Καριέρα

Μουσικός. Γεννημένος στις 3 Οκτωβρίου το 1954, στο Ντάλας του Τέξας, ο κιθαρίστας Stevie Ray Vaughan ήταν στην πρώτη γραμμή της αναγέννησης μπλουζ στη δεκαετία του 1980,με το στυλ παιξίματός του κέρδισε συγκρίσεις με ήρωες του όπως Jimi Hendrix, Otis Rush, και Muddy Waters.Οι τέσσερις πρώτοι δίσκοι του σημείωσαν εμπορικές επιτυχίες και σημαντική α΄θξηση στα μουσικά charts δίνοντας στον Stevie την ευκαιρία για Sold-Out  συναυλίες στα γήπεδα της Αμερικής.
Εμπνευσμένος από το παίξιμο της κιθάρας από τον  του μεγαλύτερο αδερφό του Jimmy,  ο Stevie πήρε την πρώτη του κιθάρα στην ηλικία των 10, ένα πλαστικό παιχνίδι Sears που λάτρευε να γρατζούνά. Με ένα εξαιρετικό αυτί, (ο Stevie ποτέ δεν έμαθε να διαβάζει παρτιτούρες) έμαθε να παίζει αυτοδίδακτος τα μπλουζ και μέχρι να φτάσει στο γυμνάσιο δεν άφηνε χαμένη ευκαιρία να δοκιμάζει τις δεξιότητές του ανά τα κλαμπ.
Στην παιδική του ηλικία λοιπον ο Stevie έίχε παίξει με πάρα πολλές garage-bands αλλά λόγω έλλειψεις μόρφωσης αναγκάστηκε να παραμείνει στο σχολείο.. Μετά από μια σύντομη εγγραφή του σε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο από το Πανεπιστήμιο Southern Methodist, ο Stevie εγκαταλείπει το σχολείο, μετακομίζει στο  Austin, και επικεντρώνεται στο να ακολουθήσει ζωή ως μουσικός. Για να τα βγάλει πέρα αποφασίζει να συλλέξει μπουκάλια μπύρας και σόδας με σκοπό την πώληση. Το υπόλοιπο του χρόνου έπαιζε μουσική, περνόντας σε τακτά χρονικά διαστήματα από διάφορες μπάντες που έπαιζαν που και που σε συναυλίες στο Austin.
Το 1975, ο Vaughan μαζί με κάποια άτομα θα σχηματίσει τους Triple Threat. Οι οποίοι αργότερα θα μετονομαστούν σε Double Trouble, εμπνευσμέν από ένα τραγούδι του Otis Rush. Με Vaughan στα φωνητικά το συγκρότημα ανέπτυξε μια ισχυρή βάση οπαδών σε όλο το Τέξας. Τελικά η δημοτικότητά τους θα φτάσει να εξαπλωθεί έξω από το Lone Star State. Το 1982, το γκρουπ  τράβηξε την προσοχή του Μικ Τζάγκερ, ο οποίος τους κάλεσε να παίξουν σε ένα ιδιωτικό πάρτι στη Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά, οι Double Trouble έπαξαν στο Montreux, Blues & Jazz Festival στην Ελβετία.

Μεγάλο Διάλειμμα

Οι μουσικές ικανότητες του Vaughan τράβηξαν την προσοχή του David Bowie, ο οποίος ζήτησε από τον μουσικό να παίζειστο επερχόμενο album του, ‘’Let’s dance’’.Με κάποια εμπορική βιωσιμότητα πίσω τους, ο Vaughan και το γκρουπ του είχαν υπογραψεί συμβόλαιο με την Epic, όπου ήταν φημένοι στα κανά χέρια του θρυλικού μουσικού και παραγωγού, John Hammond, του πρεσβύτερου.
Το αποτέλεσμα του δίσκου ‘’Texas Flood’’ δεν άφησε κανέναν δυσαρεστημένο φτάνοντας στο Νο 38 στα μουσικά Charts και πιάνοντας τον παλμό σε όλους τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της χώρας. Βάσει του album ο Stevie ψηφίζεται το καλύτερο ταλέντο και παράλληλα ο καλύτερος ηλεκτρικός μπλουζ κιθαρίστας το 1983 σε δημοσκόπηση για το περιοδικό ‘’Guitar player magazine’’.Οι Double Trouble ύστερα από μια επιτυχημένη περιοδεία θα κυκλοφορήσουν και δεύτερο album, το ‘’Couldn’t stand the weather’’  το οποίο και έφτασε μέχρι τη θέση 31 στα chart το 1985 ενώ παράλληλα έγινε και χρυσό.

