Έχω ένα φιλαράκι από τα παλιά γυμνασιακά χρόνια, κιθαρίστα πρώτης, με τον οποίο είχαμε τέλεια χαθεί για καμιά 10αρια χρόνια και τον τράκαρα τις προχτες έξω από την Πειραιώς. Μετα τα ματς μουτς (που λέει ο λόγος) τα τυπικά, χάθηκες-χάθηκα-χαθήκαμε (δε ξέραμε τότε βλέπεις ότι η ζωή η ίδια είναι ένα μεγάλο παιχνίδι κρυφτού που σε κάνει να χάνεσαι όχι μόνο από τους άλλους αλλά ενίοτε και από τον εαυτό σου), καθόμαστε το λοιπόν σε μια αδιάφορη καφετέρια (από εκείνες που λειτουργούν για τις δημόσιες υπηρεσίες) και ούτε λίγο ούτε πολύ βγάλαμε μέσα σε 1 ώρα γεγονότα μιας 10ετιας. Αφήνω κατά μέρος τα δικά μου, ο Γιώργος λοιπόν επαγγέλλεται πια μουσικός…

-Τι λες ρε παιδί μου, βέβαια ήσουν από τα τότε πρώτη κιθάρα αλλά εσένα δε σε ψήνανε να γίνεις δικηγόρος ή κάτι τέτοιο;

-Ναι ρε Κώστα αλλά άμα γουστάρεις κάτι δε πα να λένε ότι θέλουν, με φαντάζεσαι ας πούμε εμένα δικηγόρο;

-Για να πω την αλήθεια ούτε κατά διάνοια και τώρα που δουλεύεις;

-Ήμουν σε ένα συγκρότημα ροκάδικο φυσικά (δε θυμάμαι πώς το είπε) αλλά γίναμε μπίλιες, τσακώθηκα και με την τραγουδίστρια που ήταν και γκόμενα μου και τώρα κάνω αγρανάπαυση, έχω κάνει άλλωστε μια καλή καβάτζα

-Ωραίος

-Να πω την αλήθεια για αυτή τη καβάτζα έχω και λίγες τύψεις καθώς τα φράγκα τα κονόμησα σε κάτι σκυλοτουρ σε κάτι σκυλομάγαζα και σε κάτι σκυλοτράγουδα άλλο πράγμα, αφού στο τέλος από το πολύ γαβ-γαβ μου άνοιξε η όρεξη για Friskies...

-Αυτά είναι τροφή για γάτες αλλά κατάλαβα που το πάς και πώς αλήθεια σου προέκυψε αυτό;

-Να κάτι αφραγκίες στην αρχή, βρέθηκε ένας γνωστός και πήγαμε σε κάτι αρπαχτές στη Λαμία, εκεί πήγαμε καλά και χωρίς να το καταλάβω έκανα το Ταξιδεύοντας την Ελλάδα αλά μπουζουκόνυχτα και (αυτό σε παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας) σε πανηγυροκαταστάσεις, μπλιαχ!

-Και καλά εσύ δεν έλεγες από τότες ότι και καλά ο καθένας και ιδιαίτερα ο μουσικός πρέπει να κάνει αυτό που αισθάνεται, τον εκφράζει και γουστάρει αλλιώς και δυστυχισμένος θα’ναι αλλά ούτε και καλός στη δουλειά του…

-Αυτό είναι το περίεργο ρε συ Κώστα ήμουν πολύ καλός και στην εκτέλεση αλλά κυρίως στη δημιουργία σκυλοτράγουδων, εσύ τώρα πώς στα κομμάτια το εξηγείς αυτό; αφού με παρακαλάνε γονατιστοί ακόμη και τώρα να συνεχίσω, αλλά είπα φτάνει πια νισάφι!

