Θα μπορούσα να γράψω  για διάφορα θέματα που με απασχολούν αυτό τον καιρό:

Τον πόλεμο που, τάχα, τελείωσε στη Γεωργία και τον διπλωματικό πόλεμο που άρχισε μεταξύ των σκουριασμένων Μεγάλων Δυνάμεων. Τη δήλωση του Ρώσου Προέδρου ότι δεν τον πειράζει να αρχίσει ακόμα ένας ψυχρός πόλεμος (ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΕΜΑΣ, DA?), την Κοντολίζα που τρέχει και δε φτάνει στου Καύκασου τα όρη, και κάτι κράτη playmobil, και πάει λέγοντας.

Θα μπορούσα να γράψω ακόμα και για την τιμή πώλησης της βενζίνης στη Βενεζουέλα που κυμαίνεται γύρω στα 3.2 σεντ του δολαρίου (κάτι σεντ του ευρώ δηλαδή) χάριν στον αγαπημένο μας Hugo Chavez, οποίος είχε την ιδέα να εθνικοποιήσει τη πετρελαιοβιομηχανία (Θωμά είσαι σπίτι; Ξέχνα τη Hawaii, πάμε στο Maracaibo!)

Ακόμα και το επικείμενο σχίσμα της Αγγλικανικής Εκκλησίας μου έχει τραβήξει την προσοχή.

Αλλά θα τ’ αφήσουμε αυτά για την ώρα. Δώστε λίγη προσοχή εδώ παρακαλώ:

Raqs sharqi 

Αραβική ονομασία του αρχαιοτέρου κοινωνικού χορού στην παγκόσμια ιστορία. Χορός, πολιτισμικό χαρακτηριστικό, σήμα κατατεθέν της Βορείου Αφρικής, της Ασίας και της Μέσης Ανατολής.

Οριεντάλ.

 Ο όρος αυτός δεν περιγράφει ένα είδος χορού. Είναι μια αναφορά σε μια μαγική συνταγή, που ανακατεύει πολλούς πολιτισμούς με τις μουσικές και τα τραγούδια τους, τις χορευτικές ικανότητες πολλών εθνικοτήτων, χωρίς να αφήνει έξω μπαχαρικά, μυρωδιές και χρώματα.

Όποιος έχει αποπειραθεί να χορέψει, κι έχει καταφέρει, έστω για ένα λεπτό να χαθεί στον ήχο των κρουστών, να κλείσει τα μάτια και ν’ ακολουθήσει τη διαδρομή που το κορμί χαράζει από μόνο του, τότε ξέρει πως πρόκειται για μια εμπειρία μοναδική, απελευθερωτική. Μια εσωτερική διεργασία με σκοπό την έκφραση συναισθημάτων. Άσχετα με το ταλέντο ή τις τεχνικές δεξιότητες στο αντικείμενο. Το αποτέλεσμα είναι καθαρά προσωπική υπόθεση.

Ο κάθε μουσικός παίζει και τραγουδάει τους καημούς του στη δική του γλώσσα και στο δικό του ρυθμό. Και ο κάθε χορευτής και η κάθε χορεύτρια ενώνεται με τους ήχους, αφήνοντας τη δύναμη του κορμιού να κυριαρχήσει. Οι πιο διάσημοι χορευτές και χορεύτριες είναι αυτοί που καταφέρνουν να εσωτερικεύσουν το συναίσθημα που διοχετεύει το τραγούδι ή η μουσική, και να το αποδώσουν με το χορό. 

Η ιστορία του χορού Οριεντάλ είναι μεγάλη και οι αναφορές για την γέννηση του είναι συγκρουόμενες. Το «raqs sharqi»  που σημαίνει «ανατολίτικος χορός», γεννήθηκε στην Αίγυπτο και αναφέρεται στο θεατρικό στυλ χορού που βλέπουμε σε παραστάσεις στα νυχτερινά κέντρα και στην τηλεόραση. Οι δραματικές χορογραφίες και οι αποκαλυπτικές στολές με τα πετράδια ξεκίνησαν από το νυχτερινό club της Badia Mansabny τη δεκαετία του 1930, σε ανταπόκριση της ζήτησης του τουριστικού ρεύματος που προερχόταν από τη Δύση.