Mainstream επιτυχία

Αλλά η προσωπική ζωή του Vaughan παρουσίαζε σημάδια κάμωης. Η σχέση του με τη σύζυγό του, Lenora Darlene Bailey, με την οποία ήταν παντρεμένος από το 1979, κατέρρευσε. Ο Stevie είχε ρκετά προβλήματα με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Τέλος, μετά την κατάρρευση, ενώ σε περιοδεία στην Ευρώπη το 1986, ο κιθαρίστας θα μπει σε κέντρο αποτοξίνωσης.
Για το επόμενο έτος, ο  Vaughan έμεινε μακριά από  μουσική σκηνή που είχε εξουσιάσει τη ζωή του κατά το ήμισυ της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά το 1988, αυτός και οι Double Trouble ξεκίνησαν και πάλι να παίζουν και το καλύτερο από όλα ήταν ότι σχεδίαζαν και νέο Album. . Τον Ιούνιο του 1989, το συγκρότημα κυκλοφόρησε το τέταρτο studio album τους, ‘’Step’’. Ο δίσκος χαρακτηριζόταν έντονα από το προσωπικό στοιχείο του Vaughanκαι το παίξιμό του καθώς και τα τραγούδια ‘’Wall of denial’’  και ‘’Tight rope’’ στα οποία έκανε αναφορά για τα προσωπικά προβλήματα που τον βασάνιζαν το προηγούμενο έτος. Ο δίσκος έφτασε στο νούμερο 33 στα charts, και έδωσε στο συγκρόημα ένα Grammy για τον καλύτερο blues δίσκο.
Ο Vaughan ήταν τόσο φαν της ιστορίας των μπλουζ όπως και ο ίδιος αποτελούσε ένα μέρος της. Σε αυτόν ανήκε το "Wah-Wah" του Hendrix, καθώς και μια συλλογή από κλασικές Stratocaster ηλεκτρικές κιθάρες που τις είχε βαφτήσει με  πολύχρωμα ονόματα όπως ‘’red’’, ‘’yellow’’, και ‘National Steel’’. Η αγαπημένη του όμως –και η πιο χρησιμοποιημένη- ήταν μια Strat του ’59, η περίφημη "Number One".
Την άνοιξη του 1990, Vaughan και ο αδελφός του, μπήκαν στο στούντιο για να αρχίσουν τις εργασίες για ένα άλμπουμ που είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει εκείνο το φθινόπωρο. Ο δίσκος ‘’Family Style’’ κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο αλλά ο Stevie δεν θα προλάβει να το δει ποτέ...

Θάνατος και κληρονομιά

Στις 26 Αυγούστου, 1990, ο Vaughan και οι Double Trouble θα παίξουν μεγάλο show, στο East Troy, Winsconsin, στο οποίο συμμετείχαν ακόμη οι Eric Clapton, Buddy Guy, ο Robert Cray, και ο Jimmie Vaughan. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ο Stevie μπήκε σε ένα ελικόπτερο με προορισμό το Σικάγο.Λόγωτης πυκνής ομίχλη όμως, το ελικόπτερο συνετρίβη σε ένα βουνό λεπτά μετά την απογείωσή του, σκοτώνοντας όλους τους επιβαίνοντες. Ο Vaughan, θάφτηκε στο Laurel Οικόπεδο Memorial Park στο Νότιο Ντάλας. Περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι παρακολούθησαν την κηδεία του μουσικού.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο μύθος του Stevie Ray Vaughan έχει αυξηθεί. Λίγο περισσότερο από ένα χρόνο μετά το θάνατό του, Vaughan, αναγνωρίστηκε από την κυβερνήτη του Texas Ann Richards, η οποία διακήρυξε την τρίτητου Οκτώβρη του 1991, ως ‘’Stevie Ray Vaughan Day ".

