Έφτασαν επιτέλους οι διακοπές και μετράω πια ώρες!!! Χθες βράδυ έκατσα να χαζέψω τους νέους τουριστικούς χάρτες..
Πάντα μου άρεσε η εξερεύνηση χαρτών πάσης φύσεως. Γεωφυσικοί, πολιτικοί ,ιστορικοί ή τουριστικοί έχουν όλοι τη χάρη τους. Πολύτιμα εργαλεία! Από το σχολείο το είχα διαπιστώσει. Με σήκωσε μια φορά ο δάσκαλος να πω γεωγραφία και ήμουν σχεδόν αδιάβαστος.. Μα ακριβώς δίπλα μου στο πίνακα υπήρχε κρεμασμένος ένας τεράστιος χάρτης που τα είχε όλα με κάθε λεπτομέρεια! ’ρχισα να περιγράφω αυτά που έβλεπα και πήγαν όλα μια χαρά.Στο τέλος εισέπραξα και μπράβο γιατί λέει ήμουν εξοικειωμένος με το χάρτη!! Τόσο το χάρηκα που ανέλαβα να φτιάξω έναν μεγάλο για τη τάξη. Ακολούθησαν κι άλλοι..
Τη πρώτη φορά που κατέβηκα μικρός στο κέντρο της Αθήνας το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να πάρω έναν καλό χάρτη-οδηγό ώστε να μη χαθώ. Μα και τα επόμενα χρόνια συνέχισα να αγοράζω βελτιωμένες εκδόσεις δίχως να υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη..
Στις καλοκαιρινές εξορμήσεις το πρώτο που έβαζα στο σάκο ήταν ένας καλός χάρτης.. Ούτε για σαφάρι σε άγνωστες αφρικανικές ζούγκλες να πήγαινα..
Μα και τώρα ακόμα , στην εποχή του Google Earth το ίδιο το βιολί.Πρόσφατα αγόρασα κι ένα GPS. Δε το πολυχρησιμοποιώ στο αυτοκίνητο (έχω άλλωστε κι εκεί τους απαιτούμενους χάρτες αν χρειαστεί!!) αλλά το βρήκα πολύ ενδιαφέρον ως εφαρμογή αλλά και ως χαρτογράφηση..
Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να πιστεύω πως αυτή η έφεση στους χάρτες έχει και ψυχολογικά αίτια. Δε γίνεται ,κάτι συμβαίνει.. Τώρα που το σκέφτομαι ακόμα και το μπρελόκ στα κλειδιά του αυτοκινήτου δεν είναι τίποτ'άλλο από μια πυξίδα... Τυχαίο είναι κι αυτό;;;;
Πάντα ήθελα να ξέρω που πατώ και που βρίσκομαι. Και πάντα ενδομύχως διατηρώ ένα φόβο μήπως χάσω το προσανατολισμό μου σε άγνωστα δίχως νόημα μονοπάτια.. Μήπως αυτό τελικά είναι; Ένας χάρτης όπως και να το κάνουμε παρέχει ένα σωστό δρόμο και αποτελεί μια σχετική ασφάλεια...
Αν είναι έτσι πάντως τα πράγματα μου φαίνεται να μην τα έχω πολυκαταφέρει..
Ενώ υπάρχουν απόλυτα αξιόπιστοι χάρτες για τα βουνά ,τα ποτάμια και τις θάλασσες δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο για τους ανθρώπους ώστε να μπορούμε να τους προσεγγίσουμε με την ίδια ασφάλεια..
Ο καθένας είναι και μια μη χαρτογραφημένη άγνωστη απέραντη περιοχή. Σε ορισμένους μάλιστα συναντούμε και κάτι δύσβατα, απόκρημνα μονοπάτια που δυσκολεύουν ή κάνουν απαγορευτική κάθε προσέγγιση. Μόνο αν υπάρχει αμοιβαιότητα και ειλικρινής διάθεση μπορούμε να τους πλησιάσουμε πραγματικά...
Όταν δεν υπάρχουν τα παραπάνω κάθε προσπάθεια είναι μάταιη. Κι όχι βέβαια μόνο μάταιη αλλά κι επιβλαβής για μας τους ίδιους... Που νομίσαμε πως πλέουμε σε ήσυχα, φιλικά και γνώριμα νερά και βρεθήκαμε ξαφνικά ανάμεσα σε αμέτρητους κι εχθρικούς υφάλους ανειλικρίνειας και ψυχρότητας...