-Μήπως είσαι σκυλάς και δεν το έχεις καταλάβει ; Άντε βρε να σε δούμε και ντουέτο με τη Θώδη-

Εδώ ο Γιώργος μου έριξε ένα τέτοιο βλέμμα που κατάλαβα ότι στο τσάκ ήταν να με Θωδοστείλει (για ένα ροκα/έντεχνο αυτό ισούται με το αντε και…)-οπότε είπα να τον καλμάρω με κοινοτοπίες όπως πλάκα κάνω (που δεν έκανα), συνέχισε να κάνεις αυτό που πιστεύεις και όλα θα πάνε καλά (που δεν το πιστεύω) και στείλε μου κανα δείγμα της δουλειάς σου ρε φίλε να σου πω τη γνώμη μου (που όντως το θέλω). Όχι για να μη χαλάσω την γυμνασιακή μου φιλία, αλλά γιατί του έχω μια παλιοσυμπάθεια του κιθαράκια καθότι και ντόμπρο-αυθεντικό-σωστό παιδί.-

Και όχι μόνο αυτό αλλά η κουβέντα αυτή με έκανε να εμπνευστώ το ακόλουθο μνημειώδες έπος με τίτλο ΚΑΨΟΥΡΟΤΡΑΓΟΥΔΑ:

«Μου δώσανε προχτές παραγγελιά

να γράψω λέει για της νύχτας τα σκυλιά

στην αρχή δίστασα δεν μου ακουγότανε καλά

την Τέχνη εγώ να πουλάω; Εγώ;-Αλλά;

Μόνο πολιτισμού ήθελα να γράφω αράδες

αλλά όπως έλεγε και ο Γιοκαρίνης,

αν δεν το κανα…

θα τρώγαμε παπάδες

Σκέφτηκα στην αρχή

με καψούρα να αρχίσω

και με τσιφτετέλια τουρκογύφτικα

τον έρωτα να υμνήσω

Και έτσι άρχισα την ανίερη δουλειά μου

«Δυο μαύρα μάτια καίνε τη ζωή μου!

Δυο μαύρα μάτια τυραννάνε την ψυχή μου!

Μια τσιγγάνα μου κλεψε την καρδιά μου!

Μια τσιγγάνα πήρε την καρδιά μου…»

«Δεν είναι κακό ρε συ μόρτη

-είπε το σκυλοαφεντικό-

αλλά να το κάνεις γίνεται ακόμη πιο καψουρικό;»

-Ότι πεις εσύ αφεντικό-

«Αγάπησα εσένανε

μα ήσουν στην αμαρτία!

Και η καρδιά σου μαύρη ήτανε

από την απληστία»

«Δεν είναι κακό ρε συ μόρτη

-είπε το σκυλοαφεντικό-

αλλά να το κάνεις γίνεται ακόμη πιο καψουρικό;»

-Ότι πεις εσύ αφεντικό-

«Μια γυναίκα με έκανε

και χάλασα το σπιτικό μου!

Ααααχ μια γυναίκα με έκανε

και βρήκα το κακό μου!

Ερωτεύτηκα και πλήρωσα

εγώ τον έρωτα μου…

με τη ζωής μου την ανέχεια

και με τα δυό παιδιά μου»

Μάγκα μου μεγάλος είσαι στιχουργός!

Μπροστά σου χλομιάζει ως και...

ο Φώντας ο υδραυλικός,

ξέρεις από τα Ταμπούρια ο δημιουργός!

Και ενώ τσέπωνα τα τριάκοντα αργύρια,

θυμήθηκα της μουσικής το δάσκαλο μου

και σκέφτηκα πώς άμα με έβλεπε-συμφορά μου-

θα μου σουρνε τα μύρια!

Πάντα μου έλεγε, «η μουσική είναι παντού,

είναι στα δέντρα, στης πόλης τα στενά ακούς;

Αλλά πάνω απ’ όλα είναι μέσα στην ψυχή σου

τετριμμένο θα μου πεις αλλά ψυχή είναι η μουσική σου

Μια σου αφήνω παραγγελία,

μην ευτελίσεις τη μουσική Ηλία!

Αν θέλεις λεφτά καλά και σώνει

πήγαινε και δούλεψε μακάρι και γκαρσόνι

Η δουλειά δεν είναι ντροπή,

ρώτα με και εμένα,

που από λιμενεργάτης ως κηπουρός στο Πέρα

έχω δουλέψει πηλοφόρι εγώ, πέρα ως πέρα

Αλλά αν την μουσική σου πουλήσεις,

και γελοιοποιήσεις…

Όμοια και την ψυχή σου εσύ

θα ποιήσεις!»

Αυτή μου άφηνε ο δάσκαλος ορμηνεία

όταν της Τέχνης μου παρέδιδε τα ηνία,

ναι αλλά ξέχασε μου φαίνεται το σοφό

εκείνο ντε το ρωμαϊκό ρητό

Που λέει «primum vivere…

….et deinde philosophari! »

Παναπει δηλαδή πώς πρώτα να φάμε κοιτάμε

και ύστερα την Τέχνη να νογάμε

Ή όπως λέει και ο λαός

νηστικό αρκούδι χορεύει;

Αμ δε που χορεύει!