Πάντοτε ήθελα να γράψω κάτι για τον μουσικό ο οποίος με επηρρέασε πριν από κανά εφτάρι χρόνια... Έχουν γραφτεί τόσα πολλά που δεν γίνεται να μην αναφερθώ σε ήδη γνωστά πράγματα... Το πόσο εκπληκτικός ήταν και πόσο εκφραζόταν μέσω της κιθάρας του! Από αυτή τη γωνία λοιπόν θα εκφράσω την προσωπική μου άποψη για αυτόν τον μεγάλο μουσικό.

Τον Ιρλανδό τον είχα ακούσει τελείως αποσπασματικά χωρίς να έχω μπει στο τρυπάκι να εντρυφίσω εις βάθος, όσπου μια μέρα συζητούσα με έναν φίλο του αδερφού μου.. ''Έχω να σου δανείσω μερικά CD να ακούσεις'' ήταν τα λόγια του... ''οκ! φέρτα!'' η αντίδρασή μου.

Μέσα από ακούσματα Gary Moore Alice Cooper ήταν και μια συλλεκτική κασσετίνα με τέσσερα CD τα οποία είχαν θήκες σαν μικρά βινύλια ο τίτλος έγραφε ''Rory Gallagher - Let's go to work'' με φόντο τη φθαρμένη Stratocaster του Rory ακουμπησμένη σε έναν ενισχυτή.. (Το συγκεκριμένο Box-Set έμελλε να μου το κάνει δώρο η μητέρα μου στη γιορτή μου). Βάζοντας τυχαία το δισκάκι Stage Struck ασυναίσθητα δεν το έβαλα να ξεκινήσει από την αρχή αλλά από το κομμάτι Bad Penny -μην με ρωτήσετε γιατί.. ούτε εγώ ο ίδιος γνωρίζω... μάλλον ήταν καρμικό-... μετά από την χαρακτηριστική εισαγωγή παίζοντας με ''μπουκώματα'' (mute) ακουλουθούσε η εκπληκτική μελωδία! -ακόμα και σήμερα παραμένει η αγαπημένη μου live εκτέλεση στο συγκεκριμένο κομμάτι- Μόλις τελείωσε αφού συνήλθα από το ευχάριστο σοκ τόσο του παιξίματος του ίδιου όσο και της όμορφης συνεργασίας που είχε με τον μπασσίστα του Gerry Mc Avoy στο σόλο του τραγουδιού... ξεκίνησα αρχικά να ''ξεκοκκάλιζω'' εν αρχή τα τέσσερα δισκάκια που είχα στην κατοχή μου. Τι εξέλαβα; Την ενέργεια που τον χαρακτήριζε πάνω στη σκηνή και την ανεμελιά που έχει αντίστοιχα ένα μικρο παιδάκι όταν το αμολάς στην παιδική χαρά στο πάρκο να παίξε με άλλα παιδάκια. Γιατί κατα βάθος αυτό ήταν ο Rory, ένα μικρό παιδί το οποίο εξέφραζε τους προβληματισμούς του τη μελαγχολία του και το ταλέντο του μέσω της κιθάρας του και των τραγουδιών του. Σίγουρα διαβάζετε για ένα σπάνιο ταλέντο κάτι το οποίο αντικατοπρίζεται και σε κρυφά διαμάντια τα οποία βρίσκονται στους δίσκους του πέρα απο τα κλασσικά κομμάτια του Moonchild, Shadow play,Tattoo'd lady...

Έτσι ψάχνοντας εντατικά τη δισκογραφία του ξεκίνησα να μαζεύω ένα ένα τα albumτου...          Οφείλω να ομολογήσω ότι ξεκίνησα να μαζεύω αποκλειστικά τη Σολο δισκογραφία του που ξεκίνησε μετά από το πέρασμά του από τους Taste το πρώτο του συγκρότημα..

