Στα mid-90ς όπου είχα την αξέχαστη εμπειρία να δίνω (τρις καθότι παιδί τζιμάνι) τις Πανελλήνιες για να εκπληρώσω την αρχέγονη και αταβιστική επιθυμία της μισής ανθρωπότητας, δηλαδή να γίνω δικηγόρος (οι άλλοι μισοί θέλουν να γίνουν γιατροί), έπεφτα συνέχεια πάνω στην λέξη αλλοτρίωση. Βλέπετε 3 ήταν οι φετίχ συμβουλές των φροντιστηριάδων-εκθεσειάδων για να σαρώσουμε στην έκθεση, 1ον να διαβάζουμε το κυριακάτικο Βήμα, 2ον να ξεσκολίσουμε τα άπαντα του Κορνήλιου του Καστοριάδη και 3ον και βασικότερον (όπως και στα γκρέμλιν ήταν να μη φάνε μετά τις δώδεκα) να τα χώνουμε πάντα στην αλλοτρίωση. Θες ήταν για ναρκωτικά, η αλλοτρίωση τα φταίει όλα, θες ο αναλφαβητισμός πάλι η αλλοτρίωση, θες η μοναξιά στις σύγχρονες πόλεις, αμ τι το συζητάμε κιόλας; Σαν την κακιά πεθερά της αλλοτρίωσης είχαμε γίνει. Και φυσικά καθότι και το τότε εκπαιδευτικό σύστημα (αντίθετα με το σήμερα βεβαίως βεβαίως), προήγαγε την δημιουργικότητα, επιβράβευε την φαντασία και επιζητούσε την υποκειμενική κριτική σκέψη, αρκεί όλ’ αυτά φυσικά να ήταν copy-paste, να μη βάζαμε με ποινή παλουκώματος το α’ενικό και κυρίως να γράφουμε για να αναπτύξουμε τις ιδέες άλλων, ποτέ δεν κατάλαβα τι στα τσακίδια σήμαινε αυτή η κακόμοιρη λεξούλα.

Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και αφού ποτέ δεν ξεπέρασα το 13 στην έκθεση (πάντα μου ξεφεύγανε αυτά τα άτιμα τα α’ενικά) και απέκτησα μια έντονη αντιπάθεια γι’αυτή την κωλολέξη που μου φέρθηκε τόσο αχάριστα, διάβασα σε μια εφημερίδα (τώρα αν ήταν το κυριακάτικο Βήμα θα σας γελάσω) που έλεγε και 5 πράγματα περί αλλοτρίωσης και ξεστραβώθηκα λίγο.

Η αλλοτρίωση λοιπόν προέρχεται από τη σύνθεση του άλλος και τρέω και σημαίνει γίνομαι ξένος απέναντι στον εαυτό μου. Ωραία λέξη και χρήσιμο το νόημα της και κρίμα που δεν χρησιμοποιείται και περισσότερο σήμερα που κολλάει όσο ποτέ άλλοτε, αλλά ας όψονται οι φροντιστηριάδες-εκθεσειάδες που μας την κάνανε τόσο αντιπαθητική, όσο το μουρουνόλαδο ήταν για τους πατεράδες μας.

Πιστεύω (και φτιάχνομαι αφάνταστα που χρησιμοποιώ α’ενικό) ότι πολλά από τα πρόσωπα που ταλανίζουν την επικαιρότητα, αλλά και άλλα που την ταλάνιζαν στο παρελθόν και πολλά άλλα που μοιραία θα την ταλανίσουν στο μέλλον έπαθαν αλλοτρίωση (πώς λέμε κόλλησαν γρίπη), δηλαδή έγιναν ξένοι απέναντι στους εαυτούς τους, σε αυτό που κάποτε υπήρξαν και στις αλήθειες που μια φορά και έναν καιρό αποτελούσαν σημεία αναφοράς για την ζωή τους.

Μια εξήγηση ίσως βρίσκεται σε μια επιγραμματική εξυπνάδα (η οποία παρεπιπτόντως κάνει έξαλλο έναν φίλο ΚΚΕτζη κάθε φορά που του τη λέω, συνοδευόμενη από το κακεντρεχές είναι η αλήθεια σχόλιο, ότι διολισθαίνει προς ΠΑΣΟΚ), «αν δεν είσαι κομμουνιστής στα 20 σου δεν έχεις καρδιά και αν είσαι ακόμη στα 40 σου δεν έχεις μυαλό». Ας αφήσουμε τη στενή έννοια του ΚΚ και ας πιάσουμε την ευρύτερη έννοια της επαναστατικότητας, της διάθεσης να αλλάξεις τον κόσμο και της ριζοσπαστικότητας που είθισται να’χει κάθε νέα γενιά.

Είναι ωραίο λοιπό να΄σαι πιτσιρικάς, να την παλεύεις μέσα από ιδεολογικές αναζητήσεις και αγώνες, να γκομενίζεις αγρίως (μια σημαντική παράμετρος που οι ηθικοπλαστικοί αγωνιστάδες παραλείπουν να αναφέρουν) και γενικά να την περνάς ζάχαρη ικανοποιημένος από την πληρότητα που σου προσφέρει η αντιστοιχία θεωρίας και πράξεων, καθώς κάνεις αυτά που πιστεύεις και πιστεύεις αυτά που κάνεις.

Έλα όμως που ο καιρός περνά και αρχίζεις και κάνεις υποχωρήσεις, εκτιμάς περισσότερο τις ανέσεις και μειώνεις την επαναστατικότητα σου, προκειμένου να μεγαλώσεις την τσέπη σου. Και φτάνεις ας πούμε (τυχαία τα παραδείγματα οιαδήποτε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις παρακαλώ πολύ να θεωρηθεί συμπτωματική) από αριστερός δημοσιογράφος να γίνεσαι μεγαλοκαρχαρίας των ΜΜΕ, με την αριστερή ιδεολογία να γίνεται παρελθόν, ένδοξο μεν αλλά παρελθόν δε, χρήσιμο για συνεστιάσεις, κορώνα στο κούτελο, αλλά φάντασμα στο μυαλό, ή φτάνεις ας πούμε από δεξιός καθηγητής να γίνεσαι πανίσχυρος κομματάρχης, αριβίστας, άκρατος κυνηγός του ποδόγυρου και να στέλνεις την αξία της οικογένειας, της πατρίδας και της ηθικής να κάνει παρέα με την αριστερή ιδεολογία του πρώτου δημοσιογράφου, στο νεκροταφείο των νεανικών ονείρων.

Είπαμε βέβαια καθαρά θεωρητικά τα παραπάνω και μακριά από’μας, αλλά κακά τα ψέματα μάγκες, υπάρχει μεγάλη αλήθεια στο ρητό «τους πλούσιους πολλούς εμίσησαν, το χρήμα ουδείς» και στο αδερφάκι του, «τους εξουσιαστές πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς». Το χρήμα ή η εξουσία σε αλλάζει πρώτα απ’όλα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και κατόπιν μοιραία απέναντι στους άλλους. Αν ο παραπάνω δημοσιογράφος ή ο καθηγητής μπορούσαν να συναντήσουν τους 20χρονους εαυτούς τους δεν θα΄χαν και πολλά να πουν, θα΄τανε πια ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ.

Φυσικά αυτό δεν βγάζει κανέναν έξω από το κόλπο, ούτε εμένα ούτε και εσάς, απλά για να αλλοτριωθείς έτσι, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις χρήμα και εξουσία, αλλιώς είσαι σαν το μπάζο-γεροντοκόρη ή τον γέρο-ηθικολόγο και τα χώνεις στην αμαρτία γιατί δεν μπορείς να αμαρτήσεις πια.

Προσωπικά, όντας φαντάρος στην Ρόδο και 2 μέρες πριν φύγω για Αθήνα (όσοι ήταν στρατό θυμούνται πόσο ατελείωτες είναι οι τελευταίες μέρες), με χώνει ένας λοχαγός να πάρω κάτι νέους και να μεταφέρουμε κάτι καλώδια. Διάθεση ανάμεσα πατάτα και αγκινάρα, σέρνω τα πόδια μου με το βάρος των 8μηνων αρχαιότητας και το τεράστιο κύρος που μου χάριζε η μισή σαρδέλα στο πέτο (άλλο ανέκδοτο αυτό που θα το διηγηθώ όταν με ξαναπιάσει μιλιταριστική έκλαμψη), παίρνω 5 νιούφηδες να κάνουμε την αγγαρεία και όπως είναι φυσικό τα παιδάκια θέλησαν να φιδεύσουν όπως κάθε υγιώς σκεπτόμενος φαντάρος πράττει απέναντι στις ανούσιες αγγαρείες και όπως έκανα και εγώ σ’όλη τη θητεία μου. Λοιπόν το αίσθημα ανωτερότητας που η παλαιότητα και η εξουσία της θέσης που είχα, με έκανε όχι μόνο να τσακωθώ, όχι μόνο να τους στείλω τάκο (2 Φ τσίμπησαν και λίγο καθυστερημένο, αλλά sorry ρε παιδιά) γιατί άκουσον-άκουσον τόλμησαν να ειρωνευτούν τον (μη χέσω) παλαίουρα, αλλά το χειρότερο όλων ήταν ότι έγινα κάτι το ξένο μέχρι τότε σ’εμένα, δηλαδή ένας τραμπούκος και μισός.

Συμπέρασμα, η εξουσία και το χρήμα είτε πρόκειται για έναν καραγκιόζη υπο-δεκανέα στη Ρόδο, είτε για μεγαλοεκδότες-δημοσιογράφους, είτε για γενικούς γραμματείς, σε αλλοτριώνει το ίδιο, μόνο η διάρκεια, το μέγεθος  και η ποιότητα αλλάζει. Για ακόμη μια φορά, μια γελοιογραφία του μεγάλου ΚΥΡ, λέει πολύ καλύτερα με 3 σκίτσα, όσα εγώ ταλαιπωρώ σε 2 σελίδες WORD.

Και επειδή κυκλοφορούν πολλά άσχημα ανέκδοτα για την υπόθεση Ζαχόπουλου, να ακόμη ένα: Γιατί στο Υπουργείο Πολιτισμού έχουνε συσκότιση; Γιατί έπεσε ο γενικός…

Καλό ΣΚ σε όλους και όλες

Ξέρετε γιατί η συγκεκριμένη ταινία είναι η αγαπημένη μου; Για έναν βασικό λόγο, κανείς δεν είναι αυτός που η ηθικοπλαστική μας κοινωνία ορίζει «καλό». Είναι δηλαδή καλός ο Blondie (Κλίντ Ήστγουντ); Ας γελάσω κινέζικα, ένας άνθρωπος ο οποίος ασκεί το ευγενές επάγγελμα του κυνηγού κεφαλών δεν αποτελεί και αυτό που κάθε πεθερά θα ονειρευόταν για την κορούλα της. Φυσικά και δεν είναι καλός, ένα καθίκη και μισό είναι, που όμως το συμπαθείς και περίεργο συναίσθημα αυτή η συμπάθεια.

Και συνεχίζω, γουστάρω αυτή την ταινία για τα οξύμωρα της. Για παράδειγμα ο Κακός (Λι Βαν Κλιφ) σκοτώνει 3 στην αρχή και μετά άντε να δώσει και καμιά σφαλιάρα, ενώ ο (και καλά) Καλός τρώει για κολατσιό καμιά 15αρια, όσο για τον Άσχημο(Έλι Γουάλας); Αυτός καθαρίζει μέχρι και τις μύγες. 

Και σ’αυτόν έγκειται και η πρωτοτυπία της ταινίας, γιατί είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της και είναι ένας άσχημος. Ο Tuco είναι ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας καθώς μαθαίνουμε γι΄αυτόν και το παρελθόν του, για την οικογένεια του, για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει (διαφορετικά σε κάθε Πολιτεία, προσέξτε το κάθε φορά που τα απαγγέλλουν όταν πάνε να τον κρεμάσουν) και γενικά παρουσιάζεται σαν ένας Οδυσσέας αλά μεξικάνα..

Αντίθετα ο Καλός και ο Κακός παραμένουν στερεότυπες κυρίως φιγούρες, που παραπέμπουν σε αντίστοιχες καρικατούρες pulp fiction.

Μια σημαντική λεπτομέρεια, οι ηθοποιοί στην ταινία αυτή ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ, αλλά πετάνε ατάκες και μόνο ατάκες όπως:

When you have to shoot, shoot, don't talk 

You never had a rope around your neck. Well, I'm going to tell you something. When that rope starts to pull tight, you can feel the Devil bite your ass 

I like big fat men like you. When they fall they make more noise. 

Don't die, I'll get you water. Stay there. Don't move, I'll get you water. Don't die until later.

