Χτες στο γραφείο, ήρθε στα χέρια μου ένα μικρό πράσινο βιβλιαράκι με τίτλο «45 μικρές σταγόνες ήλιου, ποιήματα σε Χάι Κάι» κυπριακών εκδόσεων από έναν τύπο ονόματι Τάσο Αριστοτέλους (από το βιογραφικό του φαίνεται ότι ο άνθρωπος είναι βραβευμένος λογοτέχνης απλά εγώ δεν τον είχα υπόψη μου).

Η ποίηση στις ημέρες μας είναι μια έννοια πολύ παρεξηγημένη, κάθε συνταξιούχος, κάθε απόστρατος και γενικά κάθε απίθανος, θεωρεί καθήκον του να βάλει σε έμμετρη μορφή τους πόνους, τους καημούς και την πατριδοθρησκευτική του κοσμοθεωρία. Το αποτέλεσμα; Αν το πιάσουμε ψυχαναλυτικά, ορθώς κάνουν οι άνθρωποι κάνει καλό στην υγεία – όπως βέβαια και η δίαιτα, αλλά βλέπεις η ποίηση είναι ευκολότερη και πιο ανώδυνη – αν το πιάσουμε όμως από την πλευρά της μεγάλης της ποιήσεως τέχνης… κακομοίρα ποίηση τι σου’ μελλε να πάθεις και από κακούργο στιχουργό τη ζωούλα σου να χάσεις.

Ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που το είδος βρίσκεται σταθερά σε παρακμή στην Ελλάδα και όπως έφη και ο Οδυσσέας Ελύτης «δε λυπάμαι τους ποιητές που έμειναν χωρίς κοινό, λυπάμαι το κοινό που έμεινε χωρίς ποιητές» . 

Γι’ αυτό λοιπόν το κοίταξα μάλλον αδιάφορα αρχικά, αλλά όταν το ξεφύλλισα λίγο κόλλησα. Καταρχάς Χάι Κάι είναι η γιαπωνέζικη ματιά στην ποίηση, είναι συνοπτική σχεδόν λακωνική, μέσα σε λίγες γραμμές πρέπει να εκφραστείς, εύκολο δε φαίνεται; Όμως δεν είναι καθόλου, να εκφράσεις συναισθήματα, σκέψεις και μυθοπλασία μέσα από αυτή τη μορφή που δεν επιδέχεται πλατειασμούς και ποσότητες λέξεων.

Αρκετά όμως με τη θεωρία, δίνω και μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε τι εννοώ

Θα’ ναι άνοιξη

ακόμα κι ο χειμώνας

όταν γυρίσεις 

Άνθος τ’ Απρίλη

Άνθος, τα δυό σου χείλη

κατακόκκινο

Το πιο δυνατό

είν’ αυτό το σ’ αγαπώ!!!

που δεν είπαμε   

Το πιάσατε το πνεύμα έτσι δεν είναι;

Αν σας ενδιαφέρει πάρτε το καλό θα κάνει και όχι κακό (άντε να ενισχύσουμε και την εγχώρια βιβλιοπαραγωγή)…

Καλημέρα σε όλους και όλες

Guinness όπως λέμε βιβλίο των ρεκόρ Guinness και όχι μπύρα Guinness, η οποία μεταξύ μας μπροστά στην Amstel  δεν πιάνει μία.

Τώρα πώς μου ήρθε, αυτό πρωινιάτικα, μα έχω μπροστά μου την ελληνική έκδοση του «Guinness World Records 2004», φαντάζομαι όλοι το ξέρετε το θέμα έτσι; συχνά πυκνά βλέπουμε στις ειδήσεις «η τάδε επιχειρεί να σπάσει το ρεκόρ καταβροχθίσματος γεμιστών γυμνοσαλίγκαρων σε ένα λεπτό, το ρεκόρ το κατέχει ο δείνα Ινδός από το 1955» ή «στο Πίτσμπουργκ της Ανατολικής Καλιφόρνιας 28χρονο μοντέλο έσπασε το ρεκόρ τόπλες πατινιαρίσματος σε ράμπα εστιατορίου – εντάξει αυτό μάλλον είναι φαντασίωση μου» κτλ, κτλ.

Αλήθεια τι άλλη εθνική καταγωγή θα είχαν τα ρεκόρ Guinness, εκτός από την αγγλική, γνώρισμα ενός λαού που στοιχηματίζει μανιωδώς, είτε για το ύψος της βροχής είτε για το ύψος των κεράτων της βασιλικής οικογένειας είτε για ό,τι βάλει ο νούς σας, οι άνθρωποι τζογάρουν για τη χαρά του τζόγου και όχι για τη νίκη, τα σημαντικά πρόσωπα στην κοινωνική τους ιεραρχία είναι η βασίλισσα, ο Prime Minister, οι μπόμπηδες και οι μπούκ.

Η δομή των ρεκόρ Guinness αποτελείται από: Ανθρώπινα, Φυσικός Κόσμος, Σύγχρονος Κόσμος, ο Κόσμος της Ύλης, Άθλοι της Μηχανικής, Επιστήμη και Τεχνολογία, Τέχνη και ΜΜΕ, Μουσική και Ψυχαγωγία και Σπόρ με αντίστοιχες υποδιαιρέσεις.

Όντας σώφρον και λογικό άτομο, θα ασχοληθώ με τα παράδοξα, που όπως όλα τα παράδοξα είναι και τα πιο ενδιαφέροντα,

Δέστε τις ζώνες και ξεκινάμε,

Η μεγαλύτερη απόσταση που εκτινάχθηκε σπαγγέτι από ρουθούνι, ο Κέβιν Κόλ (ΗΠΑ) πετυχε το 1998 την απόσταση ρεκόρ των 19 εκ., φοβερός ο τυπάς, εγώ πάντα κολλάω στα 15 εκ.

Η μεγαλύτερη τσιχλόφουσκα που φυσήχθηκε από ένα στόμα, η Σούζαν Μοντγκόμερι Ουίλιαμς (ΗΠΑ), το 1994 φύσηξε η αθεόφοβη φούσκα με διάμετρο 58,4 εκ. και αυτό που δε μας λέει το βιβλίο είναι καi το δεύτερο ρεκόρ που πέτυχε την ίδια μέρα, αυτό του μεγαλύτερου καθαρισμού προσώπου, από το σκάσιμο της μεγαλύτερης τσιχλόφουσκας του κόσμου

Η μεγαλύτερη απόσταση παράδοσης πίτσας, το 2001 ο Μπέρναρντ Τζόρνταν της πιτσαρίας Butlers από το Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής κάλυψε μια απόσταση 11.042 χλμ για να παραδώσει μια πίτσα στον Κόρν Κρίτζ, αρχηγό της ομάδας ράγκμπι Fedsure Stormers, στο Σίδνει της Αυστραλίας, απορία πρώτη «και εγώ που νόμιζα ότι μονο εμείς οι γαύροι είμαστε ικανοί για τέτοια μουρλά, Go Fedsure Stormers», απορία δεύτερη «η πίτσα τρωγόταν μετά από 11.042 χλμ;», και απορία τρίτη «στην Special πίτσα βάζουν μανιτάρια στην Butlers, γιατί αν ναι τρέχω να παραγγείλω»

Το ταχύτερο σάντουιτς που έγινε με τα πόδια, το 2000 ο Ρόμπ Ουίλιαμς (ΗΠΑ), χρησιμοποιώντας μόνο τα πόδια του έφταξε ένα σάντουιτς με καπνιστό λουκάνικο, τυρί, μαρούλι, φέτες ντομάτας, μουστάρδα, μαγιονέζα και φέτες τουρσί, που το ολοκλήρωσε με ελιές περασμένες σε οδοντογλυφίδες κοκτέιλ, όλα αυτά τα έκανε ο σκύλος μέσα σε 1 και 57’. Ερώτηση κρίσεως «πώς άνοιξε τις συσκευασίες;» και ρητορική ερώτηση «το έφαγε κάποιος αυτό το ποδοποίητο σάντουιτς; Γιατί εγώ και από τα δικά μου τα ποδαράκια να ήταν δεν…»

Πάμε και σε άλλα πιο ζουμερά,

Το μεγαλύτερο φυσικό στήθος, η Άνι Χόκινς Τέρνερ (ΗΠΑ) έχει περιφέρεια θώρακα κάτω από το στήθος 109,22 εκ. και περιφέρεια θώρακα πάνω από τη θηλή 177,8 εκ., φοράει το μεγαλύτερο στηθόδεσμο των ΗΠΑ μεγέθους 51-Ι, καθώς οι διαστάσεις αυτές θα χωρούσαν μόνο σε στηθόδεσμο 48-V, το οποίο όμως δεν κατασκευάζεται (καημενούλα που σε πνίγουν μέσα σε μικροσκοπικά σουτιέν, λαική απαίτηση να γίνει άμεσα το 48-V για την Άνι αλλιώς θα τα κάνω όλα λίμπα) και φαε τη σκόνη της Άνι, Πάμελα, άραγε να είναι παντρεμένη γιατί αν όχι… (βλέπετε στην ερώτηση στήθος η μπούτι είμαι άρρωστος στηθοφιλικός τι να κάνουμε…)

Τη μακρύτερη γλώσσα, έχει ο Στέφεν Τέηλορ (Αγγλία) με μήκος 9,4 εκ από τη άκρη ως το κέντρο του κλειστού άνω χείλους. Πολύ εξυπηρετικό το βράδυ που κοιμάται αντί να κουράζει τα βλέφαρα του θα κλέινει τα μάτια του με τη γλώσσα του (κακίες) και φαντάσου την ειρωνεία να έχει παντρευτεί με γλωσσού γυναίκα χα χα χα

Ο γηραιότερος στρίπερ, είναι ο Μπέρνι Μπάρκερ γεννηθείς το 1940 στο κλάμπ LeBare στο Μαιάμι, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 60 ετών ως μέσο για να ξαναβρεί τη φόρμα του, μετά από την ανάρρωση του από καρκίνο του προστάτη. Από τη στιγμή που άφησε το προηγούμενο επάγγελμα του, στο οποίο ήταν κτηματομεσίτης, έχει κερδίσει σε 30 διαγωνισμούς αντρικού στριπτίζ. Μπέρνι μου δε λέω άγιος ο σκοπός σου αλλά αν ήμουνα γυναίκα θα πλήρωνα για να σε δώ να ντύνεσαι…

Ο γηραιότερος ναυαγοσώστης, είναι ο Χέιγουντ Λιρόι Στιούαρτ, γεννηθείς το 1916 από το Κολοράντο, σίδερο στα νεφρά σου ρε συ Χέιγουντ, αλλά ποιος θα σώσει ποιόν θα θελα να ξερα

Τα περισσότερα γλυπτά μπαλόνια σε μια ώρα, το 2002 ο Τζόν Κάσιντι (ΗΠΑ) έφταξε μέσα σε μια ώρα 494 γλυπτά με μπαλόνια καταρρίπτοντας το δικό του προηγούμενο ρεκόρ με 468 μπαλόνια, αυτό μάλιστα! Να μια τέχνη που θα πρεπε να διδάσκεται στην Σχολή Καλών Τεχνών, ωραίος Τζονι αγόρι μου συνέχισε την καλή δουλειά

Και στη Music Heaven δεν είμαστε; ας κλείσουμε με κάτι μουσικό

Η μεγαλύτερη εκτέλεση Ντράμς, στις 27 Φεβρουαρίου του 2001, συνολικά 1.434 ντραμίστες έπαιξαν (ή μάλλον ταλαιπώρησαν) ντράμς για 3 και 22΄ υπό τη διεύθυνση των Μίκι Ντόλενζ (ΗΠΑ), Ντέβι Τζόουνς – οιαδήποτε ομοιότητα με το γνωστο πειρατή και το σεντούκι του απλώς συμπτωματική (Αγγλία) και Πήτερ Τόρκ (ΗΠΑ), πρώην μέλη των Monkees (τους αμερικανούς Beatles, αν θυμάστε, μα καλά που τους ξεθάψανε αυτόύς;) για να σηματοδοτήσουν τα εγκαίνια του ξενοδοχείου Hard Rock, στο Γιουνιβέρσαλ Ορλάντο της Φλόριντα. Αυτό είναι που λέμε η απόλυτη εκτέλεση της μουσικής… 

Στην αρχαία Ελλάδα ο άγνωστος κατά τ’ άλλα Ηρόστρατος έκαψε τον ναό της Αρτέμιδος για να μείνει το όνομα του στην Ιστορία – και για να τον αναφέρω σε ένα μπλόγκ 2.000 χρόνια μετά μάλλον τα κατάφερε – σήμερα αρκεί για μια ξανθή μοντέλα να πατιναζάρει ημίγυμνη για μια ώρα σε ράμπα και μπήκε στην αιωνιότητα μέσα από το Βιβλίο των Ρεκόρ Guinness, μη μου πείτε μα πάλι για ξανθιά με πατίνια μιλάς; είπαμε φαντασίωση γαρ …

Και σας καλημερίζω με μια ακόμη φαντασίωση

Όταν ήμουνα στο Πάντειο για ΠΜΣ είχα την τύχη να συναντήσω έναν σπουδαίο καθηγητή τον Στέφανο τον Ροζάνη που μας δίδαξε «Πολυπολιτισμικότητα και μειονότητες», από εκεί έχω να θυμάμαι σπουδαίες συζητήσεις και θέματα που αποτελούν την πεμπτουσία της εκπαίδευσης, δηλαδή πράγματα που σου μένουν και αφού τελειώσεις τη διαδικασία του μαθήματος. 

