Πάντα το βράδυ. Το βράδυ έρχονται όλα. Ανάμνηση, λόγια, βλέμμα, πόνος. Το βράδυ.

Το βράδυ ανοίγουν οι ψυχές και θυμούνται. Το βράδυ ανασταίνοντια όλες οι λέξεις και ξεφεύγουν απ’το στόμα. Το βράδυ.

Κι εγώ αναρωτιέμαι. Είναι ωραίες οι στιγμές μας;

Κι όλ’αυτά μ’αλλάζουν. Μα νιώθω κάτι αλλιώτικο. Μια ζεστασιά, ένα ρίγος σύγκορμο. Το βράδυ.

Κι είναι αυτό το βλέμμα, το φιλικό αστείο που θα σου πει για να αισθανθείς καλύτερα. Η μουσική που παίζει στη διαπασών.

Καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώσαμε όταν, τραγουδώντας αυτά τα τραγούδια, νιώθουμε τον στίχο δικό μας. Τον τραγουδάμε κι αισθανόμαστε. Χαρά, γέλιο, πίκρα, δάκρυ. Σαν τον αετό.

Κι έτσι φτάσαμε στο τώρα. Στο βράδυ. Στα τόσα βράδια που ζήσαμε μαζί. Στα τόσα λόγια που είπαμε. Στους στίχους που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε.

Θα τους θυμόμαστε τα βράδια...

Μεγάλωσα. Και φοβάμαι πια το αύριο. Ο χρόνος δεν φέρνει πίσω ότι μου λείπει.

Έχουν αλλάξει τα πάντα, εγώ.

Προσπαθώ να το συνειδητοποιήσω. Δεν τα’χω καταφέρει ακόμα.

Ύπουλος αντίπαλος ο χρόνος. Παράξενος...

Μου λείπουν. Όλοι αυτοί που φύγανε, όλοι αυτοί που’μειναν. Μου λείπει το πως ήταν. Πως ήμασταν.

Πως γίναμε...

Έτσι σε θυμάμαι. Μπροστά απο ένα πιάνο. Να τραγουδάς για μια Ιθάκη. Ένα βράδυ στη Σαλόνικα. Απ’αυτά που δεν ξεχνιούνται, που αφήνουν μνήμες.

Πέρασαν χρόνια μα εσύ εκεί. Λες πως άλλαξες. Μα εγώ έτσι σε θυμάμαι. Μπροστά απο ένα πιάνο. Ένα βράδυ στη Σαλόνικα...