Ό,τι κι αν φαίνεται εκεί στο ανάμεσα,

πρώτα διόδια πληρώνεις, τα μεράκια να μερώνεις…

Ειδάλλως, όλα γαλάζια και πλανέματα, μα χάρη δεν σου κάνει.

Για ένα άγγιγμα σου ζητά παιδέματα…  

Για ό,τι σατανικό συμβαίνει στην χώρα μας -από θεούς κι... ανθρώπους- τα τελευταία 24ωρα, αντί προσωπικού σχολίου, θα ήθελα να σας προτρέψω στα δικά σας σχόλια, ακούγοντας αυτό εδώ...

(Οχι, δεν είναι καθόλου άσχετο...) https://www.youtube.com/watch?v=fZxG5HWblKA

…λίγες ώρες πριν από το αντίο στη Νίσυρο, είπα το «καλησπέρα» στο Νικόδημο. Να πω την αλήθεια, είχα την περιέργεια της στιγμής στο αντάμωμα, άλλωστε η οικειότητα δεν ήταν δεδομένη, εκτός κι αν…

Εκτός κι αν εξαιρέσει κανείς ό,τι υποψιαζόμουν. Μα, τελικά αυτό είναι. Ό,τι φύτρωσε από την ψυχή και τη γραφή του Νίκου είναι ό,τι μας δένει. Γιατί κι εγώ γι’ αυτό όλο κι επιστρέφω στο νησί. Όπως εγώ, έτσι και τόσοι άλλοι.

Η «Τέρα Αμου». Την ένιωσα τόσο δική μου. Μια πίκρα στάθηκε στο λαιμό, καθώς έγνεθε το νήμα η Όλια. Σαν να φάνηκε κάτι κι απ’ τη δική μου ζωή. Μα, συνάμα θαυμασμός και μια κρυφή υπερηφάνεια. Ένιωθα αυτό το παιδί (έτσι φάνταζε ακόμη στα μάτια συγγενών και φίλων, μα πιο πολύ της γιαγιάς της ποιήτριας που με στοργή του σκάρωσε στίχους ειδικά για τη δική του μεγάλη νύχτα), που σε μορφή άνδρα έκρυβε την ένοχη ντροπή του, (το απογύμνωμα, διότι τώρα πια όλοι θα μπορούν να δουν εντός μέσα από ένα μικρό παραθυράκι. Ετσι η έκθεση ή κάνω λάθος Νικόδημε;) σα να ‘ταν δικός μου άνθρωπος. Και χαιρόμουν γι’ αυτόν. Και παρατηρούσα και την παραμικρή λεπτομέρεια στις εκφράσεις τις δικές του και στων δικών του.

Ένα μικρό δείγμα από όλα αυτά η φωτογραφία που δημοσιεύω. Ευγνωμοσύνης δείγμα για τη χειραψία Νίκο και Νικόδημε. Δεν έκανα λάθος…

Θα χαρώ ο χρόνος να κυλήσει γρήγορα και να ανταμώσουμε ξανά στο πλακόστρωτο του δρόμου, μπροστά στο πανέμορφο χαλί του Νισύρικου κύματος.

Έχουμε πολλά να πούμε και να διηγηθούμε!

Θα ήθελα, μα δεν μου βγαίνει λυρικό στοιχείο στην περιγραφή του φετινού καλοκαιριού. Στωικά θα περπατήσω τα μονοπάτια των αναμνήσεων. Δύσκολα ήταν στην αρχή, υπομονή χρειάστηκε αρκετή και δύναμη. Η Πηγή «λέει» στέρεψε. Μα τα λακκώματα ακόμη γεμάτα με νερό της είναι. Αχ, μωρέ και να ‘βλεπες πόσες ψυχούλες σκύβουν ακόμη και δροσίζονται. Σ’ είχα μετά και στον πηγεμό προς Σύμη και Νίσυρο. Όπως το όρισες.

Κι ο Θοδωράκης στα καλύτερά του (καλά, ειδικά τώρα…) και η Ελένη που νέα κορνίζα με φιλμ ετοιμάζει και η φίλη σου η Όλια που τόσο αγγελικά διάβασε, σαν… διαβάτης πάνω στα γράμματα που λέξεις σκαλίζει με το βλέμμα. Είδες και το παρεάκι; Όλοι σε θυμήθηκαν. Μα πιο πολύ ο ουρανός. Σε είδα, μην το αρνείσαι Πολλές φορές σε είδα να κρυφοκοιτάζεις. Και στο χωριό, ε;

Μα πιο πριν «στο φως του Πανορμίτη», όπως τραγουδά ο Παντελής τους στίχους του Ηλία. Περπάτησα φέτος το καλοκαίρι. Δεν πολυμιλούσα. Παρατηρούσα και άκουγα. Ευτυχώς πολλή μουσική, κυρίως. «Κι από τη Μαραθούντα, τα λόγια που ‘πες πού ‘ντα;»

Μου ‘μεινε το άγγιγμα στα αληθινά της Νισύρου, που με καλεί όλο και πιο ξεκάθαρα και να δω τι θα αποκάμω, το ανέβασμα και αναπνοής κέρασμα της Σύμης, το πορτοκαλί της Σαντορίνης, το πανέμορφο του τόπου μου, που μου ‘χε λείψει. Μα μου ‘μεινε πιο πολύ και κάτι άλλο. Φιλία. Αυτή με χτύπησε στον ώμο, όποτε το χρειάστηκα. Και μάλιστα απλόχερα.