Μια ωραία κουβέντα είχε γίνει σε ένα μάθημα με αφορμή τον Χίτλερ για τους παράγοντες που καθορίζουν την εκάστοτε πολιτικόκοινωνική κατάσταση, πες τα Κύριε Ροζάνη «… ας φανταστούμε την πολιτική κατάσταση σαν ένα σκηνικό πάνω στο οποίο υπάρχει ένας θίασος – όλοι εμείς είμαστε το μπουλούκι, ο θίασος, οι κομπάρσοι και οι πρωταγωνιστές του είναι οι πολιτικοί, τώρα το σημείο τριβής είναι ακριβώς το στήσιμο του σκηνικού, καθώς αυτό είναι που καθορίζει το ποιοί θα ανεβούν, ποιοί θα είναι οι πρωταγωνιστές και ποιό έργο θα παιχτεί», δηλαδή ήθελε να πει ο προφέσορας ότι οι παράγοντες που διαμορφώνουν ένα σκηνικό, όπως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο ψυχισμός του λαού, η ιστορική του μνήμη, η εθνική του συνείδηση, οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες είναι και αυτοί που δημιουργούν εν τέλει το πεδίο δράσης για να εφαρμοστεί ο ναζισμός, ο φασισμός, ο κομμουνισμός, η μοναρχία, η αυτοκρατορία, η δημοκρατία κτλ.

Για να βγει λοιπόν στον αφρό ο Χίτλερ έπρεπε απαραίτητα να είχε στηθεί πρώτα το κατάλληλο σκηνικό, άλλωστε Κύριος οίδε πόσοι και πόσοι τελάληδες του υπερεθνικισμού πέρασαν και δεν άφησαν χνάρια στην πορεία της Ιστορία, αλλά τότε βλέπετε το σκηνικό τότε είχε στηθεί για τα καλά. Ταπεινωτική ήττα και η ντροπιαστική Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919, προκάλεσε ρεβανσιστική διάθεση στον γερμανικό λαό, μάλιστα ένας Γάλλος στρατηγός είχε πει τότε προφητικά «σήμερα εξασφαλίσαμε μια 20χρονη ανακωχή» και δεν έπεσε ο κερατάς ούτε ένα χρόνο έξω, οικονομική καταστροφή, κοινωνική αναταραχή, ένα μπάχαλο με λίγα λόγια και νάσου το μοναδικό ίσως σκηνικό που θα μπορούσε να αναδείξει το «ταραχοποιό» των μπυραριών της Βαυαρίας, τον «δεκανέα» του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Χίτλερ και του Εθνοκοσιαλιοστικού κόμματος του. Η ιστορία έγραψε μετά, αλλά έχει ενδιαφέρον μια αντιπαραβολή του σκηνικού του τότε (Μεσοπολέμου) μέχρι σήμερα: 

Τότε 

Υπήρχε μεγάλη οικονομική ανασφάλεια, ο κόσμος συγκλονιζόταν από το κραχ της «Μαύρης Πέμπτης» του 1929 και την οικονομικής κατάρρευσης της Αμερικής εν μια νυκτί

Σήμερα

Τη θυμάστε την ατάκα από τη διαφήμιση έτσι; Απαίσιο πράγμα οι διαφημίσεις πάντως, σε χτυπάνε στο ασυνείδητο και σε φέρνουν στα νερά τους χωρίς να το καταλαβαίνεις, τις προάλλες ασυναίσθητα σιγοσφύριζα το «μπαμπά μου που ζεις, μπαμπά μου ξεκόλλα», κάθε πρωί το ακούω συνέχεια στο ραδιόφωνο, σαν κινέζικο βασανιστήριο, αλλά βλέπεις η βασική αρχή της διαφήμισης «επανάληψη αρχή μαθήσεως» που λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και που ασπάζονται σήμερα τα διαφημιστάκια, κάποια μέρα πάντως δε θα αντέξω, θα πάω στο Jumbo και θα τα σπάσω όλα… 

Η ατάκα αυτή πάντως περιείχε ένα σωστό μήνυμα, καθώς όντως υπάρχουν περιπτώσεις που καλύτερα θα ήταν να μην πέταγες παροιμιώδεις κοτσάνες,

Πάω πρώτη φορά στο σπίτι της πρώην, σχέση φρέσκια σαν τσιπούρα ιχθυοτροφείου και γλύκες 5 η ώρα το πρωί, έχουμε πιάσει Αλεξάνδρας και στρίβουμε πίσω από το Εφετείο και τι βρίσκω και λέω «τι κωλοπεριοχή είναι αυτή Παναγιά μου, πώς μένουν εδώ πίσω, πνίγεσαι!» η κοπέλα δαγκώνεται «εγώ εδώ δεξιά μένω πίσω από το supermarket !», πάλι καλά που γούσταρε, αλλιώς δεν θα την αδικούσα να μου έριχνε κανα στεγνό σιδέρωμα.

Είμαι Κέρκυρα πρωτοετής στον παράδεισο του Ιονίου Πανεπιστημίου – γυναικοκρατούμενο βλέπετε, - να σκάσετε εσείς του Πολυτεχνείου – μπλαμπλαδιάζω ακατασχέτως με μια κοπελιά εκπάγλου καλλονής, ένας κορίτσαρος να τρώει η μάνα και του παιδιού να μη δίνει, τώρα πώς τα πράγματα πάνε αριστερά και η κουβέντα πάει στον Πύργο και αμέσως να πετάξω την εξυπνάδα μου «καλά οι Πυργιώτες απαράδεκτοι, οι χειρότερες λέρες, γεννημένοι απατεώνες παιδί μου, μακρυάαα» με κοίταξε ψυχρά «ξέρεις εγώ είμαι από το Κατάκωλο, χάρηκα και γεια σου», το συμπέρασμα «Don’t mess with Pirgos» - και εγώ άλλωστε έχω ρίζες από τον Πύργο.

Με φιλαράκι και την κοπέλα του σε μια επιτηδευμένα παρακμιακή κουλτουροταβέρνα στην Καλλιθέα, εν τω μεταξύ ο φιλάρας κάτι μου είχε πει προηγουμένως περί πατέρα μάγειρα και ιδιοκτήτη εστιατορίου, αλλά εγώ το ζώον δεν έκανα τη σύνδεση εγκαίρως, φτάνουμε, καθόμαστε, έρχονται τα ορεκτικά και ξυπνά πάλι ο εξυπνάκιας μέσα μου και λέω εν είδη χιούμορ και σαρκασμού «τι τρύπα είναι αυτή ρε παιδιά, οι πελάτες; ο καλύτερος έχει σκοτώσει τη μάνα του, η μουσική; ό,τι πρέπει για στριπιτζάδικο β' κατηγορίας, όσο για το φαγητό, έχουμε να φάμε σκυλολουκάνικο που θα πάει σύννεφο και για την καθαριότητα τι να πείς πιά; λέτε άραγε να προσβληθούν αν βγάλω πλαστικά πιάτα!» η κοπελίτσα κοκκίνισε ζήτησε συγνώμη και πήγε τουαλέτα, ο κολλητός με κοίταξε έτοιμος να κλάψει «ρε τελειωμένε το μαγαζί είναι του πατέρα της, ο οποίος είναι και ο μάγειρας, τι πάς να μου κάνεις;», εκεί τώρα τι να πεις; μετά μια παγωμάρα και βουβαμάρα άλλο πράγμα, έχουν υπάρξει κηδείες που έχω περάσει καλύτερα.

Έχω πει και άλλα πολλά ακόμη, αλλά από τότε έβαλα μυαλό και κουβαλάω πάντα ένα πακετάκι τσίχλες πάνω μου και μασάω σαν κατσίκα, εντάξει εξυπνάδες πετάω ακόμη αλλά τουλάχιστον φροντίζω τα δόντια μου …

Συνήθως λέμε ότι η φύση μας εκδικείται (έκφραση που φορέθηκε πολύ το καλοκαίρι που μας πέρασε), ή ακόμη ότι μας τιμωρεί, ή παίρνει το αίμα της πίσω και άλλα τέτοια (δημοσιο)γραφικά.Γνώμη μου είναι ότι το μίσος, η εκδίκηση και η τιμωρία είναι καθαρά ανθρώπινα συναισθήματα, καθώς η φύση από μόνη της δεν αισθάνεται τίποτα, είναι κάτι που μας περιβάλλει, μας περικλείει, μας περιλαμβάνει εν τέλει – δεν το περιλαμβάνουμε εμείς - και στο οποίο ανήκουμε και υπαγόμαστε, με απλά λόγια είμαστε μια ακόμη μορφή ζωής ανάμεσα στα δισεκατομμύρια που έχει ο πλανήτης Γη.

Αλλά  ο άνθρωπος έχοντας σαφέστατες κυριαρχικές επιδιώξεις φοβάται ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει και τρομοκρατείται απ’ ότι αισθάνεται ξένο και ανοίκειο απέναντι του, οπότε προκειμένου να καταστήσει το σύμπαν που τον περιβάλλει οικείο απέναντι του το εξανθρωπίζει προσδίνοντας του επίθετα και συμπεριφορές που παραπέμπουν σε αντίστοιχες ανθρώπινες.  

Η φύση δεν μισεί και δεν εκδικείται την ανθρώπινη φυλή (αν κα θα ήταν δικαιολογημένη για κάτι τέτοιο) απλά υπακούει με τη σειρά της στον παγκόσμιο νόμο της δράσης και της αντίδρασης που διατύπωσε ο Νεύτωνας, που λέει ότι για κάθε δράση υπάρχει μια ίση και αντίθετης φοράς αντίδραση. Συνεπώς καταστρέφεις την ατμόσφαιρα και το όζον – υπερθερμαίνεται ο πλανήτης με ανυπολόγιστες συνέπειες, καταστρέφεις με κάθε τρόπο τον υδροφόρο ορίζοντα – θα πεις το νερό νεράκι, λεηλατείς αλόγιστα το φυσικό περιβάλλον και τα έμβια όντα που περιέχει – με τη σειρά σου καταστρέφεις και τον εαυτό σου γιατί είσαι ένα κομμάτι αυτού του περιβάλλοντος. 

Τώρα που κολλάει στο ότι η φύση μας κάνει πλάκα;μα για κοιτάξτε λίγο την παρακάτω φωτογραφία (αυθεντικότατη από την αμερικανική ΕΜΥ) ενός γλυκούλη τυφώνα ονόματι Rita που έκανε την βόλτα του στην Αμερική πριν λίγα χρόνια και θα καταλάβετε,

Ωραίο το σχήμα που παριστάνει έτσι δεν είναι; Βάζω στοίχημα πως αν φωτογραφίζαμε ας πούμε το στρώμα του όζοντος από πάνω κάτι τέτοιο θα μας πρότασσε.

Πάντα πίστευα πως ο Πανάγαθος έχει μια μεγάλη δόση χιούμορ, 

Καλημέρα σε όλους  

Χωρίς πολλές εισαγωγές έχουμε και λέμε

1) Νοσοκομείο Λαϊκό: εντάξει το μέρος όπου νοσηλεύτηκε για καιρό ο πατέρας μου και τελικά κατέληξε είναι λογικό να προκαλεί τα χειρότερα των συναισθημάτων, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εντάξει νοσοκομείο για βαριές περιπτώσεις είναι, ανθρώπινο είναι κτλ, ωστόσο αυτή η ατελείωτη γκριζίλα και η αισθητική του κτηρίου που θύμιζε σοβιετικό νεορεαλισμό, έδενε με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα του μέρους, σε πλάκωνε στην καρδιά, σου μαύριζε την ψυχή και το φοβερότερο όλων στο ασανσέρ είχε διαφημιστικό (!) αυτοκόλλητο γραφείου κηδειών, ξέρετε ανοιχτοί όλο το 24ωρο και τα σχετικά, το μόνο που έλειπε από την είσοδο ήταν η επιγραφή «Ω σεις που μέσα μπαίνετε, αφήστε κάθε ελπίδα»,  μακρυά… 

2) Τάγμα Διαβιβάσεων Ρόδος: ούτε να αναφέρω το όνομα του χωριού που βρισκόταν αυτό το κατάμαυρο τάγμα, εντάξει όσοι έχουν κάνει στον ΣΞ μπορεί να πούν τι να πούμε και εμείς οι πεζικάριοι/ τεθωρακισμένοι/πυροβολικάριοι/ειδικές δυνάμεις (οι τελευταίοι να μη μιλάτε δεν ξέρατε δεν ρωτάγατε;), αλλά παίδες τα πάντα είναι σχετικά. Ερχόμενοι λοιπόν από το κολέγιο του ΚΕΔΒ φρέσκοι – φρέσκοι σαν τις πρωινές τσιπούρες, πάθαμε ένα πολιτισμικό σοκ, ένα μίζερο ελενιτ στρατόπεδο κάπου στα ορεινά, με ελάχιστο κόσμο, απαράδεκτα στελέχη – ιδίως οι υπαξιωματικοί – και κάτι παλιοσειρές Τσαμπίκους και Κρητίκαρους άλλο να σας το λέω άλλο να το δείτε, οι δε τουαλέτες βγάζανε μια μπόχα 10 μέτρα μακριά, τι άλλο, ναι και μια αύρα στοιχειωμένου, μια σκοπιά εγκαταλειμμένη λόγω αυτοκτονίας παλαιότερα και μια για τον ίδιο λόγο εγκαταλείφτηκε αφού ήμουν εκεί και το χειρότερο μετά από εκείνη τη φοβερή βραδιά (άστε καλύτερα) με αγγαρεύει ένας λοχίας να κάψουμε με έναν άλλο τη παραλλαγή του παιδιού, φαντάζεστε σε τι κατάσταση ήταν, ακόμη αναγουλιάζω όταν θυμάμαι την μυρωδιά και φυσικά η πιο ευτυχισμένη στιγμή ήταν όταν έφυγα με μετάθεση για Αθήνα, δεν έμεινε καμία π#$$##$να Τσαμπικία

3) Το Theatraki (Θεατράκι) μεζεδοπωλείο στο λιμάνι Πατρών: μια χαρά είναι το έρμο το μεζεδοπωλείο και ωραία θέα έχει, καλή ποικιλία να πάτε, απλά το έχω συνδέσει με το οριστικό τέλος μιας σχέσης, αρκετός λόγος για να αντιπαθήσει κανείς ένα μέρος έτσι δεν είναι; Την επόμενη φορά στην Πάτρα αν υπάρξει ανάλογη περίπτωση θα την πάω Ψηλά Αλώνια, ίσως είναι πιο γουρλίδικα δεν ξέρεις. 

