ΤΩΡΑ ΘΥΜΩΣΑ!! 

Είμαι γενικά ψύχραιμη σοκολάτα, δεν θυμώνω εύκολα και συνυπάρχω μια χαρά με τις βανίλιες, τις φράουλες, ακόμα και τους ανανάδες.

Αλλά

Είναι κάποια πράγματα

 που με κάνουν έξω φρενών («με βγάζουν απ’ τα ρούχα μου» ήθελε να πει, αλλά το άλλαξε τελευταία στιγμή για να μην δημιουργήσει ανεξέλεγκτες προσδοκίες) και γίνομαι επικίνδυνη. 

Σκηνή 1: 

Η πληροφορία που ακολουθεί δεν προέρχεται από εφημερίδα, δελτίο ειδήσεων ή το ιντερνέτ. Προέρχεται από αυτόπτη μαρτυρία. Πάμε λοιπόν:

Υπάλληλοι γνωστού πολυκαταστήματος στο κέντρο της Λευκωσίας, αφού κλείσει το κατάστημα, όπως αναμένεται, καθαρίζουν και πετάνε τα άχρηστα του καταστήματος στους κάδους σκουπιδιών που βρίσκονται έξω στο χώρο στάθμευσης. (απέναντι από το σπίτι του αυτόπτη μαρτύρα που αναφέρεται πιο πάνω, κι έχει δει το θέαμα ουκ ολίγες φορές). Εκτός από τα φαγώσιμα τα οποία χαλάνε, πετάνε και οτιδήποτε ανήκει σε παλιό στοκ, και δεν πουλιέται πλέον. Ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, καλλυντικά και είδη για το σπίτι.

Αλλά

Δεν τα πετάνε απλώς.

Όοοοχι!!

Πρώτα

παίρνουν ψαλίδια, ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝΕ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ και μετά τα πετάνε.

Γιατί;

Για να μην τα πάρει κανένα φτωχό (ντόπιο ή αλλοδαπό) πλάσμα που τα έχει ανάγκη και τα χρησιμοποιήσει χωρίς να έχει πληρώσει!!

 - ΑΣΧΕΤΟ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ;;

- Μάλιστα κυρία μου, άσχετο, εσάς τι σας νοιάζει και  ανακατεύεστε; 

Το εν λόγω πολυκατάστημα, ανήκει σε αλυσίδα με πολλά παρακλάδια σε όλες τις πόλεις, πουλάει πολλά είδη και μάρκες προϊόντων και αλλάζει κατά καιρούς ονόματα. Ήταν Woolworth, έγινε Hermes, και τώρα είναι Debenhams. Αν γίνεται το ψαλίδισμα στο κεντρικό κατάστημα της εν λόγω αλυσίδας, σίγουρα θα γίνεται και στα υπόλοιπα.

Ο δε ιδιοκτήτης, ο επιφανής επιχειρηματίας που δίνει ψαλίδια στους υπαλλήλους του για να εκτελέσουν ένα τόσο θεάρεστο έργο, είναι σίγουρα ανάμεσα στους 3 πιο πλούσιους κατοίκους αυτού του νησιού, αν όχι ο πλουσιότερος. Και κάθε χρόνο, λάμπει με τις δωρεές του στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις που έχουν τηλεοπτική κάλυψη, πχ ραδιομαραθώνιος! 

Ειλικρινά σας λέω, δεν μπορώ, δεν αντέχω, πώς αλλιώς να σας το πω!!! Δεν το χωρεί το μυαλό μου, και τώρα που τα γραφώ εξοργίζομαι περισσότερο!! Άνθρωποι για πέταμα!! Παρακάτω:  

Σκηνή 2:

Πληροφορία που προήρθε από μια κυρία που ψώνιζε εκείνη τη μέρα στη λαϊκή αγορά που έχουμε εδώ στη Λευκωσία, και παρακολούθησε το εξής επεισόδιο:

Την ώρα που μαζεύουνε οι πωλητές τις πραμάτειες τους, κι ετοιμάζονται να φύγουν, μια καλή γυναίκα που πουλάει φρούτα, πετάει στον κάδο των σκουπιδιών τα μήλα που δεν πούλησε κι έχουνε ξεμείνει. Πάει μια Κινεζούλα, και αρχίζει να παίρνει μερικά μήλα από τα σκουπίδια. Την είδε η καλή γυναίκα, και την πλησιάζει, την σκουντάει και της παίρνει τα μήλα. «Προτιμώ να τα πετάξω παρά να τα πάρεις εσύ» λέει με αγάπη στην κοπέλα.  Την Κυριακή, η καλή γυναίκα σίγουρα θα πάει στην εκκλησία

………………………………………………………  

Αγία Φιλανθρωπία: Εξαγορά συνειδήσεως της άρχουσας τάξης. Τίποτ’ άλλο. 

Κοστίζει λίγα λεπτά και λίγα ευρώ για να νιώσει κάποιος ότι έκανε κάτι για τον συνάνθρωπο του, που είναι λιγότερο τυχερός κι υποφέρει σ’ αυτή τη ζωή. Και τον υπόλοιπο χρόνο της κάθε μέρας (23 ώρες και 57 λεπτά), λειτουργεί ως εργαζόμενος, επιχειρηματίας, καταναλωτής, γονέας, σύζυγος, επιβάτης, θεατής κι ακροατής, τροφοδοτώντας και υποστηρίζοντας το σύστημα το όποιο δημιουργεί την φτώχεια, την ανέχεια, την ανισότητα, την οικονομική μετανάστευση, την πείνα, ακόμα και τον πόλεμο. 

