Η αλήθεια είναι πώς το Φθινόπωρο κρύβει μια μελαγχολία το αφιλότιμο άλλο πράγμα και κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η τσαγκαροδευτέρα των μηνών. Διακοπές γιοκ, χειμώνας ante portas και κυρίως (κλαψ) αντίο στην καλοκαιρινή γυναικεία μόδα που αν μη τι άλλο προσφέρει άφθονο οφθαμόλουτρο και καλώς ήρθε ο χειμωνιάτικος συντηρητισμός.

Εμένα τώρα, η αλήθεια είναι ότι δε με πολυαπασχολούσαν ιδιαίτερα αυτά τα πράγματα (δεν είμαι δα και τόσο ποιητής) άσε που μου αρέσει πολύ η Αθήνα και η ζωή της όταν σφίγγουν τα κρύα-κλάσεις ανώτερη από το καλοκαίρι- αλλά να ξεφύγεις από αυτό το κλίμα δε μπορείς μακάρι να είσαι και ο Down Jones (ιδίως αυτός). 

Όταν όμως έβλεπα αυτό το ηλιοβασίλεμα στο νησάκι το καλοκαίρι ήμουν μέσα στην καλή χαρά και μάλιστα πριν αριβάρω στην Αθήνα με άδεια ήμουν γεμάτος θετική προσμονή.

Και μια και θυμήθηκα τα περί μελαγχολιών, ηλιοβασιλεμάτων και συναφών, το πιο καλό που έχω διαβάσει (και βάζω στοίχημα και αρκετοί από εσάς) είναι από τον Μικρό Πρίγκιπα του Εξπερύ:

-Αγαπώ πολύ τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα… 

-Μα πρέπει να περιμένουμε… 

-Να περιμένουμε τι; 

-Να βασιλέψει ο ήλιος. 

Φάνηκες έκπληκτος στην αρχή, έπειτα έβαλες τα γέλια. Μου είπες: 

-Νομίζω πάντα πώς βρίσκομαι σπίτι μου! 

Πράγματι. Όταν στην Αμερική είναι μεσημέρι, όλος ο κόσμος ξέρει ότι ο ήλιος στη Γαλλία δύει. Αν μπορούσαμε για ένα λεπτό να πάμε στη Γαλλία, θα βλέπαμε το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς η Γαλλία είναι πολύ-πολύ μακριά.

Όμως πάνω στον μικρό πλανήτη σου, θ’ αρκούσε να μετακινήσεις λίγο την καρέκλα σου. Και κάθε φορά που θα το ήθελες, θα έβλεπες το ηλιοβασίλεμα… 

-Μια μέρα, είδα τον ήλιο να δύει σαράντα πέντε φορές! Και λίγο αργότερα πρόσθεσες: 

-Ξέρεις…άμα κανείς είναι πολύ λυπημένος, αγαπά τα ηλιοβασιλέματα… 

-Τη μέρα που είδες τα σαράντα πέντε ηλιοβασιλέματα, ήσουν, λοιπόν, τόσο λυπημένος; Αλλά ο Μικρός Πρίγκιπας δεν απάντησε. 

Και μετά από αυτό πιστεύω ότι επειγόντως χρειάζομαι μια μπύρα (παγωμένη AMSTEL), ένα τσιγαράκι Marlboro σκληρό (αν και το’ χω κόψει χρόνια) και την αγαπημένη μου soft (και δεν εννοώ τα cookies) ταινία την Emmanuela 1 για να έρθω στα ίσια μου…

άντε γιατί δεν αρχίσαμε καθόλου καλά λέμε…

Ήταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι που αγαπιώντουσαν από παιδιά, αλλά έτυχε οι δυο οικογένειες τους να μισούνται βαθύτατα. Ούτε λόγος για να αφήσουν το αγόρι να πλησιάσει το κορίτσι, αλλά ο έρωτας όλα τα νικά και έτσι με χίλιες δυο προφυλάξεις κατάφερναν και βρίσκονταν κρυφά. Η αγάπη φαινόταν να θραμβεύει!