4) Αμφιθέατρο Γκράβας: για όσους δεν ξέρουν το σχολικό συγκρότημα της Γκράβας είναι το μεγαλύτερο της Ελλάδας και περιλαμβάνει από νηπιαγωγείο μέχρι τεχνικές σχολές (22 το όλον), περίφημο για τις ετήσιες καταλήψεις του και εν γένει την φήμη του ως εκ των χειροτέρων σχολείων της Ελλάδος και είναι το μέρος όπου πέρασα τα γυμνασιακά μου χρόνια. Το σκηνικό είχε ως εξής στήνουμε έναν κλασσικό αγορίστικο καυγά η παρέα μου με κάποιους άλλους, ούτε που θυμάμαι το γιατί, αλλά ένας τσόγλανος από την άλλη παρέα είχε κολλητάρια στα τότε ΤΕΣ (δηλαδή Τεχνικές Επαγγελματικές Σχολές, ο φόβος και ο τρόμος, κάτι αληταμπουραίοι μέχρι εκεί πάνω που πήγαιναν εκεί για την αναβολή, ένας και ένας τραμπούκοι πρώτης) και μια ωραία ημέρα μας στριμώχνουν με επικεφαλής τον καλό μας συμμαθητή στο αμφιθέατρο και φάγαμε το ξύλο της αρκούδας, είκοσι άτομα 18αρηδες με πέντε 14χρονα ο ορισμός της τίμιας μάχης, όταν γύρισα σπίτι μου είχα πάρει ένα υπέροχο μπλε μαρέν χρώμα να χαίρεσαι να με βλέπεις, ακόμη θυμάμαι τον πατέρα μου να πηγαίνει έξαλλος να τους βρεί και τη μάνα μου να τον συγκρατεί και ακόμη λυπάμαι που τελικά τον συγκράτησε. Γιατί άραγε δεν απόρησα καθόλου όταν αργότερα έμαθα ότι το παραπάνω καλόπαιδο είδε πως μοιάζει ο Κορυδαλλός από μέσα, γιατί;

5) Νοσοκομείο Παίδων: στο παιδικό μου μυαλό είχε εντυπωθεί ως ένα άσχημο μέρος, με άσχημες μυρωδιές, άσχημους ανθρώπους και ασχημότερο φαγητό. Όντας ζωηρό παιδί ήμουν συχνός επισκέπτης, σχεδόν τρόφιμος, έχουμε και λέμε 5 σπασμένα δάχτυλα, 1 χέρι, 1 πόδι, ράμματα στο κεφάλι, 2 διαστρέμματα, 3 καλές γρίπες και τώρα που τα βλέπω απορώ πώς τελικά έφτασα στην εφηβεία. 

6) ΚΕΔβ Χαιδάρι: εντάξει στο κέντρο εν τέλει πέρασα πολύ καλά, άψογες εγκαταστάσεις, πολύ καλή σειρά και σχετικά καλά καραβάνια, απλά πάντα θα μου θυμίζει την κρυάδα της πρώτης μέρας, την ταλαιπωρία, το σχετικό άγχος, τον ΕΣ-ΕΣ λοχαγό μας και γενικά την αίσθηση του «You are in the Army now», γιατί κατά τ’άλλα πέρασα θαυμάσια. Ακόμη και τώρα όταν τύχει και πάω προς το ποτάμι για να βγω Αθηνών – Κορίνθου και βλέπω στο Χαϊδάρι την τεράστια πινακίδα του ATHENS QUEEN' S (STRIP HALLS) χαμογελάω θυμόμενος αυτό που λέγαμε τότε «το ένα μπουρδέλο πίσω από τ’αλλο»

7) Το Κτελοεστιατόριο: εντάξει ρε μάγκα τι περίμενες το φουαγιέ του Χίλτον; Όχι ρε παιδιά αλλά την πρώτη φορά που κατέβαινα Αθήνα και όντας ξενυχτισμένος και κουρασμένος, κοινώς κομμάτια, με έπιασε μια λιγούρα και αντί ο ηλίθιος να πάρω κανά κρουασανάκι πηγαίνω και χτυπάω μια μακαρόνια με κιμά. Τα'θελα και τα ‘παθα που λένε, ξυράφι στο στομάχι μου και μέχρι να φτάσω Ρίο είχα γίνει κατακίτρινος, υπέφερα σε όλο εκείνο το ατελείωτο εκείνο ταξίδι και είπα αμάν να πάω σπίτι μου, αλλά είπαμε τα’θελα και τα’παθα.

Καλημέρα σε όλους

Η σχέση ενός πολιτικού με το αλκοόλ επηρεάζει τη γενικότερη πολιτική του πρακτική και φιλοσοφία σε  πολύ μεγάλο βαθμό / εντάξει και εμένα μου φαινόταν κάπως υπερβολικό, αλλά το πρωτάκουσα  σε ένα μάθημα επιλογής στο Ιστορικό στην Κέρκυρα. Η συζήτηση τότε είχε περιστραφεί κυρίως γύρω από βυζαντινούς αυτοκράτορες αλλά επεκτάθηκε και γενικότερα - πάντως είναι πολύ ενδιαφέρον το ιστορικό κουτσομπολιό, το παρασκήνιο και γενικά τα άπλυτα της ιστορίας - και παρόλο που κάτι πίστευα ότι ήξερα περί Βυζαντίου, εξεπλάγην να μάθω ότι πέραν του Μιχαήλ του Γ’ του επονομαζόμενου και Μέθυσου (γιατί άραγε;) υπήρξαν πολλοί αυτοκράτορες γεμάτη πάθη, φλόγα και παρότι φανατικά χριστιανοί είχαν πολύ καλές σχέσεις με τον Βάκχο.

Αυτό που κράτησα τελικά από το μάθημα ήταν ότι η πολιτική, το πάθος και το μεθύσι είναι συγκοινωνούντα δοχεία και οι μεγάλοι πολιτικοί πρώτα είναι μεγάλοι άνθρωποι – καλοί ή κακοί ανάλογα, αλλά πάντως μεγάλοι και έχουν μια μεγάλη συμπάθεια στο πιοτί. Αυτό το μάθημα το θυμήθηκα ξανά όταν πρόσφατα σε ένα κυριακάτικο ένθετο βρήκα μια εκτενή ανάλυση για μεγάλους πολιτικούς και παράλληλα διάσημους πότες και αφού έψαξα σχετικά βρήκα πεντέξι χτυπητές περιπτώσεις που δικαιολογούν τη θεωρία του προφέσορα και είναι οι εξής:  

Ουίνστον Τσόρτσιλ ή Τσέρτσιλ όπως το προφέρουν οι Άγγλοι (στο Λονδίνο όταν γυρεύαμε ένα δρόμο με το όνομα του μας απαντούσαν ξερά δεν ξέρω! και λίγο πριν βαρέσουμε μπιέλες ένας Κύπριος μας λυπήθηκε και μας είπε Τσέρτσιλ ρόουντ θέλετε να πείτε, έτσι είναι το σωστό!), τεράστια πολιτική φυσιογνωμία, πολιτικός που τον λατρεύεις ή μισείς δεν υπάρχουν μέσες καταστάσεις, συγκέντρωνε όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της αγγλικής φυλής σε ένα, ξεροκέφαλος, αλαζόνας, επίμονος, υπερσυντηρητικός, αλλά και ταξιδιάρης, τυχοδιώκτης, ριψοκίνδυνος και αποφασιστικός. Η σχέση του με το ποτό παροιμιώδης και σε συγχρονισμό με την φιλοσοφία της ζωής του γενικότερα

Σύμφωνα με τον William Manchester στο «The Last Lion» το αγαπημένο του δηλητήριο ήταν το Jonnie Walker Red – σωστός ο μάγκας – και το ακόλουθο περιστατικό είναι δεόντως αποκαλυπτικό, ο Λόρδος Deedes σε μια μάζωξη της Βασιλικής Ιστορικής Εταιρείας το 2001 περίγραψε γλαφυρά πώς ο Τσόρτσιλ ως νέος αξιωματικός ζήτησε και πήγε στην πρώτη γραμμή, ρίχτο Λόρδε μου : «Υπηρετούσε στους Grenadier Guards στα αρχηγεία αλλά εκεί ήταν dry (χωρίς αλκοόλ δηλαδή), προτιμούσαν βλέπετε τσάι και συμπυκνωμένο γάλα (μπλιάχ κακόμοιρε Ουίνστον) το οποίο δεν ήταν της προτιμήσεως του (σώπα!), αντιθέτως στο μέτωπο επιτρεπόταν το αλκοόλ σε άφθονη ποσότητα (γιατί άραγε;), και έτσι πρότεινε στον Συνταγματάρχη του να τον στείλει στην πρώτη γραμμή για να πολεμήσει (και καλά), κάτι που εκτίμησε δεόντως ο Συνταγματάρχης», τον πιστεύετε τον τύπο; σου λέει τι να την κάνω την ασφάλεια του γραφείου με τσάι και γάλα, καλλίτερα πρώτη γραμμή με τον Jonnie παρέα και αν φάμε καμία σφαίρα δε βαριέσαι τουλάχιστον θα πάμε πιωμένοι. Μετά απ’ αυτό δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε σε τι κατάσταση πήγαινε κάθε μέρα στο Κοινοβούλιο και στα Συνέδρια και τον περίφημο λόγο του προς τον αγγλικό λαό με τον Χίτλερ ante portas «I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat" βάζω στοίχημα ότι πρωτύτερα είχε κατεβάσει τα ποτήρια του για να τον πει. Και τέλος έχει μείνει στην ιστορία και η ατάκα του όταν η βουλευτής των Εργατικών Μπέσι Μπράντοκ τον κατηγόρησε ότι ήταν μεθυσμένος μέσα στο Κοινοβούλιο, «Μπέσι», είχε απαντήσει ο Τσόρτσιλ, «είσαι άσχημη. Και αύριο το πρωί, εγώ θα είμαι ξεμέθυστος, όμως εσύ θα εξακολουθείς να είσαι άσχημη». Αθάνατε Ουίνστον ! 

Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου πάλι, ήταν ο πολιτικός και ο άνθρωπος που άγγιξε τον ψυχισμό του Έλληνα όσο κανένας άλλος – πιθανή εξαίρεση ο Βενιζέλος, ο παλιός για να μην μπλεκόμαστε μέρες που είναι – τόμοι εγκωμίων και τόμοι λάσπης έχουν γραφτεί για τον άνθρωπο και πολιτικό Αντρέα και η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η Ιστορία για να σκιαγραφήσει ευκρινώς την προσωπικότητα του πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια προκειμένου πρώτα να απαγκιστρωθεί από τη συναισθηματική φόρτιση που προκαλεί η φιγούρα του.

Η σχέση του με το ποτό καθρέπτιζε τη σχέση του με τη ζωή γενικότερα, το έπινε δεν τον έπινε, το απολάμβανε δεν χαλιόταν και το στράγγιζε μέχρι τελευταία σταγόνα. Σύμφωνα με ανθρώπους που τον έζησαν, η μέρα του πάντα ξεκινούσε με Irish Cofee, συνήθεια που κόλλησε στα χρόνια που ήταν υφηγητής στο Χάρβαρντ στην ιρλανδοκρατούμενη Βοστόνη, για να γίνω και λίγο Μαμαλάκης ο Irish Cofee φτάχνεται ως εξής, «πρώτα βάζουμε τον καφέ, το Irish  whiskey, και την ζάχαρη στο ποτήρι, ζεσταίνουμε το μίγμα πάνω από σιγανή φωτιά (ρεσό) χωρίς να φτάσουμε σε σημείο βρασμού, τοποθετούμε με ένα κουτάλι την χτυπημένη κρέμα γάλακτος στην επιφάνεια του ποτού και σερβίρουμε». Ο Ανδρέας Παπανδρέου παρότι συχνά σε μεγάλα κέφια, ένταση και πάθος, ποτέ δεν έχει καταγραφεί μεθυσμένος ή να έχει χάσει την επαφή με το περιβάλλον, όταν ακόμη και στην μεγάλη φούρια της Αλλαγής με τον Γιαννόπουλο να τσακίζει πιάτα, τον Τσοβάλα να χορεύει καρσιλαμά και το Ριτάκι στην πίστα να τραγουδάει το «αυτός ο άνθρωπος αυτός» εξαιρετικά αφιερωμένο, κανένας δεν έχει ισχυριστεί ότι το πιοτί τον κατέβαλλε με κανέναν τρόπο. Είπαμε όμως το έπινε δεν τον έπινε. 

Φρανσουά Μιτεράν, πολλά κοινά με τον Παπανδρέου στην πολιτική, σοσιαλιστές γαρ, εξίσου σημαντικοί πολιτικοί και στην προσωπική ζωή, δεν άφησαν φουστάνι για φουστάνι, αλλά με μια βασική διαφορά στο γούστο για το ποτό, καθώς ο Φρανσουά ως βέρος σωβινιστής Γάλλος την έβρισκε μόνο με φίνο γαλλικό κρασί (και δεν τον αδικώ καθόλου).

Άνθρωπος αψύς και εκλεπτυσμένος, δυνατός και ευαίσθητος, ώριμος και κατασταλαγμένος, τώρα αν τα επίθετα αυτά τα κολλήσετε δίπλα σε ένα κρασί Αρμανιάκ "Cuvee Speciale du Maitre de Chai" δεν θα βρείτε καμία διαφορά (το συγκεκριμένο εμφιαλωμένο σε φιάλη των δυόμισι λίτρων ειδικά για τον Φρανσουά Μιτεράν, πουλήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1982 για 1.300 ευρώ), η δε κάβα του όταν πουλήθηκε σε δημοπρασία στο Παρίσι έπιασε τα 14.683 ευρώ. Είπαμε γαλλική φινέτσα και ποιότητα είτε πρόκειται για πολιτική είτε για κρασί. 