Υπό το φως των πιο πάνω, καταλήγω: 

Ο επόμενος Χριστιανός Ορθόδοξος

που θα έρθει εδώ

να μου πουλήσει λαχεία, λαχνούς, κουπόνια, περιοδικά, κάρτες με αγίους και εσώρουχα

για τους νεφροπαθείς, τους καρδιοπαθείς, τις τρελές κατσίκες, τις αποστολές του Ερυθρού Σταυρού στην Τανζανία, τα θύματα των πλημμυρών στη Burma, τους ανισσόροπους, τους ναρκομανείς, το ραδιομαραθώνιο, τα παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα (λες κι εμείς δεν έχουμε!) ή για άλλο καλό σκοπό

κινδυνεύει να τον πετάξω απ’ το παράθυρο!

 Καιρό τους έχω στην μπούκα! 

Κι αν δεν το κάνω αυτό, κάτι άλλο θα σκεφτώ…  

ΥΓ: Θα σας έλεγα και για το Hollywood, αλλά θα το αφήσω μια άλλη φορά. Χορτάσαμε από ανθρωπιά σήμερα. Ουφφφ! 

Σας παρακολουθώ γύρω μου να προσπαθείτε να βρείτε τους εαυτούς σας. 

Να συναντήσετε, ίσως, και τους άλλους.

Να μην τα καταφέρνετε. 

Απογοητεύεστε, 

αποτραβιέστε, 

και παίρνετε πάλι φόρα με την επόμενη αφορμή.

Σας βλέπω, όλους, να προσπαθείτε να επικοινωνήσετε μεταξύ σας και να μην μπορείτε. 

Λέτε πως γι’ αυτό φταίνε οι διάφορες κατηγορίες στις οποίες παίζετε.

Στην ουσία δε θέλετε.

Τα βάζετε με τον έρωτα, τις γυναίκες, τους άντρες, το κοινωνικό σύστημα,  την καταναλωτική κοινωνία.

Σας παρατηρώ να δεσμεύεστε, να πνίγεστε, να τσακώνεστε για όλα τα καθημερινά πράγματα που σας ενοχλούν.

Δεν αγαπάτε.

Εκδικείστε.

Τους εαυτούς σας που δεν φτάσατε εκεί που νομίζετε ότι θα έπρεπε να ήσαστε.

Την αγάπη που σας χαρίζουν επειδή δεν αντέχετε να είστε μόνοι.  

Θέλω να φωνάξω δυνατά αλλά η φωνή μου δε βγαίνει.

Να σας πω πως η αγάπη είναι ένα θαύμα που το ζούμε μέσα από τις πέντε αισθήσεις.

Το πιάνουμε με την αναπνοή, το αφήνουμε σ’ ό,τι αγγίζουμε.

Το προστατεύουμε στην καρδιά μας.

Δεν είναι οι ήχοι μιας φωνής που δίνει υποσχέσεις, που αν δεν τις κρατήσει είναι ένοχη.

Θέλω να φωνάξω!

Ή να μικρύνω, να γίνω μια κουκκίδα.

Έτσι ώστε δυο σταγόνες ευτυχία να μπορούν να με καλύπτουν... 

............................................

Σανιδώνω το γκάζι. Φτάνω στα 180. Δεν είναι κι άσχημα. Αλλά να με προσπεράσω δεν μπορώ...

.............................................

Special Request: Σας παρακαλώ, μη μου γράψετε σχόλια τύπου «μπαμπά μην τρέχεις».  Δεν θα ξέρω τι να σας απαντήσω. Δεν ψάχνω για λύσεις.   

Δευτέρα σήμερα, 21.7.2008 και είναι η πρώτη μέρα του ζωδίου των Λιονταριών. Να ζήσετε να σας χαιρόμαστε. 

Στο Λονδίνο σήμερα το πρωί, 3 εκατομμύρια άνθρωποι θα πάρουν το υπόγειο τρένο προς το κέντρο της πόλης για δουλειά. Και θα πάρουν μια δωρεάν εφημερίδα, τη Metro που διατίθεται σε αντίτυπα που αρκούν για όλους να περάσουν την ώρα τους στο τραίνο.

Σ’ αυτήν θα διαβάσουν πόσα χάπια πήρε το πρότυπο της νεολαίας που ακούει στο όνομα Amy Winehouse, πόσους πλάκωσε στις μπουνιές και πόσο πολύ της λείπει ο emo σύζυγος της που βρίσκεται στη φυλακή.  

Μαθαίνουν επίσης  ότι η πρώτη φωτογραφία των διδύμων της Angelina και του Brad κόστισε στο περιοδικό που τη δημοσίευσε 10εκ δολάρια και ότι το διάσημο ζευγάρι δώρισε αυτά τα λεφτά σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. (Έχει κάποιος κάτι να πει;) 

Θα ψάξουν σ’ άλλο αρθρο να δουν αν υπάρχουν εξελίξεις στο διαζύγιο του Paul McCartney. Η πρώην σύζυγος πήρε 25εκ λίρες στερλίνες στο διακανονισμό του διαζυγίου, μετά από 5 χρόνια γάμου. Μάλιστα, είχε απολύσει τους δικηγόρους της και υπερασπίστηκε τον εαυτό της στο δικαστήριο, επειδή τους θεωρούσε ανίκανους που δεν μπορούσαν να πάρουν περισσότερα λεφτά. Την έπαθε όμως τελικά γιατί προκύπτουν άλλα 100εκ κι ένα συμβόλαιο 60εκ λιρών για καινούριο δίσκο, το οποίο ο McCartney υπέγραψε μετά την έκδοση του διαζυγίου. Το Λονδίνο χαμογελάει θριαμβευτικά που η εν λόγω κυρία δε θα πάρει ούτε σεντ απ’ αυτά τα λεφτά, γιατί φάνηκε από την αρχή πως το άτομο ήταν χρυσοθήρας και δεν έπρεπε να την είχε παντρευτεί ο δημοφιλής Σκαραβαίος.  