Αυτό που πολύς κόσμος πιστεύει, ότι δηλαδή, το Οριεντάλ είναι ο χορός που χόρευαν οι σκλάβες στα χαρέμια για να αποπλανήσουν το Σουλτάνο είναι μύθος. Στην Ανατολή, το χαρέμι είναι ο χώρος των γυναικών, και όσες χορεύουν, το κάνουν σε στενό οικογενειακό και γυναικείο κύκλο με ύφασμα να καλύπτει όλο τους το σώμα. Αλλιώς κινδυνεύουν με λιθοβολισμό μέχρι θανάτου.

Τα πόδια, τα χέρια, οι ώμοι και οι κοιλιές αποκαλύφθηκαν πρώτα στη φαντασία των ζωγράφων του Οριενταλισμού το 18ο και 19ο αιώνα, και αργότερα στις ταινίες του Hollywood. Η κοσμοπολίτικη Ανατολή, όπως ήταν η Αίγυπτος στη μεσοπολεμική περίοδο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να ζωντανέψει τη φαντασίωση αυτή, με το αζημίωτο βέβαια.  

Πριν η Ανατολή και η Δύση δεθούν στο μείγμα που ξέρουμε σήμερα, ο κόσμος χόρευε «raqs baladi» (παραδοσιακός χορός) στους γάμους και στα πανηγύρια. Raqs baladi χορεύουν όλοι ανεξαιρέτως, αφού ο χορός είναι μέσα στην κοινωνική εκπαίδευση όλων των ανατολίτικων κοινωνιών. Στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια το λένε «tsiftetelli». Σεμνά όμως, έτσι; 

Το raqs sharqi αναπτύχθηκε σχετικά πρόσφατα. Υπάρχουν τόσα είδη χορού Οριεντάλ όσοι και χορευτές. Δεν υπερβάλλω. Κάθε επαγγελματίας χορευτής και χορεύτρια προσπαθεί να αναπτύξει το δικό του/της στυλ, να ξεχωρίσει και να γίνει έτσι περιζήτητος ή περιζήτητη. Στόχος τους είναι να βγάλουν οι ίδιοι μια «κίνηση υπογραφή», κάτι διαφορετικό που θα τους ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Την «κίνηση υπογραφή» δεν τη μοιράζονται ποτέ, ούτε καν με τους μαθητές τους.   

Δε θα μπω σε λεπτομέρειες για τις μορφές του Οριεντάλ και τη σημασία τους. 

Θα σταθώ σε μια συγκεκριμένη γωνιά του θέματος που προκαλεί: τους άντρες χορευτές!

Τους βλέπουμε τα τελευταία χρόνια με αυξανόμενη συχνότητα, να παρουσιάζουν δύσκολες χορογραφίες  raqs sharqi, τρελές κινήσεις της κοιλιάς, απίστευτα κύματα σώματος και ατελείωτα shimmy. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το αντρικό κορμί έχει περισσότερους μύες, δυνατότερες αντοχές και είναι ικανό να εκτελεί πιο έντονες κινήσεις από το γυναικείο. Έτσι πολλές φορές, οι άντρες χορευτές έχουν πιο εντυπωσιακή τεχνική από τις γυναίκες.

Όμως, συνήθως, η αντίδραση του κοινού που παρακολουθεί, ιδιαίτερα αν δεν είναι μυημένο στις τεχνικές απαιτήσεις του Οριεντάλ, είναι αρνητική. Και, ας μου επιτραπεί να το πω, δικαιολογημένη. 

Όχι επειδή οι άντρες δεν πρέπει να χορεύουν. Αντίθετα. Υπάρχει παράδοση αντρικών χορών που χορεύονται με αντρικό στυλ, φιγούρες και στολές. Αυτό όμως που προκαλεί και ξενίζει, είναι το γεγονός ότι σήμερα, πολλοί χορευτές, κυρίως Δυτικής προέλευσης χορεύουν στο γυναικείο στυλ και προωθούν τους εαυτούς τους με τον ίδιο τρόπο που προωθούνται οι χορεύτριες Οριεντάλ. Με παρόμοιες στολές και θεατρικότητα κάνουν καριέρα στα νυχτερινά κέντρα και στα DVD.