 Η έλλειψη του ποτού δείχνει περίσσευμα λογικής αλλά και έλλειμμα πάθους, δύσκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τα πίνει χαλαρά μαζί του, απλά κάπου κολλάς 

Αυτό συμβαίνει αν βλέπεις τα πράγματα άσπρα ή μαύρα ξεχνώντας ότι υπάρχει το κακόμοιρο το γκριζάκι, γιατί όμως και το χρωματάκι αυτό ψυχή δεν έχει; 

Κάθε μέρα από τη στιγμή που σηκωνόμαστε, μέχρι και τη στιγμή που θα πέσουμε για να κοιμηθούμε, είμαστε αντιμέτωποι με ένα ευρύτατο φάσμα επιλογών που πρέπει να κάνουμε σε βαθμό που η πορεία μας εν συνόλω δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μια μακράς αλληλουχίας επιλογών.

Οι επιλογές που καλούμαστε να πάρουμε, έχουν τη λογική ηρώων ταινίας δράσης που προσπαθούν να απασφαλίσουν βόμβα «τι κόβουμε το κόκκινο ή το πράσινο καλώδιο» (στις ταινίες πάντα κόβεται το σωστό καλώδιο όπως και στην πραγματική ζωή) η επιλογή λοιπόν του σωστού καλωδίου είναι ο γνώμονας με τον οποίο φτάνουμε στην τελική επιλογή.

Οι επιλογές αφορούν ζητήματα καθημερινά όπως, τι θα φορέσω σήμερα, τι θα φάω, πώς θα πάω στη δουλεία, πώς να μην στραγγαλίσω το διευθυντή μου, πιο σοβαρές όπως τι δουλειά θα κάνω, τι θα σπουδάσω, τι προτιμώ ξανθιές ή μελαχρινές, μπούτι ή στήθος, να παντρευτώ ή όχι και φυσικά έχουμε και τις επιλογές που θα κρίνουν αποφασιστικά την πορεία της ζωής μας, δηλαδή τη βαλίτσα ή τα 20 χιλιάρικα; εδώ σε θέλω - εγώ πάντως θα έπαιρνα τα 20 χιλιάρικα - κάλλιο πέντε και στο χέρι.

Εδώ παραθέτω κάποιες επιλογές που κλήθηκα να πάρω σε κάποιες πολύ σοβαρές περιστάσεις,

Η γεμάτη εκπλήξεις και αναπάντεχα πρώτη μέρα παρουσίασης στο στρατό έκλεισε με το βραδινό φαγητό στα μαγειρεία, πείνα και των γονέων, βλέπετε που να πάει μπουκιά κάτω όλη μέρα και λέμε αμάν να φάμε κάτι να στυλωθούμε και λίγο. Σκάμε μύτη παραταγμένοι για πρώτη φορά σε εκείνες τις αλησμόνητες τριάδες που μας έβαζαν στην εκπαίδευση ακόμη και στην τουαλέτα (δεν είχαν ακούσει τα καραβάνια για το μέρος όπου και οι βασιλιάδες πάνε μόνοι). Φτάνουμε λοιπόν φορτσάτοι και νασου παραταγμένες οι ταψάρες περιέχουσες φαγητό ακαθόριστο την όψη, ανεξιχνίαστο τη χροιά και αγνώριστο τη μυρωδιά,

Μάστορα τι καλούδια μας έχεις, πολύ πράγμα βλέπω

Καλά τι νόμιζες ο ΕΣ κόβεται για τη στρατιώσα νεολαία, παρέχουμε πλούσιο μενού

Δηλαδή;

Διάλεξε και πάρε πούστη ιταλό ή κινέζο;

Παρντόν;   

Τι παρντόν παιδί μου είπαμε πούστη ιταλό ή κινέζο, άντε και περιμένουν και άλλοι.

Έτσι έκανα το πρώτο μου μάθημα στη στρατιωτική ορολογία, πούστη οι στραταίοι μάγειροι λένε το κοτοπουλάκι (όπως θα έλεγε και ο Μπαμπινιώτης η ετυμολογία της έκφρασης προέρχεται από την επιστημονική διαπίστωση ότι η κατανάλωση κοτόπουλων προκαλεί γυναικομαστία, εκθήλυνση κ.α), το ιταλός σημαίνει ότι συνοδεύεται με μακαρόνια και το κινέζος με ρύζι

Άντε διάλεξες;

Τίποτα άλλο υπάρχει;

Βέβαια έχει μείνει λίγος γκοτζίλας από το μεσημέρι

Μάθημα στρατιωτικής ορολογίας νούμερο δύο, γκοτζίλας = (κατά Βικιπαιδεία) Το κρέας τύπου "γκοτζίλα" είναι ένας αστικός μύθος για τα κρέατα που σερβίρει ο ΕΣ στο συσσίτιο του. Πολύ συχνά οι στρατευμένοι αναφέρονται σ΄ αυτό και ως "γκοτζιλάκι" για το συσκευασμένο ζαμπονάκι χαμηλής θρεπτικής αξίας -αλλά υψηλό σε λιπαρά- που σερβίρεται συνήθως στο βραδινό, με αυγά ή πατάτες. Καταλάβατε; να θυμηθώ μόνο να στείλω μια διόρθωση στη Βικιπαιδεία δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστικός μύθος, αλλά απτή πραγματικότητα

Άλλο, άλλο υπάρχει;

Πώς δεν υπάρχει, φιλέ μινιόν αλά φρανσέζ με σάλτσα μαδέρας και σπαράγγια σοτέ αλά κρεμ, αλλά ατύχησες μόλις τελείωσε

Καλά άσε δεν πειράζει – εκείνη τη μέρα η οικογένεια Στεργίου (με τα τυποποιημένα σάντουιτς) έγινε κατά 5 ευρώ πλουσιότερη.

Βραδάκι μιας βροχερής Τετάρτης και εγώ έχω πάρει το βραδινό ΚΤΕΛ για να ανέβω Κέρκυρα όπου έδινα το πρωί ένα μάθημα. Το λεωφορείο τελευταίας τεχνολογίας με όλα τα κομφόρ και άνετο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με τον οδηγό του, που λες και το έσκασε από το καρπουζοντάτσουν, «καλά τι θέλει εδώ ο Παιτέρης παράτησε το κλαρίνο και έπιασε το τιμόνι;» σκέφτηκα μόλις τον είδα χωρίς να ξέρω πόσο αληθινός θα έβγαινα. Για κακή μου τύχη πιάνω θέση πρώτη δεξιά δίπλα στον οδηγό και αλίμονο και δίπλα στα ηχεία του και η μουσική πανδαισία της βραδιάς ξεκίνησε, έχουμε και λέμε, ελαφρά εισαγωγή με Καζαντζίδη μέχρι το Ρίο, διάλειμμα στο φέρυ για ξεκούραση, μετά μπήκαμε στα πιο δυνατά με Μελά, μέχρι το Αγρίνιο, λίγο Θώδη έτσι για την καψούρα μέχρι Άρτα, ξανά διάλειμμα στο κτελοεστιατόριο και πάμε πια στα βαριά νεοδημοτικά με Χαρά Βέρα

Εκεί πια παίρνω αμπάριζα και γυρνάω στον οδηγό,

Φίλε φοβερό κομμάτι συλλεκτικό που το βρήκες;

Καλά φοβερή η Χαρούλα έτσι δεν είναι, ακούς να την μπλέκουν με την Αλεξίου;

Αίσχος!

Δε λες τίποτα και ξέρεις τι σου έχω για μετά, που σε βλέπω και για μερακλή;

Τι και θα με σκάσεις

Νίκο Μπάο γουστάρεις;

Τρελαίνομαι, εμένα που με βλέπεις το «μ’ αγαπάς ή τσάμπα πίνω» το έχω βάλει στο ξυπνητήρι μου

Και έχει και συνέχεια...

Μη μου πεις

Ναι θα σου πώ, μέχρι Ηγουμενίτσα θα ρίξω τελευταίο και καλύτερο τον Νίκο τον Δουλάμη

Θύμισε μου…

Έλα τώρα Νίκο Δουλάμη, «έρωτα μου τοκογλύφε, γλύφε το κορμί μου γλύφε»

Μα που είχα το μυαλό μου, να΄ ξερες τι μου θύμισες τώρα, εγώ τον Δουλάμη… , αλλά επειδή βλέπω ότι έχεις και τηλεόραση και να μωρέ έχω κάτι εξετάσεις αύριο πρωί στη σχολή, μήπως να χαμηλώναμε τη μουσική και να βάζαμε καμία ταινιούλα, χωρίς παρεξήγηση κιόλας

Καμία παρεξήγηση σου έχω μάλιστα και τρείς ταινιάρες να διαλέξεις, τι θέλεις τον «Ταμτάκο στο Ναυτικό», τον «τελευταίο γυφτοκράτορα» ή το «Ταμτάκο προχώρα ξεβρόμισε τη χώρα»

Ξέρεις τι λέω; μια και φτάνουμε πια Ηγουμενίτσα ρίξε μου ένα Δουλάμη να φτιάξω κεφάλι και ας αφήσουμε καλύτερα τις ταινίες

Δικέ μου είσαι και ο πρώτος, παραγγελία λοιπόν

Φυσικά και κόπηκα στο μάθημα αλλά οι μουσικές μου γνώσεις διευρύνθηκαν, κάτι είναι και αυτό.

Λοιπόν παιδιά επειδή το κειμενάκι μου βγήκε κομμάτι μεγαλύτερο απ’ όσο περίμενα θα το συνεχίσω άλλη φορά

 Καλημέρα σε όλους

Το θυμάστε αλήθεια το τραγουδάκι που έλεγε η Γλυκερία;

πήγαινε κάπως έτσι

Πήγα σε μάγισσες σε χαρτορίχτρες
να δω που χάνεσαι όλες τις νύχτες.
Κι είδα μια γόησα ντάμα σπαθάτη,
να 'ναι στο πλάι σου σ' ένα κρεβάτι.

Βάζεις φωτιά στο σπίτι μας και θα το κάνεις στάχτη.
Μα θα τις βάλω γρήγορα τις τρέλες σου σε τάξη.
Πήγα σε μάγισσες σε χαρτορίχτρες
να δω που χάνεσαι όλες τις νύχτες.

Πήγα σε μάγισσες σε καφετζούδες
και μου 'παν έμπλεξες με μπελαλούδες
κι είδα τη γόησα μες στο φλυτζάνι,
να θέλει μάτια μου να με ξεκάνει.

Πιστός και εγώ στο πνεύμα του άσματος και καθότι προληπτικός πήγα σε μια καφετζού να μου πεί τη μοίρα μου να μου πεί το ριζικό μου.

Μπαίνω μέσα πίνω τον πολλά βαρύ και όχι με δύο φουσκάλες στο κέντρο (μεταξύ μας σκέτη αηδία αλλά έτσι τον πίνανε οι βαρύμαγκες παλιά). Τελειώνω το λοιπόν με τον καφέ (μπλιάχ) το παίρνει η τύπισσα το αναποδογυρίζει και με ρωτάει "τι σε απασχολεί κυρίως αυτό τον καιρό";

Κοίτα να δεις μάτια μου από δουλειά καλούτσικα, από υγεία δόξα τω Θεώ, από γυναίκες δε βαριέσαι πότε κρύο πότε ζέστη αλλά συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αυτό που με καίει είναι αν θα πάρω καμία αύξηση φέτος γιατί με τον καινούργιο ΦΠΑ και με τον Αλογοσκούφη αγριεμένο, με βλέπω να μπαίνω στα ταξί και να μη λέω πήγαινε με Πατήσια, αλλά πήγαινε με 10 ευρώ, λοιπόν;      

H τύπισσα γυρνάει την κούπα την βλέπει, χλομιάζει και μου τη δείχνει άλαλη, καθόσον έδειχνε ο καφές 

«Βάλτε το χέρι σας σε μια καυτή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σας φανεί μια ώρα.Καθίστε δίπλα σε μια όμορφη γυναίκα για μια ώρα και θα σας φανεί ένα λεπτό, αυτή είναι η θεωρία της σχετικότητας», τάδε έφη Αλβέρτος Αινστάιν και αφού το είπε κοτζάμ Αινστάιν ποiός είμαι εγώ που θα διαφωνήσω μαζί του;  Άλλωστε με καλύπτει αναφορικά με το πώς αισθάνεσαι και πράττεις όταν είσαι ερωτευμενάκιας και πώς όταν το βλέπεις σαν μια αγγαρεία. 