Αντίθετα, όλοι συμπονούν την πρώην κυρία Roman Abramovich η οποία έφαγε μεν το κέρατο από τον μεγιστάνα ιδιοκτήτη της Chelsea ο οποίος ερωτεύθηκε σφόδρα ένα διεθνούς φήμης μοντέλο, (κι έφαγε κατσάδα από το Ρώσο πρωθυπουργό γι’ αυτό του το ολίσθημα). Με το αζημίωτο βέβαια: η κα Abramovich πήρε το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε ποτέ από δικαστήριο σε διακανονισμό διαζυγίου: 2.5δις δολάρια σε μετρητά και ακίνητα, (7-8 κάστρα από κει κι από δω σε Ρωσία, Αγγλία, Σκωτία κι Αμερική κι 1εκ δολάρια το μήνα για την διατροφή των 5 παιδιών τους). 

Κι αναρωτιούνται όλοι αν τελικά είναι αλήθεια ότι η Madonna θα πάρει διαζύγιο από τον Guy Richi κι αν προσέλαβε τον ίδιο δικηγόρο που είχε χειριστεί την υπόθεση McCartney.    

Το απόγευμα μετά τις 5:00, στη διαδρομή της επιστροφής από τη δουλειά προς το σπίτι, θα πάρουν  μια άλλη εφημερίδα, The londonpaper, ή την London Lite οι οποίες διατίθενται επίσης δωρεάν, και θα διαβάσουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.   

Σ’ αυτές τις εφημερίδες όμως, δεν θα διαβάσουν ότι 77 εκατομμύρια Πακιστανοί ζούνε με εισόδημα κάτω του ορίου της φτώχιας και σε άθλιες συνθήκες χωρίς σπίτια, νερό και ηλεκτρισμό. Αυτό μπορεί να προκαλέσει ακόμα και εξέγερση εναντίον της κυβέρνησης αν ακουστεί στο Πακιστάν ο απόηχος της φωνής του  Μεξικανού Emiliano Zapata, γύρω στα 1910: "Es Mejor morir de pie que vivir un siglo de rodillas" Μετάφραση στα Γερμανικά: «Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος παρά να ζεις έναν αιώνα στα γόνατα». 

Δεν πρόκειται επίσης να αντιληφθούν το ρόλο που παίζουν οι συναλλαγές στις διεθνείς χρηματοοικονομικές αγορές στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου, κι αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την προσφορά και τη ζήτηση του προϊόντος, ή την κρίση στη Μέση Ανατολή. Αλλά καλύτερα ν’ αφήσουμε την ανάλυση αυτού του θέματος σε άλλο ποστ, γιατί αλλιώς θα ξημερωθούμε.  

Σε μια άλλη γωνιά της γης, οι Γάλλοι χορεύουν στο ρυθμό που χτυπάει με το ντέφι της η Carla Bruni, ενώ στη Μεσόγειο η Ελλάδα ψάχνει τραγουδώντας από δω τη θάλασσα κι από κει το πλοίο (έλεος δηλαδή!).  

Και το μετρίου απόδοσης νησί, στο οποίο έτυχε να γεννηθώ, στην άκρη της Μεσογείου, απλά ακολουθεί το ρεύμα. Αν βρέξει καλώς, αν όχι, θα πούμε στον αρχιεπίσκοπο να κάνει καμιά δέηση. Λες και το μικρό μέγεθος της χώρας είναι δικαιολογία για διανοητική τεμπελιά! Ααααχ! Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι ζω εδώ, γιατί κινδυνεύω από αυτανάφλεξη.  

Τα νέα της ημέρας είναι ότι μετακόμισα στο διαμέρισμα μου το Σάββατο 19.7.2008. Πριν η τηλεόραση και το ιντερνετ κατακτήσουν το χώρο. Γιατί; Διότι δε φτάνει να νομίζω ότι μπορώ να τρέξω χωρίς βοηθητικούς τροχούς. Πρέπει να το κάνω κιόλας.

Το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να κοιμηθώ τις προηγούμενες 2 νύχτες είναι θέμα διαδικαστικό που θα λυθεί με το πέρασμα του χρόνου και τη συσσώρευση κούρασης. Στο κάτω κάτω δεν διατηρώ και τις καλύτερες σχέσεις με το Μορφέα, ανεξάρτητα με το χώρο που βρίσκομαι. 

Στο μεταξύ το φούξια παραμένει και σήμερα η πρώτη μου επιλογή, ενθουσιάζομαι ν’ ανοίγω το πρωί τα ηλεκτρικά μου παράθυρα (γκζζζζζζζζ και βλέπω φως!), τρελαίνομαι για Stavento (Φέρτε την, να την επιάσω στα χέρια, φέρτε την, γιατί άλλο δεν την παλεύω, και ας είναι η τελευταία, γιατί να εκραγώ κοντεύω ) Ανακαλύπτω επίσης ότι μια μικρή πετσέτα κάνει την ίδια δουλειά με μια μεγάλη! Κι ονειρεύομαι μια μέρα να οδηγήσω για λίγο μια Ferrari.   

………………………………………………………. 