Και αφού κοτζάμ αρκούδι δεν χορεύει…

Γιατί και ο μουσικός θα πρέπει να νηστεύει;

Όταν εγώ να δουλέψω πρέπει

βγάζω από τους στίχους μου το σπιτικό γιουβέτσι.

Και όταν την ψυχή μου τέρψη θέλει

βγάζω από τους στίχους μου τις μαγικές μου λέξεις

Πώς λέμε από δώ η σύζυγος

από δω το αίσθημα μου;

Έτσι λέω και εγώ, από δω το επάγγελμα

και από εδώ η καρδιά μου»

Τελικά το επάγγελμα μουσικός έχει πολλές τρύπες που ούτε καν τις φαντάζεται κάποιος όταν ξεκινάει…

Πριν από καμιά βδομάδα, και με τον καιρό να είναι σε τέμπο παρατεταμένου καλοκαιριού, κανονίστηκε να πάω ομού με την δημοσιουπαλληλική παροικία του νησιού για μπανάκι στη θάλασσα και συγκεκριμένα σε ένα δημοφιλή και κοσμοπολίτικο (το καλοκαίρι και για τα μέτρα του νησιού μιλάμε πάντα) κόλπο.

Έλα μου όμως που στο συγκεκριμένο ΘΑΛΑΣΣΙΟ (για να μη γίνονται και παρεξηγήσεις και είμαι και ηθικό άτομο δε κάνει) ΚΟΛΠΟ τον περασμένο Μάη μου ήρθε ένας ΚΟΛΠΟΣ (ουχί θαλάσσιος) άλλο πράγμα.

Η θάλασσα ήταν ακύμαντη σα γιαούρτι, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια τραγουδούσαν, τα τηγανητά καλαμαράκια μοσχοβολούσαν, με άλλα λόγια ένα σκηνικό βγαλμένο θαρρείς από τα παλιά διαφημιστικά σποτάκια του ΕΟΤ και βουρ στον πατσά δηλαδή στο μακροβούτι.

Ανοίγομαι το λοιπόν χαζεύω από τα μακριά κάτι ξεπλυμένες Αγγλίδες από εκείνες που σου’ρχεται να τις ρίξεις ένα χέρι μπογιά έτσι για να πάρουν λίγο χρώμα και εκεί που παίρνω και βαθαίνω ακόμη περισσότερο, ξαφνικά στα 5 μέτρα δεξιά μου ακούω ένα φύσημα, ένα παφλασμό και γυρνώντας έντρομος βλέπω ένα μεγάλο σκούρο πράγμα να αναδεύεται στην επιφάνεια και κάτι σαν φτερούγι να ξεπροβάλλει απειλητικό.

Λένε τώρα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπεις το φιλμ της ζωής σου να ξεπροβάλλεται εμπρός σου, αλλά ο δικός μου προβολέας θα ήταν μάλλον χαλασμένος γιατί το μόνο που αισθάνθηκα ήταν ένα παραλυτικό πάγωμα από την κορφή μέχρι τα νύχια, στα αυτιά μου άκουγα εκείνη τη φοβερή μελωδία με το βιολί ταρανανανανα από τα JAWS που προοιώνιζε την επίθεση του ασπρόμαγκα του καρχαρία και ούτε να βγάλω κιχ δεν πρόκανα.

Και ενώ προετοίμαζα τον εαυτό μου για ένα σκηνικό που θύμιζε λίγο σπλάτερ β’ διαλογής, λίγο national geographic, ξάφνου ξεπρόβαλλε το άσχημο ερπετοειδές σουλούπι μιας θαλάσσιας χελώνας που φυσικά αδιαφόρησε τέλεια για την αφεντιά μου, το πτερύγιο μετατράπηκε σε καβούκι και ο φόβος μου σε μια διάθεση να το βάλω στα γέλια.