Αλλά μια μέρα η οικογένεια του κοριτσιού αποφάσισε να το παντρέψει με έναν χοντρό, άσχημο αλλά και αλλοίμονο πολύ πλούσιο έμπορο, το κορίτσι τρέχοντας το εξομολογήθηκε στο αγόρι και αυτό αποφάσισε να την κλέψει.

Το βράδυ ήταν σκοτεινό και το αγόρι τα είχε σχεδιάσει όλα άψογα ή έτσι νόμισε τουλάχιστον, είχε έτοιμη σκάλα, φακό, σκοινί και τη μηχανή αναμμένη και ένα φίλο εμπιστοσύνης να του κρατάει τσίλιες…

Όλα όμως μάταια, καθώς ο φίλος του αποδείχτηκε ότι ήταν ένας δημοσιογράφος μεταμφιεσμένος και αφού είχε γράψει όλες τις συζητήσεις του σε κρυφή κάμερα, την είχε παραδώσει στους γονείς της κοπέλας, στο αστυνομικό τμήμα της Εκάλης και είχε ετοιμάσει και εκπομπή στην τηλεόραση με θέμα τις απαγωγές ανηλίκων. 

Παρόλα αυτά το αγόρι κατέφερε με ηράκλεια προσπάθεια να ξεφύγει από την ενέδρα που του είχανε στημένη αλλά η κοπέλα έμεινε πίσω.

Απελπισμένο καθώς ήταν σκεφτόταν ποιος μπορούσε να τον βοηθήσει, έξαφνα θυμήθηκε το βύσμα του στο στρατό και τον βουλευτή της περιφέρειας του που του είχε τάξει και διορισμό-στο λιμενικό-και μια και δυο πάει στο Υπουργείο

-Κύριε Υπουργέ χάνομαι μου πήραν τη γυναίκα που αγαπώ

-Σοβαρά τόλμησαν να κάνουν τέτοια πράγμα; Έννοια σου και για τιμωρία θα τους βάλω να εκτελούν τις άγονες γραμμές του Αιγαίου! Όποιος τα βάζει με τους ψηφοφόρους μου θα πάει χειμώνα Φολέγανδρο-Αστυπάλαια να στρώσει χαρακτήρα…Όσο για τη δουλειά μια και το λιμενικό σαν να έκλεισε, τραβάει η όρεξη σου να πάς σε καμιά off-shore εταιρειούλα μου, άσε είναι εκεί και η πεθερά μου υπεύθυνη και κάνει κάτι κολοκυθόπιτες μούρλια!

Το αγόρι έφυγε ικανοποιημένο και για την κοπέλα και για την off-shore εταιρεία, άλλωστε εκεί είναι τα λεφτά ποιος το χέζει το λιμενικό τώρα;

Το άλλο πρωί όμως με τρόμο πληροφορήθηκε ότι ο Υπουργός παραιτήθηκε γιατί λέει είχε πολύ λεφτά ενώ δεν έπρεπε να έχει-μα είναι λόγος αυτός σκέφτηκε κοτζάμου υπουργός να μην έχει ένα κομμάτι ψωμί να φάει; και έπεσε σε μαύρη απελπισία

Είθισται σε τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις οι άνθρωποι να αναζητούν παρηγοριά στην Εκκλησία και μια και δυο πήγε στο Άγιο Όρος. Εκεί μέσα με μια μεγάλη Μονή άρχισε τις προσευχές αλλά καθόσον και μπάνικο ήταν αλλά και μεγάλη ευλάβεια έδειχνε συγκίνησε ένα μοναχό μέχρι δακρύων που τον κάλεσε στο κελί του να τα πουν.

