Μαζευτείτε μαζευτείτε, σας έχω στόρυ μούρλια!! Κόκκινη κλωστή δεμένη και ταλιμπάν.  Αυτό που θα σας διηγηθώ είναι ακατάλληλο για όσους πάσχουν από ευερέθιστα νεύρα και ακραία, ανίατη, διαχρονική, αμετάβλητη αναβλητικότητα (όπως κι εγώ βασικά).

Μην τα πολυλογούμε τώρα, πρόκειται για κάτι μαθήματα που κάνω, μπλα μπλα μπλα, για ένα μεταπτυχιακό, μπλα μπλα μπλα και λοιπά ανιαρά μπλα μπλα μπλα. Το σημαντικό είναι, πως εδώ και καιρό γνωρίζω πως η τελευταία ημερομηνία υποβολής αιτήσεων για εγγραφή στις τελικές εξετάσεις των μαθημάτων είναι η 31η Ιουλίου 2009. (δις) 

Το πέρασα στα ημερολόγια, ενημέρωσα και το Γούγλη, έβαλα υπενθύμισες στο κινητό μου και στον υπολογιστή μου, μη λένε οι κακές οι γλώσσες ότι δεν προσπαθώ. 

Χθες λοιπόν, στις 28.7.2009 4 ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ την τελευταία ημερομηνία, κατέβασα την αίτηση, να τη συμπληρώσω και να την παραδώσω την επόμενη μέρα. 

Καθώς, που λέτε διαβάζω τα μικρά γράμματα της 2ης σελίδας της αίτησης, πήρε το μάτι μου το εξής:

Contact the national examination centre of your country, well in advance of the final deadline, as they will set their own deadlines, before the 31st of July.

Gulp!!

 Ξαναδιαβάζω: Contact the national examination centre of your country, well in advance….

 Gulp!!

 Εμ…. Οκ…..

Αρπάζω το τηλέφωνο! Απαντάει μια τύπισσα και μου λέει «Μισό λεπτό περιμένετε, γιατί νομίζω η τελευταία ημέρα για τις αιτήσεις ήταν στις 24 Ιουλίου»

 Ξαναγκαλπ! 

Περιμένω και είμαι σίγουρη πως ακούγονται οι παλμοί μου στην άλλη γραμμή! 

«Δεν απαντάει η υπεύθυνη, αλλά θα της πω να σας πάρει τηλέφωνο να σας πει τι να κάνετε» 

Οκ έχω μια ελπίς.

Περνάει το πρωινό, περνάει το μεσημέρι, το κινητό μου δε κτυπάει.  Καρδιά μου καημένη… 

Δε κτυπάει, δε κτυπάει, ξαναπαίρνω τηλέφωνο, βγαίνει ο τηλεφωνητής! «Το τηλεφωνικό μας κέντρο κλείνει στις 2 μετά μεσημβρία»!!

Στις 2!! Που ζούμε; Στη Ζανζιβάρη; 

Τα γραφεία, λέει, είναι ανοιχτά κάθε Τρίτη μέχρι τις 5:30 το απόγευμα. 

Δηλαδή τώρα θα χάσω τη χρονιά για μια ηλίθια αίτηση; 

Οκ σήμερα είναι Τρίτη, προλαβαίνω να πάω στις 5.

Και τι θα τους πω;

Θα τη στείλω μόνη μου. Θα πάω να δω τον υπεύθυνο και μετά θα πάρω στο Λονδίνο τηλέφωνο. Θα του εξηγήσω πως δεν μπορούσα να φύγω από τη δουλειά, ότι έχω και μάθημα αυτό τον καιρό, και την προηγούμενη εβδομάδα είχα να παραδώσω εργασία. Έχουμε και σπίτι κύριε αποικιοκράτη μου! Πλένουμε πιάτα, σιδερώνουμε, έχουμε και Μπόνζαϊ να ποτίσουμε, τι μας περάσατε!

 Άκου κλείνουν τα τηλέφωνα στις 2!! !£%%$/() Μετά τις 2 ούτε ο Βούδας δεν τους βρίσκει. Ηλίθια βόδια της Ανδαλουσίας!!

 Κι ο κόσμος ποτέ θα εξυπηρετηθεί δηλαδή;

 Είμαστε, δηλαδή υπόχρεοι να παρατάμε τη δουλειά μας να τρέχουμε στα διατηρητέα; Άλλο κι αυτό!! Μετακόμισαν λέει, στους πεζόδρομους, μέσα στην παλιά πόλη, σ ένα διατηρητέο αρχοντικό.

 ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ (δηλαδή εγώ) ΝΑ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΘΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΥΣ; ΠΟΙΟ ΑΝΑΠΟΔΟ ΒΛΗΤΟ ΕΙΧΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΔΕΑ; ΜΟΙΑΖΩ ΜΕ ΤΟΥΡΙΣΤΑ Ή ΜΕ ΦΙΛΙΠΙΝΕΖΟ; ΑΣΕ ΠΟΥ ΜΟΥ ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΑΡΦΩΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΤΑ ΠΑΚΙΣΤΑΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ!

 Θα τους τα πω αυτά. Ακούς εκεί!

 Κανονικά θα έπρεπε να μπορούμε να υποβάλουμε ονλάιν τις αιτήσεις!! Αλλά βέβαια, δε ζούμε μόνο σε ξερονήσι, ζούμε και σε Amishland! Στα σπήλαια με τις σανσκριτικές τοιχογραφίες!!! Αγράμματοι, ανυπóθετοι Κυπραίοι!!!  

 ΕΜΕΙΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΚΥΡΙΕ ΜΟΥ!! ΔΕΝ ΚΑΘΟΜΑΣΤΕ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΡΧΟΝΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΑΛΙΑΣ ΠΟΛΗΣ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΕΣ!

  Καλά, αυτό δε θα το πω έτσι, είναι βαρύ.

ΓΥΑΛΙΑ ΚΑΡΦΙΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΑΝ ΜΟΥ ΠΟΥΝΕ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΩ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ!!

Ουφφ!!!  Τι θα γινόταν άραγε;

......................................................................................................................................

Στις 5:00μμ, επιτέλους, μπαίνω στο αυτοκίνητο με προορισμό το εν λόγω Κυβερνείο και καταστρώνω σχέδιο για τις επόμενες μου κινήσεις! Θα έστηνα τρικούβερτο καυγά, και μετά θα γυρνούσα σπίτι.

Στις 18:00 και θα έπαιρνα τηλέφωνο στο Λονδίνο (ώρα Λονδίνου 16:00, μια χαρά). Θα μιλούσα με τον υπεύθυνο του γραφείου των εξετάσεων και θα του εξηγούσα το πρόβλημα μου. Μέσα σ’ όλα έχασα την ημερομηνία, κύριε Πρωθυπουργέ μου, άνθρωπος είμαι, έφταιξα και είμαι διατιθέμενη να πληρώσω. Αλλά όχι και να χάσω τις εξετάσεις! Μπορώ εγώ να σας στείλω αύριο την αίτηση με οβερνάιτ μέιλ; 

Αυτός θα έδειχνε κατανόηση (όχι σαν τα δικά μας κωθώνια) και θα μου έλεγε να στείλω την αίτηση το πρωί.

 Θα έπαιρνα μετά τηλέφωνο τον Σταύρο για να του πω να καθυστερήσει να έρθει στο γραφείο μου για να έχω τις πρώτες 2 ώρες ελεύθερες, να πάω στο ταχυδρομείο και στην Υπάτη Αρμοστεία(**), αν χρειαστεί, εφόσον τα μαραμένα βούρλα στο Κυβερνείο νομίζουν πως κρατάνε τον Πάπα (ή μάλλον τη Βασίλισσα) από τα γένια και μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν με τις δικές μας ζωές!!

 Εν πάσι περιπτώσει, θα την έστελνα την αίτηση, ο κόσμος να χαλάσει!!

Α ναι, και να κλείσω και ραντεβού για αποτρίχωση την Παρασκευή, μην ξεχνιόμαστε! Η αίτηση θα σταλεί, και η ζωή θα συνεχιστεί και πρέπει να ξεφορτωθούμε τις τρίχες ενόψει παραλίας!

........................................................................................................................................... 

Ούτε που θυμάμαι πώς έφτασα έξω από τη διαβολική πόρτα. Δε θυμάμαι πόσο γρήγορα οδηγούσα, ούτε πού πάρκαρα, ούτε πόσο γρήγορα περπατούσα μέσα στον καύσωνα στους ανελέητους πεζόδρομους. Είχα γίνει σούπα λούμα στον ιδρώτα και βλέπω την πόρτα. Τη σπρώχνω με φόρα και μπουκάρω. 

