Γαλάζιος ουρανός, γκρίζο περιβάλλον.

Στάλες από πύρινη βροχή καίνε τα πρόσωπα.

Αχνά είδωλα περπατούν στους δρόμους, χαιρετιούνται μνησίκακα.

Μα κάπου ανάμεσα τους, υπάρχουν δυο άνθρωποι.

Που η λαλιά τους είναι φως, κελάηδισμα η ματιά τους.

Που ο κόσμος όλος λαμποκοπά οι δυο τους σαν κοιτιούνται.

Είμαστ’εμείς…

Έγινες φως, γη, στεριά δίπλα στο κύμα.

Λιμάνι γεμάτο χρώματα στη δύση του ηλίου.

Αφρός απ’ανεμόδαρτο σκαρί στα πόδια σου σαν φτάνει.

Και μέσα στην αγκάλη σου, οι θάλασσες όλου του κόσμου.

Τα φώτα έσβησαν, έμεινε μόνος. Παντού σιωπή. Κοίταξε πίσω του να δει μήπως τον ακολούθησε κανείς.

Στον τοίχο απέναντι, του φάνηκε πως είδε μια σκιά.

Σαν σ’όνειρο η σκιά μεγάλωσε, τον πλησίασε. Στάθηκε μπροστά του κι άρχισε να του μιλάει. Η φωνή που ακούστηκε αντήχησε παντού τριγύρω – είχε κάτι το σκοτεινό, το απόκοσμο.

-         Ξέρεις ποιος είμαι;

Δεν μπόρεσε ν’απαντήσει. Σαστισμένος μόνο έμεινε και την κοιτούσε, φοβισμένος.

-         Είμαι ο άλλος σου εαυτός, το σκοτεινό “εγώ” σου. Ήρθα να πάρω αυτό που μου ανήκει…

Ένιωσε κάτι κρύο ανάμεσα στα χέρια του. Σάστισε στη σκέψη του τι μπορούσε να’ναι.

Χαμήλωσε το βλέμμα για να δει κι ο φόβος έγινε βεβαιότητα – κρατούσε ένα μαχαίρι…

-         Χρησιμοποίησε το, του είπε η σκιά.

-         Γιατί, τι ρώτησε.

Δεν πήρε απάντηση.

 .......................................................................................................

Τα φώτα γύρω άναψαν, κόσμος παντού. Όλοι κοιτούσαν αυτόν – άλλοι ούρλιαζαν άλλοι φώναζαν για βοήθεια - μα γιατί;

Χαμήλωσε το βλέμμα και κοίταξε πάλι τα χέρια του – ήταν βουτηγμένα στο αίμα…

Στις στάλες της βροχής καθρεπτίζομαι.

Στο μουντό απόγευμα κοιτώ.

Κοιτώ και αφουγκράζομαι.

Ένας κόμπος στο στομάχι.

Και το μυαλό ματώνει.

Γιατί θυμάται…

Δεν γράφω για’σένα.

Γράφω για μέρες σκοτεινές, για κόσμους ξένους.

Για της ζωής τ’ανέκφραστα.

Γράφω για πληγές αιώνιες.

Και για τις στάλες της βροχής που τώρα πέφτουν έξω.

Μα όχι για’σένα…