-Αγόρι μου μπράβο είσαι πολύ ευσεβής και πολύ αθλητικός γυμνάζεσαι ε; Μα δε  βλέπω να τρως, ολίγες γαρίδες είναι, με ολίγο κόκκινο κρασάκι του 70’, με ολίγο χαβιαράκι, νηστίσιμα και φτωχικά πράγματα… 

-Δε πεινάω πάτερ γιατί πονάω γι’ αυτή που έχασα, μήπως μπορείτε να σιγανώσετε την TV;

-Γιατί παιδί μου plasma του Θεού και αυτή και σου προτείνω να σκεφτείς τον μοναχικό βίο, νηστεία, προσευχή και αν είσαι και καλός και κανένα οικοπεδάκι στη Χαλκιδική δια περίσκεψη και κατάνυξη… 

Το αγόρι το σκέφτηκε αλλά ήταν πολύ ερωτευμένο και αρνήθηκε-αν και του άρεσαν πολύ οι γαρίδες και η Χαλκιδική και πήρε τους δρόμους για ακόμη μια φορά.

Στο δρόμο που πήγε συνάντησε έναν προπονητή του στίβου και μόλις του είπε τον πόνο του, αυτός τον ορμήνεψε

-Να σου δώσω εγώ κάτι σκευασματάκια-μην άγχεσαι είναι φυσικότατα και εγκεκριμένα από τον ΕΟΦ της Κίνας και σε 1 μήνα θα είσαι δυνατότερος-ψηλότερος-γρηγορότερος που θα τους τσακίσεις όλους και η τύπισσα θα μείνει δικιά σου…

Στο αγόρι σαν να καλάρεσε η ιδέα αλλά δεν άντεχε να περιμένει ένα μήνα να γίνει υπερπρωταθλητής και άλλωστε στο μεταξύ ωρίμασε ένα σχέδιο μέσα του. Βλέπετε το ταξίδι, οι γνωριμίες και οι εμπειρίες τον είχαν κάνει πια σοφότερο.

Οπότε άμα τη επιστροφή, τη στήνει με ένα μοντέλο σε ένα μπαράκι στον επίδοξο γαμπρό της κοπέλας του, βιντεοσκοπεί τα πάντα και τα δείχνει παντού, γίνεται και τηλεοπτική εκπομπή για την εκμετάλλευση αλλοδαπών μοντέλων στα μπαρ της Αθήνας και ο τύπος αυτοκτονεί. Κατόπιν κατεβαίνει υποψήφιος ευρωβουλευτής-μετά βουλευτής και τέλος Υπουργός στην περιφέρεια του δικού του, φτιάχνει του κόσμου τις εταιρείες με έδρα τις νήσους Κάιμαν και υπεύθυνη την 7η ξαδέρφη του και κονομάει τρελά, μετά καθόσον και εξουσία τα κάνει καλά και με τους άγιους ανθρώπους και παίρνει για την πάρτη του το 2ο πόδι της Χαλκιδικής και δεν άφησε γαρίδα για γαρίδα, τέλος για να είναι και τεκνό και αρεστός στον φακό και στα μεσημερινάδικα πήρε και μισή μαούνα χαπάκια-από τα κινέζικα τα καλά και κέρδισε το χρυσό στην ενόργανη στους Ολυμπιακούς του Γιοχάνεσμπουργκ του 2016.

Μετά απ’ όλα αυτά πάει να ζητήσει την αγαπημένη του, οι δικοί της του στρώνουν κόκκινο χαλί να πατήσει, αυτή λιώνει από τη χαρά της και αυτός την πηδάει και εξαφανίζεται. Σιγά κοτζάμου ολυμπιονίκης-Υπουργός να  μην ασχοληθεί με ένα παιδικό έρωτα όταν έχει όλα τα μοντέλα στα πόδια του-μπανάλ! 

Και πέρασε αυτός καλός και εμείς χειρότερα…

[Οιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και στιγμές της επικαιρότητας δεν είναι καθόλου μα καθόλου συμπτωματική.]