Με σταματήσει ο φύλακας, να υπογράψω στην είσοδο ιμισ(h)ι μου!! Τέσπα, υπέγραψα, δε θα δείρουμε και όλο τον κόσμο. 

Μπαίνω στο δωμάτιο υποδοχής, ήταν μόνο μια κοπέλα στην υποδοχή που μιλούσε με μια επισκέπτρια. 

Ο πρώτος μου στόχος. Αλλάζω αργά αργά γυαλιά!  

........................................................................................................................................... 

 - Παρακαλώ;

 - Ναι γεια σας, θέλω να δω τον υπεύθυνο για τις εξετάσεις.

 - Ποιες εξετάσεις;

 - Τις μπλα μπλα μπλα εξετάσεις.

 - Δεν είναι κανένας υπεύθυνος μέσα, έφυγαν όλοι.

(αν ήμουν Μάνκα θα έβγαζα καπνούς)

 - Πώς γίνεται να λείπουν όλοι ενώ είστε ανοιχτοί; Πήρα τηλέφωνο το πρωί και μου είπαν πως η τελευταία μέρα για να φέρω την αίτηση ήταν η Παρασκευή που πέρασε, και μου είπε η κοπέλα που απάντησε το τηλέφωνο πως θα με έπαιρνε πίσω η υπεύθυνη να μου εξηγήσει τι να κάνω και δε με πήρε κανείς, και το τηλεφωνικό σας κέντρο κλείνει πολύ νωρίς, και είχα δουλειά, και τώρα δεν ξέρω αν προλαβαίνω και δεν ξέρω και τι να κάνω αύριο και…

 - Έχεις τις αιτήσεις μαζί σου καλή μου;

 - Ε;

 - 2 αιτήσεις συμπληρωμένες, τις έχεις μαζί σου;

 - Ε, ναι έχω.

 - Ωραία, θα τις αφήσεις σε μένα και θα τις στείλουμε αύριο το πρωί.

 …………..(παύση)

 - Ήρθε ακόμα ένα παιδί και μου έφερε και τη δική του και θα τα στείλουμε όλα μαζί αύριο. Συμβαίνουν αυτά, μην ανησυχείς.

 - Εεε, οκ.

 - Και θα πω στην υπεύθυνη να σε πάρει το πρωί τηλέφωνο να σε καθησυχάσει, γιατί σε βλέπω λίγο αγχωμένη.

(Εμένα; Χαμογελάει τώρα ή είναι η ιδέα μου;)

 - Και τώρα δεν πρέπει να κάνω τίποτ’ άλλο;

 - Όχι, κούκλα μου, θα σας ειδοποιήσει το πανεπιστήμιο για τα υπόλοιπα.

 - Α. εεεε ???????????????????? Οκ, ευχαριστώ.

********************************************************************************

Και τώρα;

Με ποιον θα τσακωθώ;

********************************************************************************

(**) αυτό δεν ξέρω σε τι ακριβώς θα μου χρησίμευε, αλλά το έβαλα στο πρόγραμμα καλού κακού!

Daydream...

Φαντάσου πως, λόγω επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων, απουσιάζεις λίγο καιρό από το σπίτι. Δε λείπεις ακριβώς, σωματικά είσαι εκεί. Βιαστικά μπαινοβγαίνεις, χωρίς να έχεις ιδιαίτερο χρόνο να ασχοληθείς με το χώρο ή τους ανθρώπους που είναι  μέσα. Ακόμα κι όταν ζητάνε λίγη από την προσοχή σου, εσύ δεν είσαι σε θέση να το καταλάβεις.

Διαθέσιμος χρόνος ελάχιστος, ελεύθερος χρόνος μηδέν. Φτάνεις στο σπίτι αργά, είσαι τόσο πτώμα που ούτε να φας δεν μπορείς. Μετά βίας λες ένα γεια. Πέφτεις ξερή για ύπνο και τέλος. Και αύριο μέρα είναι, λες.

Λες.  

Το λες κάθε μέρα. Και περιμένεις να περάσει λίγο ο καιρός, να χαλαρώσει λίγο η πίεση, να τελειώσουν τα διάφορα events, οι υποχρεώσεις, οι εκκρεμότητες και τα ρέστα, για να μπορείς να κοιτάξεις λίγο και το σπίτι σου. Και τη ζωή σου.

