Μπαίνεις στην αρένα... Αυτός απέναντι... Τον βλέπεις, έτοιμος να επιτεθεί... Έτοιμος να σε κατασπαράξει...

Προσπαθείς, αμύνεσαι αλλά μάταιο. Επανέρχεται. Όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο βίαια. Κι εσύ προσπαθείς...

Αλλά κοίτα καλύτερα... Πήγαινε πιο κοντά, παρατήρησε...

Ακόμα δεν κατάλαβες ότι κοιτάς τον καθρέφτη;

Πάντα ζήταγε τα πολλά, δεν ήθελε τα λίγα. Δεν του άρεσε το καθημερινό, το μικρό, κυνηγούσε το μεγάλο. Ποτέ δεν είχε χρόνο να κοιτάξει τον ήλιο, να πει μια "καλημέρα".

Έι φίλε, κατάλαβε το, η ευτυχία κρύβεται στα λίγα. Σ'ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, σε μια βόλτα με τον φίλο. Μη ξεχνάς, το κυνήγι του μεγαλείου έχει μια δίδυμη αδερφή - τη λένε μοναξιά...

Άνοιξα που λες του χρόνου το ντουλάπι…
Βρήκα μέσα έναν ξανθό τον χαρούμενο χωριάτη.

Έναν τρελό δαίμονα με του νερού το φόβο.
Ένα ποντίκι κι ένα σκυλί ασυνήθιστη παρέα.

Ιππότες με ξύλινα σπαθιά και τρύπες στην κιθάρα.
Βρήκα πολλά ακόμα…

Ένα σιδερένιο όνομα που ζητούσε λίγη αγάπη.
Γρήγορο καβαλάρη με σκιά αργή.

Ένα φοβητσιάρη που φαντάσματα κυνηγούσε.
Μα κι άλλα βρήκα εκεί μέσα…

Ένα παιδί που ήθελε τον κόσμο να κατακτήσει.
Ένα μαύρο ράσο κι ένα θυμιατό, ένα ρολόι σταματημένο.
Κάποια που στη ψυχή της μ’είχε βάλει.
Κι άλλη μια που κρύωνε και με καύσωνα ακόμα…

Αν μ’αγάπησες γέλα μαζί μου, αν με μίσησες πάψε. Δεν φταίω εγώ που δεν κατάλαβες. Εγώ σου έδειξα, προσπάθησα. Εσύ το απέφυγες. Γιατί;

Μη μου πεις. Άσε με να νομίζω ότι απλά δεν μπόρεσες, δεν θέλω να ξέρω ότι δεν ήθελες. Σ’αγάπησα, σ’ανέβασα ψηλά, ψηλότερα κι από’μένα. Όμως δεν ήταν αρκετό, όχι.

Δεν είχα κάτι άλλο να δώσω. Σου έδωσα την καρδιά μου, τα όνειρα μου. Συγχώρεσε με, μόνο αυτό μπορώ. Μάλλον δεν ήταν αρκετό για σένα. Δεν πειράζει, να’σαι καλά. Σ’αγαπώ να το θυμάσαι…

Και τι νόμιζες ότι είναι η ζωή;
Μια φυλακή είναι, κάγκελα τα αισθήματα μας.
Εγώ κατάφερα όμως και δραπέτευσα.

Έμεινα μακριά απ’τη λευκή κυρά που τη σκέψη κυβερνάει.
Μακριά από το μαύρο σύννεφο της ντροπής.
Διπλό το νόημα της λήθης…

Διπλά οχτάρια κάνουν οι σκέψεις των ανθρώπων κι είναι λάθος.
Δεν παν’ δεξά, δεν παν’ ζερβά, μόν’ευθεία φεύγουν.
Κι οι άνθρωποι κουράστηκαν να τρέχουν από πίσω.

Τώρα πια αριθμοί μετράν’ τις αντοχές μας.
Τρεις αριθμοί σωφρονιστές τον κόσμο μας ορίζουν…

Τον κοιτώ, με κοιτάει…

Δεν πρόκειται ν’αλλάξει τίποτα, το ξέρω, είναι μόνο αυτή η ψευδαίσθηση του δεύτερου εαυτού μου.