Επίλογος 

Όλες αυτές οι στιγμές χορεύουνε στη χούφτα μου σήμερα, σε τρελό ρυθμό με φιγούρες κάθετες, οριζόντιες, κυκλικές, σε παράλληλη και αντίθετη φορά. Κι είναι όλες εξισου σημαντικές. Τις μοιράζομαι μαζί σας ανάκατες χωρίς να δίνω έμφαση πουθενά. Η βαρύτητα και η σοβαρότητα τους δε μετρούνται για σκοπούς ιεράρχησης και δεν κατηγοριοποιούνται.  

Γιατί; 

Διότι παντού στον κόσμο ο έρωτας πυρώνει στα μάτια και ματώνει στα δάχτυλα (φτάνουν λίγα κάρβουνα ματιές μια ζωή να προσκυνάω δυο στιγμές... Αυτό είμαι σίγουρη ότι κυκλοφορεί σε κάθε γλώσσα).

Οι όμορφες γυναίκες τραβάνε συνήθως όλα τα βλέμματα και όλοι, ανεξαιρέτως οι γονείς προσπαθούν να διαμορφώσουν τα παιδιά τους κατ’ εικόνα και ομοίωση τους (σαν τα μούτρα τους ήθελε να πει η ποιήτρια, αλλά την σταματάει η καλή της ανατροφή).  

Ολ’ οι άνθρωποι ψάχνουν ένα μάρτυρα στη ζωή και στο θάνατο τους για να μη χρειαστεί ν’ αντιμετωπίσουν την πιο σκληρή πραγματικότητα: ότι στην ουσία είμαστε μόνοι, κι ότι το σύμπαν παραμένει παγερά αδιάφορο στην ευτυχία ή στη δυστυχία μας.

Τις χαμογελαστές καλημέρες μου
Chocolat avec le kaléidoscope   

ΥΓ: συγχωρέστε με που σας ζάλισα πρωί πρωί

Λυπάμαι, αλλά, δεν πήγαινε άλλο. Προσπάθησα να το παίξω υπεράνω, να το αγνοήσω, να το διώξω, να συγκεντρωθώ σ' άλλα πράγματα, να διαβάσω, να χαλαρώσω, να κοιμηθώ λίγο περισσότερο, ν' αράξω στην πισίνα χωρίς να κάνω τίποτα, αλλά μάταια. 

 Άντεξα 4 μερες. και πολύ είναι.

Το ιντερνετ που έχει το ξενοδοχείο για τους πελάτες δε δουλεύει.

Ο Διευθυντής του ξενοδοχείου (5 αστέρων και 2 σβηστά;) είπε: "ό,τι θέλετε στη διάθεση σας!"

Το πε, δεν το πε; αφού το είπε, πάω στο γραφείο του και του λέω:

"καλή σας μέρα, είμαι η Chocolat και πρέπει να πάρω τη δόση μου. Βοηθήστε με σας παρακαλώ!"

Με είδε ο άνθρωπος, μίζερη όπως ήμουν, να τρέμω σαν το ψάρι έξω από το νερό, να ιδρώνω, είδε και τα λέπια που άρχισαν να βγαίνουν στο πρόσωπο μου, μπορεί και να πρόσεξε ότι άρχισα να χάνω πόντους σε ύψος.

και με λυπήθηκε.  

 και μου 'δωσε το κλειδί για το WiFi δίκτυο που χρησιμοποιεί η διεύθυνση του ξενοδοχείου...

 Αλήθεια, πώς ήταν η ζωή πριν το internet? 

Ανακάθισε στο κρεβάτι. Σηκώθηκε προσεκτικά. Πήρε ό,τι χρειαζοταν και βγήκε από το δωματιο. Κατεβηκε τα σκαλιά και προχώρησε προς την άκρη της παραλίας. Στις δυτικές ακτές μπορεί κανείς να δει την πανσέληνο που κυριαρχεί πάνω στη θάλασσα. Κάθισε στην άμμο και άναψε το κερί. Μπροστά της ξεδιπλώθηκε το μονοπάτι του φεγγαριού. Αγκαλιάζει τα γόνατα και το κύμα έρχεται να χαϊδέψει τα πόδια της. Το παγωμένο νερό της φέρνει ανατριχίλα. Θυμάται μία μία τις σκηνές…

 …………………………………………………… 

Ανοίγω μια πόρτα και μπαίνω σ’ ένα δωματιο. Κοιτάζω γύρω μου, δε βλέπω τίποτα, μόνο μια πόρτα. Την ανοίγω και  οδηγεί σ’ ένα παρόμοιο άδειο δωμάτιο με μια άλλη πόρτα. Την ανοίγω κι αυτή, αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Αρχίζω ν’ ανησυχώ. Μα πού είναι;  Επιταχύνω το βήμα μου και  ανοίγω την επόμενη πόρτα. Άλλο ένα άδειο δωματιο. Δεν βρίσκω τίποτα. Τρέχω να φτάσω στην πόρτα. Από το ένα άδειο δωματιο μπαίνω στο άλλο, και όλα έχουν μια πόρτα απέναντι. Η απόσταση από τη μια πόρτα μέχρι την απέναντι όλο μεγαλώνει. Επόμενο δωματιο. Επόμενη πόρτα. Την ανοίγω, περνάω, δε βγάζει πουθενά. Συνεχίζω. Ανοίγω μια πόρτα. Τίποτα. Τρέχω στην απέναντι. Όλο και πιο γρήγορα. Τα άδεια δωμάτια εναλλάσσονται το ένα το άλλο, η απόσταση από τη μια πόρτα στην άλλη συνεχώς  μεγαλώνει. Πιο γρήγορα. Τρέχω. Κουράστηκα. Αγωνία.  Προσπαθώ να φωνάξω. Πού είσαι; Η φωνή μου δε βγαίνει. Γυρισμός δεν υπάρχει, ούτε διέξοδος. Πνίγομαι!   