Η αλήθεια είναι ότι το ρήμα jump, ατυχέστατα μεταφέρεται στην ελληνική ως πηδάω. Βλέπετε εμείς στα ελληνικά πονηροί όντες το χρησιμοποιούμε κατά κόρον σαν πήδηξα μια/έναν…ναι απ’ αυτό…και σπανίως ως πήδηξα ένα εμπόδιο. Για έναν Άγγλο θα ήταν άλλωστε ακατανόητο να πει «go and jump yourself», σε αντίθεση βέβαια με εμάς που του δίνουμε και καταλαβαίνει. Συμπέρασμα; και πιο jumpικουλες είμαστε (αυτό δα μας έλειπε να μας κουνιούνται και τα αγγλοσαξωνάκια) και πιο πλούσια γλώσσα έχουμε, αμ πώς;

Η έκφραση αυτή πάντως με την προαναφερθείσα χρήση του πηδάω, είναι πολύ γουστόζικη και έχει τις ρίζες της σε μια τηλεοπτική σειρά, ξέρετε από εκείνες τις σαπουνόπερες στις οποίες οι ηθοποιοί ξεκινήσανε φυντάνια, παντρευτήκανε, κάνανε παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και σταφιδιάσανε, όμοια ας πούμε με την Τόλμη και Γοητεία και τον Ριτζ που φαίνεται πια λίγο νεότερος από τη μαμά του τη Στέφανι, η οποία και φαίνεται πια λίγο μεγαλύτερη από τον Κάρολο Παπούλια (ας είναι καλά το ρετροκάναλο η ΕΡΤ3 που μας θυμίζει τα νιάτα μας).

Η σειρά ήταν το «Happy Days», που μεσουρανούσε κάπου εκεί στα 70’ς και όπως όλες οι σαπουνόπερες κάποτε έφτασε στο κλασσικό τα-έχω-κάνει-όλα-και-υποφέρω αδιέξοδο.

Τι να σου κάνουν και οι έρμοι οι σεναριογράφοι, τι νόθα παιδιά είχανε βάλει-όσα ξεπέταγε ο Γιάγκος Δράκος σε ένα μήνα-τι αστυνομικούς να σπάζουνε τραπέζια-όσα ο ταξίαρχος Θεοχάρης σε ένα πρωινό-τι να το κάνουν όλοι με όλους-ούτε τα φυτά δεν τους γλύτωσαν! Τζίφος, ο κόσμος είχε πια βαρεθεί και η σειρά ήτανε βράστα Χαράλαμπε. Στην απελπισία τους λοιπόν μαζεύονται και τα σεναριογραφάκια μπας και βρουν κάποια λύση: 

-Παιδιά βρείτε κάτι γιατί καιγόμαστε!

-Χάλια δε λες τίποτα, ούτε το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ δεν είναι τόσο ανιαρό! 

-Το ψυχαγωγικό πρόγραμμα της ΕΡΤ; Αμάν δηλαδή είμαστε για λουκέτο;

-Παιδιά είπαμε να μη βάλουμε πια παρανοϊκούς δολοφόνους ε;

-Ούτε και να βάλουμε κανα παρατράγουδο της Πάνιας μέσα!

-Όχι γιατί θα μας πιάσει στο στόμα του ο Λαζόπουλος και δε μας ξεπλένει ούτε ο…Μισσισσιππής! 

-Λοιπόν το βρήκα!

-Άμα το βρήκες πιάστο μη σου φύγει, τι είναι ρε και μας έσκασες;

-Θα βάλουμε τον τάδε να πηδάει (jumpαρει δηλαδής) ένα καρχαρία ενώ κάνει σερφ, δεν κατάλαβα δηλαδή γιατί όχι; άλλωστε τι έχουμε να χάσουμε…την υπόληψη μας; Άσε που και πρωτότυπο είναι… 

-Μωρέ μια μπούρδα και μισή είναι, αλλά πάντως μπούρδα πρωτότυπη, έχεις δίκιο ρε μαγκάκο να βάλουμε το μανταχαλά να τον πηδήξει τον κάρχαρο αλλά κοίτα να είναι ψεύτικος ε; Μην έχουμε και τίποτα ντράβαλα με το Σωματείο Ηθοποιών, τον συνδικαλισμό μου μέσα!