I have a system, very much like yours. Only difference is I don't shoot the rope, I shoot the legs off the stool. Adios 

You think you're better than I am? Where we came from, if one did not want to die of poverty, one became a priest or a bandit! You chose your way, I chose mine. Mine was harder. You talk of our mother and father. You remember when you left to become a priest? I stayed behind! I must have been ten, twelve. I don't remember which, but I stayed. I tried, but it was no good. Now I am going to tell you something. You became a priest because you were... too much of a coward to do what I do!

Put your drawers on, and take your gun off.

Στην ταινία αυτή, με λιτό τρόπο θίγονται ζητήματα όπως η παράνοια του πολέμου (κορυφαία στιγμή η σφαγή στην γέφυρα με τον μεθυσμένο λοχαγό των Βορείων), η κοινωνική δυσπραγία (ο παραπάνω διάλογος με τον παπα αδερφό του), η ηθική της ανηθικότητας (στην τελική ο Blondie πάντα κόβει το σχοινί από το λαιμό του Tuco) και γενικά ένας αντι-ηρωισμός, ίσως αντι-χολυγουντιανός και σίγουρα αντι-τζονγουεινικός αλλά πολύ ειλικρινής.

Για τη μουσική του Morricone τα ’χουν γράψει άλλοι καλύτερα από ’μένα οπότε δεν έχω κάτι να προσθέσω.

Συμπέρασμα, η πραγματική ζωή κρύβει μπόλικη μιζέρια, απανθρωπιά και το άδειο στομάχι αποτελεί το καλύτερο ιδεολογικό κίνητρο. Ο μανδύας των μεγάλων ιδανικών, των ηρώων και των ιστορικών επιτευγμάτων, είθισται να σκεπάζει την ανθρώπινη παλιανθρωπιά, την απίστευτη σκληρότητα και την άκρατη συμφεροντολογία.

Αλληγορία με το σήμερα; Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να αντιπαραβάλλω ένα σπαγκέτι γουέστερν, με την γουεστερνική επικαιρότητα που βιώνουμε, αν και εδώ που τα λέμε τα σπαγκέτι γουέστερν είχαν και άριστους σκηνοθέτες όπως ο Σέρτζιο Λεόνε, ενώ εμείς ούτε μια τσόντα της προκοπής δεν μπορούμε να γυρίσουμε καλά-καλά.

Στον ρόλο του Καλού αναμφισβήτητα ο Θέμος, δεν πα να ναι ό,τι θέλει εγώ τον συμπαθώ για το χιούμορ, την εξυπνάδα ή έστω για ό,τι κάποτε υπήρξε, αν και ο Blondie στην ταινία μιλούσε κομματάκι λιγότερο (όπως και ήταν κομματάκι πιο αδύνατος και κομματάκι πιο ξανθός, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες). Για τον ρόλο του Κακού, πολλοί οι υποψήφιοι δημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες…τι να πω βάλτε όποιον γουστάρετε (το ξαναλέω ο Blondie πάντα κόβει το σχοινί από το λαιμό του Tuco). Οι πολιτικοί πάλι ενσαρκώνονται στον ρόλο του Billy Carson, του αξιωματικού των Νοτίων, που΄φαγε τα λεφτά του συντάγματος και το έσκασε με την Maria (παντού και πάντα Cherchez la femme). Οι δευτεροκλασάτοι απατεώνες στην ταινία μεταφράζονται στους Μεξικανούς ληστές, που σκοτώνονται (ποτέ δεν αυτοκτονούν) εν ριπή οφθαλμού και σε αντίθεση με τους δικούς μας σπάνια λένε έστω και μια κουβέντα. Τα λεφτά πάλι είτε και κινηματογραφικά είτε και αληθινά, είτε είναι 200.000 σε δολλάρια είτε 5.000.000 είτε 500.000.000 και σε ευρώ, είτε βρίσκονται σε σεντούκια είτε σε μυστικούς λογαριασμούς είναι πάντα τα ίδια. Μωρέ καλά το λέει το τραγούδι «για τα λεφτά τα κάνεις όλα»… και τέλος,

Άσχημος είναι ο καθείς φτωχοδιάβολος που προσπαθεί να ξεγελάσει το σύστημα για να επιβιώσει, να γίνει από τσακάλι λύκος και να φάει προτού τον φάνε, θιασώτης του όσα φάμε και όσα πιούμε και πιστός στο κλέψε για να ’χεις. Δεν συμπαθείς εύκολα τον άσχημο γιατί στην ουσία είναι κάποιος από ’μας και ως γνωστόν τα ομώνυμα απωθούνται.

Και όπως έλεγε και ο Blondie στην αρχή της σκηνής της μονομαχίας «Two hundred thousand dollars is a lot of money. We're gonna have to earn it».

Εγώ πάλι θα έλεγα, είναι πολλά τα λεφτά Άρη και δε γίνεται αλλιώτικα, για να πιάσεις ψάρια πρέπει να βρέξεις και τον κώλο σου.

Καλημέρα σε όλους και όλες

Τις προάλλες διάβασα ένα βαρύγδουπο βιβλίο με βασικό και καθόλου πρωτότυπο τίτλο «Παγκοσμιοποίηση», όπου προσπαθούσε να πιάσει το θέμα με βάση την οικονομία, την πολιτική και τον πολιτισμό. Αν το έπιασε; Μωρε το έπιασε και του έδωσε και κατάλαβε, χρόνια είχα να διαβάσω τόσες κοτσάνες αραδιασμένες σ’ένα μόνο βιβλίο, κοτσάνες μεν, ακαδημαικά διατυπωμένες δε, με τον τρόπο που μόνο ένας πολιτικάντης μπορεί να μιλάει, δηλαδή πολύπλοκα, ωραία και ρητορικά χωρίς στην ουσία να λέει τίποτε. 

Για παράδειγμα «…ο καταχρηστικός οικονομισμός των νεοφιλελεύθερων περιγραφών της διαδικασίας είναι απόρροια της «disembeddedness», της απόπειρας δηλαδή να αποσυσχετιστεί η «οικονομία» από τα ζητήματα εξουσίας, κοινωνίας, πολιτικής…» μιλάτε ελληνικά ρε κύριοι, δεν έχουμε τελειώσει όλοι κοινωνιολογία στο Πάντειο ούτε βγάλαμε την ΑΣΣΟΕ, αν δεν βγάζει γρυ ο μέσος κόσμος στον οποίο ανήκω εγώ τι ρόλο βαράνε τα βαρύγδουπα βιβλία σας, για να γεμίζουν τα ράφια στις βιβλιοθήκες;  

Τον όρο τουλάχιστον εξηγεί πώς βγήκε, «από το αγγλικό globalization που καταχωρήθηκε πρώτη φορά στο λεξικό Webster το 1960». Πάλι καλά δηλαδή, γιατί το μόνο που αποκόμισα ήταν, παγκοσμιοποίηση μπλαμπλαμπλα, οικονομική παγκοσμιοποίηση μπλαμπλαμπλα, πολική παγκοσμιοποίηση μπλαμπλαμπλα και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση μπλάμπλαμπλα και μπλα.  

Μόνο ένα σημείο μου έκανε κλικ «…απλουστευμένος και εκλαϊκευμένος από τα ΜΜΕ, χρησιμοποιούμενος από πολλούς πολιτικούς σχεδιαστές ως εύχρηστη συντομογραφία ή σχήμα λόγου, ο όρος παγκοσμιοποίηση κατέληξε να σηματοδοτεί την απεριόριστη διάχυση…"αυτό είναι κύριοι τι στα κομμάτια το παιδεύετε, δεν ξέρετε ότι το αισθητήριο της Κοινής Γνώμης είναι πανίσχυρο; Απλά τα πράγματα που λέει και το άσμα, ένα απεριόριστο χυμαδιό, ένα συντεταγμένο μπάχαλο, ένα γαϊτανάκι των μουρλών, έτσι το αντιλαμβάνεται ο κόσμος το πράγμα. Ακούς εκεί υπεραπλούστευση και εκλαΐκευση, που και έτσι να΄ναι δηλαδή την προτιμώ από την ακαδημαϊκή μπουρδολογία. 

Εδώ και χρόνια για την παγκοσμιοποίηση, υπάρχει το παροιμιακό ρητό «Το πέταγμα μιας πεταλούδας στην Κίνα μπορεί να προκαλέσει τυφώνα στην Αμερική» και αν αυτό μπορεί να κάνει μια αθώα κινέζικη πεταλουδίτσα στην Αμερική, φανταστείτε τι μπορεί να κάνει η Αμερική αν η οικονομία της πάρει την κάτω βόλτα στον υπόλοιπο κόσμο. Άλλωστε ο Αλογοσκούφης το δήλωσε «δεν επηρεάζεται αποφασιστικά η ελληνική οικονομία από τα εσωτερικά προβλήματα της αμερικανικής» υπάρχει μεγαλύτερος λόγος ανησυχίας απ΄αυτή την δήλωση; 

Φυσικά αυτή καθαυτή η παγκοσμιοποίηση δεν πρόκειται παρά για μια λέξη, δηλαδή για φρέσκο αέρα, τον οποίο εμείς νοηματοδοτούμε και του δίνουμε σάρκα και οστά με βάση τις προεκτάσεις του στην καθημερινότητα. Και καθότι τα θετικά της ελεύθερης αγοράς, της απρόσκοπτης οικονομίας και της παγκόσμιας εφαρμογής του προτάγματος του Διαφωτισμού Laissez faire, Laissez passer, ωχριούν μπροστά στον φόβο της ανεργίας, της υποαπασχόλησης, της ακρίβειας, του κατακερματισμού του ασφαλιστικού, της έλλειψης του κράτους πρόνοιας και ίσως-ίσως ακόμη και ενός οικονομικού κραχ το οποίο θα αγκαλιάσει στη στοργική του αγκαλιά όλο το «παγκόσμιο χωριό» (γλυκιά έκφραση της παγκοσμιοποίησης), τείνουν τα αρνητικά της να προκαλούν φόβο στη σκέψη και στη συνείδηση του μέσου ανθρώπου. 

Βέβαια ο πιο διαδεδομένος ορισμός που έχει διαδοθεί στον κυβερνοχώρο είναι αυτός που δόθηκε με αφορμή το δυστύχημα της πριγκίπισσας Νταϊάνας και πάει κάπως έτσι:  

Μια Αγγλίδα πριγκίπισσα, που με τον Αιγύπτιο φίλο της έχει ατύχημα σε μια γαλλική σήραγγα, μέσα σε ένα γερμανικό αυτοκίνητο με ολλανδική μηχανή, που το οδηγεί ένας Βέλγος μεθυσμένος από σκοτσέζικο ουίσκι, ενώ τους ακολουθούν από κοντά Ιταλοί παπαράτσι με γιαπωνέζικες μοτοσικλέτες, τυγχάνει των πρώτων βοηθειών από έναν Αμερικανό γιατρό με βραζιλιάνικα φάρμακα! Και όλα αυτά σου τα γράφει ένας Έλληνας που χρησιμοποιεί την τεχνολογία του Μπιλ Γκέιτς, κι εσύ πιθανώς τα διαβάζεις σε έναν από τους αμέτρητους υπολογιστές της IBM, που χρησιμοποιεί ταϊβανέζικα τσιπς, και κορεάτικη οθόνη, συναρμολογημένο από εργάτες της Μπαγκλαντές σε ένα εργοστάσιο της Σιγκαπούρης, που μεταφέρανε σε φορτηγά Ινδοί, και έκλεψαν Ινδονήσιοι, και ξεφόρτωσαν Σικελοί λιμενεργάτες και μετέφεραν Μεξικανοί παράνομοι, και τελικά σου πούλησαν Αφρικανοί μετανάστες.

Εξυπνητζίδικο δε λέω αλλά κομμάτι επιφανειακό… 

Ίσως στο τι είναι τελικά παγκοσμιοποίηση να απαντά ο Τζόν Στάινμπεκ (John Steinbeck) στο κλασικό «Τα σταφύλια της Οργής»/«The grapes of Wrath», πιστεύω από τα βιβλία που οφείλει να’χει διαβάσει κανείς όπως και δήποτε και με λίγα λόγια διαπραγματεύεται την κατάθλιψη της οικονομικής καταστροφής που βίωσε η Αμερική στα χρόνια του κραχ, μέσα από τη μοναχική Οδύσσεια ενός ήρωα που έμελλε να αποτελέσει διαχρονικό σύμβολο του Tom Joad (αν θέλετε ρίχτε ένα βλέφαρο στα Μπλουζ της Σκόνης του infowar στο youtube).

