Και για να ολοκληρώσω με τα προηγούμενα πόστ, δε γίνεται να μην το κάνω χωρίς να αναφερθώ στο χώρο ο οποίος είμαι τόσο σημαντικός γα μένα, όσο και το τυρί στα μακαρόνια, την Βιβλιοθήκη.

Η ψηφιοποίηση και η αλληλόδραση χρήστη-βιβλιοθήκης που παρέχει απλόχερα το διαδίκτυο είναι μια πραγματικότητα πάνω στην οποία πρέπει να στηριχτεί και να πορευτεί η κάθε βιβλιοθήκη αν θέλει να συνεχίσει να επιτελεί το έργο της. Εντάξει δεν ανακαλύπτουμε και την Αμερική, αλλά η ουσιαστική μεταφορά μιας βιβλιοθήκης στο ψηφιοποιημένο  διαδίκτυο δεν είναι απλά φτιάχνω μια ιστιοσελίδα, πετάω και μια μηχανή αναζήτησης και καθάρισα, ποσώς, είναι κάτι σύνθετο, περίπλοκο και με πολλά προβλήματα-όπως ασφάλεια, πνευματικά δικαιώματα και πολλά άλλα.

Ας δούμε όμως και την ιστορική πορεία των βιβλιοθηκών.

Γουστόζικη ιστορία που αποτελεί μια ευφάνταστη απάντηση για εκείνο το φοβερό βιβλιαράκι μέσα στο οποίο υπήρχαν πληροφορίες για όλες τις αρχαίες και σύγχρονες γλώσσες, για όλα τα αστέρια του σύμπαντος και για πληροφορίες που κάλυπταν από το γήτεμα φιδιών μέχρι την καλλιέργεια μπανάνας (όλα αυτά είναι μέσα σε διάφορες ιστορίες). Γιατί ανέφερα όλο το παραπάνω; Πρώτα απ’όλα γιατί μου αρέσουν πολύ τα Κόμιξ και η οικογένεια των Ντακ και δεύτερο για να δείξω αυτό που πίστευαν οι αρχαίοι αλλά και πολλοί σήμερα για τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ότι δηλαδή περιείχε ΑΠΑΝΤΑ τα ΠΑΝΤΑ.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι όλο αυτό το σύμπλεγμα, ήταν ένας σύνθετος πολιτιστικός οργανισμός που συμπεριλάμβανε πανεπιστήμιο, ερευνητικά εργαστήρια, αίθουσες διαλέξεων, θεατρικών παραστάσεων αλλά πάνω απ’όλα ήταν ένας χώρος που είχε βιβλία (τότε όταν λέμε βιβλία, μιλάμε για πάπυρους, περγαμηνές και τα σχετικά). Η φιλοδοξία της ήταν να περιέχει όλη την ανθρώπινη καταγεγραμμένη γνώση, την οποία δε θα θυμιάτιζε στα σκονισμένα ράφια, αλλά οι άνθρωποι της θα την ταξινομούσαν και θα την μελετούσαν διεξοδικά.

Αυτό που μας δείχνει η μελέτη βάσει ανασκαφών αλλά και πηγών ήταν ότι όντως η Βιβλιοθήκη αυτή σχεδόν πλησίασε τον στόχο της να έχει ΑΠΑΝΤΑ τα ΠΑΝΤΑ, σχεδόν και αν δεν τη κατέστρεφαν, έκαιγαν και έσφαζαν τους σοφούς ανθρώπους της, ίσως λέω ίσως και να τα κατάφερνε. Ο Ναπολέων είχε πει ότι «η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί», μπορεί, σε βάθος χρόνου ίσως, αλλά άμεσα, βίαια και καταστροφικά ένα σπαθί μπορεί να καταστρέψει πολλές πέννες μαζί. 

Δεύτερη μυθική βιβλιοθήκη που αντάμα με τα αρχεία της έχει θρέψει την φαντασία είναι αυτή του Βατικανού. Εντάξει οι χώροι του Βατικανού από το 1890 έχουν ανοίξει για το ερευνητικό κοινό, αλλά ο αστικός μύθος θέλει τα ντοκουμέντα καλά κρυμμένα, εκεί άλλωστε βασίστηκε και το Illuminati του Dan Brown, πολύ καλύτερο αν θέλετε τη γνώμη μου από τον Κώδικα Ντα Βιντσι. Λέγεται ότι στη Βιβλιοθήκη-Αρχείο του Βατικανού βρίσκονται έγγραφα από τον Ναό του Σολομώντα, χειρόγραφα της εποχής του Χριστού, γενικά έγγραφα με φοβερές και τρομερές πληροφορίες, α να μην ξεχάσω και σημαντικό κομμάτι απ’ότι διασώθηκε από την Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Ωραία όλα αυτά αλλά ποιος να ξέρει τι γίνεται, πέρα από τον Πάπα, τους μπιστεμένους καρδινάλιους και τον Μάκη;

Φαρενάιτ 451 είναι η θερμοκρασία κατά την οποία ένα βιβλίο πιάνει φωτιά και καίγεται, στο βιβλίο περιγράφεται μια εφιαλτική μελλοντική κοινωνία οργουελικού τύπου, όπου όλα τα βιβλία είναι απαγορευμένα και καίγονται από ένα ειδικευμένο τμήμα πυροσβεστών, ο κεντρικός ήρωας ο Μόνταγκ, εκπαιδευμένος πυροσβέστης, ξεκινάει τυχαία την ανάγνωση ενός βιβλίου και αρχίζει η μεταστροφή του.

…τώρα μπορείς να μας γνωρίσεις όλους, από εδώ ο Φρέντ Κλέμεντ, πρώην καθηγητης στην έδρα Τόμας Χάρντυ στο Καίμπριτζ, τότε που το Καίμπριτζ δεν είχε ακόμη γίνει Σχολή Ατομικής Μηχανικής…όσο για μένα έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Τα δάχτυλα μέσα στα γάντια, η ορθή σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας» και να’μαι εδώ! Καλώς ήρθες Μόνταγκ…

…λίγοι παλαβοί με στίχους μέσα στα κεφάλια τους δεν μπορούν να βλάψουν κανένα-το ξέρουν και το ξέρουμε και εμείς…

Πιστεύω ότι το κάψιμο το βιβλίων είναι πια μια καθημερινή πρακτική, ακόμη και όταν δεν αφορά την καθαυτή υλική τους υπόσταση αλλά τις πολιτιστικές αξίες που εκφράζονται δια μέσω αυτών.