Μίλα, η ζωή περνά.

Η ζωή κυλά σαν τρεχούμενο νερό, σαν φωτιά που αφήνει πίσω της στάχτες.

Κι όσοι δεν μίλησαν, αιώνια πονάνε.

Δέκα χρόνια πέρασαν. Κι ακόμα περιμένεις.

Κοίτα στον καθρέπτη.

Αναγνωρίζεις το είδωλο;

Είσ’εσύ, δέκα χρόνια μετά.

Είσ’εσύ κι όλοι όσοι αγάπησες.

Όλοι όσοι περάσανε.

Όλες οι στιγμές, οι πόνοι, οι αναμνήσεις.

Αναγνωρίζεις το είδωλο;

Ένα αστέρι έπεσε κι έκανα μιαν ευχή,

ν’ανοίξει η πόρτα αυτή εσένα ν’αντικρίσω.

Και πριν στο μαυροσκόταδο το σώμα κοιμηθεί,

το θάρρος μου να βρω να’ρθω να σου μιλήσω.

Δεν ήθελε πολύ, ένα βλέμμα μόνο.

Και να, μια λωρίδα φωτός στο τέρμα.

Κάνε να δυναμώσει, χάρη θα στο χρωστάω.

Κι εγώ στο όνειρο ότι πεις...

Κρίμα κι άδικο να πεθαίνει η στιγμή και να ζει η ανάμνηση.

Στο άπειρο – σ’ένα σύμπαν που υπήρξες κι αγάπησες.

Μα τώρα θρύψαλλα...

Έν’άστρο πέφτει κι είπες να κάνεις μια ευχή.

Τι ζήτησες πες μου;

Τη ζωή που έχασες, τα όνειρα σου, τι;

Το παιχνίδι τελείωσε...

Πάει καιρός που δεν σου έχω γράψει.

Είχα πολλά στο μυαλό μου.

Αλλά αποφάσισα σήμερα να στα πω όλα.

Μήπως και ηρεμήσω.

Τίποτα δεν πάει καλά.

Σιγά το νέο θα μου πεις, η ζωή μου πάντα ήταν αγώνας.

Αυτή τη φορά όμως, νιώθω πιο μόνος απο ποτέ.

Δεν μου έμειναν πολλά, πάλι στον άσσο είμαι.

Το μαύρο το συνήθισα όμως κι αυτό είναι που με πληγώνει.

Πόσο ν’αντέξω ακόμα...

Έχω ταλέντο όμως στο θέατρο.

Φοράω τη μάσκα μου και κανείς δεν με καταλαβαίνει.

Ίσως αυτό να’ναι το σφάλμα.

Νιώθω ότι δεν θα φύγω ποτέ απ’αυτό το σημείο.

Κι όμως, όλα είναι διαφορετικά.

Βλέπεις, περνάνε τα χρόνια...

Μια στάλα βροχής εκεί που κάποτε υπήρχε χαμόγελο.

Και μια ανάμνηση εκεί που κάποτε υπήρχε ζωή.

Ο δρόμος ίδιος κι απαράλλαχτος. Σκοτεινός, μοναχικός.

Και τα βήματα πάντα αργά.

Αλλά στο τέρμα δεν υπάρχει τίποτα πια.

Κι έτσι απλά προσπερνάς...

Δευτέρα πρωί. Όλα μουντά κι ανήσυχα.

Ξύπνησα νωρίς σήμερα.

Για να προλάβω τη ζωή.

Αλλά αυτή όλο ξεμακραίνει.

Το τηλέφωνο χτυπούσε.

Αγουροξυπνημένος όπως ήμουν, έτρεξα να το σηκώσω.

-Καλημέρα!!

Ήταν η φωνή σου στην άλλη άκρη – η μέρα φώτισε.

-Πως είσαι σήμερα;

Μακάρι να πάγωνε ο χρόνος. Να μην κατέβαζα ποτέ τ’ακουστικό...

Το τηλέφωνο χτυπούσε. Αλλά εγώ βαριόμουν να το σηκώσω.

Κι έτσι σε έχασα...