Εφιάλτης. Ολοζώντανος εφιάλτης. Μένει ακίνητη στο κρεβάτι λες και παγώνει. Δεν μπορεί να κινηθεί. Ο σφυγμός της ανεβαίνει με σταθερό ρυθμό όσο περνάει η ώρα κι ακούγεται όλο και δυνατότερα. Μοιάζει να κουράζεται. Το κορμί της είναι τεντωμένο σαν τόξο και η υπερένταση της προκαλεί πόνο. Στο στήθος, στον αυχένα, στους ώμους και στα χέρια. Σκέφτεται πως πονάει, το νιώθει. Όμως δεν μπορεί να κάνει τίποτα, δεν μπορεί να κουνηθεί. Είναι λουσμένη με κρύο ιδρώτα από την κορφή ως τα νύχια. Και κρυώνει. Οι κτύποι της καρδιάς της ακούγονται τόσο δυνατά λες και θα εκραγεί από στιγμή σε στιγμή.  

Αισθάνομαι  το χέρι του να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να πιέζει ελαφρά το σβέρκο μου στη βάση του κεφαλιού και να προχωρεί προς τα κάτω. Νιώθω την παλάμη του ζεστή και σταθερή που περνάει τη μασχάλη, κατεβαίνει μέχρι τη μέση  και ανεβαίνει στο γοφό. Περιμένω το χάδι ν’ ακολουθήσει  τη γραμμή του κορμιού μου και να φτάσει στα πόδια. Το σώμα μου, που δονείται από την ένταση των παλμών, αρχίζει σιγά σιγά να ηρεμεί. Ο ιδρώτας στεγνώνει σιγά σιγά κι η αγωνία καταλαγιάζει. Κάποιες φορές είναι η φωνή του που με ταξιδεύει.  Κρατάω τα μάτια μου ερμητικά κλειστά. Το  μούδιασμα ανεβαίνει από τα δάχτυλα των ποδιών μου μέχρι το λαιμό. Κρατάει αρκετή ώρα. Οι μύες χαλαρώνουν. Λες και δε ζυγίζω τίποτα! Ή μήπως χάθηκε η βαρύτητα; Αιωρούμαι πάνω από το κρεβάτι.

Ευλογία. Εδώ πρέπει να μείνω. Αυτό, είναι η ευτυχία.  

Τώρα, μπορώ να κινηθώ. Μπορώ  να γυρίσω, να τυλίξω το χέρι μου γύρω από το λαιμό του και ν’ αγκαλιαστούμε σφιχτά. Στη ζεστασιά της αγκαλιάς του θέλω να κλάψω, να λυτρωθώ. Ο εφιάλτης να φύγει και η ψυχή μου να βρει τη  γαλήνη.  

Σ αυτό το σημείο πάντα το κορμί της χαλαρώνει κι αρχίζει σιγά σιγα να βγαίνει από το όνειρο. Κάνει τις πρώτες κινήσεις με τα πόδια, και σε λίγα λεπτά γυρίζει προς την άλλη πλευρά. Απλώνει το χέρι, λες και περιμένει να βρει κάτι. Το χέρι της κάνει ένα κύκλο στο παγωμένο σεντόνι και η αλλαγή θερμοκρασίας την τρομάζει. Πετάγεται από τον ύπνο της. Συνειδητοποιεί πως είναι μόνη. Και τότε ραγίζει. Σπάει, χιλιάδες μικρά κομμάτια. Πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Δεν μπορεί να ξεφύγει. Ούτε να ξεχάσει. Τα δάκρυα της ποτίζουν το μαξιλάρι. Αν είναι τυχερή την ξαναπαίρνει ο ύπνος, μέχρι να έρθει ώρα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι. 

Υπάρχω ακόμα…

……………………………………………………  

Απόψε πάλι τα ίδια. Όμως δεν αντέχει άλλο. Δεν έχει να δώσει τιποτ’ άλλο. Γι’ αυτό σηκώθηκε και κατέβηκε στην παραλία. Το γεμάτο φεγγάρι, μοναδικός σύμμαχος, φτιάχνει το μονοπάτι του πάνω στη θάλασσα. Και το παρακαλεί να δώσει ένα τέλος σ’ αυτό το βάσανο. Αλήθεια πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που ξεκίνησε; Εβδομάδες, μήνες χρόνια; Δε θυμάται πια. Ένα μόνο έχει σημασία. Να σταματήσει να πονάει.  

Σηκώνεται απότομα. Ξέρει τι πρέπει να κάνει. Το 'χουνε κάνει τόσοι άλλοι πριν απ’ αυτήν! Πρέπει να φτάσει εκεί που η θάλασσα σμίγει με τον ουρανό. Στο τέρμα της αγάπης. Και είναι πια σίγουρη, πως αν περάσει από την άλλη πλευρά θα είναι ελεύθερη!  Κάνει το πρώτο βήμα χάνοντας για μια στιγμή την ισορροπία της. Περιμένει λίγο μέχρι να σταθεροποιηθεί.

Εκπλήσσεται που το πρώτο βήμα πάνω στο νερό είναι τόσο εύκολο.

Η θάλασσα την ελευθερώνει από το ύφασμα που φοράει.

Χαμογελάει.

Είναι έτοιμη.

Μπορεί να προχωρήσει.

Κάθε φορά που εκφράζω τους προβληματισμούς μου για το ποια είμαι, που πάω και τι αναζητώ στη ζωή, δεν παίρνω απάντηση από κανέναν. Από τότε που ήμουνα μικρή, προβληματίζομαι, σκέφτομαι, ρωτάω και το μόνο που ακούω είναι ότι δεν πρέπει να με απασχολούν τέτοια πράγματα, και ότι όλα έρχονται στην ώρα τους. Αλλά κανείς δε μου είπε ποτέ, τι να περιμένω και πότε.

- «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη...» μας λέγαν γονείς και δάσκαλοι.
- Αυτό θα το έχω ακούσει από τους μεγάλους που με καθοδήγησαν τουλάχιστον 124 φορές. Η περιβόητη Ιθάκη. Κανένας, όμως, δε μας έδωσε οδηγίες, ούτε χάρτη. Δε μου λες, εσύ ξέρεις που πρέπει να πάμε για βρούμε αυτή την Ιθάκη;
-Όχι!
- Μήπως ξέρεις πώς μοιάζει, για να μπορέσουμε να την αναγνωρίσουμε;
- Ούτε!
- Θα μας υποδεχτεί κανένας αρχηγός φυλής με μπάντα και πανό “Welcome to Ithaka?”
- Μπα…
- Ε ΠΩΣ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΘΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ ΠΩΣ ΜΟΙΑΖΕΙ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΛΑΒΕΙ;
- ΕΛΑ ΜΟΥ ΝΤΕ!!
- Καλά, δεν είναι ανάγκη να θυμώνεις τέτοια ώρα!
- ;;;;;;;;;;;;;;

- Δηλαδή, τώρα, για να καταλάβω. Τι έχω καταφέρει στα 10 χρόνια που πέρασαν από τότε που μπήκα στο αεροπλάνο της KLM για να κάνω το πρώτο μου υπερατλαντικό ταξίδι; Ακροβατώντας πάντα μεταξύ ενθουσιασμού και απογοήτευσης, μάζεψα γνώσεις κι εμπειρίες, χαμόγελα και δάκρυα. Κάποιες στιγμές είμαι σίγουρη πως όλος ο πλανήτης χωράει μέσα στη φούχτα μου και τον έχω ταξιδέψει με χαρά και με πόνο. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι η αποθήκη της ψυχής μου  και οι θησαυροί της, είναι πάντα αυτό που βλέπουν οι άλλοι: πτυχίο, κι άλλο πτυχίο, επαγγελματική αποκατάσταση, αγορά μεταφορικού μέσου και πρώτης κατοικίας.

Και τώρα που έγιναν ολ’ αυτά, αναρωτιέμαι: έφτασα κάπου;  Θα μου δώσει μήπως, κάποιος Δήμαρχος κανένα παράσημο κοινωνικής καταξίωσης; Κοιτώ γύρω μου και δε βλέπω τίποτα. Μήπως φταίω εγώ που δεν νιώθω κάτι;

- Δε νομίζω να φτάσαμε πουθενά. Δε βλέπω, ούτε μυρίζω τίποτα. Και τι θα μπορούσα, άλλωστε, να δω σ’ ένα καινούριο, άδειο διαμέρισμα; μια νέα διεύθυνση, με καινούριους γείτονες και νέο χώρο στάθμευσης. Και χίλιες δυο ατέλειωτες δουλειές. 

- Δεν περίμενα να φτάσω σ’ αυτό το σημείο μ’ αυτό τον τρόπο. Σα ναυαγός πάνω στη σχεδία που φτάνει σ’ ένα άγνωστο νησί. Πεινάει, διψάει, αλλά δεν ξέρει αν θα τον κατασπαράξουν τα θηρία μόλις βγει στη στεριά, οπότε δεν κάνει τίποτα. Κάθεται πάνω στη σχεδία. Περίμενα να νιώσω κάτι το θριαμβευτικό, ότι κατάκτησα ένα στόχο, ότι έκανα κάτι σημαντικό στη ζωή μου επιτέλους! Ή μήπως δεν…;

- Δε θέλω να πω αυτό που σκέφτομαι, θα ξημερωθούμε! Μια ζωή άλλα νομίζεις ότι περιμένεις κι άλλα νομίζεις ότι σου βγαίνουν. Πού θα πάει αυτή η ιστορία;

- Ουφφ!! Πάλι δεμένη κόμπο με βρίσκει το πρωί. 
   Άρα; Τι κάνουμε;

- Συνεχίζουμε.
- Πώς;
- Θα κάνουμε όλα όσα έχουμε στο πρόγραμμα για σήμερα. Τι θες να κάνουμε δηλαδή; Windsurfing για να νιώσουμε έναν αέρα αλλαγής?
-  Δηλαδή λες να κοιμηθούμε στο διαμέρισμα απόψε.
- Θα ήταν μια επιλογή.
- Μόνοι μας;
- Άμα θες φωνάζουμε και το στρουμφοχωριό!

- Τι χρειαζόμαστε για να πάμε να μείνουμε ψυχήτε και σώματι;
- Κατ’ αρχήν, άσε τα σανσκριτικά, είσαι άσχετη και δε σου βγαίνει κιόλας. Δεύτερον, καμιά τηλεόραση;
- Είναι στα σκαριά, πρέπει να αποφασίσω ποια θα πάρω.

- Κλιματισμό.
- Έρχεται σήμερα!

- Άρα τέρμα οι δικαιολογίες! Απόψε θα πάμε! Ίντερνετ;
- Σε 2 εβδομάδες.

- Κουρτίνες;
- Την άλλη εβδομάδα.

- Κάνα πιάτο;
- Τι να το κάνεις, καλέ, το πιάτο;
- ΝΑ ΤΟ ΣΠΑΣΩ ΑΝ ΕΡΘΩ ΣΤΟ ΤΣΑΚΙΡ ΚΕΦΙ!!