Το πρώτο album που πήρα όπως ήταν φυσικό αφού ξεκίνησα απο την αρχή την πορεία του ήταν το ομόνυμο ''Rory Gallagher'' το οποίο είχε κυκλοφορήσει το 1971. Κομμάτια που μου έκαναν αίσθηση το καταπληκτικό ''For the last time'' και το μελαγχολικό ''I fall apart'' .

Ο Ιρλανδός είχε ήδει δείξει δείγμα της δημιουργικότητάς του και την ίδια χρονιά κυκλοφορεί τον δίσκο ''Deuce'' τον οποίο δεν άφησα να πάει χαμένος κομμάτια τα οποία ξεχώρισα ήταν το ''I'm not awake yet'' το ''Used to be'' και το πανέμορφο ''Crest of a wave'' .

Την αμέσως επόμενη χρονιά κάνει περιοδεία στην Ευρώπη και δημιουργείται ο Live δίσκος ''Live In Europe'' ο οποίος εκτός από κομμάτια που είχε γράψει ο Ιρλανδός στους δύο προηγούμενους δίσκους του έιχε και κομμάτια όπως το ''Messin' with the kid'' του Wells όπως και το ''Pistol Slapper Blues'' του Blindboy Fuller.

Μιας και μιλάμε για άνθρωπο του οποίου ο οίστρος και η δημιουργικότητα ήταν κάτι τα ανεπανάληπτα (φαίνεται από τη μουσική του πορεία) το 1973 κυκλοφορεί το ''Tattoo'' δίσκος ο οποίος έχει το εκπληκτικό κομμάτι ''A million miles away'' ένα από τα πολλά κομμάτια που μας δέιχει πόσο πολύ είχε επηρρεαστεί από τη blues την οποία αν και λευκός την υποστήριζε το ίδιο καλά όσο και ένας μαύρος. Κομμάτια τα οποίο ξεχώρισα από το δίσκο ήταν το ''Tatto'd Lady'' τραγούδι κατατεθέν του δίσκου προφανώς ,το ''Cradle Rock'' το ''They Don't Make Them Like You Anymore'' όπως και το ''Who's That Coming'' .

Την ίδια χρονιά θα κυκλοφορήσει τον δίσκο ''Blueprint'' από τον οποίο ξεχωρίζουν τα τραγούδια   ''Walk On Hot Coals'', ''Banker's Blues'',  ''Seventh Son Of A Seventh Son'', εμένα όμως αυτό το οποίο με στιγμάτισε ήταν το ''Daughter Of The Everglades'' και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου.

Το 1974 θα ξαναγυρίσει στη χώρα που τον γέννησε για να παίξει ζωντανά και αποτέλεσμα εκέινης της περιοδειας θα είνα ο δίσκος IrishTour'74 ο οποίος έγινε και ντοκιμαντέρ υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη Tony Palmer. Πέρα απο δικά του τραγούδια ο Gallagher τραγούδησε και κομμάτια όπως το ''I whonder who'' του Morgan Field όπως και το ''Too much alcohool'' του Leadbelly το οποίο όπως η ιστορία θα μας αποδέιξει 21 χρόνια αργότερα θα αποτελούσε τον επικείδειό του....       Το 1975 θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Against The Grain'' ο οποίος είναι από τους studio δίσκους του στους οποίους δεν έχει αποκλειστικά μόνο δικά του τραγούδια αλλά και διασκευές. όπως το ''I take what i want'' από τους Porter,Hodges και Hayes το ''All around man'' του Bo Carter και το ''Out on the wester plain'' από Leadbelly. Τραγούδι το οποίο ξεχώρισα από το συγκεκριμένο δίσκο ήταν το ''Ain't to good'' όπως και το κλασσικό ''Bought and sold''.

Το 1976 σε συνεργασία με τον Roger Glover των Deep Purple θα δημιουρήσει έναν απο τους χαρακτηριστικότερους δίσκους του τον ''Calling Card'' του οποίου τα κομμάτια μου άρεσαν όλα σαν σύνολο! Θα παραθέσω κάποια χαρακτηριστικά:''Do you read me'', ''Moonchild'', ''Calling card'', ''Secret agent'', Jackknife beat''. (ναι σχεδόν όλος ο δίσκος).

Το ότι ο οίστρος του δεν είχε όρια φαίνεται ξεκάθαρα στους αμέσως επόμενους δίσκους του.