Βέβαια μέχρι το σήμα του εγκεφάλου που έλεγε, ότι ο κίνδυνος πέρασε καθότι οι θαλάσσιες χελώνες αντίθετα με τα ζόμπι είναι χορτοφάγες (βασικά παμφάγες αλλά όχι και ανθρωποφάγες και αλήθεια το θυμάστε το θριλεράκι;), να περάσει και στο υπόλοιπο σώμα πέρασαν κάποια λεπτά και αφού πρώτα βλαστήμησα τη χελώνα μέχρι 10η γενεά και της ευχήθηκα ολόψυχα να γίνει χελωνόσουπα (είναι περιπτώσεις τελικά που η οικολογική συνείδηση πάει περίπατο) μάζεψα τα συντρίμμια μου και βγήκα όπως όπως στην ακτή.

Εκεί τα Αγγλάκια τσιρίζανε –look dear a tortoise is not it marvelous?  Και λοιπές αηδίες αλλά εγώ δεν είχα όρεξη ούτε να χαζολογήσω (πράγμα σπάνιο για μένα) και βλέποντας ένα γνωστό μου ψαρά τονε ρώτησα:

-Ρε συ Μηνά τι χελώναρος είναι τούτος και με κοψοχόλιασε;

-Για το Διονυσάκη λες ή για την Ελευθερίτσα;

(Παρένθεση: αλήθεια ρε παιδιά αν κάποιος ξέρει πώς ξεχωρίζεις μια καρέτα αν είναι Διονυσάκης ή Ελευθερίτσα να μου το πει και πολύ θα με υποχρεώσει)

-Καθόλου αυτές οι χελώνες είναι σχεδόν μόνιμες στον κόλπο και τις κάνουμε χάζι και τους πετάμε και τα απόψαρα από τα δίχτυα, πρόσεξε μόνο μη πας να τις χαϊδέψεις γιατί πετάνε κάτι δαγκωσές ξεγυρισμένες…

Εκεί λοιπόν πρωτογνώρισα τον Διονυσάκη ή την Ελευθερίτσα και συνηθίσαμε τόσο ο ένας τον άλλο (δηλαδή εγώ, γιατί ο Διονυσακησελευθερία ζήτημα και αν ξόδεψε ένα δράμι χελωνήσιας σκέψης για μένα) τόσο που κολυμπάγαμε σε απόσταση λίγων μέτρων και σημασία μηδέν, λες και ήμασταν συγγενείς που δε μιλιόμασταν για κληρονομικά.

Συμπέρασμα ο φόβος όντως είναι στο μυαλό μας και σίγουρα δεν έχουμε να φοβηθούμε παρά μόνο το φόβο και η λογική σκέψη σε συνδυασμό με την καθημερινή τριβή απομυθοποιεί τα πάντα (ακόμη και του ΚΟΛΠΟΥΣ)… ναι αλλά όλα αυτά μετά, γιατί όταν είναι η στιγμή που κάτι φαίνεται να μετουσιώνεται στο χειρότερο σου εφιάλτη και εκείνος ο αρχαίος θεός ο ΦΟΒΟΣ παρέα με το ΔΕΙΜΟ (και ουχί Δήμο) σε παίρνουν στο κατόπι, τότε κάθε λογική σκέψη, σύνεση και ψυχραιμία πάνε περίπατο εκτός βέβαια και έχεις αντί για αίμα γιαούρτι ή είσαι πολύ έξυπνος ή πολύ ηλίθιος για να φοβηθείς, καθόσο όλοι οι υπόλοιποι που αποτελούμε και την σιωπηρή πλειοψηφία είμαστε στο:

που τραγούδαγε και η Ελευθερίτσα (η Αρβανιτάκη) στο ΦΟΒΑΜΑΙ (αντάμα με τις Ρόδες).

Επανερχόμαστε λοιπόν και στον Αυγουστονοέμβριο των περασμένων ημερών όπου όλη η νησιωτοπαρέα βουτάμε στα ομολογουμένως μπούζι νερά για να χαρούμε αυτές τις πρώιμες αλκυονίδες

-Χάρμα (μακράν το πιο τετριμμένο, μικροαστικό και πολυφορεμένο επίθετο για τη θάλασσα) δεν είναι;

-Μα και βέβαια υπέροχα…έξοχα…καταπληκτικά………….και άλλες τέτοιες αηδίες μια και κανείς δεν κόταγε να παραδεχθεί ότι ήταν τόσο κρύα όσο και τα αστεία του Χατζηνικολάου ή και ακόμη πιο πολύ…πολλώ δε μάλλον και εμείς οι άντρες που από τη φύσει είμαστε γεννημένα κομάντα, δε κρυώνουμε-πονάμε-κουραζόμαστε και τα συναφή.