-Έννοια σας και έχω σύντεκνο τον…Σπίλμπεργκ

-Λοιπόν ένα τσικουλάτο στο παιδί κερασμένο από όλους μας

Η αλήθεια τώρα είναι πώς εκείνος ο σεναριογράφος είχε δίκιο και το τσικουλάτο κέρασμα δεν πήγε χαμένο, δηλαδή η σειρά μεν πήγε άπατα και άκλαυτη, αλλά η σκηνή έμεινε στην ιστορία (Φώτο απάνω) και χάρισε στην ανθρωπότητα την μεγαλειώδη παροιμιακή έκφραση «jumping the shark», παναπει πώς όταν δεν έχεις πια τίποτε άλλο να κάνεις, αλλά εσύ εκεί καλά και σώνει να επιμένεις να κουνιέσαι για να δείξεις ότι είσαι ακόμη ζωντανός, ότι κάτι κάνεις ρε παιδί μου στην τελική, μόνο και μόνο για να το κάνεις, τότε λένε ότι πηδάς πάνω από ένα καρχαρία.

Εδώ και χρόνια που θυμάμαι τον εαυτό μου (εντάξει δεν είμαι και τόσο γέρος) ότι κάθε Σεπτέμβρη που θα μιλήσει λέει ο (εκάστοτε) πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, θα προσφέρει φοροαπαλλαγές (Χα), μέτρα κατά της ακρίβειας (2Χα), υποσχέσεις για αλλαγές (3Χα), μεταρρυθμίσεις στην υγεία (Χα στο τετράγωνο), στην εκπαίδευση (Χα στη νιοστή), στην δημόσια διοίκηση (Χα στο συν άπειρο) κτλ, κτλ…

Ενώ από την άλλη η (εκάστοτε) αντιπολίτευση βλέπει την ΔΕΘ σαν την (εκάστοτε) ευκαιρία για να τα χώσει στην κυβέρνηση και να μας πείσει ότι όταν αυτή ανεβεί στην εξουσία θα γευτούμε τον (εκάστοτε) επίγειο παράδεισο (το Χα εδώ δεν έχει θέση ούτε σαν αστεϊσμός).

Το μόνο κοινό όλων στην ΔΕΘ και (αυτό δεν το λένε-αλλά το κάνουν) είναι ότι θα τσακίσουν τα κεμπάπ, θα ρημάξουν τις μπουγάτσες (γλυκές και αλμυρές-αδιάφορο), όχι όμως και καλαμάκια (τέτοια έχουν μόνο τα Σαλονικιώτικα αναψυκτικά και ουχί τα σουβλάκια) και μαζί με ένα κουτί τρίγωνα Πανοράματος από του Τερκενλή φυσικά, ρεγάλο στην (εκάστοτε) κυρά (εδώ δεν έχει Χα, είναι πολύ πικρό για γέλια).

Δηλαδή μια και κάθε πέρσι και καλύτερα ή κάθε φέτος και χειρότερα-διαλέχτε και παίρνετε-και αφού πάμε που πάμε για φούντο σου λένε, δε στέλνουμε και τους πρωθυπουργούς-βουλευτές μας έτσι να πούνε καμιά κουτουράδα να γελάσουμε, όχι τίποτε άλλο σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.

Συμπέρασμα: οι Έλληνες  πολιτικοί άνετα θα γίνονταν σεναριογράφοι στο Χόλυγουντ. 

Στο χωριό μου τώρα στον Παρνασσό ανάθεμα και αν έχουν ακούσει ποτέ το jumping the sharks, δεν είναι τουριστικό χωριό βλέπεις για να μιλάνε και φραγκολεβαντίνικα, αλλά λένε τις δικές τους παροιμίες-άμα λάχει-οι βλάχοι-«Δουλειά δεν είχε ο διάολος jump τα παιδιά του» το πονηρό ρήμα αντικαθίσταται ως μη αρμόζων με την ηθική του παρόντος μπλόγκ, άμα θέλετε να το βρείτε εσείς, όλα εγώ να τα κάνω πια!

Δεν ξέρω τώρα τι συμπέρασμα βγάζει το παραπάνω ή και αν βγάζει, ακόμη ποιά παροιμία γουστάρετε και αν γουστάρετε κιόλας, στην τελική δεν έχει άλλωστε καμία σημασία, ούτε και μπορεί να αλλάξει σε τίποτα την κατάσταση, αλλά εμένα μου μένει μια εικόνα καρφωμένη στη φαντασία, όπως και να το κάνεις ρε αδερφέ έχει πλάκα να φανταστείς έστω τον (εκάστοτε-βαρετό δεν καταντάει;) πολιτικό με ολόσωμο μαγιό αλά Βέγγος να πηδάει πάνω από έναν καρχαρία στα νερά του Θερμαϊκού και καθότι και Έλληνας πολιτικός να τον κάνει μετά και ουζομεζέ!

Αν αυτό είναι πια what (η εκάστοτε) ΔΕΘ is all about

Μια ιστορία θα σας πω

για τον Γιώργο, τον Γιώργο τον φλου

που παντού πήγαινε και έλεγε φλου φίλε μου

όλα είναι φλου!

Σε ένα νησί παιδιά που η κοινωνία είναι μικρή

να σέβεσαι πρέπει κάθε υποχρέωση κοινωνική,

μια μέρα το λοιπόν μου λέει η Προϊσταμένη

«αύριο στο κουκλοθέατρο θέση σου’χω φυλαγμένη»!

Τι να κάνω και εγώ, άλλο τίποτα δε μένει

καθώς όχι δε γίνεται να πω σε μια Προϊσταμένη

και καλά αν ήμουν μόνος μου δεν ήθελα δα και βίζα

έλα όμως που σπίτι μου είχα μπάστακα τον Γιώργο τον mpriza

Γιωργή τάξε μου-του λέω πονηρά

καλά νέα σου’χω και άνοιξε τα αυτιά!

-Σοβαρά μην έκανε μεταγραφή ο Θρύλος;

(Ακόμη δεν είχε βλέπεις ακουστεί της Ανόρθωσης ο θρήνος)

Καλύτερο-καλύτερο έχω να σου πω

σε μέρος με γκόμενες θα πάμε το βράδυ αυτό!

-Και ακόμη-ακόμη είμαστε εδώ;

[Ήταν το δόλωμα πολύ-πολύ καλό]

Στο δρόμο που πηγαίναμε σαν πήρε να ξυπνάει

-Ρε συ τι μέρος είναι αυτό;-Γυρίζει και γροικάει

Σου το’πα ότι θα έχει και άφθονο ποτό;

-Και ακόμη-ακόμη είμαστε εδώ;

[Και έγινε το δόλωμα ακόμη πιο καλό]

Φτάνουμε που λέτε στον προορισμό

-Ρε συ τι είναι αυτό, μην είναι ένα σχολειό;

Και αυτό εκεί στη γωνιά το πλαστικό;

Το βρήκες-απαντώ- είναι ένα κουκλοθέατρο τρανό!

………………………………………………………..

Μου ρίχνει ευθύς βλέμμα δολοφονικό

-Μαλάκα οι γκόμενες που λες πάνε Δημοτικό!

Εντάξει αλλά να ξέρεις γι’ αυτό δε φταίω εγώ

γκόμενες θα γίνουν, αλλά σε χρόνια δέκα και οχτώ

-Τουλάχιστον είπες για τα ποτά αλήθεια;

Α! Όλα και όλα, στο ψέμα εγώ δεν έχω καμιά συνήθεια

να κοίτα εκεί στη γωνιά γεμάτο το τραπέζι και τα ποτά αράδα

-Μα αυτά δεν είναι παρά πορτοκαλάδα!

Φίλε μου Γιώργο-του λέω στοργικά

εγώ το καλό σου θέλω-πάντα φιλικά

τι από ποτά και γκόμενες έχεις γίνει ένα χάλι

και βλέπω όπως το πας να μη σηκώνεις πια κεφάλι!

Τελικά εκείνη τη βραδιά έμαθα ένα πράγμα

πως κουκλοθέατρο και mprizas, ίσον με ένα δράμα…