Αυτό το ρεύμα ξεκίνησε στη δεκαετία του 1960 στην Αμερική, στα πλαίσια μιας κοινωνικής επανάστασης που καλλιεργούσε την ελευθερία έκφρασης του ατόμου, την κατάργηση των ταμπού και την αποδοχή της διαφορετικότητας. Αυτή είναι η πολιτισμική πρόοδος που ακλουθούν πολλές κοινωνίες, από τότε, με διαφορετικές ταχύτητες. 

Δεν είναι ότι οι άντρες δεν έχουν ρόλο να παίξουν στο raqs sharqi. Μπορούν να γίνουν εξαιρετικοί εκπαιδευτές και ιστορικοί του χορού. Έχω κάνει μαθήματα χορού με άντρα δάσκαλο, ο οποίος έχει γράψει το μοναδικό ακαδημαϊκό βιβλίο για το χορό Οριεντάλ. Πρόκειται για ένα αξιόλογο άνθρωπο τον οποίο θαυμάζω πραγματικά για τις γνώσεις του και για το κουράγιο του ν’ ακολουθήσει ένα τόσο δύσκολο δρόμο. Μαζί του έχω μάθει πολλά και ωραία πράγματα (όπως βλέπετε). Αυτό όμως δεν τον κάνει χορευτή της σκηνής. 

Δε θέλω να θίξω κανέναν που δουλεύει για να καλλιεργήσει ένα ταλέντο του, ή που ασχολείται με κάτι που αγαπάει. Οφείλω όμως να ομολογήσω ότι, όταν βλέπω άντρες να χορεύουν Οριεντάλ στο θεατρικό, γυναικείο στυλ, δεν νιώθω πολύ καλά. Κάτι με χαλάει, και ζητώ συγγνώμη που το λέω. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, είμαι  κλασσικού τύπου σοκολάτα. 

Μια άλλη φορά θα σας πω και την ιστορία των Qaina, των πολυταλαντούχων σκλάβων χορευτριών που κατάφεραν να  εξαπλώσουν την τέχνη τους από τη μια άκρη του κόσμου ως την άλλη. Θα τις βρείτε και στα «Παραμύθια 1001 νύχτες». 

Ελπίζω να σας ταξίδεψα λιγάκι σήμερα…

Εδώ και λίγο καιρό, αντιμετωπίζω μικροπροβλήματα με τους οφθαλμούς μου, αλλά είπα να τα αγνοήσω για να φύγουν από μόνα τους (σαν την γκρίνια, που ενώ νομίζεις ότι θα εξαφανιστεί όταν δεν της δώσεις σημασία, επιδεινώνεται).

Το Δεκαπενταύγουστο ξύπνησα με 2 μάτια supersize, το αριστερό ήταν σαν το αυγό Kinder – Έκπληξη. Τις επόμενες μέρες μπήκε στη σκηνή ο πόνος, κι έτσι αποφάσισα να τα πάρω όλα μαζί να τα δει ένας ειδικός.  

Στις 18 Αυγούστου, όμως οι γιατροί είναι δυσεύρετοι, και δη οι οφθαλμίατροι.

Ο προηγούμενος που είχα πάει πριν ένα χρόνο, πάλι για επείγον περιστατικό, έλειπε διακοπές. Ευτυχώς, γιατί πέρσι παραλίγο να πλακωθούμε. Ήθελε να με πείσει, και καλά,  ότι έχω πρόβλημα άγχους και τελειομανίας και γι’ αυτό είμαι τόσο απαιτητική με την όραση μου. Κι ολ’ αυτά, γιατί καταφέρνω να διαβάσω και την τελευταία γραμμή του πίνακα, ενώ κανένας νορμάλ άνθρωπος δεν βλέπει τόσο καθαρά από μακριά. Κι έγινα θηρίο! Αγχώδης και τελειομανής; Και απαιτητική από τον εαυτό μου; ΕΓΩ;;  ΜΕ ΕΙΠΕ ΑΓΧΩΔΗ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ;;;  Κι αυτός είναι ένας από τους καλύτερους γιατρούς; Κανονικά έπρεπε να κάνω παράπονο και να τον διαγράψουν από το σύλλογο, αλλά είχε χάρη που είμαι καλή!  