Και ενώ όλοι το παίζαμε άνετοι και ωραίοι νάσου και σκάει μύτη ο Διονυσακησελευθερία κάνοντας μια μεγαλειώδη είσοδο με ένα ΠΛΑΦ!!!

Εκεί χασκογέλασα με τα ΑΑΑΑΧΧΧ τι είναι τούτο;;; Των υπολοίπων και βρήκα την ευκαιρία να το παίξω ράμπο

-Παιδιά ηρεμήστε μια θαλάσσια χελώνα είναι μόνο…και κολύμπησα τάχαμου άφοβα κοντά στο θαλάσσιο ερπετό-όχι βέβαια και τόσο κοντά ώστε να με δαγκώσει.

Αμέσως ανέβηκα πόντους στην εκτίμηση των γυναικών που μόλις κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να γίνουν μεζεδάκια, κοίταξαν τη χελώνα με μια μητρική τρυφερότητα και φωνούλες όπως:

άχου το καημένο το ζωάκι και εμείς που το πήραμε από φόβο, καλέ αυτός είναι γλύκας, παιδιά να του βγάλουμε ένα όνομα, να το ταΐσουμε...

και εκεί που ήταν έτοιμες να του βάλουν και λουράκι στο λαιμό ο/η χελώνα βαρέθηκε με την πάρτη μας και έδωσε μια και χάθηκε στα βαθειά (οι οποίες καρέτες σε αντίθεση με τις στεριανές ξαδέρφες τους είναι γρήγορες σαν τη καινούργια BMWμπα).

Οι λοιποί άντρες της παρέας αστεΐζονταν και καλά για να κρύψουν την απύθμενη δειλία τους μπροστά στον κίνδυνο, προσπαθώντας-μάταια είναι η αλήθεια- να προστατέψουν την τσαλακωμένη εικόνα του κομάντο και με κοίταζαν με κρυφή ζήλια.

Εγώ φυσικά άρχοντας, τσίφτης και καραμπουζουκλής πια, ήμουνα στο τσάκα να πάω να σκοτώσω μακάρι και τον κακό δράκο και όπως και να έχει οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διονυσάκηελευθερίτσα για το free promotion αλλά και το δίδαγμα που μου έδωσε απλόχερα αν και αθέλητα (φαντάζομαι δηλαδή)…

ότι το θέμα δεν είναι να φοβάσαι (αυτονόητο)

ΑΛΛΑ

το θέμα είναι πώς να διαχειρίζεσαι τον φόβο σου

και φυσικά πώς να εκμεταλλεύεσαι και το φόβο των άλλων (και εντάξει αυτό το τελευταίο είναι ολίγον τι καθήκικο το ομολογώ αλλά δυστυχώς συμβαίνει παντού και πάντα).

Μετά από μισό και βάλε χρόνο αποκέντρωσης και συνεχούς τριβής με τα λοιπά ρετάλια-παρντόν τους δημοσίους υπαλλήλους και τις υπηρεσίας τους, κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα και κατηγοριοποίηση τους κατά σειρά τριβής:

1. Η κοινότητα των εκπαιδευτικών, ούσα η πολυπληθέστερη και οχληρότερη παρουσία στο νησί διαβαθμίζεται εις 2 υπο-κατηγορίας:

       i. Στους 2 βάθμιους κοινώς γυμνάσιο-λύκειο καθηγητάδες, μια χορεία ψημένων στα βάσανα του φροντιστηρίου 30κάτι τυπάδων που περάσανε με την 3η τον γραπτό του ΑΣΕΠ και που τώρα απολαμβάνουν τους καρπούς του 8:30-13:30 ωραρίου και των 2 βασικών λόγων που έχει κάποιος κατά νου για να επιλέξει αυτή τη δουλειά, ποιοι είναι αυτοί οι λόγοι; Μα φυσικά ο Ιούλιος-Αύγουστος, βάλε και τα 15νθημερα Χριστούγεννα, Πάσχα και έδεσε το γλυκό (να μη πιάσουμε γιορτές, εκδρομές, εκκλησιασμούς ή καταλήψεις, γιατί εμάς τους υπόλοιπους με την 20 και κάτι ψιλά κανονική άδεια θα μας πάρει το παράπονο). Φετίχ, βίτσιο τους και μόνιμο κόλλημα το σχολείο και επακόλουθο η ακατάσχετη μπλαμπλαμπολογία για κάθε πτυχή της σχολικής ζωής που πιάνει από την πρωινή προσευχή, μέχρι την αποχή που έκανε χτές το Γ2 γιατί λέει το κυλικείο δεν βάζει ζαμπόν στην ζαμπονοτυρόπιτα.