Του μιλώ, μου μιλάει…

Είναι απλά ένα είδωλο κι όμως είναι πολλά περισσότερα.
Είναι αυτός που πολεμάω, είναι αυτός που αγαπώ, είναι το δεύτερο εγώ μου.

Με αγγίζει, τον αγγίζω…

Μια απορία στο βλέμμα του, σαν να με ρωτάει – πόσο ακόμα;
Πόσο ακόμα θα με πολεμάς μέχρι να καταλάβεις;
Μέχρι να νιώσεις πως εγώ είμαι εσύ; Πως είμαι δίπλα σου;
Δεν είμαι εχθρός σου.

Μαζί φτάσαμε εδώ, μαζί θα πάμε παρακάτω.
Δέξου με επιτέλους, δεν είμαι εχθρός σου…

Αυτά μου λέει κάθε μέρα, κοιτώντας τον καθρέφτη μου.
Μου απλώνει το χέρι του αλλά το διώχνω.
Αποστρέφω το βλέμμα αλλά τον νιώθω να με καρφώνει με τη συνείδηση.
“Είμαι εδώ” μου λέει, “πάντα θα’μαι εδώ".

Και τότε μεμιάς σπάω τον καθρέφτη…

Θυμήσου… Τις στιγμές που πέρασαν, τα γέλια, τις χαρές μας, τόσες νύχτες…
Μα και στις άσχημες εκεί, το χέρι μου κρατούσες, εσύ…

Ήσουν το στήριγμα, ελπίδα, σύντροφος πιστός μα κι αδερφός μου…
Παλέψαμε μαζί, το χρόνο όμως πώς να τον νικήσεις…

Ξέρεις… κομμάτι μου πια η μορφή σου, καρδιά μου η καρδιά σου, δεν φεύγεις…
Όπου πας κι εγώ εκεί, μαζί στα βήματα σου…

Περάσαμε πολλά κι ας σε ξέρω τόσο λίγο, πρόλαβες σημάδι να αφήσεις…
Πάντα υπήρχες, πάντα θα υπάρχεις, φίλε…

Τώρα λοιπόν οι δρόμοι μας χωρίζουνε, αλλού εσύ αλλού εγώ μα εδώ θα’σαι…
Όσο θα υπάρχω στη ζωή ένα να θυμάσαι…

Θα’μαι πάντα στήριγμα, ελπίδα, σύντροφος πιστός μα κι αδερφός σου…
Πάντα θα μ’έχεις δίπλα σου, άνθρωπο δικό σου…

Αυτό λοιπόν είναι για’σένα αδερφέ…
Θα μου λείψεις, δεν φαντάζεσαι πόσο…
Αλλά ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν θα φύγεις, πάντα θα’σαι εδώ…
Θα υπάρχεις πάντα στο μυαλό μου, στην καρδιά μου…
Σ’ευχαριστώ για όσα ζήσαμε, για όσα νιώσαμε για όσα είπαμε, μαζί…
Να με θυμάσαι…

Πόσο μου’χεις λείψει, κουβέντες δανεικές δεν σε φέρνουν πίσω…
Θυμάμαι ήσουν εδώ, σε κοίταγα, σου μιλούσα, χάθηκες…
Απόσταση έγινε το χαμόγελο χιλιόμετρα τα λόγια κι όμως…
Ακόμα σε ζητώ, ακόμα σε γυρεύω, μου’χεις λείψει…

Η μορφή σου ξεθώριασε, τα μάτια υγρά, τι να ζητάνε…
Η καρδιά σκοτείνιασε, νύχτα στη ζωή μου, δεν αντέχω…
Τώρα πια θα μάθω, μόνος στο μονοπάτι να περπατάω πώς να μπορέσω…
Τα βήματα βαριά μακριά σου δεν γελάω…