Όταν είσαι ερωτευμένος είσαι ικανός να μπείς σε απίστευτη ταλαιπωρία απλά για να τη δείς και το κυριότερο γουστάρεις κιόλας / έπαιρνα ΚΤΕΛ κατέβαινα Πάτρα μόνο για καφέ (καλά όχι και μόνο για καφέ) και έφευγα πανευτυχής και μόνο που την είδα (ακόμη και αν είχαμε μείνει στον καφέ)- τέτοιος μαζόχας

Όταν δεν είσαι ερωτευμένος βαριέσαι να την πάρεις μακάρι και από το σταθμό του μετρό / μωράκι μου είμαι κουρασμένος από δουλειά/διάβασμα/συνάχι/παίζει ο Θρύλος φιλικό/πάω να βοηθήσω τη μαμά με τα ψώνια κτλ τα λέμε άμα είναι το βραδάκι

Όταν είσαι ερωτευμένος καταπίνεις του κόσμου τις μαλ$#ι%ες και έμμεσες προσβολές που τις καταλαβαίνεις αργότερα / Εγώ κουράζομαι στη δουλειά μου έχω ευθύνες κύριε όχι σαν και σένα που τα ξύνεις ολημερίς, μα επιτέλους τρώγε πιο αργά τελείωσες το κύριο πιάτο και εγώ ακόμη είμαι στο ορεκτικό, μα πώς ντύνεσαι έτσι, μα επιτέλους  φέρσου σαν άνθρωπος, μα όλο εκεί το μυαλό σου, μα το ένα μα το άλλο και εγώ εκεί να το δέχομαι και να απολογούμαι κιόλας αντί να ρίξω καμιά ξανάστροφη και να φύγω, έρωτας βλέπεις 

Όταν δεν είσαι ερωτευμένος με την πρώτη ευκαιρία εκνευρισμού πετάς μπηχτές και γίνεσαι με τη σειρά σου άδικος- από θύμα θύτης δηλαδή / Έλα που κουράζεσαι με τη δουλειά σου σε τα μας τώρα (αυτό ήταν απωθημένο από την προηγούμενη), άντε μισή ώρα με έστησες μπαΐλντισα να περιμένω (ψέμματα ούτε δεκα λεπτά δεν ήταν), με κούρασες, γίνεσαι φορτική κτλ 

Όταν είσαι ερωτευμένος ανακαλύπτεις σνέχεια πλεονεκτήματα / τι σώμα, τι πρόσωπο, τι ομορφιά, τι χαρακτήρας, τι μα#$%ας αυτό το τελευταίο πάει για μένα

Όταν δεν είσαι ερωτευμένος εστιάζεις στα μειονεκτήματα / καλό θα ήταν να αδυνάτιζε λιγουκάκι, πολύ μελαχροινή σκέτο γυφτάκι, είναι ικανή να κάψει και τη σαλάτα, ακατάστατη, ατσούμπαλη, έχει μεγάλη μύτη κτλ 

Όταν είσαι ερωτευμένος ξεχνάς να κοιτάξεις το ρολόι / καλά πότε πήγε δώδεκα;

Όταν δεν είσαι ερωτευμένος / μα καλά τι έπαθες και κοιτάς συνέχεια την ώρα έχεις να πάς πουθενά; Δουλειές κορίτσι μου, τρεξίματα, ούτε ξέρω τι θα ΄καναν χωρίς εμένα ( χα εδώ γελάμε).  

Συνεπώς όταν είσαι σε φάση έρωτα δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και το έτερο ήμισυ που απλά μπορεί να γουστάρει, το κακό είναι ότι το καταλαβαίνεις πολύ αργά, το καλό είναι ότι έχεις τουλάχιστον το λεπτό χαράς σου και αυτό τα καλύπτει αν όχι όλα τουλάχιστον τα περισσότερα .

Αντίθετα όταν δεν είσαι ερωτευμένος αλλά είναι η άλλη τότε περνάς καλά στην αρχή, αλλά στην πορεία κάπου φθείρεσαι, κουράζεσαι και τελικά γίνεσαι και κακός. Το πρέπον σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να χωρίσεις χωρίς να πληγώσεις το άλλο άτομο. Και όπως θα έλεγε και ο Αλβέρτος όταν δεν είσαι ερωτευμένος, τότε η γυναίκα δίπλα σου μεταμορφώνεται σε μια καυτή θερμάστρα και το λεπτό γίνεται ώρα.

Καλημέρα σας

Η μουσική για μένα είναι πάνω απ’ όλα ένα βίωμα, μια συναισθηματική κατάσταση την οποία ο καθένας ανάλογα με το είδος, την ώρα, τη διάθεση, τον τόνο, τον χώρο και τη στιγμή, την αντιλαμβάνεται με ένα προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο. Υπάρχει δηλαδή μια μοναδική και ιδιόμορφη  σχέση πομπού - δέκτη ανάμεσα στον ακροατή και στον μουσικό καθώς ο τραγουδιστής εκφράζει κάτι πανανθρώπινο και παγκόσμιο.  

Η μουσική ως τέχνη είναι πολύ πιο πάνω από τον άνθρωπο ως προσωπικότητα και ως φυσική παρουσία, με λίγα λόγια ένα τραγούδι είναι μεγαλύτερο από το δημιουργό του. 

Έλα μου όμως που κάπου μέσα σου πιστεύεις ότι και καλά ο τραγουδιστής ή ο στιχουργός ενός τραγουδιού που σημαίνει κάτι για σένα, πρέπει να είναι και ακόλουθος με το πνεύμα του τραγουδιού, κάτι αντίστοιχο με τον παπά που περιμένει ο κόσμος να είναι ένας «μικρός άγιος». Αλλά βέβαια ούτε οι πιο πολλοί κληρικοί είναι άγιοι (άκου όλα εδώ πληρώνονται – έλεος) ούτε φυσικά και οι τραγουδιστές μένουν πιστοί στο πνεύμα των τραγουδιών τους.

Με βάση δύο χαρακτηριστικά τραγούδια, παραθέτω δύο πολύ χτυπητές και αστείες περιπτώσεις ανακολουθίας ανάμεσα στο λέγειν και ποιείν τραγουδιστών:

 Λουκιανός Κελαηδόνης κυρίες και κύριοι, 

θυμάστε το τραγουδάκι που πήγαινε κάπως έτσι:

Όλοι μου οι φίλοι παντρευτήκανε
γίνανε ρεζίλι γι’ αυτό κρυφτήκανε
πιάσαν μια δουλίτσα κι όλοι τους κρατούν κλειδιά
απόκτησαν κοιλίτσα και κάνα δυο παιδιά.
Τώρα σαν τους βλέπω δεν τους χαιρετώ
ούτε και γουστάρω εγώ να παντρευτώ
κι άμα μου τη δίνει κάτι τέτοια δειλινά
παίρνω τ’αλογό μου και φεύγω στα βουνά
Πάμε Ντόλυ! 

Ώστε όλοι σου οι φίλοι παντρευτήκανε και ρεζιλευτήκανε Λουκιανέ μου και ούτε που γουστάρεις να παντρευτείς, αλήθεια να σου ζήσουν οι δυο κορούλες και η Αννούλα η Βαγενά, όσο για την έρμη την Ντόλυ ελπίζω να την αμόλησες σε κανά αγρό γιατί τώρα με το οικογενειακό station – wagon που να χωρέσει η κακομοίρα. Αυτό είναι που λένε μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλο λόγο μην πεις.

Κακομοίρα Ντόλυ! 

Το 1992 πάλι, βγαίνει στις ΗΠΑ ένα ζόρικο τραγουδάκι, με ζόρικο τίτλο, με εξίσου ζόρικους στίχους και γραμμένο από ένα ζόρικο στιχουργό, μιλάμε για το «Cop Killer» με τραγουδιστή τον χεβιμεταλά Body Count και στιχουργό τον Ice T.  

Αρχές του 90΄ και ήταν νωπές στην μνήμη των Αμερικανών εικόνες από επεισόδια όπως αυτά στο L.A. όπου μεγάλες ταραχές ξέσπασαν με αφορμή τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς ενός αφροαμερικάνου, του Rodney King, εξελίχτηκαν σε μαζική εξέγερση και τελικά προκάλεσαν την επέμβαση του στρατού, όπου και αναγκάστηκε ουσιαστικά να "καταλάβει" την πόλη για να επαναφέρει την τάξη.  

Στο επίκεντρο βρισκόταν η αστυνομική βία, αμερικανιστί  «police brutality» και μαζί η κρατική αναλγησία, η κατάχρηση εξουσίας, η αδικία, η ανυπαρξία κοινωνικής πρόνοιας και η έντονη αίσθηση της αδικίας που νιώθουν διαχρονικά οι εκάστοτε αδικημένοι του αμερικανικού ονείρου (μέχρι να βολευτούν και αυτοί με τη σειρά τους να καταπιέζουν τους επόμενους αδύναμους και so on). 

Το τραγούδι μιλούσε για έναν άνθρωπο ο οποίος εξοργισμένος από την αστυνομική βία, παίρνει το νόμο στα χέρια του και καθαρίζει βίαιους και διεφθαρμένους αστυνομικούς. Εντάξει το να παίρνεις τον νόμο στα χέρια σου και να καθαρίζεις είναι κάτι οικείο και ακόμη και επιθυμητό από τον μέσο αμερικανό, βλέπετε ατάκες όπως «come on punk make my day» και «You talkin' to me?» δεν είναι απλά λόγια αλλά και στάση ζωής. 

Το καλό με τη δουλειά μου είναι πως περνάει από το γραφείο μου ό,τι εκδίδεται στην Ελλάδα σε μορφή βιβλίου, φυλλαδίου, κάθε λογής εντύπου αλλά και CD ή DVD.

Το κακό με τη δουλειά μου είναι πως περνάει από το γραφείο μου ό,τι εκδίδεται στην Ελλάδα σε μορφή βιβλίου, φυλλαδίου, κάθε λογής εντύπου αλλά και CD ή DVD. 

Προχτές λοιπόν σκάει μύτη ένα ιατρικό βιβλιαράκι με θέμα τις σεξουαλικές συμπεριφορές, παρεκκλίσεις και τα τέτοια, τώρα κανονικά τα ιατρικά βιβλία συναγωνίζονται σε επίπεδο βαρεμάρας και ξύλινης γλώσσας μια ομιλία στη Βουλή με θέμα τη διοικητική αυτοτέλεια των περιφερειακών Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Είχα ξεχάσει όμως το βασικό ρητό «ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο». 

Έτσι λοιπόν αφού το ξεφύλλισα μπίνγκο! Βρήκαμε φλέβα χρυσού και για να μην τα πολυλογώ σας παραθέτω αυτούσια κάτι φοβερές –φιλίες και -μανίες που πέτυχα μέσα, έτσι για να δείτε πόσο έχει προοδεύσει ο κόσμος,

Έχουμε και λέμε  

Εφαψιμανία (Frotteurism): είναι μια παραφιλία που χαρακτηρίζεται από το άγγιγμα ερωτογενών περιοχών ενός αγνώστου ατόμου σε μέρη όπου υπάρχει πολυκοσμία ή όπου η διαφυγή θα ήταν εύκολη αν ο δράστης γινόταν αντιληπτός / Καταλάβατε τώρα κύριε πρόεδρε γιατί έβαλα χέρι μέσα στο λεωφορείο, άρρωστος άνθρωπος είμαι αθωώστε με

Κλυσμαφιλία (Klismaphilia): το παραφιλικό ενδιαφέρον εντοπίζεται στη λήψη κλύσματος, πολλά άτομα χρησιμοποιούν ζεστό νερό για να καθαρίσουν το κατώτερο κόλον, ενώ άλλοι χρησιμοποιούν καφέ γιαούρτι, αέρα, ουίσκι, μπύρα, κρασί και κοκαΐνη, έχουν αναφερθεί τραύματα του ορθού ή ενσφήνωση ξένων σωμάτων για την οποία απαιτήθηκε ιατρική συνδρομή / Εδώ κολλάει το «παντού υπάρχει ένας μύθος» στην κυριολεξία όμως 

Μυρμηγκοφιλία (Formicophilia): ο σεξουαλικός εστιασμός βρίσκεται σε μικρά ζώα, όπως σαλίγκαρο, βάτραχο, ή μικρά έντομα τα οποία έρπουν ή τσιμπούν το σώμα, ιδιαίτερα τα γεννητικά όργανα, το περίνεο ή τις θηλές / Έλεος και εγώ που νόμισα ότι τα σαλιγκαράκια γίνονται βραστά ή κοκκινιστά, όχι και παρτενέρ

Βαμπιρισμός (Vampirism): αναφέρεται στη διέγερση που προέρχεται από τη θέα του αίματος / Ξυπνάς τον Κρίστοφερ Λι μέσα μου 

Υπνοφιλία (Somnophilia): γνωστό και ως «σύνδρομο της ωραίας κοιμωμένης», περιλαμβάνει τον ερωτικό εστιασμό σε άτομο που κοιμάται / Εδώ που τα λέμε είναι και λίγο ξεφτίλα εσύ να αγκομαχάς και η/ο άλλος/άλλη να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου

Συμφοροφιλία (Symphorophilia) : ο σεξουαλικός εστιασμός εντοπίζεται στην αναμονή και παρακολούθηση κάποιας μεγάλης συμφοράς, όπως πυρκαγιά ή τροχαία ατυχήματα / Επιτέλους μια ιστορική αδικία αιώνων διορθώνεται, για να φτιάξει διάθεση την έκαψε τη Ρώμη ο Νερωνάκος και για τίποτε άλλο, αλήθεια να υποθέσω ότι τα βιντεάκια από τις φωτιές του καλοκαιριού και λοιπών καταστροφών είναι οι τσόντες των συμφοροφιλικών;

Σκοπτοφιλία (Scoptophilia): περιλαμβάνει την πρόληψη σεξουαλικής ευχαρίστησης από την παρατήρηση σεξουαλικής δραστηριότητας, τώρα εάν το παρατηρούμενο αντικείμενο είναι ανυποψίαστο η διάγνωση είναι ηδονοβλεψία, ενώ αν γνωρίζει ότι παρατηρείται η διάγνωση είναι σκοπτοφιλία ή μιξοσκοπία / Κοίτα να δεις φίλε μου ανάλυση και κακό για το πατροπαράδοτο μπανιστήρι

Εγκληματοφιλία (Hybristophilia): ο σεξουαλικός εστιασμός περιλαμβάνει την τάση ατόμου να βρίσκεται με σεξουαλικό σύντροφο που είναι γνωστό ότι έχει διαπράξει έγκλημα, βιασμό ή φόνο, κάποια άτομα ενδέχεται μάλιστα να παροτρύνουν το σύντροφο στη διάπραξη του εγκλήματος για το σκοπό αυτό / Δεν το ήξερα να γίνω ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το σιδεροπρίονο για να σου αρέσω καλή μου, σοβαρά πάντως τώρα καταλαβαίνω γιατί όλοι οι μεγάλοι εγκληματίες λαβαίνουν τόσα ερωτικά γράμματα και προτάσεις γάμου.

Σημείωση: ανέφερα τις λιγότερο αηδιαστικές και απεχθείς περιπτώσεις, τις άλλες άστο καλύτερα είναι και πρωί. 