Το παραπάκατω είναι ένα χαρακτηριστικό σημείο του βιβλίου και της ταινίας και είναι στο σημείο όπου ένας πράκτορας λέει σε μια οικογένεια αγροτών, να την κάνουν από το χωράφι τους, το οποίο κατασχέθηκε λόγω χρεών: 

Πράκτορας: Δεν μπορώ να βοηθήσω, το μόνο που ξέρω είναι οι εντολές μου. Αυτοί μου λένε να σε διώξω και αυτό σου λέω σε΄σένα.

Μούλει: Εννοείς να φύγω από τη γη μου;

Πράκτορας: Τώρα μη τα βάζεις μαζί μου, δεν φταίω εγώ.

Γιός του Μούλει: Και τότε ποιος φταίει;

Πράκτορας: Ξέρεις σε ποιόν ανήκει αυτή η γη, στην Shawnee Land and Cattle Company.

Μούλει: Και ποιος είναι η Shawnee Land and Cattle Company;

Πράκτορας: Δεν είναι κανένας είναι μια εταιρεία.

Γιός του Μούλει: Έχουν όμως έναν πρόεδρο δεν έχουν; Έχουν κάποιον που να καταλαβαίνει τι είναι ένα δίκαννο έτσι δεν είναι;

Πράκτορας: Γιε μου δεν είναι δικό του το λάθος γιατί η τράπεζα τους υποδεικνύει τι να κάνουν.

Γιός του Μούλει: Εντάξει τότε που βρίσκεται η τράπεζα;

Πράκτορας: Στην Τούλσα, αλλά ποιο το νόημα να πας εκεί αφού δεν είναι επικεφαλής παρά ένας μάνατζερ, ο οποίος είναι ένας ημι-τρελλος από την αγωνία του τύπος που προσπαθεί να κρατήσει μια σειρά με τις εντολές που του δίνουν από την Ανατολή

Μούλει: Τότε λοιπόν ποιόν να πυροβολήσουμε;

Πράκτορας: Αδερφέ δεν ξέρω, αν ήξερα θα σου΄λεγα, απλά δεν ξέρω ποιόν να κατηγορήσεις…

Το συμπέρασμα που βγάζω από τον κύριο Στάινμπεκ;

Παγκοσμιοποίηση είναι όταν θέλεις να πάρεις την καραμπίνα και να καθαρίσεις αυτούς που σου πηδήξανε την ζωή και δεν ξέρεις ούτε και βρίσκεις ποιόν να (πρωτο) πυροβολήσεις.

Καληνύχτα σε όλους και όλες

Τι ξέρουμε λοιπόν για το αυθεντικό ρεμπέτικο; Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο απ’ότι ως μουσικό είδος εξέφρασε τους πρόσφυγες δημιουργούς του οι οποίοι μέσα σε λιτό στίχο και με τη συνοδεία μπαγλαμά, μπουζουκιού και κιθάρας έδωσαν πνοή στη δυστυχία τους, στις Χαμένες Πατρίδες και στην μιζέρια της καθημερινότητας τους. Βέβαια ως Έλληνες διακρινόμαστε και από έναν ναρκισσισμό και μια άκριτη και άκρατη παρελθοντολαγνεία η οποία μας κάνει να αναπολούμε τις δάφνες του παρελθόντος ξεχνώντας ότι οι δάφνες μόνες τους δεν έφτιαξαν τίποτε απολύτως και κάνουν το πολύ-πολύ για κάνα στιφάδο.

Παρόλα αυτά δεν πιστεύω να νομίζει κανείς, ότι η δυστυχία εκφρασμένη μέσα από τραγούδι είναι δικό μας προνόμιο, καθώς ένα μεγάλο κομμάτι της μουσικής παραγωγής βασίζεται στη φιλοσοφία που έφτιαξε και το ρεμπέτικο.

Τέτοια είναι και τα calypso songs, τα οποία έχουν τις ρίζες τους στο μουσικό εκείνο κώδικα επικοινωνίας που είχαν επινοήσει οι αφρικανοί σκλάβοι, καθώς αλυσοδεμένοι όντες στα «πλοία της αγάπης» απαγορεύονταν να μιλάνε μεταξύ τους ταχαμου για να μην αποδράσουν (και να πάνε που στον Ατλαντικό;) και όπου τα λόγια δεν μπορούσαν η μουσική έκφραση έφτανε και περίσσευε.

Ο «βασιλιάς» των calypso songs είναι φυσικά ο Harry Belafonte και το έναυσμα για μένα να γράψω τούτα, ήταν ένα βιντεάκι που μου έστειλαν (4ο στο τέλος παραπλεύρως) και τον δείχνει να τραγουδάει το φοβερό «Banana Boat Song» στα αγαπημένα muppet, φαίνεται ότι ο άνθρωπος εκτός από φωνάρα είχε και χιούμορ.

Αυτή ήταν και η τρίτη φορά που το τραγούδι αυτό έπεσε στην αντίληψη μου μέσα από την τηλεόραση. Η πρώτη ήταν στην πιο χαρακτηριστική ταινία, του λεγόμενου και «weird» αλλά αγαπημένου μου σκηνοθέτη Tim Burton το «Beetlejuice». Την έχετε δει (και γελάσει) φαντάζομαι οι περισσότεροι και όσοι δεν το έχετε κάνει αύριο με τον κηδεμόνα σας. Η σκηνή λοιπόν έχει ως εξής, τα φαντάσματα (Alec Baldwin και Geena Davis) θέλουν να διώξουν τους ανεπιθύμητους Deetz και το σινάφι τους από το σπίτι τους και όταν αυτοί κάνουν το δείπνο σε φίλους τους καταλαμβάνουν και τους βάζουν να τραγουδήσουν και να χορέψουν στο Banana Boat Song, απολαυστική η σκηνή και όπως ανακάλυψα απολαυστικό και το τραγούδι.

Η πλάκα είναι ότι σχετικά σύντομα αφότου είδα την ταινία έπεσα πάνω και σε μια εξελληνισμένη σατιρική εκδοχή του, όταν ο Λαζόπουλος των 80΄ς ο Χαρυ Κλύν, τραγούδαγε το «Έ!, εγώ φταί, εγώ φταί, εγω φταί…που τους έκανα δεινόσαυρους…», και για να καταλάβετε τι ήθελε να πει ο ποιητής, ήμασταν πια στα μέσα 90’ς με Παπανδρέου για πρωθυπουργό και Καραμανλή για Πρόεδρο, το όλον 200 χρόνια αμφότεροι και με διαδεδομένο αστείο (;) «Μα τι θέλουν γέροι άνθρωποι και ασχολούνται με την πολιτική; …Φαίνεται πως από ένα σημείο και μετά η πολιτική αντικαθιστά το σεξ…Δηλαδή;…Να κάνουν στην χώρα τους ό, τι δεν μπορούν να κάνουν στη γυναίκα τους». Επίκαιρη παρατήρηση, αν ο Ανδρέας και ο Κωνσταντίνος τότε είχαν τη δικαιολογία των γηρατειών, ο Κώστας και ο Γιώργος σήμερα τι δικαιολογία έχουν;

Και πάμε πίσω στο τραγουδάκι, βλέποντας το βιντεάκι όπου εξηγεί το νόημα του έστω και χιουμοριστικά, αλλά το επεξηγεί, αποφάσισα να το κοιτάξω και πέρα από τη μουσική, το ρυθμό και τη φωνή του Belafonte, δηλαδή σε επίπεδο στίχου και νοήματος. Σαν στίχος (χωρίς τις επαναλήψεις) πάει κάπως έτσι,

Day-o, Day-ay-ay-o
Daylight come and me wan' go home
Day, me say day, me say day, me say day
Me say day, me say day-ay-ay-o
Daylight come and me wan' go home

Work all night on a drink a' rum
Daylight come and me wan' go home
Stack banana till the mornin' come
Daylight come and me wan' go home

Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home
Come, Mister tally man, tally me banana
Daylight come and me wan' go home

It's six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home
Six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home

A beautiful bunch a' ripe banana
Daylight come and me wan' go home
Hide the deadly black tarantula
Daylight come and me wan' go home

It's six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home
Six foot, seven foot, eight foot BUNCH!
Daylight come and me wan' go home 

Στίχοι όπως… Daylight come and me wan' go home…, Work all night on a drink a' rum, και Come, Mister tally man (ο επόπτης), tally me banana, έχουν τον ίδιο τραγουδιστό πόνο που βρίσκει κανείς και στο αυθεντικό ρεμπέτικο.  

Βρίσκω ότι ανάμεσα στα calypso και τα ρεμπέτικα, μπορεί οι αποστάσεις να είναι κομμάτι μεγάλες, οι άνθρωποι κομμάτι μελαψοί, τα μουσικά όργανα να είναι κομμάτι διαφορετικά αλλά η ουσία του τραγουδιού, δηλαδή το ανθρώπινο μεράκι και οι αγωνίες, κομμάτι όμοιες.

Καλησπέρα σε όλους

Τις τελευταίες μέρες και πιο συγκεκριμένα  από τη στιγμή που ο Ζαχόπουλος αποφάσισε να διαπιστώσει αν  ο νόμος της βαρύτητας έχει πρακτική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή, έχει στηθεί ένα ωραίο πανηγυράκι που το τρώμε στη μάπα καθημερινώς, τι αναλύσεις, τι παράθυρα, τι άρθρα, τι εκπομπές τι talk show, τι ο Τσοβόλας πάλι ως δικηγόρος, ένα Ειδικό Δικαστήριο μας μένει ακόμη για να δέσει το γλυκό (αλήθεια λέτε τα DVDιά να τα βάλανε μέσα σε pampers;),

Δεν έχω ιδιαίτερη διάθεση να κριτικάρω το θέμα καθαυτό, μάλιστα μου τη σπάει η κακεντρέχεια των λοιπών αμόλυντων παρθένων της δημόσιας ζωής που πετροβολούν έναν σκοτωμένο (άσχετα αν επιβιώσει βιολογικά), μα καλά κανείς από δαύτους δεν έχει ακούσει ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»;

Το θέμα όμως που για μια ακόμη φορά αναδεύεται από πίσω είναι η δύναμη του Τύπου και όταν μιλάμε σήμερα για ΜΜΕ μιλάμε για προπαγάνδα μεν, αλλά μια προπαγάνδα μεταμφιεσμένη με το μανδύα του φιλελευθερισμού (χα), της πολυφωνίας (2χα), του πλουραλισμού (3χα), της διαφάνειας (πολλά χα), και της ελεύθερης κοινωνίας πολιτών (εδώ πια πνιγήκαμε στο χάχανο).

Καθότι μου αρέσουν οι αλληγορίες και μέσα από τη μελέτη της ιστορικής συνέχειας μπορώ να καταλάβω λιγάκι και το σήμερα, πιστεύω ότι η έννοια της προπαγάνδας, δηλαδή του καταιγισμού των αισθήσεων με εικόνες και μηνύματα, της έμμεσης προβολής του αμοραλισμού, της νάρκωσης των συνειδήσεων, του ξεχειλώματος της εγωπάθειας και του ναρκισσισμού και πολλών άλλων φαινομένων κοινωνικής παθογένειας, βρίσκεται στην κυρίαρχη εκείνη θέση που κάποτε οραματίστηκε για τα ΜΜΕ ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος πρώτος μετουσίωσε την προπαγάνδα σε μια πολιτική, οικονομική και κοινωνική δύναμη, ο κύριος Γιόζεφ Γκαίμπελς (Joseph Goebbels).

Τον έχετε ακουστά πιστεύω όλοι τον κύριο Υπουργό Διαφωτισμού και Προπαγάνδας του Γ’Ράιχ (Volksaufklärung und Propaganda-πετυχημένος πάντως αυτός ο Διαφωτισμός δεν μπορείς να πεις) και να μην τον έχετε όλο και κάπου θα έχετε ακούσει τους όρους γκεμπελισμός ή γκεμπελίσκοι που συχνά πυκνά εξαπολύουν οι περί ου ο λόγος κόρακες αναμεταξύ τους και είναι ίσως από τα λίγα σημεία ειλικρίνειας (οι αλληλοκατηγορίες δηλαδή) που μπορεί να έχει σήμερα μια δημοσιογραφική κουβέντα.

Ο Γκέμπελς λοιπόν ήταν ο πρώτος επιστήμονας, μην πω και καλλιτέχνης στο θέμα χειραγώγησης του πλήθους, δημιουργίας εντυπώσεων και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, βλέπετε δεν ήταν απλά δημαγωγός ή καλός ρήτορας αλλά ο μαέστρος ενός πρωτοφανούς στα χρονικά μηχανισμού προπαγάνδας. Οι αρχές με τις οποίες στήριξε αυτό τον μηχανισμό βλέπω καθημερινά πια να έχουν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο για τα σημερινά ΜΜΕ.

