Πες μου, ποιος είσαι – ο χαρακτήρας ή ένα ανδρείκελο; Το σφάλμα ή μία ακόμα ροή από ψηφία;

Λόγια που δεν βγάζουν πουθενά και το ξέρεις.

Λόγια που απλά συντηρούν το ψέμα – εικονική σπατάλη.

Ζεις για να ζεις.

Πολέμησέ το, νιώσε, γράψε.

Μην είσαι απλά ένας. Γίνε Ο ένας.

Στιγμές που ξεφεύγουν απ’το χρόνο – ένα ταξίδι στο άπειρο.

Μια σφαίρα απ’το όπλο της σιωπής και της επιθυμίας.

Ο καθρέπτης που σπάει και αποκαλύπτει το κρυφό,το πραγματικό

σου πρόσωπο.

Το είδωλο που πάντα είχες αλλά φοβόσουν να δείξεις.

Σημάδι ανεξίτηλο – χαρακιά σον μαυροπίνακα.

Αυτός είσαι – αυτός ήσουν πάντα.

Παιδί ακόμα.

Μεγάλωσες απότομα.

Όλα άλλαξαν – τα άλλαξες.

Τη ματιά σου, τη σκέψη σου, το είναι.

Μη σκοτώσεις όμως το παιδί…

Βράδυ και σιωπή – σκοτάδι και ομίχλη.

Μόνος περπατάς, τα’αυτιά βουίζουν.

Το πρωί δεν θα θυμάσαι τίποτα, τα γνωστά…

Μα χτες ήσουν ένας άλλος.

Για λίγες στιγμές, για λίγη ώρα, άλλος.

Κι ας θα ξημέρωνε πάλι μεσ’το μαύρο κι ας θα ξυπνούσες πάλι μεσ’τη φυλακή.

Για λιγη ώρα.

Άλλος…

Η σημαία καμμένη - το τώρα χαμένο.

Αιώνες χρυσοί μετράνε πληγές.

Μια μάχη στα στενά του τίποτα.

Αυτοί πολλοί, εσύ είσαι μόνος.

Το αύριο που ξημερώνει θέλουν να σου κλέψουν.

Μια φράση μόνο τους είπες – μολών λαβέ…

Το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει σιωπή.

Φοβάμαι…

Τη φυγή, το κενό.

Φοβάμαι τη ζωή. Φοβάμαι εμένα – χωρίς εσένα.

Μα θα’ναι εκεί – τόσες στιγμές.

Μα θα’σαι εκεί, θα είμαστε.

Μα θα λείπεις.

Φοβάμαι…