Πάντως για να κλείσω τη πικρή αυτή παρένθεση και να επιστρέψω πάλι στο θέμα του γεωγραφικού χάρτη θα πω πως ήταν πολύ καλός και υπεραναλυτικός!!! Αφού ξεχώρισα και το μικροσκοπικό χωριό μου μέσα, δε χωρά καμιά αμφιβολία περί αυτού...
Καλό Καλοκαίρι λοιπόν και προσοχή μη «χαθείτε» πουθενά !!!
Ανεβήκαμε την Ερμού χαζεύοντας μαγαζιά και θεάματα του δρόμου.. Κόσμος ανέβαινε και κατέβαινε το πολυσύχναστο δρόμο όπως ένα οποιοδήποτε καθημερινό απογευματάκι. Από το βάθος άρχισαν να φτάνουν τα πρώτα ηχητικά μηνύματα..
Η συναυλία της Παρασκευής είχε ήδη αρχίσει και η πλατεία στο Σύνταγμα πλημύριζε σιγά σιγά από κόσμο κάθε ηλικίας. Προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά αλλά δεν ήταν κι εύκολο. Κοντοστάθηκα δίπλα από ένα παρτέρι της πλατείας.
Σημαντικοί καλλιτέχνες όλων των μουσικών αποχρώσεων έπαιρνε ο καθένας τη σκυτάλη κι έδινε με τα τραγούδια του το δικό του στίγμα στη συναυλία διαμαρτυρία για τα καμμένα δάση.
Εκπρόσωποι των διοργανωτών αλλά και άλλων φορέων καυτηρίαζαν
την αδιαφορία και την αναλγησία που διαχρονικά κυριαρχεί στο τόπο απέναντι στη προστασία κάθε έργου της φύσης.Κάποιοι μίλησαν και για το Ιράκ και για τη παιδεία..
Την ίδια ώρα κάποιοι μπροστά ποδοπατούσαν βάναυσα το παρτέρι
με τα λουλούδια προκειμένου να περάσουν.. ’ρχισα να τα παίρνω.. Ό,τι και να τους έλεγε κανείς έρχονταν συνεχώς κι άλλοι κι άλλοι... Ένας γέρος δίπλα μονολόγησε κάτι που με βρήκε απόλυτα σύμφωνο : «Λίγο κάψιμο , λίγο πάτημα το ίδιο κάνει..»
Τελικά με τους ανθρώπους δε βγάζεις άκρη. Όλοι δηλώνουν ευαίσθητοι με κάποια πράγματα αλλά ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία και κάνει τα δικά του..
Κάποιος επέλεξε να πει κι ένα τραγουδάκι που είχε γράψει λέει κάποτε όταν ήταν φαντάρος κι όπως έλεγε ταίριαζε στη περίσταση.. Μου «έγδαραν» τ'αυτιά λίγο οι στίχοι του που ήταν ένα ατελείωτο βρισίδι.. Πρέπει να έτρωγε πολύ ζόρι στο στρατό όταν
το'γραφε.. Είχα αρχίσει λίγο να χάνω το στίγμα , να βγαίνω λίγο εκτός θέματος και να ξενερώνω..
Αμέσως μετά όμως τα πράγματα ξαναπήγαν στη θέση τους .Είχε έρθει η σειρά του κύριου Αηδονίδη να πει τα δυο τραγούδια του κι όταν πήρε το μικρόφωνο είπε: «Εγώ επέλεξα να σας πως δύο τραγουδάκια που μιλούν για τα βουνά , για τα δένδρα , για τα δάση..» . Έτσι απλά και ξεκάθαρα μίλησε ο άνθρωπος και τα λόγια του τα αισθάνθηκα πολύ περισσότερο από κάτι άλλες «κορώνες»... Και με τα τραγούδια του (το ένα θρακιώτικο) μύρισε δάσος όλη η πλατεία Συντάγματος..
Πάντως πέρα από τη αισθητική και τα γούστα του καθενός αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σ'όλους τους καλλιτέχνες που έδωσαν το παρών και δε θα ήθελα να αδικήσω κανέναν. Εκεί που η τέχνη συναντά τον κοινωνικό προβληματισμό πραγματικά μεγαλουργεί κι αποκτά μια άλλη δυναμική..
Μακάρι ο κόσμος μέσα από τέτοιες εκδηλώσεις να μπορέσει ν'αφυπνιστεί και με το βροντερό παρών του να στέλνει τα δικά του μηνύματα όπως έκανε χθες βράδυ.. «Όχι άλλο κάρβουνο λοιπόν!!!»