- Και ποιος θα μαζεύει μετά; Άσε, θα σου πάρω κανένα πλαστικό να σου βρίσκεται.  Δηλαδή επιμένεις απόψε να μετακομίσουμε;
- Ναι. Θα πάμε στο διαμέρισμα αργά, θα κοιμηθούμε και θα φύγουμε νωρίς το πρωί για δουλειά. Δε θα καταλάβουμε τίποτα. Δε θα έχουμε χρόνο για τηλεόραση, computer και πλυντήρια. Δε θα λύσουμε εξισώσεις αστροφυσικής, και ακόμα να καταλάβω γιατί ανησυχείς ότι δε θα τα καταφέρεις. 
- Εεεεεε….. χμ. Άστο αυτό. 

- Δε μου λες, το κρεβάτι μας αρέσει;
- Φυσικά! Εμείς το διαλέξαμε. Το προηγούμενο  ήρθε και μας βρήκε, χωρίς να το έχουμε διαλέξει  κι όλο γκρινιάζαμε ότι είναι χάλια, θυμάσαι;
- Ναι, αν και είναι ΒΟ, δε φταίμε εμείς! Και σε ποια πλευρά θα κοιμηθούμε;
- Κλασσικά, όπως κάνουμε εδώ και τόσα χρόνια. ΣΤΗ ΜΕΣΗ!
- Έγινε. Μόλις κτυπήσει το ξυπνητήρι, σηκώνεσαι πρώτη.

- Καφέ ποιος θα φτιάξει;
- Κανείς. Αφού σταματήσαμε να πίνουμε καφέ το πρωί εδώ και μήνες γι’ αυτό ακριβώς το λόγο!! Να μην έχουμε να φτιάξουμε καφέ όταν θα βρεθούμε μόνες ένα πρωί μ ένα ξυπνητήρι να κτυπάει! Και το κυριότερο, να μη μας πιάσει το παράπονο που δεν έχουμε παρέα. Έχουμε και δουλειές, δεν έχουμε χρόνο για στενοχώριες.

-  Μάλιστα, βασίλισσα της προετοιμασίας!! Να προγραμματίζεις και να σχεδιάζεις οχυρά ξέρεις, να ζεις ξεχνάς!! Τώρα, αν σε μουντζώσω θα φταίω;
- Με συγχωρείς, τώρα τι σ’ έπιασε; Μια χαρά είναι η ζωή μου και με λιγότερους καφέδες!! Αν δεν σταματήσεις να μου επαναλαμβάνεις αυτά που ακούω από τους άλλους, θα σε στείλω να κοιμάσαι στο άλλο δωμάτιο! Τώρα που έχουμε χώρο, δεν είναι ανάγκη να σε κουβαλάω μαζί μου 24 ώρες! Θα σε αφήνω μόνη εδώ πέρα να πλένεις πιάτα!!

- Τώρα άμα αρχίσω να σε κοροϊδεύω που δεν έχεις ούτε ένα πιάτο, ούτε ένα ποτήρι, ούτε ένα κουτάλι, θα σε πειράξει;
- Καθόλου. Με βάση την οικονομική θεωρία, αν ήταν αναγκαία, θα τα είχα ήδη αγοράσει. Άρα δεν είναι! Μπορείς να πας να πλύνεις τα πιάτα του γείτονα, ο οποίος έφερε μεν τα πιάτα του, αλλά ο ίδιος δεν έρχεται.

- Έτσι όπως το πας, ακόμα και ο γείτονας θα μετακομίσει πριν από σένα!

- Δηλαδή…. Επιμένεις;; Χωρίς τηλεόραση, πόρτα του μπάνιου, ίντερνετ και πιατοπιρουνοκούταλα; Μόνο με τον κινητό εξοπλισμό λες και πάμε διακοπές;

- ΝΑΙΙΙΙΙ!! ΣΗΜΕΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΒΟΛΗ!  ΚΑΚΟΥΡΓΑ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΟΥΣΤ ΑΠΟ ΔΩ!!

Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων απ’ όλο τον πλανήτη για όσα ακολουθούν. Δεν είναι του χαρακτήρα μου, ούτε το συνηθισμένο μου στυλ. Όμως, άνθρωπος είμαι κι εγώ, πόσα ν’ αντέξει η ταλαίπωρη ψυχούλα μου; Με αφορμή ένα τηλεφώνημα που πήρα με σκοπό την πρόσκληση για να παραβρεθώ σε γάμο, αραδιάζω τα πιο κάτω γεγονότα. Λάβετε θέσεις, έτοιμοι, μπρος:

 Η Koung Fu ήταν μια νεαρή κοπελιά, ετών 30-και-κάτι, η οποία δούλευε 2 δουλειές για να φτιάξει την προίκα της. Τα σαββατοκύριακα έβγαινε με την κολλητή της, εν ονόματι Chau Mein η οποία ήταν επίσης single και σε ηλικία γάμου. Σκοπός κάθε εξόδου: το δικτύωμα γαμπρού. 2 κατά προτίμηση. Ως εκ τούτου, τριγυρνούσαν στα lounge bar και άλλα παρόμοια μέρη στη Ψυχρούπολη, με χάλια μουσική και ατμόσφαιρα, όπου συχνάζουν συνήθως οι 30δες αυτής της κατηγορίας. Στέκονται όρθιοι, κρατάνε τα ποτήρια τους και κοιτάνε γύρω γύρω αδιάφορα και θαυμάζουν τους εαυτούς τους.
Αυτά τα λέμε και νυφοπάζαρα και λειτουργούν παράλληλα με τις εκκλησίες και τα καφέ κεντρικού δρόμου της Ψυχρούπολης. (αν ποτέ με δει κάποιος σε τέτοια μέρη, παρακαλείται όπως με πυροβολήσει επί τόπου).

Αφού είδε κι απόειδε, η Koung Fu, το πήρε απόφαση ότι οι προσπάθειες της δεν αποφέρουν καρπούς κι έπρεπε ν’ αλλάξει τακτική. Στη Ψυχρούπολη δεν υπήρχε περίπτωση να προκόψει. Έτσι, στις καλοκαιρινές διακοπές του 2007 σε μια πόλη μακρινή και παραλιακή, γνώρισε ένα καλό παιδί από χωριό της γύρω επαρχίας κι έξι χρόνια μικρότερο της. Είδε την ευκαιρία να λάμπει μες τα πόδια της κι αποφάσισε να παίξει το τελευταίο της χαρτί. Τα έφτιαξε μαζί του σ’ ένα long-distance ρομάντζο τις καθημερινές με ραντεβού τα σαββατοκύριακα. Ένα βράδυ καυτό, κατάλληλο για ψήσιμο, του είπε εμμέσως πλην σαφώς:

«NO RING, NO F C K!»
(- ki oi proigoumenoi?)
(- perastikoi itan, mi dineis simasia)

 Αποτέλεσμα: Γνωριστήκανε τον Αύγουστο, αρραβωνιαστήκανε το Δεκέμβριο και παντρευτήκανε το Μάιο.

Α Π Ο Ρ Ε Ι Ε Σ?

Η κολλητή της, η Chau Mein, αγόρασε διαμέρισμα στον πρώτο όροφο μιας πολυκατοικίας και τους πρώτους 3 μήνες προσπαθούσε να γνωρίσει τον γείτονα του 3ου ορόφου για τον οποίο είχε πληροφορίες ότι ήταν single. Μια πίτσα και λίγο γαργαλητό φέρνουν τους ανθρώπους πολύ κοντά. Καλό παιδί, αλλά δεν έχει τίποτα να πει. Σιγά τώρα!! Τους θέλουμε και να μιλάνε; Δια της μεθόδου του «απειλώ με χωρισμό – προκαλώ επανασύνδεση με πίτσα – χωρίζουμε αν δεν με παντρευτείς – repeat 20κις μέσα σ’ ένα χρόνο – στο μεταξύ ψάχνω για κάποιον καλύτερο αλλά δεν βρίσκω» ορíσανε ημερομηνία γάμου και με πήρε τηλέφωνο να με καλέσει στο γάμο τηηηης.

Και να μην ξεχάσουμε τη φίλη μας τη δημοσιογραφίνα, ανερχόμενη star (για κλάματα) των δελτίων ειδήσεων, που αντάλλαξε όρκους αιωνίας πίστης μ’ έναν, (επίσης για κλάματα), αντιπαθητικό, δυσλειτουργικό και μισογύνη κτηνίατρο. Οι δυο τους γνωριστήκανε τυχαία και τα φτιάξανε πάνω στην απελπισία τους, μην μείνουν οι τελευταίοι μετάχριστον παρθένοι (όχι στο ζώδιο) στη γη!

ΒΙΟΝ ΑΝΘΟΣΠΑΡΤΟΝ!!

Τους γάμους 1 και 3 τους γλύτωσα λόγω ταξιδιού στην Άπω Ανατολή (Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΥΜΠΑΝ!!!)

Το γάμο 2 θα τον υποστώ το επόμενο ουικέντ…

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τζάμπα σπατάλησα τόσες ώρες να κόβω φλέβες στα Lounge Bar μαζί με τις αιθέριες υπάρξεις που αναφέρονται πιο πάνω!! Βολεύτηκαν αλλιώς τελικά. Αλίμονο σε μας που κλωτσάμε την τύχη μας!

Ανοίγει παρένθεση: Με τις κοπελιές 1 και 2 γνωριστήκαμε και κάναμε παρέα επειδή ήτανε κολλητές ενός συμπαθέστατου και πολλά υποσχόμενο μουσικού, ο οποίος διατηρούσε δεσμό με μια πολύ καλή μου φίλη, τη Feng Shui. Κάποια στιγμή όμως, η Feng Shui τον παράτησε αστραπιαία κι εν ψυχρώ για ένα συμπαθητικό και εξίσου υποσχόμενο ειδικευόμενο ψυχίατρο (αν αφαιρέσει κανείς το σπαστικό στοιχείο που κουβαλάνε όλοι οι γιατροί). Λόγω του ότι ο εν λόγω μουσικός θεωρούσε πως η Feng Shui ήταν το κάρμα του, το ριζικό του ο έρωτας της ζωής του τέλος πάντων, έκανε για αρκετό καιρό φασαρία και απόπειρες αυτοκτονίας, από τις οποίες τελικά τον έσωσα εγώ. Ο μουσικός μας είναι τώρα πολύ καλά, χαίρει άκρας υγείας και διαπρέπει στο καλύτερο μαγαζί της Ψυχρούπολης. Ενίοτε με θυμάται και εκφράζει το θαυμασμό του. Κλίνει η παρένθεση.

ΤΕΛΟΣ ΞΕΚΑΤΙΝΙΑΣΜΑΤΟΣ (πάω να βάλω παγάκια στο μυαλό μου να συνέλθει)

ΠΣ1: Ενίοτε δεν ξέρω τι σημαίνει. Απλά βγήκε μόνο του και στρογγυλοκάθισε στο κείμενο μου. Ήθελα να πω «now and then».

ΠΣ2: ε, τα ονόματα είναι φανταστικά για ευήλιους και ευάερους λόγους!

ΠΣ3: Και αφού εγώ δεν έχω κανέναν να εκδικηθώ, θ’ αφήσω το electro tango ελεύθερο. La Revancha DelTango!