Το 1978 θα κυκλοφορήσει άλλο ένα χαρακτηριστκό του album το ''Photo Finish''. Όπως και με το  ''Calling Card'' έτσι και με αυτό θα παραθέσω κάποια δείγματα καθώς όλα τα κομμάτια μου άρεσαν, θα παραθέσω εκέινα τα οποία μου έκαναν περισσότερη αίσθηση: ''Overnight bag'', ''Shadow play'', ''Cloak and dagger'' ''The mississippi sheiks'' και το εκπληκτικό ''Fuel to the fire''.

Ένα χρόνο μετά θα κυκλοφορήσει το ''Top Priority''. Από το δίσκο ξεχωρίζω (κλασσικά) το ''Bad Penny'' το ''Off the handle'' και το ''Philby'' στο οποίο ο Rory παίζει σιτάρ παρακαλώ. Άλλο ένα δείγμα του πολύπλευρου ταλέντου του.

Το 1980 θα κυκλοφορήσει το δίσκο που με στιγμάτισε όπως έγραψα παραπάνω, το ''Stagestruck''. Ο δίσκος αντικατοπτρίζει όλο το ''είναι'' του Gallagher πάνω στη σκηνή! Βιρτουόζικο παίξιμο αλλα το κυριότερο; ΕΝΕΡΓΕΙΑ!!

Δύο χρόνια αργότερα θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Jinx''. Τραγούδια τα οποία ξεχώρησα ήταν το ''Big guns'' το ''Loose talk'' (τραγουδι που αντιπροσώπευε τη γνώμη του Rory όσον αφορά τις δισκογραφικές) και η μπαλάντα ''Easy come easy go'' ακόμα ένα δέιγμα τις μελαγχολίας που σου περνούσε μέσα απο κάποια τραγούδια ο Ιρλανδός.

1987 και πάμε σε πιο blues μονοπάτια αυτή τη φορά. Ο Rory θα κυκλοφορήσει το δίσκο ''Defender'' από τη νεο συσταθείσα του Rory πλέον δισκογραφική. Κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα εξής: ''Loanshark blues'', ''Smear campaighn'', ''Don't start me to talkin' ''.

To 1990 o Rory διαμορφώνει το στυλ του σε κάτι πιο folklore προσθέτοντας τρομπέτες και ακορντεόν στο σχήμα του με αποτέλεσμα το δίσκο ''Fresh Evidence'' ο οποίος θα αποτελούσε και το ''κύκνειο άσμα'' στη δισκογραφική του πορεία καθώς τα προβλήματα υγείας είχαν κάνει την εμφάνισή τους αναγκάζοντάς τον να μπαινοβγάινει στα νοσοκομέια και εντέλει να αφήσει την τελευταία του πνοή 5 χρόνια αργότερα μετά απο αποτυχημένη μεταμόσχευση ήπατος και αφήνοντας τη μουσική φτωχότερη. Τραγούδια τα οποία αξίζει να ακούσεε είναι το ''The king of zydeko'' ''Walkin wounded'' και Slumming angel''.

Εκείνο το οποίο μου έκανε καταπληκτική εντύπωση ήταν το ότι δεν πηρχε δίσκος ο οποίος να μην έιχε έστω ένα τραγούδι που να πεις ''ρε παιδι μου δεν ακούγεται''.

Εκπληκτικός καλλιτέχνης, εκπληκτικός άνθρωπος.

Κάποιος ο οποίος με επηρρεάζει απεριόριστα μου είπε το εξής χιλιοειπωμένο κλισε: Μη μασάς και ζήσε τα όνειρά σου!
Έχω βάλει πλώρη για πράγματα τα οποία ονειρευόμουν για χρόνια. Η τύχη πάει με τους τολμηρούς.
Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να σε στηρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι... δεν φοβάσαι τίποτα και προχωράς μπροστά!
Γι αυτό μην κλείνεστε μέσα στα προβλήματά σας... Ζήστε! Πάρτε την κατάσταση της ζωής σας στα δικά σας χέρια!
Προσπαθήστε!
Παλέψτε γι αυτό!
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου!