A monster living inside,
as darkness spreading in my mind.
Is it you, is it me?
Who’s the enemy we see?
Another fear from within,
crawling deep across my skin.
The gun is waiting for me,
but who’s the enemy we see?
My demons fighting off the light,
silence kills me with delight.
I’m the enemy, I’m the key,
trying just to see…
........................................
Εθισμός
.................
Ένα τέρας ζει μέσα μου,
καθώς το σκοτάδι εξαπλώνεται στο μυαλό μου.
Είσ’εσύ, είμ’εγώ;
Ποιος είναι ο εχθρός;
Άλλος ένας φόβος από’μέσα,
σέρνεται βαθιά στο σώμα μου.
Το όπλο με περιμένει
αλλά ποιος είναι ο εχθρός;
Οι δαίμονες μου νικούν το φως,
η σιωπή με σκοτώνει μ’ευχαρίστηση.
Εγώ είμαι ο εχθρός, εγώ είμαι το κλειδί,
προσπαθώντας απλά να δω…
......................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΜέσα σ’απύθμενες σιωπές
σε ξένες, μαύρες Κυριακές…
εκεί σε βρήκα.
Και σε απρόσμενες ακτές
με ύμνους και με προσευχές,
σαν ναυάγιο μπήκα.
Παγίδα όμως η ζωή
και λύτρωση είναι η φυγή,
το μέλλον σκοτωμένο.
Μία ανάμνηση κενή
μία ακόμα χαραυγή,
και τ’όνειρο χαμένο…
.............................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΤο 2ο μέρος της πρώτης σονάτας για πιάνο του Μπετόβεν, ενορχηστρωμένο απο εμένα σε Sibelius 8.
The 2nd part of Beethoven's 1st piano sonata orchestrated by me on Sibelius 8.
https://www.youtube.com/watch?v=8SSQNGOUGAI&feature=youtu.be
- Στείλε ΣχόλιοSleepless nights,
lonely fights.
Chasing shadows in the dark.
Countless flights
in blooming heights.
Living a mind sack.
And last of all
in overall,
a hurting life lack…
..........................................
Πισωπατώντας
...........................
Άυπνες νύχτες
μοναχικές μάχες.
Κυνηγώντας σκιές στο σκοτάδι.
Αμέτρητες πτήσεις
σε ανθισμένα ύψη.
Ζώντας μια λεηλασία του μυαλού.
Και τελευταίο από όλα
σε γενικές γραμμές,
μια έλλειψη ζωής που πονά…
.......................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΤα πιο μεγάλα “σ’αγαπώ” ήταν ψεύτικα,
οι πιο μεγάλες σου αλήθειες χαρτί καμμένο.
Κι εγώ μ’αυτά τα μάτια σου μαγεύτηκα
κι έμεινα μόνος τη στιγμή να περιμένω.
Ένα τραγούδι στη σιωπή τα λάθη μου,
υπάρχει χώρος στη σκιά για’μένα.
Να κρύβομαι απ’όσα έχω πει κι απ’όσα ένιωσα,
απ’όσα είναι στο χαρτί γραμμένα.
Κι αν κάποτε γυρίσεις και μου πεις μ’αγάπησες
θα είναι πια αργά, δεν θα πιστέψω.
Μέσα στη νύχτα θα χαθώ, ένα αντίο θα σου πω
και τα κομμάτια μιας ζωής θα βγω για να μαζέψω.
....................................................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΠάντα άφηνε ένα φως αναμμένο. Πάντα κάρφωνε τα μάτια στο ταβάνι.
Δεν ξέρω, ίσως έφταιγε εκείνο το βράδυ. Κάτι είχε δει, κάτι είχε ακούσει, κάτι είχε αισθανθεί.
Ήταν εκεί. Το ήξερε ότι ήταν εκεί. Πάντα ήταν εκεί. Το’χε καταλάβει πλέον πως δεν θα τον άφηνε ποτέ…
Τον τράβαγε κάτω, τον τράβαγε βαθιά.
Και τα μάτια κόκκινα. Απ’τη μάχη; Απ’το μίσος; Τι σημασία είχε πλέον; Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει. Πίσω απ’τους στίχους μια μαύρη τρύπα. Αλλά ποιος βλέπει; Ποιος νιώθει;
Πίσω από τους στίχους…
Το μελάνι ρέει αλλά δεν γράφει λέξεις. Δεν γράφει ποίηση. Γράφει πόνο, γράφει οργή. Γράφει για ένα κόσμο σπασμένο, για μια αλήθεια στεγνή. Για ένα όνειρο που ασθμαίνει και αυτοκαταστρέφεται.
Πίσω από τους στίχους…
........................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΆδειασε άλλο ένα ποτήρι.
Ήταν βράδυ – δεν τον ένοιαζε. Ήταν αργά – ούτ’αυτό. Είχε κρύο – τίποτα.
Κοίταξε για μια στιγμή τον ουρανό. Το μπερδεμένο του μυαλό χυμένο στο τίποτα. Θέλει να φωνάξει; Θέλει να ξεσπάσει; Τι;
Σιωπηλός ανοίγει πάλι το μπουκάλι…
Κοίταξε τον καθρέπτη – κόκκινα μάτια, άυπνος, ένα ράκος. Και; Τόσα χρόνια το’χε συνηθίσει πλέον.
Έπιασε το παλιό ρολόι, αυτό που είχε χαράξει στην ψυχή του με τους δείκτες κολλημένους σε’κείνη την ώρα.
“Μου λείπεις”, ψιθύρησε…
Λίγοι τον καταλάβαιναν. Κανένας δεν προσπαθούσε. Το τετράδιο μόνο τα’ξερε όλα.
Τέλος πάντων, πάντα έτσι ήταν. Ποιος έφταιγε όμως;
Έκλεισε τα μάτια. Σκέφτηκε. Το αλκοόλ μιλούσε, του φώναζε “θα υποκύψεις, το ξέρεις”. Ναι, το ήθελε όμως.
Σκέφτηκε αυτή πάλι. Και την είδε.
Στεκόταν εκεί, στο μπαλκόνι. Τα δυο της μάτια, καρφωμένα πάνω του…
Πλησίασε και τον πήρε στην αγκαλιά της. “Θα’μαι πάντα εδώ” του είπε.
Ξαφνικά, ένιωσε κάτι κρύο. Έκανε ένα βήμα πίσω.
Ήταν ο εαυτός του στον καθρέπτη.
“Θα’μαι πάντα εδώ…”
...................................................
Copyright © Δημήτριος Μπονόβας
- Στείλε ΣχόλιοΗ 2η συνέντευξη μου, δημοσιευμένη στο https://tovivlio.net/ στη στήλη "Θάλασσα ιδεών" απο τον αγαπητό φίλο Θεόφιλο Γιαννόπουλο
Ευχαριστώ πολύ για την τιμή!!!
https://tovivlio.net/%cf%84%ce%bf-%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%cf%8c%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%81%cf%8c-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%9d%ce%b1-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%cf%8e-%ce%bd%ce%b1/
- Στείλε ΣχόλιοΗ πρώτη μου συνέντευξη, δημοσιευμένη στο https://koukidaki.blogspot.gr/ . Ευχαριστώ πολύ τη φίλη Jenny Koukidou για τη τιμή!!!
https://koukidaki.blogspot.gr/2017/09/blog-post_7.html
- Στείλε Σχόλιο