     ii. Μετά έρχονται οι 1βάθμιοι-μάθε παιδί μου γράμματα-δάσκαλοι μας, αν και λόγω του γυναικοκρατούμενου των παιδαγωγικών σχολών κυρίως μιλάμε για δασκάλες (ή δασκαλίτσες που τις προσφωνούν οι ντόπιοι προκαλώντας και τον μόνιμο εκνευρισμό τους), 22κάτι κοπελίτσες που δεν πρόλαβε καλά-καλά να στεγνώσει το μελάνι του πτυχίου τους και προσληφθήκανε με το ζόρι που λένε. Ως εκ τούτου και μη έχοντας τραβήξει τα ζόρια των καθηγητών, είναι σχεδόν όλες τσαντισμένες με την άδικη μοίρα που τις έριξε σε ένα μπάι-κλασάτο νησί, αναπολούν τις πόλεις τους (ακόμη και αν πρόκειται για κάτι απίθανα χωριά), τη φοιτητική τους ζωή, τον γκόμενο που άφησαν και γενικώς ό,τι θυμούνται χαίρονται, αλλά τι να κάνεις άμα σου’ ρχονται όλα δεξιά γίνεσαι και κομματάκι γαϊδούρι…Α! Και αποτελούν διαχρονικά το 1ο target group των εγχώριων καμακιών για τις δύσκολες ώρες του χειμώνα (οι καθηγήτριες έρχονται δεύτερες).

2. Οι ένστολοι/ες που με τη σειρά τους υποδιαιρούνται σε:

       i. Αστυνομικούς, τα γνωστά μπουζούκια δηλαδή όργανα που στη επαρχία απολαμβάνουν έναν ρόλο που θυμίζει την παλιά χωροφυλακή, είναι σημαίνοντα πρόσωπα στην κοινωνία, όλοι θέλουν να τα έχουν καλά μαζί τους κοινώς είναι πασάδες στα Γιάννενα και αν βάλεις και την ανύπαρκτη εγκληματικότητα, το να είσαι αστυνομικός σε νησί είναι 1 και 1 για να κάνεις επιδερμίδα

        ii. Λιμενικούς, τώρα παρόλο που είναι νησί και θα περίμενες οι αγαπητοί μας γλαρόμπατσοι να έχουν τρεξίματα αλλά μπα! Οι λιμενικοί μας είναι ευτυχισμένοι άνθρωποι που χαίρονται τη ζωή τους είτε βρίσκονται στη Γαύδο είτε στον Πειραιά, τώρα δεν ξέρω αν φταίει το Σώμα ή αν τους ρίχνουν κάτι στο γάλα αλλά μόλις τους αντικρίζεις σε παραπέμπουν στο Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι-και μια ακόμη παρατήρηση οι γυναίκες λιμενικοί είναι μακράν οι πιο ωραίες ένστολες και πιστεύω ακράδαντα ότι αν είχαμε καλλιστεία για τη Μις Κόσμος-Μπατσίνα η Ελληνική Ακτοφυλακή θα έπαιρνε χαλαρά και τις 3 πρώτες θέσεις

      iii. Στρατέους, δηλαδή κάτι ψιλά (δεν είμαστε δα και Έβρος), γενικά αυτοί περνάνε απαρατήρητοι θυμίζοντας την ύπαρξη τους μόνο στην κατάθεση στεφάνων στις εθνικές εορτές και πάνε πακέτο με κάτι αρχι-βυσματούχους ντόπιους ως επί το πλείστον φαντάρους που την περνάνε ζωή και κότα

        iv. Αγροφύλακες…Όχι δεν έχω πετύχει κανέναν τους ακόμα αλλά που θα πάει κάπου δε θα τον πετύχω τον τυπά να λέει «πούτ δε κοτ ντάουν σλόουλι…»