Ας τις κατηγοριοποιήσω λιγάκι,

1ον. Βασική αρχή ενός homo-media είναι να έχεις απωθημένα, κόμπλεξ ή ακόμη καλύτερα μίσος απέναντι στην κοινωνία και να το επιδεικνύεις σε κάθε περίσταση. Ο Γκέμπελς ήταν κοντοστούμπης και με κουσουρεμένο το ένα του πόδι. Αποτέλεσμα, καρπαζοεισπράκτορας στο σχολείο και ανίκανος προς υπηρεσία στο στρατό. Συνέπεια, άσβεστο πάθος να αποδείξει την αξία του σε μια κοινωνία που τον περιγελούσε και φυσικά δεν αναρριχήθηκε στην κορυφή με διαλογισμό και καλούς τρόπους στο τραπέζι. Θυμάμαι επ’αυτού και μια αμερικάνικη γελοιογραφία όπου ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού λέει σε μια μαμά για τον κανακάρη της «κυρία μου ο γιός σας είναι βίαιος, αντικοινωνικός, χείριστος μαθητής, τραμπούκος και καρφί και ως εκ τούτου πιστεύω ότι μπορεί να γίνει λαμπρός δημοσιογράφος».

2ον. Να έχεις σεξουαλικές ορμές ενός καλογέρου του Μεσαίωνα. Ο Γκέμπελς είχε λέγειν, είχε υψηλή μόρφωση, και ήταν πανίσχυρος ως Υπουργός του Ράιχ (σήμερα τόσο ψηλά δεν θα έφτανε, το πολύ-πολύ να γινότανε γενικός γραμματέας στο Υπουργείο Πολιτισμού), δεν άφηνε ούτε θηλυκιά γάτα απείραχτη και για μια Τσέχα καλλονή (Τσέχα=καλλονή) μάλιστα πήγε να αυτοκτονήσει (κοίτα να δεις φίλε μου, απόπειρα αυτοκτονίας για πήδημα [όχι για ψύλλου]). Άξιο παρατήρησης ότι όλες οι ηγετικές φυσιογνωμίες των ΜΜΕ, αν και δικτάτορες στην καθημερινή τους συμπεριφορά αποδεικνύονται πολύ δημοκράτες στην επιλογή ερωτικών συντρόφων μην αφήνοντας κανένα φύλο παραπονεμένο.

3ον. Να συγκεντρώνεις την εξουσία ούλη στα χέρια σου, ίνα ικανοποιηθεί το αρχαίο ρηθέν «ενός ανδρός αρχή». Ο Γκέμπελς έλεγχε τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τα βιβλία, τις κινηματογραφικές ταινίες, τα επίκαιρα, τις ρεκλάμες, τις εκθέσεις τέχνης, τη μουσική, τα συνθήματα στους τοίχους, το ταχυδρομείο, τα τσάγια των φιλανθρωπικών οργανώσεων και οι φήμες λένε και τα ραβασάκια στα σχολεία. Όλοι οι δίαυλοι, ενημέρωσης, κουλτούρας, καλλιτεχνικών ρευμάτων, άπαντα τα πάντα με λίγα λόγια στα χέρια του. Έτσι ελέγχανε την ενημέρωση ΤΟΤΕ, ενώ σήμερα μπαααα δεν γίνονται τέτοια πράγματα, Πιπέρι! Πιπέρι!

4ον. Να γίνεσαι όχι απλά από κλητήρας δήμαρχος, αλλά άμα λάχει ν’αγοράζεις και το δημαρχείο, όχι τίποτε άλλο, αλλά να μην την σπάσεις και σ’όσους έχεις άχτι απ΄όταν ήσουν υπαλληλάκος; Αλλιώς δεν έχει και γούστο το πράγμα. Και φυσικά αυτό συνεπάγεται και φράγκα στο ταμείο, ο Γκαίμπελς από φτωχοδιάβολος που κυνήγαγε τα μάρκα με την απόχη, έφτασε στα καλά του να καθαρίζει και 300.000 μάρκα το χρόνο και επειδή τότε δεν είχαν ανακαλυφτεί τα νησιά Καϋμάν, οι off-shore εταιρείες και τα ρέστα, αλλά και έπρεπε σαν τη γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμιος βιοπαλαιστής, τα δικαιολογούσε από τα άρθρα που έγραφε, τις συμβουλές που έδινε, το μισθό του, το υπόγειο δυάρι που θα΄χε στην strasse-κάτι του Κάτω Βερολίνου (πώς λέμε Κάτω Πατήσια) κληρονομιά από τη θεία του, επειδή ήταν ομορφόπαιδο και τα λοιπά γραφικά που λέει κάποιος για να δικαιολογηθεί μπροστά σε ένα τσούρμο ηλιθίων, απόλυτα βέβαιος ότι θα γίνει και πιστευτός από πάνω.

5ον. Και το καλύτερο να τρως κόσμο και κοσμάκη. Η δύναμη είναι σαν τις βόμβες, ποιος ο λόγος να την έχεις αν δεν την χρησιμοποιείς κιόλας; Η δύναμη της συκοφαντίας, η σπίλωση των συνειδήσεων, οι εκβιασμοί, η κάθε λογής βία και οι δημοσιογραφικές (κατά)δίκες είναι η πεμπτουσία και το βαρύ πυροβολικό της 4ης (και πιο δυνατής) Εξουσίας. Βλέπεις παντού και πάντα θα χρειάζεται αφενός να καταστρέψεις τους φίλους (πρώτα αυτούς, γιατί αν δεν πειράξεις τον φίλο ποιόν θα πειράξεις τον εχθρό σου;) συνεργάτες και συναδέρφους και μετά τους δυνάμει εχθρούς, είτε για να τους φας τη θέση, είτε γιατί είναι ενοχλητικά δυνατοί. Και μάλιστα οφείλουν όχι απλά να καταστραφούν, αλλά πρωτίστως να καταρρακωθούν ηθικά ως εξιλαστήρια θύματα για να επιτευχθεί η ΚΑΘΑΡΣΗ, την οποία και θα πετύχεις εσύ. Παλιό το κόλπο και δοκιμασμένη η συνταγή και ο Γκέμπελς την εφάρμοσε αφειδώς ατιμάζοντας και στηλιτεύοντας σε επίπεδο συνείδησης κάθε επικίνδυνο φίλο και κάθε αντίπαλο ή εχθρό του καθεστώτος. Ενώ σήμερα ας πούμε κάτι τέτοιο θα΄ταν ανήκουστο.

6ον. Λέγε, λέγε, λέγε, όλο και κάτι θα μείνει. Βασική αρχή της επικοινωνίας που διδάσκεται και σήμερα στα Πανεπιστήμια με τον Γκέμπελς πρώτο και άτυπο καθηγητή της, διαχρονική (απ)αξία.

 7ον. Και για να τελειώνουμε, η αυτονόητη απόκρυψη της αλήθειας, το πλασάρισμα μιας (βολικής) εικονικής πραγματικότητας και ο φανατισμός που μόνο ένας δημοσιογράφος ο οποίος θα φτάσει στο σημείο να πιστεύει στα λόγια του, μπορεί να έχει. Στην ιστορία έχουν μείνει οι φλεγόμενοι λόγοι μέσα στα καθημαγμένο Βερολίνο για προάσπιση του δυτικού πολιτισμού από τους εξ’ανατολών βαρβάρους και ακόμη πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι υπήρχαν ακόμη άνθρωποι αρκετά κολλημένοι από τη σαγήνη της προπαγάνδας, ώστε αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν το προφανές και αποζητούσαν μέχρι και την τελευταία στιγμή το γοητευτικό ψέμα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω ποιός είναι ο χειρότερος; Ο κακός ή όσοι τον ακολουθούν;  Σήμερα να γίνεται το ίδιο; Ή καλύτερα χέζει η φοράδα στ'αλώνι;

Λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κωμωδία ή σαν τραγωδία, αν ισχύει το πρώτο δεν πιστεύω να έχει κανείς τη διάθεση να γελάσει με το αστείο.

Την καλησπέρα μου σε όλους και καλό ΣΚ

Έναυσμα γι’αυτό μου΄δωσε μια φοβερή ανάλυση που άκουσα στο ραδιόφωνο σήμερα το μεσημέρι και έχει άμεση σχέση με την επικαιρότητα.

Ας το πάρουμε όμως το πράγμα από την αρχή, θυμάστε στο βιβλίο φιλοσοφίας του Λυκείου που είχαμε παλιά, όπου εξηγούσε το γνωστό λογικό και λεκτικό οξύμωρο σχήμα: 

Το Μπουζούκι είναι όργανο

Ο αστυφύλακας είναι όργανο 

Άρα ο αστυφύλακας είναι μπουζούκι.

Έξυπνο δεν μπορεί να πει κανείς. Στην αυτή λογική βασίζεται και η κλασσική ανεκδοτική σπαζοκεφαλιά-πρόκληση για τη κριτική σκέψη (εγώ επειδή έσπαζα το κεφάλι μου στο ποδόσφαιρο και όχι στις σκέψεις ποτέ δεν κατάφερα να την λύσω) και είναι η εξής, 

Φτάνεις σε ένα νησί που έχει 2 χωριά το ένα με κανονικούς ανθρώπους και το άλλο με κανιβάλους. Οι μεν κανονικοί άνθρωποι λένε πάντα την αλήθεια και οι κανίβαλοι πότε αλήθεια, πότε ψέματα. Στο δρόμο που πηγαίνεις βρίσκεις δύο κατοίκους, έναν από κάθε χωριό και το θέμα είναι, ποιά ερώτηση πρέπει να κάνεις για να καταλάβεις ποιος είναι ποιος;

Απάντηση, ρωτάς τον πρώτο εάν ο άλλος κάτοικος δίπλα του λέει πάντα αλήθεια και εκείνος σου απαντάει με ένα "ναι" ή ένα "όχι". Αμέσως μπορείς να καταλάβεις ποιος λέει πάντα αλήθεια και ποιος πότε αλήθεια και πότε ψέματα. Γιατί εάν ο πρώτος λέει πάντα αλήθεια, θα απαντούσε "όχι". Εάν λέει πότε αλήθεια και πότε ψέματα θα απαντούσε ή "ναι" ή "όχι". Συμπεραίνουμε δηλαδή πως εάν η απάντηση που σου έδωσε ήταν "όχι", δεν θα μπορούσες να βρεις ποιος είναι ποιος. Αφού όμως κατάλαβες, θα πρέπει να σου απάντησε με "ναι", πράγμα που σημαίνει ότι ο πρώτος λέει πότε αλήθεια και πότε ψέματα και είναι κανίβαλος και ο δεύτερος πάντα αλήθεια και είναι κανονικός. Μπερδεψούρα έτσι δεν είναι;

Και καταλήγουμε στην εξυπνιτζίδικη ανάλυση που έκανε κάποιος στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ σήμερα (σημειώτεον ότι περιείχε αυτούσιες και τις δηλώσεις των πολιτικών). Η Ντόρα Μπακογιάννη μέσα στη δίνη της επικαιρότητας δήλωσε τις προάλλες «ο ελληνικός λαός πιστεύει πια ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ψεύτες», 1ον το κρατούμενο. Στο καπάκι δηλώνει και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος (νομίζω ο Αντώναρος) ότι οι κυβερνητικοί πολιτικοί και όλοι οι βουλευτές της Ν.Δ. λένε πάντα και μόνο την αλήθεια, 2ον το κρατούμενο. Συνεπώς με βάση και τα παραπάνω και αν δεχτούμε ότι ο λαός έχει δίκιο, ότι δηλαδή όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα, τότε ο Αντώναρος είπε ότι οι πολιτικοί της κυβέρνησης λένε την αλήθεια και η Μπακογιάννη όντας Υπουργός είπε την αλήθεια συνεπώς όλοι οι πολιτικοί λένε ψέματα!

Εντάξει σοφιστεία μεν, έξυπνη δε και (αλλοίμονο) αποτελεί κοινή πεποίθηση των περισσοτέρων πιστεύω εξ΄υμών ανεξαρτήτως παράταξης, ιδεολογίας και κόμματος.

Το πεννάκι του  Quino παραπάνω, εκφράζει αυτά που θέλω να πώ, πολύ πιο ουσιαστικά, περιεκτικά και απολαυστικά, .

Τα γενέθλια που κολλάνε; Μα είναι δώδεκα η ώρα, η ώρα των τρελών, που λέει και το τραγούδι και μάλιστα πάει να γίνει και 1΄ και μια και μπήκαμε στις 16/01/2008, όπου και αισίως έφτασα τα πρώτα –άντα, κάτι που είναι και το σημαντικό σε κάθε γενέθλια, και επειδή δε γουστάρω τα pixelικά γλυκά αλλά τα αληθινά, επιφυλάσσομαι για κέρασμα σε real time (λέμε τώρα), και τι άλλο; Να’μαστε πάντα καλά...

