Μες στα σκοτάδια της οδύνης
Και στο χαμό της προσμονής
Μέσα σου κοίτα τι αφήνεις
Και κράτησε οτι ποθείς.

Ψάξε το φως της αληθείας
Σβήσε το ψέμα της κακίας
Άδραξε το φως της μέρας
Βύθισε μέσα σου το "τέρας".

Ζύγισε πάντα την αλήθεια
Κι ας κατοικεί στα παραμύθια
Κι αυτά μάθημα μας δίνουν
Αν και σ'ομιχλη μας τυλίγουν.

Πίσω απ' της σκηνής τα φώτα
Κρύβεται του σκηνιού η ρότα...
Και αν ψάξεις θα την βρεις
Και ας σκύψεις...κι ας χαθείς...

Κι οταν θα νοιώσεις δυνατός
Θα είσαι ο δικός σου "εαυτός"
Δεν θα φοράς προσωπείο
Δεν θα χρειάζεσαι εκμαγειο.

Όπως θα είσαι αληθινός,
θα εκπέμπεις όλος φως
Γιατι απ την ψυχη σου
Θα λαμπυρίζει η ύπαρξη σου....

Χρυσουλα Νικολάκη
26.12.2017
.....................................................

Μόνος κι απόψε τριγυρνάς,
κενός και σαστισμένος.
Κάτω απ’τα φώτα τα πολλά
στο μέσα σου πνιγμένος.

Χτυπάς και αντιμάχεσαι,
παλεύεις τον εαυτό σου.
Στις σκέψεις πάλι ξενυχτάς
και πίνεις τον καημό σου.

Κι είναι το αύριο θολό,
αυτό που ξημερώνει.
Το τίποτα σαν το κοιτάς,
θεριεύει κι αντριώνει.

Μα είν’στο χέρι σου το φως,
στο χέρι κι η ελπίδα.
Τα όνειρα να γίνουνε
πολύτιμη πυξίδα.

Ρίξε το “πρέπει” στα σχοινιά
και γίνε η αιτία,
να βρει το δρόμο της ξανά
για σε η ευτυχία.

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Άτολμο το βλέμμα σου
Στη ματωμένη μου πληγή,
Οδυνηρό τ’ άλλοθι της κατάντιας
Σε χρόνο παρελθόν.

Όνειρα σκορπισμένα
Στου χρόνου την ελπίδα,
Θρήνησα το χαμό σου
Στα δακρυσμένα μάτια μου.

Την πίκρα μου πονώ
Εκείνα τα άθλια γιατί,
Στο δάπεδο η ζωή μου
Και δίπλα της κουφάρια.

©Kalliopi Tsouchlis
……………………………………

Μιλάς σαν να’ταν άνεμος
το τέλος που χαράζει.
Βουβή, στερνή μου μοιρασιά
η μοναξιά που στάζει.

Ανάβεις τα προσχήματα
ξυπνάς τις αναμνήσεις,
πίσω στα παρασκήνια
γεμάτη παραισθήσεις.

Τα φώτα σβήσανε λοιπόν
η λήθη περιμένει,
σημάδι απ’το βλέμμα σου.
Πονά κι αργοπεθαίνει…

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Είναι βαρύ το βλέμμα μου
στο χθες μου το σβησμένο.
Είναι κι οι λέξεις Γολγοθάς
για να τις υπομένω.

Είναι το πλοίο ξέμπαρκο
κι η θάλασσα μεγάλη
κι αν αντικρύζω κύματα,
δεν ξέρω που θα βγάλει.

Είναι κι εκείνο το κενό
που με κοιτά στα μάτια.
Είν’οι λέξεις σου που γίνανε
ονείρου σκαλοπάτια.

Μα γκρεμίσανε…
......................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Heavy night creeping dark
in my mind and in my heart.
Heavy thoughts dizzy stare
heaven shouting in despair.

Silent words eyes shout
broken dreams fall apart.
Hopes get killed by bombs and gun
the ghost of evil hides the sun.

Is this hell a place for us?
Cause we die like falling stars.
Is this earth a place to be?
Cause we drown in the sea…
......................................................

Τα αστέρια λιώνουν
.....................................

Βαριά νύχτα, ύπουλο σκοτάδι
στο μυαλό μου και στην καρδιά μου.
Βαριές σκέψεις, ζαλισμένη ματιά,
ο παράδεισος απεγνωσμένος ουρλιάζει.

Βουβές λέξεις, μάτια κλειστά,
σπασμένα όνειρα – διαλύονται.
Ελπίδες σκοτώνονται από βόμβες και όπλα,
το φάντασμα του κακού κρύβει τον ήλιο.

Είναι αυτή η κόλαση, μέρος για’μας;
Γιατί πεθαίνουμε σαν πεφταστέρια.
Είναι αυτή η γη, μέρος για’μας;
Γιατί πνιγόμαστε στη θάλασσα…
.........................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας

Η αποδοχή της διαφορετικότητας
ανωτερότητα είναι
ξεπερνάει
του μυαλού σου τα όρια
και βηματίζει
στην πεδιάδα της συλλογικότητας.
Ο ένας μπορεί ένα
οι πολλοί μπορούν πολλά …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;

Το βλέμμα σας με πονάει
και φοβισμένα κουρνιάζω
στη θλίψη της απαξίωσης,
τα ανείπωτα λόγια
τα βλέπω στα χείλη σας
μου λένε γι’ αυτά που φοβάστε
για τα δικά σας μαρτύρια
για το δικό σας πόνο
που έγινε μίσος
και οργή ακαθόριστη.

Αχλή των γονιών μας τα λάθη
των δασκάλων μας μάθημα κούφιο
ποτίζει τη μοίρα που πλάθει
του είναι μας το ασυνείδητο …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;

Αλλιώτικος απ’ τον καθένα
καθένας μας και τόσο ίδιος
στον ίδιο δρόμο πορείες παράλληλες,
τα χέρια μας τα ενωμένα
αγκάλιασμα που θα κυκλώσει
δύο φορές της γης την περίμετρο …

Τι λες κι εσύ
αδερφέ μου μακρινέ
που ποτέ δεν έχω δει ;
.................................................

Ντίνος Γλαρός του Ιωάννη
………………………………………………….

Κάθομαι ‘κει σε μια γωνιά
δίχως πνοή μα και λαλιά
και σε κοιτάω.

Μες τον καθρέπτη μου ξανά
δυο μάτια κόκκινα, υγρά –
στα δύο σπάω.

Και το μυαλό αγωνιά,
η σκέψη πάλι με πονά.
Μα προχωράω…

Το σώμα γέμισε πληγές,
δεν είναι λίγες οι στιγμές
που υποφέρω.

Στην όψη μου έχω συννεφιές
και στην ψυχή μου εκδορές –
γελάς, το ξέρω.

Κι εγώ μισός χωρίς ευχές,
παλεύω χρόνια με το χθες
να καταφέρω…
..........................................................

Copyright © Δημήτριος Μπονόβας