Στη μαύρη μέσα σου σιωπή θέλω να ζήσω.

Να ανατέλλω σαν ήλιος ζεστός.

Σαν τραγούδι με νότες φάλτσες, σ’ένα θέατρο βουβό.

Σαν ανάμνηση απο κάτι όμορφο που έχεις ζήσει.

Σαν νερό που τρέχει να συναντήσει θάλασσες.

Σαν τον καρπό που σ’έκανε να μοιάζεις Αφροδίτη.

Λείπει εκείνο το παιδί που γέλαγε.

Λείπει η αγάπη που’θελα να σου δώσω - πέταξε μακριά μαζί με’σένα.

Δεν είναι λίγο βλέπεις – ένα όνειρο να γεννάς και να το καις χωρίς αντίο.

Κήπος της σιωπής κι απόψε η γειτονιά μου.

Έξω το φως πολύ, μα στη ψυχή μου λίγο.

Και η ζωή μ’έχει πικράνει.

Γράφω για να ξεχνάω, γράφω για να ξεχνιέμαι.

Και να σφίγγω κι άλλο τη θηλιά.

Και ο κλοιός στενεύει.

Αφού σε γνώρισα καλά, τώρα τι να σου πω;

Τα λόγια είναι λίγα για να μ’εκφράσουν.

Και η σιωπή νικάει.

Κι αν δεν σ’αγάπησα ποτέ δε φταίω, πίστεψέ με,

εγώ μονάχος μου με δαίμονες παλεύω.

Μες το σκοτάδι ξαγρυπνώ, πάνω στη γη πλανιέμαι

και το δάκρυ με χαμόγελο πάντα το μασκαρεύω.

Στο άστρο που σε κυνηγά το βήμα μην ανοίγεις,

καρδιά ποτέ σου μη ξεχνάς με τη φωτιά να σμίγεις.

Είναι ο ήλιος λαμπερός, τόσο γλυκιά η αυγή του

και το φεγγάρι λαχταρά να ξαγρυπνάς μαζί του.