Πάμε μια βόλτα στα παλιά μας , επιχειρώντας άνοιγμα στα καινούρια μας…..

Αγαπημένο…

συμπάθειες πολλές…. ατελείωτες…μα …σχεδόν πάντα ελλιπείς….

Σχεδόν μικρότερες των περιστάσεων, παρά την αδημονία που η αρχική επαφή γεννά, για κάτι εξ’ ολοκλήρου διαφορετικό, για κάτι πέρα για πέρα φανταστικό.

Συμπάθεια….μόνη πάει - μόνη γυρνάει… και ενισχύει το ανικανοποίητο…. Μεγαλώνει τα κενά….... και έρχεται μια στιγμή, που χαμηλώνεις τα μάτια, ψάχνεις να βρεις κάτι ανάμεσα στα στήθια σου και βλέπεις την ψυχή σου διάφανη και άδεια… άδεια, από την πολύ συμπάθεια…

Είναι τόσο διάφανη και λεπτή ….σαν μια νεροσακούλα για μπουγέλο…τολμάς να την πιάσεις στα χέρια σου που τρέμουν?…………κι αν σου πέσει?

Κουμπώνεις το πανωφόρι , σταυρώνεις και τα χέρια σου να αγκαλιαστείς και πας.

Καρφί για το σπίτι…δεν υπάρχει τόπος να σταθείς…ούτε κουράγιο, στους άγνωρους και γνώριμους δρόμους να περπατήσεις.

Επιστρέφεις πάλι, σαν άγριο θηρίο, πληγωμένο. Γλύφεις τις πληγές σου να γειάνουν και περιμένεις. Περιμένεις να δυναμώσεις. Ξανά και ξανά, κουρασμένος, εξαντλημένος, κατάκοπος, από την πολύ συμπάθεια…

Κάπου εκεί, μεταξύ ανάρρωσης και πόνου, θυμάσαι και σιγοψιθυρίζεις τους στίχους του Καβάφη…. «και αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου……»

Και παίρνεις δύναμη,… δίνεις άλλη μια υπόσχεση στην έρμη, διάφανη νεροσακούλα σου και περιμένεις.

Ένα ευχαριστώ για τον χώρο που μου δίνει ο παράδεισος της μουσικής να σταθώ, ακόμη και να εκθέσω τη νεροσακούλα μου, επιδιδόμενη πάντα σε νέες συμπάθειες….

Υ.Γ. Σιγά μην τηρούσα την υπόσχεση που με θέλει σε γυάλα…  αφού πάλι στο δρόμο θα βγω, αφού άλλη μια φορά στη ζωή θα αφεθώ….και ας καταντήσει η ζωή μου κατά τον ποιητή, ξένη προς εμένα και ως ξένη φορτική…. Δεν μου ανήκει- Της ανήκω.

Άλλωστε ………….. Sympathy is what we need my friend

‘Cause there’s not enough love to go ‘round

Δένω τα μάτια και τα χέρια
να μη βλέπω άλλο πια
τα σκληρά τους μαχαίρια
τη μικρή τους καρδιά.

Και κοιμούνται και ξυπνάνε
μας χτυπάνε όπου βρούν
μηχανές που περπατάνε
που δεν ξέρουν να ζουν.

Κλείνω στόμα και μύτη
τους βαρέθηκα πια
να με λένε αλήτη
και γελώντας, μαλλιά.

Τώρα μόνος σαν τσακάλι
στα βουνά τριγυρνώ
για το κλούβιο τους κεφάλι
ούτε που θα νοιαστώ.

αντέ και καλή τύχη.....

O Charlie Chaplin στην ταινία "Ο μεγάλος Δικτάτωρ" γυρισμένη το 1940, είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία του Σαρλώ. Πεισματικά αρνιόταν, για μιάμιση περίπου δεκαετία, να ακολουθήσει την τεχνολογική εξέλιξη που επέτρεπε την ομιλία στον κινηματογράφο. Όταν τελικά ενέδωσε, το έκανε γιατί είχε πραγματικά κάτι να πει, συγκλονίζοντας όλο τον κόσμο τότε, αλλά και τις μετέπειτα γενιές που θα ερχόταν σε επαφή με το φιλμ.

