Δεν είχα σκοπό να γράψω ποστ. Ούτε καν σημείωση στο ημερολόγιο μου. Είχα αποφασίσει πως αυτές τις μέρες δεν χρειάζεται να τις καταγράψω. Ούτε να τις θυμάμαι. Είναι ιδιαίτερα βαριές.

Είναι και το νούμερο δύσκολο. Ούτε να το πω δεν μπορώ. Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάζεις στα καλά καθούμενα δεκαετία. Άσε πια το Facebook, κι όλα τα μαγαζιά και τα sites που έχουν αυτόματες υπενθυμίσεις!! Και Alzheimer’s να έχεις, δε σ’ αφήνουν λεπτό να το ξεχάσεις!!

Τέλος πάντων. Δεν γράφω για να γκρινιάξω. Γράφω για τον κύριο Λάζαρο.

Ο κύριος Λάζαρος διατηρεί περίπτερο έξω από το χώρο στάθμευσης όπου αφήνω το αυτοκίνητο μου κάθε πρωί. Κάθε πρωί με χαιρετάει κι εγώ του χαμογελάω.

Χθες το απόγευμα, με σταμάτησε. Ήθελε να μου μιλήσει. Εγώ βιαζόμουν, δεν είχα χρόνο, αλλά δεν μπορούσα να του αρνηθώ. Επέμενε πολύ.

Ήθελε μόνο να μου πει πως χαίρεται που περνώ κάθε μέρα από το περίπτερο και με βλέπει. Πως έχει μια εγγονούλα, όμορφη και τσαχπίνα, που χορεύει και ζωγραφίζει. Του τη θυμίζω, μου είπε, και μακάρι όταν μεγαλώσει  να μου μοιάσει! Μαρία τη λένε, και είναι το αγαπημένο του όνομα.

Μου μίλησε για τα παιδιά του και την εγγονή του. Δεν ξέρω πόση ώρα τον άκουγα. Του είπα να είναι πάντα καλά για να τον χαίρεται η εγγονή του κι ότι είναι ο καλύτερος παππούς. Μακάρι να είχαμε όλοι έναν παππού σαν τον κύριο Λάζαρο.

Μου έβαλε όλες τις ευχές του κόσμου και μ’ ευχαρίστησε για το χρόνο που του αφιέρωσα. Μου ζήτησε να μην αλλάξω ποτέ και να χαμογελάω πάντα.

Και μου έδωσε 2 τριαντάφυλλα. Τα έκοψε από το δρόμο. Δε μοιάζουν μ’ αυτό της φωτογραφίας. Είναι μικρά, γεμάτα αγκάθια και μυρωδάτα.

Σ’ ευχαριστώ κύριε Λάζαρε. Δεν θα μπορέσω ποτέ να σου πω πως εσύ έκανες καλό σε μένα, κι όχι εγώ σε σένα. Ούτε θα σου δείξω πόσο με συγκίνησες με τα 2 τριαντάφυλλα του Δήμου. Ούτε πόσο μεγάλη ανάγκη είχα τα δυο σου τριαντάφυλλα. Μου θύμισες πως πρέπει να χαμογελάω, ακόμα κι όταν μένω μεσοπέλαγα…