Χθες, τελικά, βρήκα έναν άλλον, στον οποίο είχε πάει πριν κάτι χρόνια ο πατέρας μου. Και πήγα.  

Ανοίγει την πόρτα ένα  ολοστρόγγυλο φαινόμενο που κινείται με ταχύτητα χελώνας, χωρίς να μιλάει. Τύπος προσωπικότητας Β’. Ό,τι πρέπει για την περίσταση!! Εγώ αυτόματα αρχίζω να μη νιώθω άνετα, γιατί περιμένω πάντα μια διεξοδική προφορική επικοινωνία με τους γιατρούς.

Κάθεται στο γραφείο του,  μου δείχνει την καρέκλα απέναντι, παίρνει ένα κομμάτι χαρτί (υπολογιστής δεν υπάρχει) και αρχίζει ο εξής διάλογος:

- Πώς σε λένε;

- Chocolat.

- Πότε γεννήθηκες;

- Πριν από λίγο.

- Πού δουλεύεις;

- Στο Κολοσσαίο, οργανώνω τους αγώνες των μονομάχων.

- Έχεις χαμηλή αιμοσφαιρίνη; Ζαλίζεσαι συχνά; Νιώθεις ναυτία και αδυναμία;

- Εεεεε; ναι. μάλλον. ναι και ναι.

(???????)

- Πονάει η μέση, και αυχένας σου;

- Κάποτε.

- Μουδιάζουν τα χέρια σου;

- Κάποιες φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας.

(Αρχίζω να πανικοβάλλομαι. Έχω τόσα προβλήματα και δεν το ξερα; Είμαι ολικής αλέσεως δηλαδή; Πόσες μέρες μου μείνανε;)

- Τι σ’ ενοχλεί;

- Το ΜΑΤΙ ΜΟΥ!!!!

- Γυμνάζεσαι;

- Όταν χαλάσει κάποιο ασανσέρ. 

- Το πρόβλημα δεν είναι τα μάτια σου. Το πρόβλημα είναι ότι υποφέρεις από το Σύνδρομο Χρήστη Ηλεκτρονικού Υπολογιστή.

- ΕΕ;;; Δηλαδή;;

- Σύνδρομο Χρήστη Ηλεκτρονικού Υπολογιστή.

(ποιός είπε πως η επανάληψη δεν είναι καλή εξήγηση)

- Η οθόνη του pc εκπέμπει ενέργεια. Εφόσον περνάς παραπάνω από 8 ώρες μπροστά της χωρίς παύση, η ενέργεια περνάει από τα μάτια στον εγκέφαλο. Τα μάτια υπερθερμαίνονται, ξηραίνονται, και φουσκώνουν ως αποτέλεσμα της πίεσης που δέχεται ο αυχένας και η σπονδυλική στήλη.

- Και ο πόνος;

- Ημικρανία. Προκαλείται απ’ αυτό που σου είπα, σε συνδυασμό με την κακή στάση του σώματος που κρατάς κατά τη διάρκεια της μέρας.

- Υπάρχει θεραπεία ή να πάω να γράψω τη διαθήκη μου;

- Η πρωτογενής θεραπεία είναι ν’ αλλάξεις δουλειά και να απομακρυνθείς από το pc.  

(Μάλιστα!! Να κάνω επιδείξεις Tupperware και να απλώνω τραχανά στον ελεύθερο μου χρόνο).

- Κάτι άλλο;

- Δευτερογενής Θεραπεία: θα σου δώσω σταγόνες, βιταμίνες για τα μάτια, και μια αλοιφή για τη ξηροφθαλμία. Θα κάθεσαι σωστά στην καρέκλα, και κάθε 2 ώρες θα σηκώνεσαι για 10 λεπτά. Και θα ήταν καλό αν έκανες και λίγη γυμναστική.    