Η παροιμιακή αυτή έκφραση προέρχεται από τη σειρά Δύο Ξένοι, που πρόβαλλε το MEGA πριν από περίπου 10 χρόνια (πώς περνάει ο καιρός πάντως) και ήταν και η τελευταία σειρά που παρακολούθησα κανονικά. Στην αρχή βέβαια την βρήκα ελαφρώς γελοία καθώς οι ηθοποιοί θεωρούσαν σκόπιμο να γκαρίζουν μάλλον παρά να μιλάνε, αλλά στην πορεία κόλλησα (τρώω γενικώς κολλήματα).

Παρεμπιπτόντως, τα ελληνικά σήριαλ και δη τα κωμικά είναι μια πικραμένη ιστορία στην Ελλάδα, καθώς ελάχιστα από δαύτα βγάζουν γέλιο και είναι τόσο βαρετά που ούτε να τα ειρωνευτείς δεν αξίζει. Τα πετυχημένα πάντως αφήνουν εποχή, ατάκες και φράσεις όπως το "τι έγινε ρε παιδιά;" και το "πάρα πολύ ωραία" του Παπαδόπουλου και του Μπονάτσου αντίστοιχα στους Απαράδεκτους, "το πάμε πλατεία;" του Παπακαλιάτη στους 10 Μικρούς Μήτσους και το "Βρε Αία!" του Σεργιανόπουλου στους Δύο Ξένους.

Για όσους δεν θυμούνται ή δεν το έχουν  δει (πράγμα μάλλον απίθανο γιατί έχει παιχτεί στις επαναλήψεις τόσες φορές τουλάχιστον όσο και η Αλίκη στο Ναυτικό) είναι η φάση που ο Κωνσταντίνος Μαρκοράς (Νίκος Σεργιανόπουλος) ανακαλύπτει ότι το παιδί που φέρει η Μαρίνα Κουντουράτου (Εβελίνα Παπούλια) είναι δικό του και ότι ο Αίας Μανθόπουλος (πραγματικό το όνομα) απλά παριστάνει τον πατέρα και αρραβωνιαστικό της Μαρίνας για τα μάτια του κόσμου. Κάθε φορά λοιπόν που έβλεπε τον Αία φώναζε "Βρε Αία! μα φτυστά σε σένα είναι τα παιδιά σου!" "Βρε Αία μα τόσο ευτυχισμένος με τη Μαρίνα Βρε παιδί μου πια;" "Βρε Αία μα τόσο καλός σύζυγος;" κτλ. Όπως καταλαβαίνετε το "Βρε Αία!" με το συγκεριμένο τόνο και ύφος, κατοχυρώθηκε στη νεοελληνική συνείδηση ως εφάμιλλο του "Βρε κερατούκλη! μαρτυριάρης ε;" από το γνωστό ανέκδοτο και γενικά το λέμε για να ειρωνευτούμε κάποιον που δεν ξέρει ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.

Τώρα αυτά δεν τα γράφω έτσι για να τα γράψω, απλά τις προάλλες σε ένα συνέδριο πέτυχα μια συμφοιτήτρια μου και εκεί που λέγαμε τι κάνει ο ένας και ο άλλος, φτάνουμε στην (ας πούμε) Μαριάννα "ρε συ" της λέω "μη μου πείς ότι παντρεύτηκε τελικά τον Βρε Αία!" και όμως!" μου λέει σκασμένη στα γέλια "αυτό άκουσα" και ξεραθήκαμε στα γέλια αμφότεροι.

Πρώτο εξάμηνο στην ωραία Κέρκυρα και φυσικά αναγνωριστικό, γεμάτο από τα "γεια σου είμαι ο ταδε", "χάρηκα είμαι η δείνα" και νάσου στα καφέ βγαίναμε μπουλούκια και το κάναμε τραπέζι γάμου και μέσα σ’όλα αυτά και πρώτη-πρώτη και η Μαριάννα μας, με καταγωγή από μικρή πόλη της επαρχίας, όμορφη, κοινωνική και με έναν μαγνητισμό που κόλαζε και άγιο που λένε, πόσο μάλλον και εμάς που άγιους δε θα μας έλεγες. Τώρα το κοριτσάκι καλά έκανε και χαιρότανε τη φάση της, καλύτερα να έχεις 1, 2, …102 (λέμε τώρα) σχέσεις στα 18 σου και μην έχεις απωθημένα αύριο-μεθαύριο παρά να έχεις απωθημένα και να κάνεις τα μουρλά ενώ στο δάχτυλο σου φοράς το χρυσό δαχτυλίδι (πάντα μιλάμε ανάλογα με τον άνθρωπο και την περίσταση).

Καλή κοπέλα λοιπόν η Μαριάννα και στην ποδιά της σφάζονταν παλικάρια, αλλά έλα που μάθαμε έκπληκτοι ότι ήταν και αρραβωνιαμένη! Οι (καλοπροαίρετες) φήμες λέγανε ότι ήταν από οικογενειακή πίεση (επαρχία γαρ) και το πανηγύρι άναψε όταν σκάει μύτη ο (ας  πούμε) Αντώνης, ωραίο ζευγάρι μα την αλήθεια κάνανε οι δυό τους, η Πεντάμορφη και Τέρας ένα πράγμα! (εντάξει είμαι κομμάτι υπερβολικός αλλά μπροστά της ήταν λίγος και άχρωμος ο δόλιος, σαν γρασίδι δίπλα σε τριαντάφυλλο). Και άρχισε το δούλεμα της αρκούδας, "Βρε Αντωνάκη, τι κάνεις Βρε Αντωνάκη, Γειά χαραντάν βρε Αντωνάκη, τι πράγμα; Το Μαριαννάκι; Άγιος άνθρωπος Βρε Αντωνάκη, μην το πείς ούτε του παππά βρε Αντωνάκη, χρυσό κορίτσι και πολύ καλή Βρε Αντωνάκη (το που δεν διευκρινίζαμε όμως), χλομιάζει και η Πηνελόπη του Οδυσσέα μπροστά της Βρε Αντωνάκη, η προσωποποίηση της πίστης Βρε Αντωνάκη, μα όλο για σένα να μιλάει, μα τι πράγμα και έρωτας είναι αυτός Βρε Αντωνάκη"... και φαντάζομαι το πιάσατε το πνεύμα.

Είμαστε όμως μάρκες πρώτης, καθώς κοιτάμε την καμπούρα του διπλανού μας, ενώ τη δικιά μας δεν... και τότε δεν ξέραμε το σοφό «μην κοροϊδεύεις τη δυστυχία του διπλανού γιατί μπορεί και να τη λουστείς και εσύ και να δεις τη γλύκα». Πράγματι, τώρα αν έβλεπα τον Αντωνάκη θα βαριαστέναζα και δεν θα ειρωνευόμουν, θα συμπονούσα και δε θα γελούσα και μάλλον θα καταλήγαμε με ουίσκι ανα χείρας να λέμε «άτιμες γυναίκες», κατά το «άτιμη κοινωνία».

Μεγάλος δάσκαλος το κέρατο και ο Θεός να σε φυλαέι αν είναι και βερνικωμένο.

Κλείνω με μια σχετική ιστοριούλα, που άκουσα το καλοκαίρι στο χωριό μου. Ένας χασάπακλας από τα μέρη εκείνα (Ρούμελη δηλαδή), πάει ένα πρωί στη δουλεία του μπαρουτιασμένος γιατί νόμιζε ότι ανήκε στη Μεγάλη των Κερατάδων Σχολή και εκεί που ξέδινε το θυμό του στα αμνοερίφια σκάει μύτη ένας γείτονας που τον χαιρετάει (ατυχώς) ως εξής «καλή σου ημέρα κρεατά!», τι το΄θελε έρμος!, καθόσον ο χασάπης άκουσε  «καλή σου ημέρα κερατά!» και θόλωσε το μάτι του. Μου είπαν στο χωριό, ότι ένα απόσπασμα χωροφυλακής και δεν τον έκανε ζάφτι και με βεβαιώσανε ότι «το γράψανε και οι εφημερίδες!».

Βρέ (αιώνιε) Αία!

Καλή μέρα και καλή Κυριακή

What if? λοιπόν ή ελληνιστί τι θα γινόταν αν; Ένα ερώτημα που πιστεύω ότι όλους μας έχει προσπεράσει από μια τουλάχιστον φορά, τι θα γινόταν τότε αν γινόταν ή δε γινόταν αυτό που τελικά συνέβη; Ρητορικό ερώτημα και από τη στιγμή που δεν έχει εφευρεθεί και αυτή η ρημάδα η μηχανή του χρόνου τα πράγματα μένουν ως έχουν.

Καλά ως εδώ αλλά δεν υποψιαζόμουν ότι αυτό το ερώτημα έχει και συντεταγμένη επιστημονική διατύπωση και ιδίως στον χώρο της Ιστορίας, διάβασα λοιπόν τις προάλλες (με κάποια σχετική έκπληξη) σε ένα λεξικό ιστορικών όρων για την Αντιπραγματική Ιστορία/Contre-factuelle histoire. Εκεί λοιπόν τι λένε οι τύποι:"Η ιστορία δεν γράφεται με «αν»[σώπα], όμως η προσέγγιση της αντιπραγματικής ιστορίας συνίσταται στην πραγματικότητα, στην εξερεύνηση των δρόμων που δεν ακολουθήθηκαν, των αναπτύξεων που δεν έλαβαν χώρα, για τη μέτρηση των δυνητικών προεκτάσεων τους (What if?). Η αντιπραγματική ιστορία λοιπόν μας επιτρέπει να εργαστούμε πάνω στις αιτιότητες". 

Μάλιστα, κολοκύθια με μπόλικη ρίγανη λέω εγώ (με το τεράστιο επιστημονικό μου κύρος) καθώς άμα είναι να βάλουμε στο ζύγι το τι θα γινόταν αν, τη στιγμή που έχουμε χάσει το μπούσουλα με το τι στ’ αλήθεια έγινε και αν πιάσουμε και τα υποθετικά ζήτω που καήκαμε.

Το αστείο της υπόθεσης έχει και συνέχεια, καθώς στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε ότι λέει ο "…Jay Winter στα πλαίσια της αντιπραγματικής θεώρησης της ιστορίας κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι τα ποσοστά θνησιμότητας (εκτός των μαχόμενων) στη Μεγάλη Βρετανία, θα ήταν υψηλότερα αν δεν γινόταν Παγκόσμιος Πόλεμος(!), γεγονός που δείχνει ότι ο πόλεμος υπήρξε πηγή βελτίωσης (!!) των συνθηκών ζωής για τους αμάχους (!!!)". Έλεος κύριε Winter μου, να υποθέσουμε δηλαδή ότι ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα εξαφανίσει εντελώς την θνησιμότητα μια και στο τέλος δεν θα έχει μείνει ρουθούνι για ρουθούνι.

Πάντως τα 3 σημαντικότερα what if ? που ταλανίζουν τη φαντασία των απανταχού ιστορικών είναι τα εξής:

1.Αν η μύτη της Κλεοπάτρας είχε διαφορετικό μήκος, δεν θα σφάζονταν στην ποδιά της παλικάρια-μεταξύ μας πιστεύω ότι η μύτη είναι το τελευταίο ανατομικό μέλος του σώματος της Κλεοπάτρας που θα ενδιέφερε τον Ιούλιο Καίσαρα ή τον Μάρκο Αντώνιο, αλλά τι τα θες τι τα γυρεύεις cherche la femme που λένε και οι Γάλλοι, ίδια τότε ίδια και σήμερα.

2.Αν το χέρι του Κλείτου ήταν πιο κοντό, τότε ο Μέγας Αλέξανδρος θα είχε πεθάνει στην μάχη του Γρανικού-έτσι είναι μάγκες αν ο Κλείτος δεν έβαζε την αρματωμένη χερούκλα του και δεν έσωζε την τελευταία στιγμή τον Αλέξανδρο από πισώπλατο χτύπημα του Πέρση Σατράπη Σπιθριδάτη, η ιστορία του κόσμου θα ήταν διαφορετική, αλλά και ο Κλείτος θα έμενε πιο πολύ καιρό ζωντανός και φαντάζομαι να μην το ευχαριστήθηκε και πολύ όταν λίγα χρόνια αργότερα και με τον Αλέξανδρο νικητή των πάντων κατά τη διάρκεια ενός συμποσίου, έφαγε ένα κοντάρι κατάστηθα και από εδώ πάνε και οι άλλοι. Βέβαια ο Αλέξανδρος πολύ το μετάνιωσε, κήρυξε γενικό πένθος και έκανε μεγάλες επικήδειες τιμές για χάρη του νεκρού φίλου του, αλλά εκείνος να δεις φίλε μου τίποτα, έμεινε παγερά ασυγκίνητος καθόσον πια νεκρός, είθισται βλέπεις αυτός που σκοτώσεις μια φορά να μένει νεκρός για πάντα.

