δεν χρειαζονται... μάτια μάγου, μα καθαρά!

Oleeeeeeeeee!

Είμαστε παντού με το άγγιγμα ενός κουμπιού, μα τις περισσότερες φορές η διαδρομή είναι που μετρά κι ας κουράζει.

Νιώθουμε με διάφορα υποκατάστατα αισθήσεων, μα ό,τι μας προκαλεί το ερέθισμα είναι που αξίζει.

Με τόσο μεγάλη προσφορά πληροφοριών τριγύρω μας, η γνώση μοιάζει οικεία μας και την κραυγάζουμε σε διαπροσωπικούς διαγωνισμούς κατοχής της… Μα όταν γνωρίζεις, σιωπάς και πράττεις. Δεν πολυμιλάς.

Μόλις πριν από λίγους μήνες πάτησα τα πλέον των τριάντα και σίγουρα πλέον δεν… βιάζομαι να μεγαλώσω.

Βιάζομαι όμως να ζήσω.

Φιλοσοφίες… θα μου πεις. Ε, σκέψεις, θα σου πω.

Καιρός για να ζήσω… Τώρα…

Είναι που δεν παίρνει άλλη αναβολή. Θα γράψω το τραγούδι που χρωστώ στον εαυτό μου. Και θα είναι και όμορφο…

*ο τίτλος δανεικός από τα «Φώτα που σβήνουν»