Βιταμίνες για τα μάτια; Σταγόνες; Γυμναστική; Μακριά από την οθόνη του υπολογιστή;  Ξαφνικά νιώθω πολύ άρρωστη… 

Μετά απ’ ολ’ αυτά εξέτασε και τα μάτια μου…

Περίμενα αυτή τη στιγμή, όπως όλοι οι άνθρωποι, όλη μου τη ζωή. Τη στιγμή που θα αποκτούσα δικό μου σπίτι. Δια της σύγχρονης οδού του δυτικού κόσμου, που περνά μέσα από τις σπουδές, την εξασφάλιση μόνιμης εργασίας και στεγαστικού δανείου, και με τις παραδοσιακές ευλογίες του πατέρα και της μητέρας που παλεύουν για την πλήρη αποκατάσταση της μοναδικής τους θυγατέρας (κούνια που τους κούναγε)! 

Ε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2008, το διαμέρισμα τέλειωσε, κι εγώ, δειλά δειλά, και σιγά σιγά μετακόμισα.  

Και τώρα;

Έπρεπε να νιώσω κάτι;

Ν’ ακούσω καμπάνες; Να πετάξω από ευτυχία;  

Τίποτα’ απ’ ολ’ αυτά.  

Αντίθετα. Προστέθηκαν στο εικοσιτετράωρο μου κι άλλες υποχρεώσεις και συνήθειες που δεν είχα πριν. Πάμε να σας δείξω:

(α)     Δεν αντέχω να ζω στην ακαταστασία και στη βρωμιά. Ουδέποτε μπορούσα. Μόνο που πριν δεν χρειαζόταν να καθαρίσω, γινόταν από μόνο του (έτσι νόμιζα δηλαδή). Τώρα, τα πράγματα είναι διαφορετικά:

      1. Σκουπίζω το μπάνιο μετά τη χρήση, διότι τα πλακάκια μου είναι γυαλιστερά και η πόρτα γυάλινη και δεν αντέχω να βλέπω ίχνη νερού πάνω. Μου χαλάνε την αισθητική.

      2. Έχω ένα ζευγάρι παντόφλες στην είσοδο για να βγάζω τα παπούτσια μου πριν μπω στο διαμέρισμα γιατί δεν μπορώ να βλέπω λερωμένα πατώματα. Επίσης, δεν ξαναφοράω τα παπούτσια μου αν δεν τα καθαρίσω. (κάτι που δεν έκανα ποτέ πριν στη ζωή μου).

      3. Στρώνω εδώ και 4 μέρες το κρεβάτι μου το πρωί πριν φύγω, καθότι έφαγα παρατήρηση από τις 7 θανάσιμες πεθερές (δηλαδή τον πατέρα μου) ο οποίος μια μέρα έπρεπε να πάει στο διαμέρισμα για να παραλάβει το ψυγείο πριν να σχολάσω από τη δουλειά και δεν του άρεσε που είδε το κρεβάτι μου άστρωτο. Να είστε σίγουροι όμως, ότι αυτή η κρίση θα περάσει μόλις ανοίξουν τα σχολεία και τα 10 λεπτά που χρειάζομαι τώρα να έρθω στη δουλειά, γίνουν 45.

     4. Απόκτησα τηλεόραση τελευταίας τεχνολογίας 46 ιντζών και τη χαζεύω μισή ώρα κάθε νύχτα πριν με πάρει ο ύπνος και γελάω που όλοι οι άνθρωποι φαίνονται θεόχοντροι με 46 ιντζών περιφέρεια.

     5. Ξοδεύω περισσότερα για βενζίνη τώρα, εφόσον μετά τη δουλειά πάω στο σπίτι για φαγητό, μετά τρέχω στο διαμέρισμα για να πάρω άλλα ρούχα, κι έτσι όλη την ώρα πάω από το ένα στο άλλο, ενώ κάτι ξεχνάω και πρέπει να γυρίσω πίσω να το πάρω κτλ. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα να αυξηθεί και ο χρόνος προετοιμασίας μου. Και μη ξεχνάτε το συγύρισμα, δεν πάω πουθενά αν δεν είναι όλα στη θέση τους.

     6. Πρέπει να διαβάσω τα βιβλιαράκια με τις οδηγίες χρήσεως για: το πλυντήριο, την ηλεκτρική κουζίνα, το φούρνο, τον αποσμητήρα, την τηλεόραση και των πλυντήριο πιάτων (πιάτα δεν έχω ακόμα). Κι εγώ δεν διαβάζω ποτέ οδηγίες χρήσεως, ούτε μενού. ουφφφ!!

