Όταν σου λέω πορτοκάλι… άστο καλύτερα, μην βγαίνεις. Οι πορτοκαλιές κάηκαν και τα πορτοκάλια σάπισαν. Επίσης, τα λόγια μαράθηκαν. Δεν έχουν νόημα, πια… κι αξία. Μονάχα ό,τι φαίνεται κι ας μην είναι αληθινό. Κι ας μην υπάρχει…

Ωστόσο, όλα αυτά ξανανθίζουν κάποτε... Εχεις υπομονή; Ακόμη και η γη θα ξαναγεννηθεί... Μην ξεχάσουμε να αντικρίσουμε το τελευταίο ηλιοβασίλεμα αυτού του κόσμου...

Ακουσα πως ο ήλιος θα φορέσει τα καλά του...

Ξέρει κανείς πώς περνάνε τον χειμώνα τα απομακρυσμένα, πανέμορφα ακρογιάλια της άγονης γραμμής; Ποιες φουρτούνες τα μαστιγώνουν, πόσο αλάτι καταπίνουν μέχρι να τα γλυκάνει ξανά ο ήλιος; Τα γλαροπούλια τους κάνουν –άραγε- παρέα; Προσωπικά, το σκέφτομαι και θλίβομαι… Θα ήθελα να τα επισκεφτώ, έτσι δυο λόγια να αραδιάσουμε… Το βράδυ θα ρωτήσω και το ούτι…

Υ.Γ. Οι συλλογισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν κυριολεκτικά, μα και μεταφορικά…