Συμπέρασμα, άμα είσαι δόκτορας με ένα κάρο πτυχία, μπορείς να μιλάς για ό,τι  ανωμαλία θες και όλοι σε προσκυνάνε από πάνω «μα τι λαμπρός επιστήμονας», «μα πως τα λέει», «μα τι μου λες» , ενώ άμα μιλάς με τον Μήτσο για γκόμενες είσαι τουλάχιστον «χυδαίος», «χαμηλού επιπέδου» και «μα καλά όλο για τέτοια μιλάτε, ωριμάστε και λίγο». Δεν βαριέσαι άμα είναι να ωριμάσω και μιλάω για –φιλίες και -μανίες καλύτερα να μείνω ανώριμος και να μιλάω για τη Σουλάρα της γειτονιάς.

Καλημέρα σε όλους

Ή αλλιώς Thank God is Friday, ναι επιτέλους τελειώνει και μία εβδομάδα που αν ήμουν στα ΟΥΚ θα ήταν σίγουρα η διαβολοβδομάδα μου.

Το μενού ήταν πλούσιο και με άφθονο περιεχόμενο, έτσι αρχίσαμε την Τσαγκαροδευτέρα μας με ένα σκασμένο λάστιχο στη Μεσογείων-ακόμη ακούω τα βρισίδια, συγνώμη ρε παιδιά αλλά επίτηδες το έκανα; Και στη συνέχεια ένας ψιλός καυγάς στη δουλειά για μια χαζομάρα. 

Η Τρίτη συνεχίστηκε  με έναν ωραίο τσακωμό στην τράπεζα όπου πληρώνουμε τις δόσεις του αυτοκινήτου, έλα μωρέ 250 Ευρώ λάθος στο υπόλοιπο λογαριασμού σιγά το πράγμα, αυτά γίνονται, θα το διορθώναμε, δε θα χρεωνόσαστε, θα σας τα επιστρέφαμε, θα συμψηφίζονταν με το συνολικό ποσό κτλ κτλ. Τώρα παίρνεις ή δεν παίρνεις 250 πέτρες να τους τις φέρεις στο κεφάλι; Πάντως κάθε χαρτάκι λογαριασμού πρέπει να ελέγχεται πολύ προσεκτικά γιατί με αυτούς τους νόμιμους τοκογλύφους ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται.

Τετάρτη πέφτει πρωινό σήμα από Πάτρα, ότι η πρώην εθεάθη αποβραδίς κατά Ρίο μεριά συνοδεία δίμετρου μαντραχαλέα να πίνει ρομαντικό ποτάκι με φόντο τη γέφυρα. Εντάξει πρώην, τόσο καιρό χώρια αλλά δεν φταίω εγώ που έσπασα το ποτήρι του καφέ, είπαμε πρώην - πρώην αλλά και τα νεύρα - νεύρα.  

Πέμπτη έτσι για να δέσει το γλυκό πάμε και σε μια ξεγυρισμένη παράσταση στο Ειρηνοδικείο Αθηνών ως μάρτυρες, έχετε πάει ποτέ σε κάτι παρόμοιο; αν όχι να πάτε, δεν ξέρετε τι χάνετε, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αρχίσεις το πρωινό σου παρέα με τη συμπαθέστατη φυλή των δικηγόρων, πίνοντας καφέ των 50 λεπτών σε πλαστικό ποτηράκι, σε ένα μέρος που η φράση «κάθε καρυδιάς καρύδι» αποκτά ξεχωριστή σημασία. Ακολούθησε η προσπάθεια διακανονισμού μεταξύ των κορακιών, παρντόν των δικηγόρων, ο νομικίστικος διαπληκτισμός και τελικά ο συμβιβασμός. Αφού ρε παιδιά το ξέρατε ότι θα τα βρίσκατε, εγώ τι έφταιγα να μπαστακωθώ εκεί 4 ώρες και να χάσω τη μισή μέρα τζάμπα;

Παρασκευή πρωί και εκεί που λέμε άντε να τελειώνουμε επιτέλους  να χαλαρώσουμε στο ΣΚ μας, βλέπουμε στο αμάξι μια χαρακιά τόοοοση, μετά συγχωρήσεως, τι σας έφταιξε τσογλανόπαιδα το αμαξάκι την τρέλα μου μέσα, εγώ στην ηλικία σας άντε να κάνω καμία τηλεφωνική φάρσα, άντε να χτυπήσω κανα κουδούνι μεσημεριάτικα, να παίξω κανα νεραντζοπόλεμο, κανα μπουγέλο έστω αλλά να χαράξω τα αμάξια του κοσμάκη γιατί; Αμαρτία είναι.   

Τέλος πάντων η Παρασκευή είναι πάντα Παρασκευή και όπως και τα στρουμφάκια έλεγαν

Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.

Καλημέρa και καλό ΣΚ

Εντάξει η ευχή είναι λίγο ετεροχρονισμένη αλλά σήμερα το πρωί το έμαθα, ο Pac-Man εχτές, στις 10 Οκτωβρίου έγινε 28 χρονών.

Πόσες αναμνήσεις δε μου έφερε αυτή η είδηση για το μικρό κίτρινο ανθρωπάκι με την παρέα του οποίου είχαμε περάσει τόσα πολλά  απογεύματα.

Γιατί μου άρεσε τόσο; Μα για τους λόγους που άρεσε και σε εκατομμύρια άλλους, καταρχάς καταβρόχθιζε τα πάντα μπροστά του και πέρναγε πίστα αφού είχε φάει πια τα πάντα. Πόσο γούσταρα όταν έτρωγα τις τελείες που αναβόσβηναν στην γωνία και κάνανε και τα μισητά φαντάσματα φαγώσιμα και πόση ηδονή όταν τα έτρωγα και τα έστελνα στη φωλιά τους κακήν κακώς.  

Το πρώτο φιλί που έδωσα σε γυναίκα ήταν όταν επιτέλους πέρασα το παλούκι τρίτο επίπεδο και φίλησα την Mrs Pac-Man (τώρα που το βλέπω γραμμένο αυτό μου φαίνεται κάπως) .

Μετά  ήταν και ο μύθος που το περίζωνε περί του άπειρου των πιστών (στην πραγματικότητα ήταν 256 επίπεδα) και του τεράστιου χρηματικού βραβείου που θα έδινε η εταιρεία σε όποιον το τερμάτιζε (δεν έπαιζε κάτι τέτοιο, άτιμοι διαφημιστές). Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο Pac-Man να μου έχει φάει περισσότερα δεκάρικα από τελείες, μάλιστα πιστεύω ότι το κέρμα που του ’χα ρίξει έφτανε άνετα για την ανέγερση μπρούτζινου αγάλματος  καβαλάρη μετά αλόγου. 

Εν ολίγοις ο Pac-Man και τα φαντασματάκια Inky, Pinky, Blinky, Clyde και φυσικά η Mrs Pac-Man αποτελούν ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και ως γνωστόν η πραγματική πατρίδα κάθε ανθρώπου είναι η παιδική του ηλικία , οπότε και πάλι χρόνια πολλά παλιόφιλε και καλή μέρα σε όλους

Τιμπουκτού κυρίες και κύριοι, μια πόλη με πολλές διαστάσεις επίπεδα και πολυσημία, την οποία θεωρώ χρέος μου να αναλύσω ενδελεχώς και εμπεριστατωμένα.

Ξεκινάμε με την εγκυκλοπαιδική της υπόσταση, το Τιμπουκτού ή Τομποκτού είναι μια πόλη της Δυτικής Αφρικής στην Δημοκρατία του Μαλί, άλλοτε σημαντικός σταθμός των καραβανιών που διέσχιζαν την Σαχάρα καθώς και κέντρο του ισλαμικού πολιτισμού (1400-1600 μ.Χ), βρίσκεται στο νότιο άκρο της Σαχάρας, 13 χλμ βόρεια του ποταμού Νίγηρα και αποτελεί πρωτεύουσα της ομώνυμης περιφέρειας με πληθυσμό περί τους 30.000 κατοίκους. 

Αυτό με λίγα λόγια είναι το Τιμπουκτού μέσα στο χώρο και τον χρόνο και τώρα πια μπορείτε να κοιμάστε ήσυχοι τα βράδια.

Η έρευνα όμως συνεχίζεται καθώς το Τιμπουκτού επηρεάζει σημαντικά και την νεοελληνική πραγματικότητα, πώς;  μα σύμφωνα με έρευνα του ΣΚΑΙ είναι η τρίτη κατά σειρά αφρικανική χώρα την οποία επικαλούμαστε για να καταδείξουμε τα χάλια μας «Γίναμε Ουγκάντα / Ζιμπάμπουε καταντήσαμε / ούτε στο Τιμπουκτού δεν γίνονται αυτά τα πράγματα», όπα ρε μάγκες έχει πάει κανέις στην Ουγκάντα δηλαδή ή στη Ζιμπάμπουε ή στο έρμο το Τιμπουκτού και τους έχουμε έτσι στην ξεφτίλα τους ανθρώπους άνευ λόγου και αιτίας; Άσε δηλαδή που μετά τα καλοκαιρινά κάτι μου λέει πως άμα πιάσει καμιά φωτιά στην Ουγκάντα θα λένε –και με το δίκιο τους δηλαδή οι άνθρωποι-«Kάτω το κράτος! Ντροπή! Ελλάδα θα μας κάνουνε πια! όχι άλλος Πύργος στην Ουγκάντα!».

Για τελευταίο άφησα το καλύτερο και όμως το Τιμπουκτού αποτελεί και πρωταρχική πηγή έμπνευσης για την παγκόσμια δημιουργική φαντασία! Πιο συγκεκριμένα σε ένα αγγλικό τηλεπαιχνίδι στον τελικό για τις 200,000 λίρες έχουν φτάσει ένας ιερέας κι ένας Αυστραλός βοσκός(!) και ενώ έχουν απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις και ισοβαθμούν, ο παρουσιαστής προκειμένου να υπάρξει νικητής υποβάλλει την τελευταία δοκιμασία: να φτιάξουν ένα ποιηματάκι μέσα σε 5 λεπτά, στο οποίο θα εμπεριέχεται απαραιτήτως η λέξη *Timbuktu* (η περί ου ο λόγος αφρικανική πόλη).Οι διαγωνιζόμενοι αποσύρονται και ξεκινά η αντίστροφη μέτρηση...  Μόλις ολοκληρώνονται τα 5 λεπτά, επιστρέφουν.Διαβάζει πρώτος το στιχάκι του ο ιερέας:

 *I was a father all my life**

have no children, no wife

I read the Bible through and through

on my way to Timbuktu* 

Χειροκροτήματα, συγχαρητήρια, χαμός... Όλοι πιστεύουν ότι είναι ο τελικός νικητής. Ώσπου, έρχεται η σειρά του βοσκού, ο οποίος διαβάζει το εξής: 

*Tim and I to Brisbane****went**

met three women, cheap-to-rent

but they were three and we were two...

so, I booked one and Tim booked two!!!!*** 

Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, το Τιμπουκτού είναι μια πόλη που δεν την πιάνεις από πουθενά! 

Καλημέρα σε όλους

Δεύτερη ιστορία. 

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ κάποιο γεγονός που να σας επηρεάσει στο βαθμό που ύστερα απ’ αυτό να βλέπετε κάποια πράγματα με διαφορετικό μάτι, εμένα πάντως μου έτυχε κατά τη διάρκεια της θητείας μου στη Ρόδο.

Υπάρχουν κάποιες ειδήσεις που περνάνε στα ψιλά των εφημερίδων, των δελτίων στην τηλεόραση και της ειδησεογραφίας γενικότερα και είναι αυτές που αφορούν τους λαθρομετανάστες. Βλέπετε είναι και μονότονα επαναλαμβανόμενες «στο τάδε νησί άντρες του λιμενικού εντόπισαν πλοίο με λαθρομετανάστες και ύστερα από σύντομη καταδίωξη ο δράστης διέφυγε με το ταχύπλοο παρατώντας τους λαθρομετανάστες, οι αρμόδιες αρχές εξετάζουν το ζήτημα κτλ κτλ. » Ακούγεται οικείο έτσι δεν είναι; Σίγουρα ήταν για μένα μια καθώς στη μεραρχία κατέφθαναν 10αδες τέτοια σήματα που αφορούσαν λαθρομετανάστες και ήταν ένα αναπόσπαστο μέρος της ρουτίνας. Η πλάκα είναι πως σε τέτοιες περιπτώσεις το μπλέξιμο των αρμόδιων φορέων ήταν άλλο πράγμα, βλέπεις αρχικά τον πρώτο λόγο έχει το λιμενικό, κατόπιν σκάει μύτη και η αστυνομία, μετά χώνει τη μύτη του και ο στρατός, καταφθάνουν φορτσάτες και οι υπηρεσίες της Νομαρχίας, κάτι απίθανοι του Δήμου και ολίγον από ανθρωπιστικές οργανώσεις και Εκκλησία έτσι για να δέσει το γλυκό.  Έλα μου όμως που έμαθα ότι για κάποια πράγματα πλάκα δεν χωράει και ότι πεντέξι αράδες σε ένα κομμάτι χαρτί μπορεί να κρύβουν πολύ πόνο και αγωνία απ’ όση ποτέ θα φανταζόμουν.  

Μια ωραία ημέρα λοιπόν παρουσιάζεται ανάγκη να πάνε και στρατιωτικοί στο λιμεναρχείο για κάτι λαθρομετανάστες που τους ξεράσανε αποβραδίς κάτι Τούρκοι κοντά σε ένα φυλάκιο και τέλος πάντων έπρεπε να πάνε και κάποιοι από τη μεραρχία. Τώρα συνήθως αυτά τα θέματα εμπίπτουν στην αρμοδιότητα των καρακολιών (Στρατιωτική Αστυνομία) έλα όμως που είχαμε και κάτι εκκρεμότητες με το λιμεναρχείο και με χώνει ο ανθύπας να πάω και εγώ μαζί, «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» όπως μου είπε ευθαρσώς- άτιμε στρατέ.

Κατεβαίνω λοιπόν άγρια χαράματα με την καρδιά μου περιβόλι, με βλέπουνε τα στρατομπατσάκια τους βλέπω και εγώ ανοίγει όλωνών η διάθεση σαν τριαντάφυλλο, «ρε που δεν μας έφτανε το χώσιμο πρωινιάτικα και μας φορτώσανε από πάνω το κωλόβυσμα τον διαβιβαστή  για να τον πάμε τσάρκα στα λιμενικά», «και εγώ σας αγαπάω καλόπαιδα και έλεγα τι θα κάνω για να περάσω ωραία το πρωινό μου σήμερα και που σαι ψηλέα μόλις έρθει η μετάθεση σου θύμισε μου να σου τη στείλω μπας και μου παραπέσει», «κάνε κάτι  τέτοιο ψάρακα και θα δεις την Αυλώνα (Στρατιωτικές Φυλακές) πίσω από τα κάγκελα» και άλλα τέτοια ωραία. Ξεκινάμε λοιπόν η καλή παρέα μεσ’ στην τρελή χαρά και σαλπάρουμε για το λιμεναρχείο.

Έξω από το λιμεναρχείο τώρα είχε μπούγιο, ήτανε μαζεμένοι καμιά 25αρια φουκαράδες να τους λυπάται η ψυχή σου, τώρα Κούρδοι ήτανε, Αρμένιοι ήτανε, Πακιστανοί ήτανε κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το ζήτημα ήταν ότι οι άνθρωπο ήταν σκυλοπνιγμένοι, εξαθλιωμένοι και αλαλιασμένοι. Ήτανε νέα κυρίως παλικάρια και κάνα δύο οικογένειες με παιδιά και κάθονταν όλοι βουβοί κυκλικά και στο κέντρο ένα σώμα σκεπασμένο με κουβέρτα και δυο μικρά να βαλαντώνουνε στο κλάμα. Τώρα δεν θέλει και μεγάλη φαντασία για να καταλάβεις τι είχε συμβεί αλλά εγώ περίεργος ρώτησα τον λιμενοφύλακα που καθόταν εκεί δίπλα και χάζευε «τι έγινε εδώ πέρα;» « δε βαριέσαι, τα συνηθισμένα μόλις μας είδαν οι Τουρκαλάδες τους φουντάρανε στη θάλασσα και όπου φύγει-φύγει και αυτή η φουκαριάρα πιάστηκε στην προπέλα του σκάφους και καταλαβαίνεις» αν καταλαβαίνω λέει, «και τώρα τι θα τους κάνετε;» «ε, τα κλασσικά, ανάκριση μετά γραμμή για το κέντρο περίθαλψης λαθρομεταναστών όπου θα περιμένουν κανα εξάμηνο και μετά μάλλον πίσω Τουρκία» εδώ ακολουθεί και αγανάκτηση «κατάλαβες φίλε μου δουλειά δεν είχαμε και δουλειά βρήκαμε μ’ αυτούς εδώ και να πεις ότι τελειώνουν και ποτέ, 10 μαζεύουμε 100 ξεφυτρώνουν ούτε ραπανάκια να τανε ένα πράγμα, που΄χρόνος να ασχοληθείς με τις τουρίστριες πιά» και σιγογέλασε περιμένοντας ίσως να κάνω το ίδιο. Εδώ μου ανάψανε τα λαμπάκια «καλά εδώ πέθανε η μάνα των παιδιών και οι άνθρωποι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και συ γελάς σα μαλάκας», με κοίταξε περιπαικτικά «είσαι νέος και θα συνηθίσεις», θόλωσα και  κοίταξα αλλού, στο μεταξύ ήρθε ένα νοσοκομειακό, φόρτωσε τη σορό και έφυγε. Και μετά τίποτε άλλο, έκανα τη δουλειά έριξα μια τελευταία ματιά στα παιδιά και φύγαμε. Δε θα ξεχάσω όμως το άδειο βλέμμα εκείνων των ανθρώπων, κενό από κάθε συναίσθημα εκτός από πόνο και την έκφραση απόγνωσης και παραίτησης που είχαν και χειρότερο όλων εκείνο το «θα συνηθίσεις» του λιμενικού που μου τριβάλιζε το μυαλό και το οποίο πολύ φοβάμαι πως συμβαίνει γενικά σήμερα, καθώς όλοι συνηθίζουμε τα πάντα πολύ εύκολα στη χώρα που καθιέρωσε ως όρο και στάση ζωής τον ωχαδερφισμό.   

Από τότε όταν ακούω ή διαβάσω κάποιο παρόμοιο συμβάν (και ακούω πολλά τέτοια π’ ανάθεμα τα) θυμάμαι το περιστατικό στη Ρόδο και κάθε φορά ένα πράγμα να σφίγγεται η καρδιά μου ρε παιδιά.

Δεν θέλω να γράψω απλά φανταρίστικες αναμνήσεις, πιο πολύ θα ήθελα να αποτυπώσω δυο στιγμές που μου έμειναν έντονα στο θυμικό και η πρώτη μου χάρισε λαχτάρα και γέλιο μαζί και η δεύτερη σκέτη θλίψη. 

Πρώτη ιστορία:  Καλοκαίρι στη Ρόδο, να σκάει ο τζίτζικας από τη ζέστη και να σκάμε και εμείς στην υπόγα του ΚΕΠΙΚ (Κέντρο Επικοινωνιών) της μεραρχίας. 3 η ώρα το βράδυ το λοιπόν να κοιτώ το ταβάνι, να νυστάζω, να βαριέμαι, να ζεσταίνομαι να πήζω γενικότερα σε μια κατάσταση ημιαφασίας ώσπου ντριν-ντριν σκάει μύτη ένα φαξακι, το παίρνω το διαβάζω και με ζώνουν τα μαύρα φίδια καθόσον το φαξάκι έλεγε – η τάδε περίπολος του δείνα τάγματος αναφέρει ανησυχητικά φώτα στην Πέρα παραλία, παρακαλούμε να διαβιβαστεί περαιτέρω να λάβετε άμεσα μέτρα κλπ, κλπ. Κανονικά αυτό το μήνυμα δε θα με ανησυχούσε ιδιαίτερα καθώς από λάθη και παρεξηγήσεις άλλο τίποτα στο στρατό, τίποτα πιτσιρίκια θα΄ τανε με τουρίστριες και θα΄ βγάζανε τα μάτια τους σε καμία ερημιά και θα ψαρώσανε τα κομάντα, οπότε κανονικά επικοινωνούμε να δούμε τι γένεται, περιμένουμε και την επόμενη αναφορά να επιβεβαιώσουμε την όποια μ…..ια είχε γίνει και πρωί-πρωί πάμε στον επόπτη αναφέρουμε ότι στην τάδε παραλία έγινε πάρτι μετά ούζου και μεγάλη λύπη του επόπτη που δεν ήταν και αυτός εκεί παρέα με τα σουηδεζάκια αντί να βγάζει τις μαύρες του με μας και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έλα όμως που ο επόπτης εκείνη τη βραδιά ήταν μαύρος (αξιωματικός τεθωρακισμένων, μαυροσκούφης) όνομα και πράγμα, ξακουστός σε όλη τη Ρόδο για την αυστηρότητα του, τον έτρεμαν τα στελέχη και βαρυγκωμούσαν οι φαντάροι του, και θυμόμουν ακόμη τα λόγια του στη βραδινή αναφορά «Απαιτώ να με ξυπνήσετε πάραυτα αν έρθει κάποιο σήμα, κατάλαβες διαβιβαστή;»-εδώ κοιτάει εμένα αγριεμένα- «μαύρο φίδι που σας έφαγε αν αργήσετε, είμαστε όλοι σε επιφυλακή καταλάβατε ρε;» Καταλάβαμε, πως δεν καταλάβαμε. 

Είχα άλλη επιλογή δεν είχα, οπότε να’ μαι στο εποπτάδικο και τοκ τοκ «ποιος είναι;»- αμέσως η απάντηση- μα ξύπνιος ήταν ρε παιδιά; «Ο διαβιβαστής κ. Αντισυνταγματάρχα επείγον σήμα», «πέρασε» και μπαίνω στη φωλιά του κούκου όπου ο κούκος, παρντόν ο Αντισχης αρπάζει το σήμα από το χέρι μου και το διαβάζει φωναχτά. Ευθύς σοβαρεύει, ορθώνεται και μου λέει «πολύ σοβαρό στρατιώτη αν και άργησες να μου το φέρεις 3.14 λέει το σήμα τώρα είναι 3.21(!) τι έκανες τόση ώρα το κλώσαγες;»- «Μα …-» «μαμούνια , πρέπει να επιληφθούμε είναι πολύ σοβαρό να ειδοποιήσουμε την ΑΣΔΕΝ (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκησις Εσωτερικού και Νήσων) πάραυτα, για φαντάσου να δεχόμαστε επίθεση,» εδώ δεν άντεξα «συγνώμη κε Αντισχη μήπως να περιμένουμε λίγο να σιγουρευτούμε; Μπορεί να είναι κάτι τυχαίο, συμβαίνουν πολλά τέτοια ξέρετε,» Βλέμμα δολοφονικό «Προσπερνάω την αυθάδεια σου που τολμάς να με συμβουλεύεις κιόλας και τσακίσου να στείλετε φαξ να ειδοποιηθούν στην Αθήνα, μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνη κατάσταση, ακόμα εδώ είσαι; »

Τι να κάνω κατεβαίνω κάτω και τους βρίσκω όλους στο πόδι, τι έγινε Κώστα; το και το παίδες και τους κάνω την καρδιά περιβόλι, -ρε τον μουρλό, ρε τον βαρεμένο θα ξεσηκώσουμε την Αθήνα, θα σηκώσουμε τον κόσμο στο πόδι και θα αποδειχτεί ότι ήταν τίποτα κωλόπαιδα και μετά ποιος την πληρώνει οι μαλάκες οι φαντάροι - έτσι είναι ρε παιδιά αλλά τι να κάνουμε βασιλική διαταγή και τα σκυλιά δεμένα, πιάνω βρίζοντας να στείλω το σήμα διακατεχόμενος από μαύρα αισθήματα, ώσπου ντρίν νασου και δεύτερο φαξάκι, το παίρνω το διαβάζω και ξαναβρίσκω το χρώμα μου,  εδώ σ’ έχω κερατά σκέφτηκα και έτρεξα ξανά στο εποπτάδικο. Μπαίνω μέσα και τι να δω, με πλήρη εξάρτηση και στη ζώνη το περίστροφο(!) ο Αντισχής ατένιζε το παράθυρο με ύφος Ναπολέοντα σε εκστρατεία, γυρίζει με βλέπει «το έστειλες το σήμα στρατιώτη» «όχι κύριε Αντισχή» «τι;» βρυχηθμός λιονταριού «πώς τόλμησες παράκουσες εντολή σε τέτοια στιγμή Στρατοδικείο θα σε στείλω ρε ..» -όπα ρε μάγκα σιγά μη με στείλεις και στο απόσπασμα, «δεν έστειλα το φαξ που μου είπατε γιατί με πρόλαβε αυτό εδώ» και του δίνω το ευλογημένο σήμα που έλεγε – η περίπολος αναφέρει ότι κατόπιν εφόδου και ελέγχου που πραγματοποίησε αναφέρει ότι τα φώτα που παρατηρήθηκαν στην εν λόγω παραλία ήταν λάμπες φθορίου στερεωμένες στο λαιμό των αιγοπροβάτων από τον βοσκό τους ώστε να γίνονται αντιληπτά στο σκοτάδι κτλ κτλ. Άδειασε το βλέμμα του Αντισχη και πιστεύω ότι πολύ το λυπήθηκε που δεν ήταν  εχθρικά στρατά «Γελάς ρε;» «όχι» «τι όχι ρε που δαγκώνεσαι, προσοχή », εκεί απάνω μου βγάζει έναν περιποιημένο δεκάρικο περί του φρονήματος του Έλλην στρατιώτου, του αισθήματος ευθύνης που πρέπει να τον διακατέχει , την ετοιμότητα του στρατεύματος κ.α, Στο τέλος καταλήγει «θα επιθυμούσα στρατιώτη αυτή η ιστορία να μην βγει προς τα έξω έγινα αντιληπτός ρε;» «Μάλιστα γίνατε», «δεν μου φτάνει παλιοτζιτζίκι (έτσι λένε τους διαβιβαστές τα λοιπά σώματα-ζήλιες) μου δίνεις τον λόγο της τιμής σου ότι δεν θα πεις τίποτε γι’ αυτό;» Άντε να σου τον δώσω, «ωραία ξεφορτώσου με λοιπόν», με μεγάλη μου χαρά, κατέβηκα κάτω καθησύχασα τους άλλους και τέλος καλό όλα καλά. Μέχρι σήμερα τον κράτησα τον λόγο μου κύριε Αντισχή, αλλά βλέπετε υποσχέθηκα να μη μιλήσω όχι και να μη γράψω κιόλας.

Καλημέρα σε όλους

Εντάξει η σχέση βύσματος και διορισμού ταλανίζει την ελληνική κοινωνία από την εποχή που ο πρώτος Κυβερνήτης του ελληνικού κράτους ο Ιωάννης Καποδίστριας διόρισε το όχι και τόσο προικισμένο του αδεφάκι Αυγουστίνο στο δημόσιο - έκτοτε σου έλεγε ο καθένας, εδώ κοτζάμου Καποδίστριας και έβαλέ τον αδερφό του εγώ δηλαδή γιατί να μη βολέψω τον μπατζανάκη μου, σε πηγάδι κατούρησα; Η συνέχεια αυτής της λογικής φτάνει φυσικά μέχρι σήμερα. 

Το θέμα με τα πολύχρωμα παιδιά πράσινα, γαλάζια και μπέζ, που κύριο θέμα και μέλημα της εκάστοτε κυβέρνησης είναι να τα αποκαταστήσει- όπως και τις ατιμασμένες παρθένες ένα πράγμα- είναι τετριμμένο, χιλειοσχολιασμένο και αφόρητα οικείο σε όλους μας. Δεν έχω να προσθέσω τίποτε καινούργιο επ' αυτού, απλά έπεσα, μέσω mail, πάνω σε μια φόρμα αίτησης για διορισμού μέσω ΑΣΕΠ, την οποία πιστεύω ότι καλό θα ήταν να κοιτάξει ο κάθε ενδιαφερόμενος,

Την καλημέρα μου σε όλους

Καλημέρα σε όλους,

όπως έλεγε και ενας θείος μου μόνο "οι κουτοί και τα ρολόγια δουλεύουν", η δουλειά είναι δουλεία και τι μ....κες που είναι όσοι δουλεύον ολημερίς και οληνυχτίς- ωραία μας τα λές ρε συ θείε αλλά δώσε μου και εμένα 5 νοίκια να κάνω τα κουμάντα μου και θα δείς για πότε τα παρατάω όλα. Τέλος πάντων, η παραίτηση είναι κάτι το οποίο μοιραία περνάει από το μυαλό του κάθε εργαζόμενου. Έψαξα και βρήκα πόσοι τρόποι και πρακτικές παραίτησης υπάρχουν ανα τον κόσμο με βάση την κουλτούρα του κάθε λαού, έχουμε και λέμε:

Ελληνικός, Τόπος: μια εταιρεία Κηφησιά μεριά στο γραφείο του διευθυντή-Κύριε Παπαδόπουλε τι τρόπος είναι αυτός να μπαίνετε έτσι στο γραφείο μου; Μα τι κάνετε τρελαθήκατε γιατί τα σπάτε όλα, σας παρακαλώ θα φωνάξω την αστυνομία, βοήθεια ασφάλεια, τι κάνετε με αυτό το φωτιστικό μη...(εδώ χτυπάει ένα κινητό) Τι θες ρε Κούλα άσε με να να τον δέσω φιόγκο τον τράγο...Τι; έκανες λάθος το ΤΖΟΚΕΡ δεν ήταν το 9 αλλά το 6, και μου το λές τώρα; Κύριε διευθυντά τα σέβη μου.

Γαλλικός, Τόπος: μια εταιρεία στην Κηφησιά του Παρισιού-Αγαπητέ κύριε Φρανσουά να περάσετε από το λογιστήριο να πληρωθείτε η εταιρεία μας σας απολύει,- δεν είναι δυνατόν κύριε διευθυντά η γυναίκα σας μόλις χτές το βράδυ στο κρεβάτι μου είπε ότι θα μου δίνατε και αύξηση και ένα μήνα πριν η κόρη σας στο εξοχικό σας, με είχε διαβεβαιώσει ότι με συμπαθείτε πολύ, αλλά δεν φταίει κανέις άλλος, εγώ φταίω που έπρεπε να πιστέψω τη μάνα σας που μου το λέει κάθε μέρα ότι δεν είναι να σας έχει κανείς εμπιστοσύνη, λοιπόν κύριε διευθυντά δεν με απολύετε εσείς, εγώ παραιτούμαι, καλημέρα σας.

Αμερικάνικός: Τόπος: μια εταιρεία στον Νότο-Λοιπόν προχωράς αργά αλλά σταθερά μέσα από το αχανές δωμάτιο με τα γραφεία που ειναι απομονωμένα με πλαστικά χωρίσματα, δεν ξέρεις κανένα, δεν σε ξέρει κανένας και δε χαιρετάς κανένα μέχρι να φτάσεις στο γραφείο σου. Εκεί κάθεσαι και αδειάζεις τα πάντα σε ένα χάρτινο κιβώτιο, μετά παίρνεις μια βαθειά ανάσα και βγάζεις από το σακάκι σου ένα καλάσνικοφ, δυο-τρια ούζι, πέντεξι ρεβόλβερ και ένα μπαζούκα, που τα έχεις αγοράσει μόλις πριν λίγο από το SUPERMARKET της γωνίας-αφήνεις ένα μήνυμα τύπου "I don't like Mondays" ή κατι παρόμοιο και μπάμ καθάρισες-κυριολεκτικά και μεταφορικά. Σε πέντε χρόνια γίνεσαι και ταινία στο Χόλλυγουντ και πίνουν στην υγειά σου όλοι οι συγγενείς μέχρι πεμπτο βαθμό.

Γερμανικός: (Ιστορία βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα), Τόπος: μια μπυραρία στο Μόναχο, απογευματάκι όλοι οι γερμαναράδες ρουφάνε ποτάμια μπύρα και τσουπ μπουκάρει κάποιος μέσα λαχανιασμένος,

• Παιδιά έχω φοβερά νέα!
• Τι έγινε ρε κερδίσαμε τον πόλεμο;
• Όχι
• Τότε τι το Μουντιάλ μήπως;
• Ούτε
• Τότε τι είναι και μας έσκασες
• Ο Φρίτς κέρδισε το EUROLOTTO
• Πάναπεί;
• Πάναπεί 20 μιλλούνια γιούρο

Το σώσε στην μπυραρία, μπράβο ρε Φρίτς τυχεράκια, γειά σου ρε Φρίτς, να ζήσουνε όλοι οι Φρίτς του κόσμου ρε Φρίτς και ο Φρίτς να δέχεται ατάραχος τα συγχαρητήρια και σε λίγο πάει να φύγει- Που πάς ρε φίλε δε θα κεράσεις μία νταμιζάνα μπύρα έτσι για το καλό; Να κεράσω ρε παιδιά αλλά αύριο που θα γυρίσω από τη δουλειά, τώρα πρέπει να φύγω, είπαμε τα λεφτά  λεφτά αλλά και το καθήκον καθήκον. Τον πιστεύετε τον γερμαναρά 20 εκατομμυριάκια ευρώ κέρδισε όχι γαριδάκια αλλά η δουλειά-δουλειά σου λέει, έεεελεος και μετά αναρωτιούνται οι ιστορικοί για το φαινόμενο των ναζί, αμ Γερμανοί θα ήταν τι θα ήταν δηλαδή Τζαμαικανοί;

Τέλος και μια κατηγορία μόνος του είναι ο Τζιμάκος, κατα κόσμο Δημήτριος Πανούσης, απολαυστικός αν μη τι άλλο.

Καλημέρα σε όλους και όλους, σήμερα Τρίτη 2 του Οκτώβρη-παρεπιπτόντως χρόνια πολλά σε Κυπριανούς και Ιουστίνες - είπα να γράψω κάτι πρωτότυπο, καινοτόμο και πρωτάκουστο, κοινώς να παραθέσω ένα ανεκδοτάκι που κυκλοφορεί μέσω e-mail. Το ανέκδοτο αυτό δεν είναι ό,τι καλύτερο έχω ακούσει, ούτε και κρύβει κανένα σπουδαίο μήνυμα, αλλά με έκανε να γελάσω σήμερα πρωί που το διάβασα και αυτό μου αρκεί.

Η μόνη προσωπική πινελιά σ'αυτό είναι οι φωτογραφίες,

"Όταν ήμουν 14 χρονών, ήλπιζα ότι  μια μέρα θα βρω ένα κορίτσι. Όταν έγινα 16 βρήκα ένα κορίτσι, αλλά δεν είχε καθόλου πάθος, κι έτσι αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με πάθος για ζωή.

Στο κολέγιο έβγαινα ραντεβού με ένα  παθιάρικο κορίτσι, αλλά παραήταν
συναισθηματική. Όλα μαζί της ήταν μία κατάσταση  εκρηκτική . Ήταν
μελοδραματική, έκλαιγε όλη μέρα και με απειλούσε με  αυτοκτονίες. Έτσι
αποφάσισα ότι χρειάζομαι ένα κορίτσι με συναισθηματική  σταθερότητα.

Όταν έγινα 25 βρήκα ένα πολύ  σταθερό κορίτσι, αλλά ήταν βαρετή. Ήταν
απόλυτα προβλέψιμη και δεν την  ενθουσίαζε τίποτα. Η ζωή μου μαζί της ήταν τόσο ανιαρή που αποφάσισα ότι  χρειάζομαι ένα κορίτσι γεμάτο με ενθουσιασμό για ζωή.

Όταν έγινα 28 βρήκα ένα ενθουσιώδες  κορίτσι, αλλά δεν μπορούσα να
παρακολουθήσω τους ρυθμούς της. Έτρεχε από το ένα  πράγμα στο άλλο, ποτέ δεν καθόταν στα αυγά της. Λειτουργούσε παρορμητικά και με  έκανε τόσο ευτυχισμένο όσο και δυστυχή. Αρχικά ήταν πολύ ενθουσιώδης, αλλά αλλού  την έχανες κι αλλού την έβρισκες. Έτσι αποφάσισα να βρω ένα κορίτσι με πιο εφικτούς στόχους στη ζωή του.

 

Όταν έφτασα τα τριάντα, βρήκα ένα  έξυπνο και φιλόδοξο κορίτσι με τα δυο της πόδια να πατάνε γερά στη γη και .....  την παντρεύτηκα. Ήταν τόσο φιλόδοξη που με χώρισε και πήρε ό,τι είχα και δεν  είχα.

Τώρα είμαι πιο ώριμος και πιο  σοφός, και ψάχνω για μια ξανθιά με μεγάλα βυζιά."

Εντάξει για βαρβάρους μίλαγε ο Καβάφης αλλά καθένας με τον πόνο του, άλλο με καίει εμένα. Λοιπόν σπίτι μου έχουμε την Νοικοκυρά ν.1, φυσικά την μαμά και την Νοικοκυρά ν.2 την μικρότερη αδερφή και τη βγάζουμε μπέικα. Έλα όμως που η μαμά τα τελευταία χρόνια έχει πάρει τον πικρό δρόμο της ξενιτιάς -φιλόλογος ούσα είναι σε σχολείο για ομογενείς στη Νίκαια (αυτή που είναι ανάμεσα Κάννες και Μονακό, όχι αυτή ανάμεσα Κερατσίνι και Πέραμα) και από Σεπτέμβρη μας αποχαιρετά. Τώρα η ν.2 κάτι καταφέρνει και κάπως τα βγάζουμε βόλτα, έλα όμως που τελείωσε την εξεταστική της και πάει με τη ν.1 να πάρει τον αέρα της και να κάνει τα ψώνια της-ωχ θα λειώσει η πιστωτική- και μείναμε ταπί και ψύχραιμοι. Εντάξει το σπίτι για την πάρτη μου δε λέω αλλά υπάρχουν και κάποια μικρά αλλά ακανθώδη προβληματάκια όπως:

• Το πλύσιμο των ρούχων και των πιάτων. Το πλυντήριο ρούχων και το ξεδερφάκι του των πιάτων αποτελούν σατανικές εφευρέσεις μοχθηρών γυναικείων μυαλών προορισμένα να βασανίζουν όλο τον αντρικό πληθυσμό που προσπαθεί να τα βάλει σε λειτουργία. Άλλωστε εγώ με τα πλυντήρια δεν είχα ποτέ χημεία και στη σύντομη σχέση μας στο παρελθόν -η οποία έιχε καταστροφικά αποτελέσματα-καταλήξαμε σε αμοιβαία αντιπάθεια, οπότε από πλύσιμο πάπαλα.

• Το σιδέρωμα, εδώ ένα πλυντήριο δεν μπορώ να χειριστώ για σίδερο είμαστε τώρα; Αλλά το καλό το παληκάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι, συνταγή αλά στρατού, παίρνουμε το πουκαμισάκι το διπλώνουμε το βάζουμε κάτω από το κρεβατάκι και το πρωί το βγάζουμε κολλαριστό - κολλαριστό,- σ'έυχαριστώ μαμά πατρίδα.

• Πιάτα, εδώ βγάζουμε από το συρτάρι τη φοιτητική στρατηγική, δηλαδή τιγκάρουμε την κουζίνα στο πλαστικό ποτήρι και πιατικό μιας χρήσης και είμαστε έτοιμοι μακάρι και για τραπέζι γάμου.

• Ράψιμο κουμπιών, δεν το συζητάμε άφθαστη τέχνη, αυτό που λένε η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια, ποτέ δεν κατάλαβα πώς από ένα κομμάτι κλωστή και με τη μεσολάβηση μιας βελόνας καταλήγουμε στο ραμμένο κουμπί. Δεν τολμώ καν να το αποπειραθώ, αλλά δε βαριέσαι είναι στη μόδα το ξεκούμπωτο στυλάκι, δηλαδή και να μην είναι εγώ αυτό θα λέω στους άλλους.

• Πληρωμή λογαρισμών, έλα ντε 8-3 η δουλειά, πότε θα πληρώσουμε; Και είναι και πολλά, ζωή να΄χουν, τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, πότε ρε παιδιά; Τη βλέπω κιόλας τη δουλειά, ξέρεις μαμά όταν έρθεις πίσω μη μπείς στο σπίτι, θα σε συλλάβουν για διάρρηξη. 

• Σκούπισμα, σφουγγαρισμα, ξεσκόνισμα κ.τ.λ, εδώ όχι, τι διάολο για ένα κούτελο ζούμε στην κοινωνία κοτζάμου άντρες, Ανατολίτες και Μανιάτες γαρ και να φορέσουμε ποδίτσα; Δεν κάνει ρε παιδιά θα χαλάσει η πιάτσα - προς τις πρώην:μη κοιτάτε που τότε τη φόραγα το έκανα από κατανόηση και γιατί ήμουν ερωτευμένος, αλλά ο παθώς μαθώς.  

Το συμπέρασμα έχουμε τρεις δρόμους : ή μας τρώνε οι κατσαρίδες, ή μας τρώει η ποδιά ή μετακομίζουμε σε ξενοδοχείο. Εντάξει υπάρχει και η τέταρτη επιλογή να πάρουμε γυναίκα, οπότε αν ξέρετε κάποια καλή ρίχτε σήμα (προυπόθεση να είναι ψηλή, ξανθιά με γαλανά μάτια και πρών μοντέλο αλλιώς δεν...) 

Την καλημέρα μου σε όλους και καλό μήνα να'χουμε