3.Αν ο Αδόλφος Χίτλερ είχε περάσει έστω τη μια από τις δυο φορές που έδωσε (1907 και 1908) εξετάσεις για την Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης, πολύ απλά δε θα γινόταν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος (τουλάχιστον όπως τον γνωρίσαμε). Είδες που μπορεί να οδηγήσει η απόρριψη σε μια Σχολή και μετά σου λέγανε ότι οι επιδόσεις στις Πανελλήνιες δεν επηρεάζουν τη ζωή σου, ναι εμένα μου λες.

Εκτός όμως από το γενικό επίπεδο υπάρχει και το επιμέρους και προσωπικό, τα what if? του καθενός και αυτά είναι τα δικά μου.

Αν δεν είχαν πεθάνει αγαπημένα συγγενικά πρόσωπα-εντάξει δεν μπορούμε να είμαστε και οι Χάιλαντερ παρόλα αυτά στην περίπτωση που κάποιος «φύγει ελλιπής ημερών» δεν μπορεί παρά να σε γεμίζει παντοτινή πίκρα.

Αν είχα γράψει 15.5 στην έκθεση την 3η φορά στις Πανελλήνιες που λέγαμε πιο πάνω, αντί για 13 και περνούσα Νομική Κομοτηνής. Ε ρε γλέντια, θα ήμουνα ένας δικηγόραρος να γλείφεις τα δάχτυλα σου. Έχουμε και λέμε, θα είχα κάθε μέρα κουστουμιά, ύφος μπλαζέ, δυάρι στην Πεντέλη, γραφείο στη Σκουφά, Suzuki Grand Vitara αντι για Jimny, μεγαλοπιάσιμο, τσογλανιά και κάντε όλοι στην μπάντα περνάει ο Καλαματιανός. Σοβαρά τώρα και όχι με τη λογική του «όσα δε πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια» αλλά δόξα στον Ύψιστο που τελικά δεν έγραψα 15.5, γιατί ξέροντας κάπως τον εαυτό μου και βλέποντας και λίγο τι επικρατεί  στον συγκεκριμένο χώρο και όντας «γεμάτος» με τον τωρινό μου χώρο εργασίας, μωρέ να αγιάσει το χέρι των διορθωτών.

Αν ένα μεσημέρι στο φοιτητικό εστιατόριο του Ιονίου UNICO, δεν γνώριζα έναν μουτζρούχο πρωτοετή ιστορικό και μια ψηλή πρωτοετίνα μεταφραστικίνα, τότε σίγουρα:

Θα είχα τσακωθεί λιγότερες φορές, θα είχα νευριάσει ακόμη λιγότερο και θα είχα διαπληκτιστεί ελάχιστα,

Θα είχα λιγότερο ζάχαρο, κιλά και χοληστερίνη καθώς δεν θα είχα υποπέσει σε τόσες κραιπάλες,

Θα είχα γλυτώσει ταλαιπωρίες, απίθανες καταστάσεις, δραματικούς χωρισμούς και σαπουνοπερικές επανενώσεις (εγώ και η μισή φοιτητική κοινότητα του Ιονίου επίσης), που μας κάνανε τα νεύρα σμπαράλια εμάς των υπολοίπων που δεν ξέραμε πώς να φερθούμε

ΑΛΛΑ και θα είχα σημαντικό έλλειμμα στον τομέα της φιλίας και στην τελική η ταλαιπωρία και τα απίθανα είναι αυτά που θυμάσαι και γελάς μετά από χρόνια.

Αλλά η ζωή δυστυχώς ή ευτυχώς δεν αφήνει περιθώρια για what if?, ό,τι γράφει δεν ξεγράφει που λένε και ας το αφήσουμε για το περιθώριο των ονειροπολήσεων.

Καλό ΣΚ σε όλους και όλες

Διαβάζοντας 5 πραγματάκια στο διαδίκτυο περί Μπάρακ Ομπάμα (ενδιαφέρουσα η προοπτική ενός μαύρου Προέδρου στον Λευκό Οίκο όπως και να το κάνουμε), έπεσα πάνω στον χαρακτηρισμό oreo.Τι είν’ τούτο; Oreo είναι τα μπισκοτάκια εκείνα που έχουν σκούρη σοκολάτα απ΄έξω και λευκή κρέμα από μέσα και εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Βλέπετε η υποκριτικά πουριτανή Αμερική έχει εξοβελίσει τον όρο nigger από το political correct λεξιλόγιο της, καθώς από τον Εμφύλιο και μετά οι μέχρι πρότινος υποτιμητικά ονομαζόμενοι nigger αναβαθμίστηκαν σε Afro-American και όλα καλά και άγια στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Το ότι ένα απαρτχάιντ ίσχυε μέχρι και το 1960 και ότι σήμερα κυριαρχεί η έννοια του discrimination/διαχωρισμού η οποία αφορά πια άπαντες τους πάντες και έχει καταστήσει ανενεργό το χωνευτήρι των λαών είναι αλλού παπά βαγγέλιο. Αφού δε λέμε πια την αφορισμένη λέξη γνωστή ως n word (από το f word η οποία αναφέρεται στο fuck την πρωταρχική political incorrect λέξη) όλα καλά όλα ανθηρά. Οι συνέπειες όμως αυτού του στρουθοκαμηλισμού είναι η περιχαράκωση των κοινοτήτων σε γκέτο, η αντιπαράθεση και η σύγκρουση για την επιβίωση ή την κορυφή.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό είναι λογικό να επικρατεί θολούρα, σύγχυση, κοινώς να μπλέκουμε τα μπούτια μας. Ψάχνοντας λοιπόν τυχαία έπεσα πάνω και στον ορισμό wigger (από το white nigger), ο οποίος είναι το αντίθετο του oreo, δηλαδή είναι ο λευκός τυπάς που υιοθετεί τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά των μαύρων του γκέτο (ντύσιμο, ομιλία, μουσική κλπ), χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι είναι ο Ali G. (τον θυμάστε από το Music της Madonna;) και ο Έμινεμ, κορυφαίος στη θεωρούμενη "μαύρη" μουσική σκηνή της ραπ. Κάποτε ένας δημοσιογράφος είχε πει για δαύτον «τα πράγματα έχουν ξεφύγει, όταν ο πρώτος ράππερ είναι ένας λευκός και ο πρωταθλητής στο γκολφ είναι ένας μαύρος (αναφερόταν στον Tiger Woods)» χαλάει η μαγιά βλέπετε. 

Το cartoon πάνω είναι ο Token Black, χαρακτήρας μαύρου μαθητή στο South Park, την πιο καυστική και ισοπεδωτική, σατιρική σειρά σήμερα. Ο όρος προέρχεται από το tokenism, το οποίο αναφέρεται σε χαρακτήρες- (που απαντώνται σε κάθε μορφή τέχνης) καρικατούρες στην ουσία, οι οποίοι τονίζουν τη στερεοτυπική τους συμπεριφορά. Παραδείγματα tokenism πάμπολλα και παντού, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Τώρα ποιο είναι το θέμα; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ξέρω ότι δεν είναι το να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι, να εξωραΐζουμε την πραγματικότητα και να προσέχουμε τις λέξεις, αδιαφορώντας για την ουσία. Οι νεολογισμοί που αναφέρονται στην κατεξοχήν μειονότητα, στους μαύρους της Αμερικής δείχνει ακριβώς το γελοίο του πράγματος, όταν θεωρείς κάποιον nigger, τον προσφωνείς Afro-American και δημιουργείς και τον wigger για να δείξεις ότι (και καλά) είσαι προοδευτικός, αποδεικνύεις στην ουσία το αντίθετο καθώς παγιώνεις την διαφοροποίηση. 

Στα καθ’ημάς από discrimination άλλο τίποτα, και όχι πρωτίστως απέναντι στις μειονότητες, αλλά μεταξύ μας, η κορυφαία αυτή για τους άνεργους, μετά για τους ανάπηρους (πώς είναι το political correct; Άνθρωποι με ειδικές δεξιότητες), για τους φτωχούς (χαμηλά οικονομικά στρώματα) κτλ. Αναφορικά με τους Αλβανούς (τους δικούς μας nigger) ναι μεν αλλά, καθώς συγκρούεται η εγκληματικότητα, η Μεγάλη Αλβανία και η εθνική αλλοίωση από τη μια και το εργατικό δυναμικό, η εθνική αφομοίωση και η επάνδρωση των αραιοκατοικημένων περιοχών από την άλλη. Μεγάλο θέμα, εν εξελίξει που πραγματικά δεν μπορώ να προσεγγίσω πλήρως.

Το κοινό μας σημείο με την Αμερική είναι η κυριαρχούσα υποκρισία, είτε όταν τα χώνουμε στους μετανάστες, παραβλέποντας το ότι αντίθετα με μας δουλεύουν σε δουλειές που η γενιά των 700 ευρώ (εμού περιλαμβανομένου) δεν καταδέχεται να αγγίξει και γεμίζουν το κενό που η υπογεννητικότητα μας αφήνει, δίνοντας ζωή στην φθίνουσα επαρχία (το πώς το γεμίζει είναι προς συζήτηση) και από την άλλη υπάρχουν και υπέρμαχοι των μεταναστών όπου για ψηφοθηρικούς λόγους αραδιάζουν ατελείωτους δεκάρικους παραβλέποντας και υποκρύπτοντας το αναντίρρητο γεγονός ότι η συντηρητικότατη στο σύνολο της ελληνική κοινωνία δεν γουστάρει τους ξένους, περιλαμβανομένων και των ίδιων πολιτικών-παργόντων-δημοσιογράφων που επειδή λένε «τι καλούληδες οι μαύροι με τα cd και οι Αλβανοί του σήμερα στην Ελλάδα είναι οι Έλληνες του χτες στη Γερμανία» δε σημαίνει ότι θα τους βάζανε και στο σπίτι τους-αν και για το κρεβάτι μερικών ίσως κάτι να γίνει. Το να ανέχεσαι και να συμπαθείς κάποιον δεν σημαίνει ότι τον αποδέχεσαι ως ισότιμο μέλος στην κοινωνία σου, μάλλον με πολιτιστική ελεημοσύνη μου μοιάζει.

Συνεπώς η πολυπολιτισμικότητα είναι το ένα, η συντηρητική κοινωνική συσπείρωση το άλλο, από τα δυο μεγάλα αντικρουόμενα στρατόπεδα σήμερα. Τι θα γίνει, ποια η λογική που θα επικρατήσει και που πάει το πράγμα; Μακάρι να ήξερα, αλλά η ειλικρινή αντιμετώπιση πάντως θα’ ταν μια καλή αρχή.

Καλά και τα oreo, αλλά από μπισκοτάκια προτιμώ τα Παπαδοπούλου.

Καλημέρα σε όλους και όλες

Σήμερα λέω να κλείσω το θέμα του τζόγου (λες και είναι δυνατό να κλείσει ποτέ), αρχίζοντας με 3 ιστοριούλες που μου’χει πει ένα κολλητάρι που είναι dealer σε καζίνο και κάθε φορά που τον βλέπω γελάμε με τα απίθανα που του συμβαίνουν: 

1η ιστοριούλα, Το 16 το καλό: είμαι ρε συ Κώστα σε ρουλέτα καθημερινή γύρω στις 04:00 το πρωί, εγώ, το τραπέζι και το παπιγιόν μου (το καζίνο δουλεύει επί 24ωρου βάσεως κάθε μέρα πλην Μεγάλης Παρασκευής) και εκεί που σκεφτόμουν «πιο καλή η μαναξιάαα» νάσου και σκάει μύτη ένας αναμαλλιασμένος τύπος φορώντας τις πιτζάμες του (!) και λέει λαχανιασμένος "το 16 το 16" και βάζει ένα 500αρι στο 16, μάλιστα κύριε μη μας δείρεις κιόλας, τοδαστονυπνομουπαλικαριθαβγει είπε απνευστί, no more bets please και φυσικά ΔΕΝ βγήκε το 16, αυτός τώρα έμεινε κάγκελο και αναψοκοκκίνισε τόσο που τον φοβήθηκα για συγκοπή, 5 λεπτά κοιταζόμασταν αμίλητοι σαν τεθλιμμένοι συγγενείς σε κηδεία και όταν έφυγε τρεκλίζοντας ξέρεις τι σκέφτηκα, ότι δεν ήταν όνειρο, αλλά εφιάλτης που μεταμφιέστηκε έτσι για να του κάνει πλάκα. 

2η ιστοριούλα, Τα αρρωστάκια:και αν έχω δει αρρωστημένες περιπτώσεις, εκείνη όμως που μου την έδωσε είναι η εξής, παθαίνει ένας άνθρωπος στην τουαλέτα συμφόρηση (αργότερα μάθαμε πως είχε βεβαρυμένη υγεία) και μένει κόκαλο, αίματα, εμετοί, κακό, φασαρία καταλαβαίνεις τώρα. Έρχεται το ΕΚΑΒ, ψιλοπανικός, μια συνάδελφος δίπλα μου είχε χλομιάσει, οι υπόλοιποι συνάδερφοι είχαν αποσυντονιστεί πλήρως και ευτυχώς βγάζει μια ανακοίνωση η διεύθυνση, ότι σταματάνε για 2 ώρες τα παιχνίδια. Ήμουνα σε τραπέζι blackjack και ομολογώ ότι έβγαλα στεναγμό ανακούφισης και πήρα να μαζεύω το τραπέζι, άνθρωπος πέθανε γαμώτι μου όχι πεκινουά και έγινε το σώσε, "μα τι πράγματα είναι αυτά να σταματάμε το παιχνίδι στη μέση λέει!" η μια τσουρόγρια "έλα ρε φίλε μέσα στη ζωή είναι αυτά δεν είναι λόγος να σταματάμε τώρα!!" λέει ο έτερος τσουρόγερος, "εγώ λέω να παίξουμε στη μνήμη του μακαρίτη!!!, είναι ταιριαστό!!!! σε καζίνο άλλωστε δεν πέθανε !!!!!" πετάγεται και τρίτος εξυπνάκιας και χαζογελάσανε όλοι. Πάλι καλά που ήρθε ο supervisor που πολύ ευγενικά τους εξήγησε ότι δε γινόταν να συνεχιστεί το παιχνίδι και επειδή ο πελάτης έχει πάντα δίκιο τους έδωσε και κουπόνια για να σαβουριάσουνε στο εστιατόριο. Η χειρότερη μέρα της δουλειάς μου.  

3η ιστοριούλα, Η τύχη του μεθυσμένου: Σαββάτο βράδυ και έκανα blackjack, σκάει μύτη μια κουκλάρα, τέλεια ντυμένη, τέλεια στολισμένη και τέλεια μεθυσμένη, αν της έβαζες σπίρτο στο στόμα γινόμαστε όλοι μπουρλότο! Θρονιάζεται, ρίχνει 2000 ευρά και ξεκινάει ένα παιχνίδι της παλαβής, η τύπισσα αν έχεις το Θεό σου έπαιζε όχι για να κερδίσει αλλά για να βγάλει στρογγυλό 21 και το έβγαζε συνέχεια, να οι 2 άσσοι, να η φιγούρα και άσσος, νά να έχει 20 και να ζητάει φύλλο και να βγαίνει άσσος και να μη σταματάει με τίποτα. Να μην τα πολυλογώ έφυγε με 50.000, δε λένε άλλωστε μην πιστεύεις τα «πάντα» του ερωτευμένου και το «ποτέ» του μεθυσμένου; Και πόσο δίκιο έχουνε… 

Ο φίλος μου λοιπόν βιώνει καθημερινά μια έκφανση του vivere pericolosamente, δηλαδή του ζην επικινδύνως που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Γνώμη μου είναι ότι το αταβιστικό ένστικτο του κυνηγιού, οι συγκινήσεις που αυτό προσφέρει, η περιπέτεια, ο τυχοδιωκτισμός, η αναζήτηση του θησαυρού πες το Ελντοράντο, πες το φιλοσοφική λίθος, πες το ορυχεία του Σολόμωντα πες το ρουλέτα, βρίσκει διέξοδο και έκφραση μέσα από τον τζόγο. Και όπως όλα τα πάθη γίνεται πολύ εύκολα εμμονή. 

Καλύτερα από’μένα το λέει ο Ντοστογιέφσκι (Fyodor Mikhailovich Dostoevsky) στο περίπου αυτοβιογραφικό του έργο «Ο Παίκτης», «…Αυτό που μετράει είναι το παιχνίδι καθαυτό. Ορκίζομαι ότι η απληστία μου δεν έχει να κάνει με τα λεφτά, μολονότι ο Θεός ξέρει πόσο μεγάλη ανάγκη τα’χω». Ο πολύ μεγάλος αυτός λογοτέχνης ήταν χαρτόμουτρο ολκής, ευτυχώς για μας, καθώς «ξεπέταγε» τα μυθιστορήματα σαν τα φραντζολάκια για να ξεχρεώνει τα χρέη του τζόγου, τον περί ου ο λόγος «Παίκτη» τον έγραψε μέσα σε 26 μέρες διότι τον κυνηγούσαν οι πιστωτές. Τα αγαθά αποτελέσματα του χαρτοπαίγνιου στην καλλιτεχνική δημιουργία! 

Στα καθ’ημάς το αντίστροφο έγινε με τον μεγάλο θεατρικό ηθοποιό Μάνο Κατράκη και είναι κρίμα που εμείς οι νεότεροι τον έχουμε γνωρίσει από τυποποιημένους ρόλους (συνήθως του κακού) που έπαιζε στο σινεμά. Και αν αναρωτιέστε γιατί τους έπαιζε, η απάντηση είναι απλή, καθώς ανήκε στη χορεία των φιλίππων (εύσχημη ονομασία για τους αλογομούρηδες) και πιστός στο δόγμα «Τα’χασα στον Ιππόδρομο…και τώρα ποδαρόδρομο». Βλέπετε ο τζόγος είναι ακριβή γκόμενα και επειδή από το θέατρο κανείς δεν πλούτισε, έπεφτε στην αγκαλιά του Φιλοποίμενα Φίνου και έτσι από το Θέατρο, την Ποίηση και την Τέχνη έπαιζε τον δωσίλογο, χαμένο πατέρα του Πρέκα, τον γιατρό του Χατζηχρήστου και τον πατέρα της Λάσκαρη (η τελευταία [Δάκρυα για την Ηλέκτρα] από τις λίγες πιστεύω καλές). Δεν βαριέσαι εδώ άλλοι για τον παρά την πέφτουν σε γενικούς γραμματείς, το να παίζεις σε ταινίες είναι το λιγότερο. 

Μια και πιάσαμε την τέχνη, στη μουσική, το αγαπημένο μου είναι το αλληγορικό τραγουδάκι «The Gambler» του Kenny Rogers (1978) με στίχους Don Schlitz που πάει κάπως έτσι:

On a warm summer's evenin' on a train bound for nowhere,
I met up with the gambler; we were both too tired to sleep.
So we took turns a starin' out the window at the darkness
'Til boredom overtook us, and he began to speak.

He said, "Son, I've made a life out of readin' people's faces,
And knowin' what their cards were by the way they held their eyes.
And if you don't mind my sayin', I can see you're out of aces.
For a taste of your whiskey I'll give you some advice."

So I handed him my bottle and he drank down my last swallow.
Then he bummed a cigarette and asked me for a light.
And the night got deathly quiet, and his face lost all expression.
Said, "If you're gonna play the game, boy, ya gotta learn to play it right.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,
Know when to walk away and know when to run.
You never count your money when you're sittin' at the table.
There'll be time enough for countin' when the dealin's done.

Ev'ry gambler knows that the secret to survivin'
Is knowin' what to throw away and knowing what to keep.
'Cause ev'ry hand's a winner and ev'ry hand's a loser,
And the best that you can hope for is to die in your sleep."

And when he'd finished speakin', he turned back towards the window,
Crushed out his cigarette and faded off to sleep.
And somewhere in the darkness the gambler, he broke even.
But in his final words I found an ace that I could keep.

You got to know when to hold 'em, know when to fold 'em,
Know when to walk away and know when to run.
You never count your money when you're sittin' at the table.
There'll be time enough for countin' when the dealin's done

Τέλος και ο παλιός και καλός Τσιφόρος στη «Ραψωδία στο πράσινο» μας λύνει την απορία για το πώς στα κομμάτια ανακαλύφτηκε η ρημαδοτράπουλα «Ήτανε, λέει, μια βολά κι έναν καιρό ένας βασιλιάς της Κινεζίας και τον είχε πλακώσει η μουργέλα, όλο βαριώτανε. Τα πάντα του τα’χε. Και τα γυναικάκια του τα ξεγυρισμένα και τους μπακλαβάδες του και τις φούμες του τις τρελές και τα ούτια του και τα τσιφτετέλια του, άμα βαριώτανε φώναζε δέκα Κινέζους και έλεγε στα τσιράκια του «πιάστε τους ρε και κόφτε τους τα κεφάλια να κάνουμε χάζι». Έπιανε κι άλλους πενήντα και τους έριχνε να τους φάνε οι καρχαρίες να μη μένουνε νηστικά τα ψάρια του Θεού, όπως γουστάριζε βολευότανε, αλλά η μουργέλα αδερφέ μου τον πλάκωνε και δεν τον άφηνε να σηκώσει κεφάλι.

Βρέθηκε τώρα κι ένας τσόγλανος και το’βαλε στήμη «ν΄ανακαλύψω σου λέει τίποτις να σπάει κέφι η αυτού μεγαλειότητα γιατί έτσι που πάει από βαρεμάρα δε θ΄αφήσει κεφάλι για κεφάλι στους ώμους μας». Σκάρωσε το λοιπόν κάτι ζουγραφιστές φιγούρες και πάει και βαράει την πόρτα του βασιλιά.

Καλημέρα σας, κάτι σας έφερα.

Καλημέρα, τι έφερες;

Μια τράπουλα σπαθιά, μπαστούνια, καρά και κούπες.

Να την ζυγιάσω.

Τη ζύγισε ο μεγαλειότατος και πολύ τη βρήκε στα χεράκια του. Καλή ήτανε, βολικιά ήτανε, τραβήξανε μια κοντσίνα στα δεκαέξι με τον άνθρωπο, κέρδισε το λουκούμι και το υποβρύχιο ο βασιλιάς, καταευχαριστήθηκε. 

Τι γουστάρεις, το’χεις.

Πρώτα ένα φιρμάνι ν’ αφήνει το κεφάλι μου στο εντάξει.

Γράψτε γραμματικοί.

Το γράψανε οι γραμματικοί, «ο φέρων το παρόν δύναται να έχει το κεφάλι του και κανείς να μην του το πειράξει», υστερόγραφο «εξαιρείται ο πονοκέφαλος» και ξαναλέει το μαγκάκι 

Θέλω και ολίγα ψιλά ν’ανοίξω λουκουματζίδικο…». 

Αυτά τα λίγα (λέμε τώρα) περί τζόγου… 

Καλημέρα όλη μέρα

Μια και η πρωτοχρονιά που πέρασε έχει συνδεθεί με τον πατροπαράδοτο τζόγο, ας μοιραστώ και μια ιστορία η οποία (αν και καλοκαιρινή), μ’ έκανε να εμπεδώσω την διαχρονική αξία της ταινίας «Η Χαρτοπαίχτρα» και το σύνδρομο Σαπφώς Νοταρά, ώστε δεν το ξέρετε το σύνδρομο; Κανένα πρόβλημα θα σας το αναλύσω οσονούπω.

Παρένθεση, θυμάστε αλήθεια την φοβερή και τρομερή Σαπφώ να γκαρίζει στη Βλαχοπούλου "Κυρίααααα ... ο κύριοοος" και τη Βλαχοπούλου να λέει πάνω στην τσόχα «Έχω τη γκίνια μου και τη γρουσουζιά μου, έχω και εσένα από πάνω. Αφού έτσι μου’ ρχεται να κλειστώ σε μια χαρτοπαιχτική λέσχη να μη σε βλέπω!!!». 

Με έχει φάει που λέτε ένας φίλος να πάμε καζίνο, εγώ πάλι το΄ ξερα ότι δεν το’ χε και πολύ το πράγμα οπότε το ανέβαλλα. Έτυχε τώρα ένα ΣΚ να ξεμείνουμε, ήθελα και εγώ να πάω και Λουτράκι ready or no here we go.

Μπαίνουμε μέσα και μου λέει: Ωραία είναι δε λέω, αλλά που είναι τα κορίτσια;...Καλά ρε που νομίζεις ότι ήρθαμε σε στριπιτζάδικο και άλλωστε ρίξε μια ματιά τριγύρω, γεμάτο γυναίκες είναι… Μα αυτές είναι ΚΑΠΗ… Συγνώμη δεν το ξέραμε να σου φέρουμε το πρώτο έτος της Φιλοσοφικής και να ξέρεις και κάτι εδώ είναι σπίτι του τζόγου, χώρος και σκέψη για σεξ δεν υπάρχει και αν υπάρχει μου το κρύβει πολύ καλά τόσα χρόνια διότι εγώ δεν το έχω ανθιστεί, κατανοητόν;

Πάμε το λοιπόν για ποτάκι, τον ξεναγώ στα πέριξ, ρίχνουμε κανα ψιλό στα φρουτάκια (μη μείνουν ατάιστα και αυτά τα δόλια) και μετά γραμμή για ρουλέτα. Εκεί αρχίζουνε τα ωραία, Ωστε αυτή είναι η ρουλέτα που λένε… Οχι μονόπολη είναι αλλά τις βάλαμε μπίλια και μάρκες για να γελάσουμε…

Θρονιάζομαι που λέτε σε μια των 5 ευρώ, ζυγιάζω τις μάρκες και λέω να ξεκινήσω συντηρητικά με χρώμα και βάζω κόκκινο και φύγαμε και εκεί που γυρίζει η μπίλια νασου και χασμουριέται η Σαπφώ Νοταρά δηλαδή ο φίλος μου και βγαίνει ένα μαύρο σαν το κατράμι. Μου άναψαν τα λαμπάκια… Τι χασμουριέσαι ρε δεν ξέρεις ότι είναι γκαντεμιά, Από πότε παρακαλώ είναι γκαντεμιά το χασμουρητό; Από τότε που έπαιζε κουμκάν η Βλαχοπούλου…Υπερβολές… Καλάααα... Συνεχίζω με μια τριάδα και φυσικά έρχεται και δεύτερο χασμουρητό να γκρεμίσει τα σχέδια μου, εκεί τώρα αναψοκοκκινίζω, αλλά κρατώ την ψυχραιμία μου, κατεβάζω μονορούφι το ουίσκι (πήγα να πνιγώ από τη φούρια) και... Σε παρακαλώ δε πετάγεσαι μια στιγμή στο μπαρ να πάρεις κανα ποτάκι μια και ξέμεινα. Φεύγει, παίζω τα ρέστα μου και ρε παιδιά μέσα σε 10' μου ‘ρχονται κοπαδιαστά τρία στη σειρά και από τα 20 ευρώ είμαι στα 550. Δεν πρόλαβα να χαρώ και φευ επανήλθε η μαύρη γάτα. Κερδίζεις ε; Ναι αλλά δεν το βλέπω να κρατάει για πολύ, κοίτα να δεις τώρα, επειδή θα «απλώσω» τις μάρκες (τραχανάς λέγεται στην γλώσσα του καζίνο) και κυνηγάμε κανα νουμεράκι τρελαμένο κρατήσου, μη χασμουρηθείς και αν όλα πάνε καλά είμαστε για τραπεζάκι στο Cocoon. Τώρα επίτηδες το έκανε, υποβολή του έκανα, τόσο πολύ νύσταζε, άγνωστο η ιστορία έγραψε ότι του ξέφυγε ένα χασμουρητό φοβερό και τρομερό και άντε γεια αποχαιρέτα τις μάρκες που χάνονται.

Πάλι καλά δηλαδή που είχα ακολουθήσει τη συμβουλή ενός παλιού χαρτόμουτρου –να έχεις πάντα γεμάτη τη βενζίνη στο αμάξι και άφηνε 5 χιλιάρικα στο ντουλαπάκι για κάθε ανάγκη- και επειδή πιστεύω ότι η φιλία είναι πιο σημαντική από λίγα ευρώ (για τα πολλά δεν ξέρω) φεύγουμε σαν κυνηγημένοι και τελικά τη βγάλαμε στο Cocoon όρθιοι με μια βότκα στο χέρι…

Δε θα μάθω ποτέ μου φαίνεται...

Καλημέρα σε όλους και όλες

Την ιστορία αυτή που μου συνέβη πριν 3 μέρες θα την παρουσιάσω κάπως ανάποδα, δηλαδή ξεκινάω από μέση και μετά πάω στην αρχή και μετά στο (άστα να πάνε) τέλος. Η φωτογραφία είναι από τον πίνακα του 1556 από τον Giouseppe Arcimboldo που παρουσιάζει έναν Βιβλιοθηκονόμο και θεωρείται η αντιπροσωπευτική εικόνα της φάρας μας, αν και νομίζω ότι είμαστε ωραιότεροι και αν ρωτάτε που κολλάει, θα καταλάβετε στο τέλος. 

Ο τόπος του εγκλήματος και η μέση της ιστορίας ήταν το Village Park και η ταινία «Ψυχραιμία» του Νίκου Περάκη και επειδή κρύβω ένα καταπιεσμένο κριτικό ταινιών ας ρίξω και μια περιποιημένη. Πιστεύω ότι κορυφαία ταινία του εν λόγω σκηνοθέτη είναι το «Άρπα Κόλλα», τελευταία καλή το «Λούφα και Παραλλαγή» και έκτοτε μια αλυσίδα από πατάτες με το «Λούφα και Παραλλαγή, οι Σειρήνες στο Αιγαίο» να είναι απλά ανεκτή. Λοιπόν παιδιά η ταινία σε θέμα χαβαλέ σκίζει, σε θέμα πλοκής αν ο στόχος είναι η κωμωδία καταστάσεων είναι καλή, σε θέμα μουσικής πετυχημένο, σε θέμα ηθοποιών μέτριο, σε θέμα κοινωνικής κριτικής και βάθους μάλλον κινείται σε ρηχά νερά αλλά τουλάχιστον το παλεύει. Παρεμπιπτόντως κύριε Περάκη το να βάζετε υπότιτλους στα Κρητικά είναι ολίγον τι άκαιρο, ελληνική ντοπιολαλιά είναι και όχι ρώσικα! Οι στίχοι που μάλλον θα μείνουν είναι το «…Κοινωνία glamoυράτη στη βιτρίνα η απάτη, θέλει Αλβανό εργάτη και Ρωσίδα στο κρεβάτι». Αν ρωτάτε για την πλοκή να πάτε να τη δείτε, να ενισχύσουμε και τα πτωχά πλην τίμια Village. 

Πάμε τώρα στην αρχή της ιστορίας, είναι καλό να βλέπεις φίλους πρώην ρεμάλια να αποκαθίστανται στα μάτια της κοινωνίας, να σοβαρεύονται και να γίνονται πρότυπα προς μίμηση, το κακό είναι ότι θέλουν να σε κάνουν και σένα όμοιο τους. Ένας καλός φίλος έχει μια μόνιμη και σοβαρή σχέση με μια γλυκύτατη κοπέλα που έχει βαλθεί να ζευγαρώσει όλο τον περίγυρο του αγαπημένου της (και σταδιακά να τον αποξενώσει απ’ αυτούς, αλλ’ αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Τώρα εγώ δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι καθόσον η κοπελιά ως πρώην αθλήτρια volleyball έχει μια μεγάλη γκάμα φιλενάδων. Τις προάλλες λοιπόν δέχτηκα το εξής τηλέφωνο από τον παντρεμενάκια φίλο μου, τάξε μου και σου’ χω κάτι καλό …για τον Ιππόδρομο; Όχι ρε κρύε αλλά να η Φαίη [τα ονόματα αλλαγμένα μη θίγουμε και ανθρώπους και υπολήψεις] κανόνισε να βγούμε με την φίλη της την Έλσα, είναι κουλτουριάρα και θα  σου αρέσει. Αναγκαία παρένθεση, για κάποιο ακαθόριστο σε μένα λόγο με πιστεύουν κουλτουριάρη-που δεν είμαι-και ότι ταιριάζω με αντίστοιχες γυναίκες-που δεν ταιριάζω, κλείνει η παρένθεση. Ρε άσε την κουλτούρα κατά μέρος και τι εστί Έλσα; Πρώην αθλητής του volley, Αυτό πες μου ρε γελοίε και μου λες για κουλτούρα. 

Μάλιστα η Έλσα! Ένα όνειρο σε μελαχρινή έκδοση, το ιδανικό δώρο Χριστουγέννων, με ωραίο περιτύλιγμα αλλά μέτριο περιεχόμενο, καθώς το Ελσάκι είχε ένα Εγώ που έπιανε από το Ρέντη μέχρι την Αράχοβα (εδώ άλλες και άλλες το έχουν), υπεράνω των κοινών θνητών και των ταπεινών πραγμάτων. Ψυχολόγος το επάγγελμα και μάλιστα καλά χωμένη και εδώ να σας πω και μια προσωπική άποψη, δεν έχω γνωρίσει ψυχολόγο που να μην έχει λασκαρισμένη βίδα.  

Και ας απαριθμήσω την αλυσίδα λαθών που έκανα εκείνο το βράδυ. Λάθος πρώτο, την βλέπω και σκέφτομαι που πας ρε Καραμήτρο; Μέγιστο λάθος διότι η υπερεκτίμηση και η υποτίμηση του εχθρού είναι βασική αρχή αποφυγής στην στρατιωτική στρατηγική και περισσότερο δε και στις σχέσεις. Λάθος δεύτερο, ποτέ μα ποτέ δεν μιλάς και δεν αντιπαρατίθεσαι για επαγγελματικά ζητήματα σε τέτοιες περιστάσεις, δε σε νοιάζει το βιογραφικό της, δεν προβάλλεις το δικό σου, ούτε και βγάζετε έξω τα επαγγέλματα σας για να δείτε ποιος έχει το «μεγαλύτερο». Θέλετε και άλλα λάθη; Αφού λάθος βγήκε όλη η βραδιά.

Πάμε και στο τέλος για να δείτε που κολλάει το επάγγελμα μου με την Έλσα και την ταινία «Ψυχραιμία». Καθόμαστε δίπλα-δίπλα λοιπόν στην αίθουσα εγώ και το παγόβουνο. Είναι προς το τέλος και όλοι οι ήρωες έχουν μαζευτεί σε ένα καφέ νοσοκομείου και περιμένουμε την τραγική κορύφωση. Η βιζιτοειδή, ξανθιά-bimbo που έπαιζε η Ευγενία Θεωνά, γνωστότερη ως Ρίτσα (από το Ελευθερία) γκόμενα του μπάτσου-σεκιουριτά και η οποία παίζει τον ρόλο της με τόση φυσικότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι είναι ηθοποιάρα ή  … στην κουβέντα για το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του απαντάει με νάζι …σπουδάζω Βιβλιοθηκονομία (έλεος)… Τι είν’ τούτο, λέει ο ένας Κρητίκαρος, σαν την αγορανομία ένα πράγμα; Για να συμπληρώσει το έτερο καμάρι των Ανωγείων ονόματι Μίνως Σταυρακομανιός (αλήθεια το Μίνως βγαίνει από το Μινώταυρος;)  δηλαδή είστε αστυνομία και ελέγχετε τσι βιβλιοθήκες; Όχι καλέ απαντάει το ξανθό… Αμ τότες; Μα καλά δεν είναι προφανές; Απαντάει το τσόλι-δικηγόρος (είχε πάει μέχρι και με τον ταξιθέτη) με το φαντεζί-Καλημέρα Ζωή όνομα Χλόη Λυχναφτιά, βάζουν τα βιβλία στη θέση τους και τα ταξιθετούν σε σειρά (!), έτσι μπράβο συμφωνεί και επαυξάνει το Ριτσάκι. 

Τι έτσι μπράβο ρε ακατοίκητη; Ποια βιβλία βάζουμε στα ράφια τους και αυτό κάνουμε μόνο; Περίμενε να πιάσω στα χέρια μου τον κερατά τον σεναριογράφο να του δείξω πόσα απίδια χωράει ο σάκος, δεν μπορεί κύριε Περάκη να ευτελίζετε έτσι έναν κλάδο, μια επιστήμη και ένα χώρο όπως είναι αυτός της Βιβλιοθηκονομίας και των Βιβλιοθηκών. Βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι θα μπορούσε να κάνει τη φοιτήτρια Βιβλιοθηκονομίας η Τζούλια Αλεξανδράτου (άλλη ηθοποιός με ταιριαστό ρόλο και το παράταιρο όνομα Αρετή) τότε μάλλον και ευχαριστώ πρέπει να του πούμε. 

Τι τα θες τι τα γυρεύεις, που η σκηνή αυτή κατάστρεψε εντελώς το image μου (λέμε τώρα) ως κουλτουριάρη Βιβλιοθηκονόμου, για το οποίο είχα τόσο μοχθήσει στον καφέ που προηγήθηκε της ταινίας και το βλέμμα που μου έριξε η κυρία Ψυχολογάρα μου έδειξε ξεκάθαρα την γνώμη της για εμένα και το σινάφι μου.  

Όταν θέλεις κάτι πολύ, όχι μόνο η 7η Τέχνη αλλά το σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί για να σου το καταστρέψει. Άτιμε Περάκη, σου το χρωστάω αυτό…  

Καλησπέρα σε όλους