Στα μέρη όπου σύχναζες είσαι παντού, είν'η σκιά σου...
Πονώ και συλλογιέμαι τι να'κανα να'ρχόσουν πάλι εδώ...
Φωτογραφίες παντού, οι θύμισες θα με βαραίνουν…
Ανάμνηση που πονά, καρφί στο γολγοθά μου…

Θάλασσα πικρή ναυάγιο η φωνή σου…
Κραυγή να με ακούσεις στ’αφτί σου ψιθυρίζω…
Το μυαλό μ’απόψε ξαγρυπνά πάνω στα βήματα σου…
Αποτύπωμα βαρύ στου χρόνου τη σελίδα…

Βροχή σταλάζει στην ψυχή δάκρυ πλημμυρίζει…
Στα όνειρα κενό αβάσταχτη απουσία…
Σιωπή στις λέξεις μου η θλίψη με ζυγώνει…
Χαμόγελο σβηστό, τα χείλη σφραγισμένα…

Πεφταστέρι έρχεται, ευχή τι να ζητήσω…
Κρύος ο βοριάς τις σκέψεις παρασέρνει…
Φεγγάρι πλανεμένο θαρρεί πως με φωτίζει…

Θλιμμένη μελωδία στο νου οι νότες φάλτσες...
Ήχος πνιγηρός φωνάζει τ’όνομα σου…
Που να’σαι σ’επιθύμησα βαραίνει απόψε η νύχτα...
Χωρίς εσένα έμαθα στο τίποτα να ελπίζω...

Πόσο μου’χεις λείψει, κουβέντες δανεικές δεν σε φέρνουν πίσω…
Θυμάμαι ήσουν εδώ, σε κοίταγα, σου μιλούσα, χάθηκες…
Απόσταση έγινε το χαμόγελο χιλιόμετρα τα λόγια κι όμως…
Ακόμα σε ζητώ, ακόμα σε γυρεύω, μου’χεις λείψει…

Μην απογοητεύεσαι άνθρωπε. Πίστεψε το, όλα τα μπορείς. Κάνε ένα βήμα μπροστά, προσπάθησε. Δεν υπάρχει ακατόρθωτο. Μόνο άνθρωποι που δεν ονειρεύονται…

Υπάρχει τρόπος, να το ξέρεις. Μην απελπίζεσαι. Δώσε χρώμα στη ζωή σου. Αγάπησε τον εαυτό σου κι αυτός θα σ’ αγαπήσει…

Μέγα λάθος να πεις “παραιτούμαι”. Σήκω, βγες εκεί έξω και αγωνίσου. Το ξέρω, φαντάζει δύσκολο, όλα φαντάζουν δύσκολα. Μη σκέφτεσαι έτσι, είσαι δυνατός και το ξέρεις…

Για όλους υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία. Το ότι έκαψες μια σελίδα δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να την ξαναγράψεις. Σκέψου, εσύ κρατάς την πένα. Κανείς άλλος. Εσύ…

Να ξέρεις, σημασία δεν έχει να φτάσεις στον προορισμό. Σημασία έχει να χαρείς το ταξίδι. Να το νιώσεις, να το γευτείς με όλες σου τις αισθήσεις. Αγκάλιασε τις δυσκολίες, ερωτεύσου τα εμπόδια. Υπάρχουν μόνο για να σου δείξουν πως μπορείς. Μπορείς να τα ξεπεράσεις…

Ποιος είπε ότι τα όνειρα σβήνουν το πρωί; Ποιος είπε ότι η ελπίδα κρατάει μόνο για ένα βράδυ; Μην τα παρατάς. Όσο μακρινό κι αν φαίνεται. Θα το φτάσεις, θα τα καταφέρεις. Τι κι αν ο δρόμος είναι στρωμένος με αγκάθια; Αγκάθια έχει και το τριαντάφυλλο…

Κι αν έχασες πολλά χαμογέλα. Κι αν πόνεσες ποτέ σου χαμογέλα. Δεν χάθηκες ακόμα. Τίποτα δεν χάθηκε ακόμα…