Λες.

Και ναι, θα έρθει μια μέρα που θα είσαι πιο χαλαρή. Θα έχεις 3 ολόκληρες ώρες ελεύθερες, και δε θα ξέρεις τι να τις κάνεις! Θα τρέξεις κατ’ ευθείαν στο σπίτι σου, στο περιβάλλον που σου είναι τόσο οικείο και αγαπημένο. Θα μπορείς να αράξεις στον δερμάτινο καναπέ που έχεις να τον δεις κάνα μήνα, θα χωθείς στην αγκαλιά που σε περιμένει! Θα είσαι σίγουρη πως, τώρα, θα μπορέσεις να ξεκουραστείς και να κάνεις επιτέλους κάτι που αγαπάς.

Μόνο που λογαριάζεις χωρίς τον αντικαταστάτη ξενοδόχο (αφού εσύ λείπεις, μαντάμ, κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει!).

Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού σου και μπαίνεις μέσα.

Το σκηνικό τελείως αλλαγμένο, βάρβαρο και βάναυσο.

Τα έπιπλα έχουν αλλαχτεί, τα χρώματα έχουν ανακατευτεί τόσο που σε πιάνει ναυτία, (ενώ εσύ είσαι πάντα τόσο προσεκτική στις επιλογές και στους  συνδυασμούς), δεν υπάρχει ίχνος από σένα, τα πράγματα σου έχουν εξαφανιστεί, μια δυνατή μουσική βγαίνει από το δωμάτιο και μια γνώριμη φωνή ακούγεται από το υπερπέραν:

«Ήρθες αγάπη μου; Δε σε πρόσεξα!!»

Κι εκεί που ανοίγεις το στόμα σου και νομίζεις πως θα βρεις κάτι να πεις….

μια τύπισσα, μια Νατάσ(h)α, μια Κατιάνα, μια Λουντμίλα, περιφέρεται μέσα στην κουζίνα σου, φορώντας μια ποδιά ΜΟΝΟ, (ναι, ΜΟΝΟ) ΚΑΙ διαφανή πλατφόρμες με θεόρατα τακούνια!

Τι κάνει; Τηγανίζει πατάτες!!*

Ουφφ!!

Γελάτε;

Δεν είναι και πολύ αστείο, εγώ μια μέρα θα το πάθω αυτό, είμαι σίγουρη! Κι αν είστε λίγο σαν κι εμένα, πολυάσχολη και αφηρημένη, καλά κάνετε να προσέχετε!

Και να’ναι μόνο αυτό;

Κάπως έτσι ένιωσα εκείνο το πρωί του Ιουνίου που άνοιξα τη σελίδα των blogs! Ήταν το κυβερνοσπίτι μου! Λίγες εβδομάδες έλειψα και ανακαινίστηκε πλήρως!! Χρώματα, στήλες και ονόματα, μου ’ρθαν κατακούτελα, κι εγώ δεν ήξερα που να βρω εμένα, πού να βρω τους φίλους μου, που να πατήσω και τι να δω!! Κλικ εδώ, κλικ εκεί, ανοίγει μια σελίδα εδώ, μια άλλου, και πώς να πλοηγηθώ μέσα στο νέο χάος;

Αχ γιατρέ μου, τι τραβάμε κι εμείς οι νοικοκυρές!

Αλλά μην ανησυχείς. Θα τη βρω την άκρη, πού θα πάει; Όλα σ’ αυτή τη ζωή είναι απλά θέμα συνήθειας**. Μη σου πω, άρχισε να μ’ αρέσει το νέο concept!

Πάω τώρα. Θα πατήσω το κουμπί της ανάρτησης, κι όπου βγει (μπει)!   

*είστε ελεύθεροι να προσθέσετε ό,τι γουστάρετε στην πολύ κλισέ αντρική φαντασίωση που περιγράφω.

**Ακόμα και η  Νατάσ(h)α με τα Hot Stilettos! Δε βαριέσαι μωρέ, μια ιδέα είναι όλα! Μπορεί να περνάμε καλά όλοι μαζί, πού ξέρεις;

ΥΓ: Το ποστ αυτό είναι αφιερωμένο σε μια παρουσία που μου λύνει συχνά τα δάχτυλα, και ζητώ χιλιάδες συγγνώμες που τον στενοχώρησα.