Έξω νύχτα. Σκοτάδι παντού. Τα φώτα ανάβουν για να φωτίσουν στιγμές.

Κάποιος περπάτησε στο πάρκο. Σ'ένα παγκάκι βρήκε ζεστασιά. Το αγέρι φύσαγε. Τον πήρε ο ύπνος...

Ξαφνικά, δράκοι εμφανίστηκαν απ'το πουθενά. Άγρια τέρατα που πάλευαν μεταξύ τους...

Όρμησαν καταπάνω του. Ξανά και ξανά. Με μανία.

Άρχισε να φωνάζει, να χτυπιέται.

Δύο άγνωστοι πέρασαν απ'το σημείο και του άφησαν μερικά ψιλά.

Τι να του κάνουν...

Πολυαγαπημένη μου μανούλα.

Είναι βράδυ. Βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο και θέλησα να σου γράψω ένα γράμμα. Πολύ πιθανόν και το τελευταίο που θα λάβεις απο'μένα...

Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος μαμά. Δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Αυτός ο πόλεμος δεν τελειώνει. Αντιθέτως, συνεχίζεται πιο δυναμικά. Τώρα μόνο το κλίμα είναι λίγο πιο ήρεμο αλλά δεν ξέρεις πότε θ'ακούσεις τους τρομερούς βομβαρδισμούς. Ζούμε το κάθε μας λεπτό μεσ'το φόβο και την αγωνία, μήπως μας πάρει κι εμάς ο ύπνος του θανάτου. Εδώ στα χαρακώματα η ζωή είναι άθλια.

Πόσο μου έχει λείψει το σπιτικό μας, οι χαρές μας, τα γέλια μας.

Κάθε μέρα πεθαίνουν εκατοντάδες πολεμιστές. Και μάλιστα με τον πιο τραγικό τρόπο. Πεθαίνουμε και απο το κλίμα που επικρατεί στα χαρακώματα.

Δεν έχουμε φαγητό, παρα μόνο κάτι ψίχουλα... Δεν έχουμε καθαρό νερό. Πολλά άτομα, στριμωγμένα μαζί, σαν φυλακισμένοι. Πεινάμε, διψάμε, κάθε στιγμή. Τον χειμώνα κάνει απίστευτο κρύο. Τα πόδια μας παγώνουν.

Οι εχθροί πυροβολούν απ'όλες τις μεριές. Προσπαθούμε να βγούμε έξω, να πολεμήσουμε για να σωθούμε. Αλλά οι μάχες ποτέ δεν τελειώνουν...

Τους νεκρούς τους έχουμε κοντά μας, ζούμε ανάμεσα τους. Μας ρίχνουν ακόμα και κάτι αέρια. Έμαθα πως ονομάζονται χημικά όπλα. Και αυτός ο θάνατος είναι ο χειρότερος...

Όπως καταλαβαίνεις μαμά μου, οι συνθήκες είναι φρικτές. Φοβόμαστε, φοβόμαστε πολύ.

Μου λείψατε!! Δεν σας ξεχνάω, μακάρι να σας ξαναδώ. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα αυτός ο άγριος πόλεμος και να ελευθερωθούμε.

Σας φιλώ και σας θέλω πάντα δυνατούς. Ότι κι αν συμβεί.

Με αγάπη, ο γιος σου.
....................................
Στίχοι : Ερκάν Κιούρτ

Γι’άλλη μια φορά το τέλος. Ένα τέλος πικρό και δυσανάλογο. Ένα τέλος πριν καν δει την αρχή. “Όλα αλλάζουν” ψιθύρισε κι έκλεισε τα μάτια.

Ήθελε να θυμηθεί, να νιώσει ξανά. Όλα αυτά που είχαν φύγει. Και του είχαν λείψει. Κυρίως φιγούρες. Φιγούρες μεκρινές πλέον, σκηνές απ’το παρελθόν. Έκλεισε τα μάτια.

Μα όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μια μικρή ανάσα και πάλι στον βυθό...

“Όλα αλλάζουν μα όλα μένουν ίδια”, σκέφτηκε. Τι να φταίει άραγε;

Τι να φταίει που όλα φεύγουν;