Φυσικά το φιλμ απαγορεύτηκε στην Γερμανία και στις συμμαχικές της χώρες!
Η ταινία είναι το διαχρονικότερο μανιφέστο ανθρωπισμού που έγινε ποτέ!
Ο "Μεγάλος Δικτάτορας" είναι μια ταινία που σατιρίζει τα σατανικά σχέδια του Χίτλερ. Με τον Chaplin σε διπλό ρόλο, σαν δικτάτορας και σαν Εβραίος κουρέας που μοιάζει με τον πρώτο, το φιλμ παρουσιάζει τα μονοπάτια της ζωής των δύο πρωταγωνιστών έως ότου αυτά διασταυρώνονται και ο ένας παίρνει την θέση του άλλου.
Λίγο πριν τον συγκλονιστικό και διαχρονικό του λόγο, ο αλητάκος κάθεται μαζί με τον φίλο του, και ομοϊδεάτη, αξιωματικό Σουλτζ. Προκειμένου να μην αποκαλυφθεί ότι ο κουρέας έχει πάρει την θέση του δικτάτορα, ο Σουλτζ παρακινεί τον αλητάκο να μιλήσει.
-You must speak.
-I can't!
-You must! It's our only hope.
Πέρα από το νόημα που του αποδίδεται λόγω του σεναρίου, αυτή η στιχομυθία μπορεί να λειτουργήσει και σε μεταφορικό επίπεδο σαν ο Σουλτζ να είναι το κοινό που περιμένει κάποιον να του δώσει ελπίδα κατά του τυράνου, αλλά επίσης, και σαν το κινηματογραφικό κοινό που λατρεύοντας τον Chaplin περιμένει επιτέλους να ακούσει την φωνή του μη αντέχοντας άλλο την εμμονή στον βωβό κινηματογράφο.

Κυριακή πρωί και ο αγέρας ξυρίζει.....στις 11...

Είναι προγραμματισμένη η εκδήλωση.

Εκδήλωση μνήμης και τιμής στο Μεζούρλο Λάρισας. Στον τόπο μαρτυρίου περισσότεροι από 450  άνθρωποι, κομμουνιστές και μη δώσανε τη ζωή τους για μια πατρίδα ελεύθερη. Ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, το ΕΑΜ και πολλοί ακόμη πατριώτες θυσίασαν τη ζωή τους στο όνομα της εθνικής ανεξαρτησίας.

Το λιγότερο που οφείλουμε σε αυτούς είναι ένας φόρος τιμής

η ιστορία είναι ατελείωτη είναι πανέμορφη γιατί γράφτηκε από ανθρώπινο χέρι.Είναι ακόμη πιο όμορφη όταν ο καθένας μας συμβάλλει στη γραφή της.

Ελπίδα μου μόνη είναι πλέον όχι ο πατριωτισμός όχι η ελευθερία μα η αποτροπή και η υπεκφυγή της υποκρισίας. καλό Κυριακάτικο βράδυ ... σε όλους.

νικητής είναι εκείνος που δίνει τις μάχες του ακόμη και αν είναι χαμένες από χέρι...

σημασία έχει ότι αγωνίστηκε...................

Και μιλάτε. Και συνεχίζεται να βγαίνετε ατάραχοι και ψύχραιμοι στα κανάλια.

Και μείς συνεχίζουμε, αποβλακωμένοι να παίζουμε τα νούμερα του τηλεκοντρόλ.

Και τρώμε, γελάμε και κοροϊδεύουμε.

Σας φτύνουμε και σας βρίζουμε από τα σπίτια μας, από τον δερμάτινο καναπέ μας.

Μεγαλώνει όμως η ελπίδα μέσα μας, ότι ο γείτονας ακούει από τον ελλειμματικό σε μόνωση τοίχο τις κραυγές μας.

Μα που τελειώνει η μοναξιά.

Μετά από πόσα χτυπήματα και ουρλιαχτά ανοίγει η πόρτα;

Μας αρκεί σίγουρα για την ώρα μια μοδάτη, νεανική και αρκετά ανατρεπτική εκπομπή, όπου παρουσιαστές και σκηνικό, το μοντάζ και οι διάλογοι, εκφράζουν πολλά από εκείνα που θέλουμε να σας τρίψουμε στη μούρη.

Μας αρκεί το facebook και το twitter για να ξεσπάμε την οργή μας και να ελπίζουμε πως κάποιος ακόμη, φίλος ή άγνωστος βλέπει, νιώθει αφουγκράζεται,συμμετέχει και μοιράζεται την αγανάκτησή μας, το μαρτύριο μας. Κάποιος ίσως συμφωνεί ότι πρέπει να κάνουμε κάτι επιτέλους.

Πότε θα βγούμε όμως στο διάδρομο και με χαμόγελο συνωμοσίας, θα κατέβουμε μαζί τις σκάλες και θα ξεχυθούμε στο δρόμο;

Πότε θα καταλάβουμε, πως το χαζοκούτι, δεν πρόκειται ποτέ να κληρώσει τα όνειρά μας;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είστε τίποτα παραπάνω από μαριονέτες στα χέρια μας; Πότε θα αποφασίσουμε ότι θα παίξετε το ρόλο που θα σας υποδείξουμε εμείς; Πότε ο λόγος σας θα ναι γραμμένος από τα δικάς μας χέρια;

Που τελειώνει η μοναξιά;

Που τελειώνει ο εγκλεισμός; που τελειώνει …

Υ.Γ. συγχωρέστε το κόλλημα με τον Αναγνωστάκη, μα με έχει σημαδέψει η ποίησή του.