3. Αρχαιολογική Υπηρεσία, η οποία χωρίζεται σε αρχαιολόγους και εργάτες ή αλλιώς στους πατρικίους και πληβείους του πολιτισμού. Οι αρχαιολόγοι άντρες και γυναίκες όσο και αν δεν το παραδέχονται δεν επέλεξαν αυτό το επάγγελμα γιατί τους γουστάριζαν οι αττικοί μελανόμορφοι αμφορείς, αλλά γιατί ο Ιντιάνα Τζόουνς ήταν απίθανος τυπάς και ήταν και ο πρώτος γκόμενος (για τις αρχαιολογίνες) ή πήδαγε ωραίες γκόμενες (για τους αρχαιολόγους). Φυσικά και κάνουν τεράστιο έργο, με πολύ τρέξιμο, διάβασμα και ώρες πολλές όντας χαμηλόμισθοι και οι πιο πολλοί και συμβασιούχοι αλλά αν δεν ήταν και οι εργάτες-φύλακες η δουλειά δεν έβγαινε. Οι τελευταίοι, κάτι φάτσες βγαλμένες θαρρείς από ταινία σοβιετικού νεορεαλισμού σε κάνουν να εκτιμήσεις αυτό που λέγεται επαγγελματική ευσυνειδησία και αυτούς που χαρακτηρίζουμε αφανείς ήρωες αν και κανείς δεν πρόκειται να τους το αναγνωρίσει.

Υπάρχουν όμως και κάτι άλλα απίθανα που σε κάνουν να εκτιμήσεις τον πλουραλισμό του Ελληνικού Δημοσίου, όπως: 

4. Μετεωρολογική υπηρεσία, Η τρελή καβάτζα παιδιά, σε μια φάση που θυμίζει μεν κάπως φυλάκιο στρατού ξηράς, αλλά πολύ πιο σενιαρισμένο και εντάξει μπορεί να έχουνε κυλιόμενο ωράριο, αλλά γενικά τη βγάζουνε ζάχαρη, αφεντικά του εαυτού τους και στο τέλος του δρόμου παίζει και να βρεθούν τηλεοπτικοί αστέρες να λένε τα δελτία καιρού στην TV, στο STAR οι πιο μουράτοι-στο δελτίο καιρού για τους αγρότες της ΕΡΤ οι λιγότερο μουράτοι

5. Επαρχείο, τώρα εγώ στα Διοικητικά μαθήματα στη σχολή είχα διαβάσει ότι ο θεσμός των επαρχιών είχε εξαλειφθεί εδώ και χρόνια, αλλά έλα μου που στο νησί (όπως και σε άλλα έμαθα) υπάρχουν ακόμη σε πείσμα όσων μάθαμε στο μάθημα Διοικητικής Ιστορίας (πώς λέει το άσμα Υπάρχεις και όσο Υπάρχεις θα Υπάρχω...ένα πράγμα) βέβαια από τη στιγμή που υπάρχουν Περιφέρεις, Δήμοι και Νομαρχίες τι σκατά αρμοδιότητες τους μένουν; Πάντως το σωστό να λέγεται ότι κάθε πρωί που περνάω απέξω τους βλέπω όλους τρομερά απασχολημένους… 

6. Τελωνείο, εδώ ο αστικός μύθος λέει ότι ανοίγει μια φορά τον μήνα και αυτό άμα έχει δουλειά, εντάξει δηλώνω άγνοια για τα τελωνεία και το καθεστώς που τα διέπει, αλλά στη φαντασία μου είχα σχηματίσει μια εικόνα όπου στα σύνορα λέει οι μάγκες τελωνειακοί εκτελωνίζουν από παξιμάδια και βίδες μέχρι ρωσίδες για τα μπαρ αλλά στα νησάκια Τι; Πώς;; γιατί;;; Όποιος ξέρει να μου το πει και θα με υποχρεώσει, εγώ πάντως άμα μεγαλώσω θέλω να γίνω τελωνειακός σε μικρό νησί μακάρι και στο Γαϊδούρονήσι (άσε που παίρνουν και κάτι επιδόματα ναααα…με το συμπάθιο).

Αυτά τα ολίγα, την άλλη φορά αν έχω όρεξη θα πιάσω και τραπεζικούς και λοιπούς υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα…τώρα αν ρωτάτε για την αφεντιά μου…δε ξέρετε που λένε ότι τις καμπούρες των άλλων τις βλέπεις εύκολα ενώ τη δικιά σου ποτέ;