     7. Το καθαριστικό της κουζίνας, του μπάνιου, της τουαλέτας, του πατώματος, η κρέμα μαλλιών, το καθαριστικό προσώπου και η μάσκα προσώπου, όλα γράφουν πάνω «απλώστε (ή ψεκάστε, αναλόγως της συσκευασίας) και αφήστε 1-3 λεπτά»! ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΤΕ;  Αναρωτιέμαι. Αν η μέρα είχε 30 ώρες τότε ίσως να καθόμουν να περιμένω 1-3 λεπτά.

     8. Δεν έχω ακόμα αποφασίσει τι πιάτα και ποτήρια θ’ αγοράσω. Έχουμε καιρό. Όποιος πεινάει ας πάει στη μαμά του.

     9. Διαπιστώνω επίσης, ότι το διαμέρισμα δεν έχει αυλή για να πετάξεις τη σκόνη που δεν μπορεί να μπει μέσα στο φτυαράκι. Και πάνω στο ίδιο θέμα, ανακάλυψα αυτό που λένε «σκόνη στις γωνίες». Πώς ήταν η ζωή πριν ν’ ανακαλυφθεί η Hoover?

(β)     Σημαντικό ν’ αναφέρω επίσης, είναι τα καημένα τα νεύρα μου που έχουν γίνει κουρέλι, επειδή τίποτα δε γίνεται σωστά με την πρώτη. Ήρθε το ψυγείο, δε μου άρεσε, το έστειλα πίσω. Ήρθε το τραπέζι, δεν ήταν καλό, έπρεπε να τρέξω, να φωνάξω και να παρακαλέσω να μου το αλλάξουν. Μου φέρανε μαύρες κουρτίνες αντί άσπρες που είχα παραγγείλει, κι ήθελαν να με χρεώσουν για την αλλαγή. Ο καθρέφτης του μπάνιου έχει ένα γδάρσιμο, το ίδιο και η πόρτα. Έφτασα στα όρια της υπομονής μου μ’ αυτές τις ιστορίες. Και δεν έχουν τελειωμό. Κάτω από την κουζίνα λείπει ένα πλακάκι, το ασανσέρ χάλασε εδώ και 3 μέρες, η βρύση της κουζίνας στάζει και πάει λέγοντας.

(γ)     Μου λείπουν διάφορα έπιπλα και προσπαθώ να βρω χρόνο να πάω να δω, να ξανάπαω να ξαναδώ, να διαλέξω, ν’ αλλάξω γνώμη, να παραγγείλω, ν’ αλλάξω την παραγγελία, να μου τα φέρουν, να δω κάτι που δε μου αρέσει και να τρέχω να το αλλάξω. Εε, καλό χειμώνα να χουμε!

(δ)     Την προηγούμενη Παρασκευή, η Κινεζούλα καθαρίστρια που έρχεται και καθαρίζει, ακύρωσε το ραντεβού για να δει την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο. Κι έτσι την Κυριακή, πέρασα 3 ώρες να μαζεύω, να ξεσκονίζω, να τρίβω και να καθαρίζω, να ΣΚΟΥΠΙΖΩ ΚΑΙ ΝΑ ΣΦΟΥΓΓΑΡΙΖΩ!! (πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο για τόση πολλή ώρα, κουράστηκα πολύ, τα χέρια μου έβγαλαν φουσκάλες και ακόμα πονάω). Δεν κάνω εγώ για τέτοια κύριε πρόεδρε, πώς να το κάνουμε τώρα!!

(ε)     Και, δε φτάνουν τα τρεχάματα, και τα ψυχοσωματικά μου, πρέπει να στηρίξω και ψυχολογικά την οικογένεια για να συνηθίσει στο ότι έφυγα από το σπίτι. Η μαμά μου ανησυχεί, ο μπαμπάς μου νιώθει στενοχώρια, ο αδελφός μου θέλει παρέα, κι εγώ να καταλήγω λίγο από δω, λίγο από κει…

Κι ο λόγος που με πιασαν οι γκρίνιες είναι ότι αναμένεται ένα εξαίσιο σαββατοκύριακο με όλο το σόι να μου λέει: «άντε με το καλό το σπίτι, περιμένουμε τώρα και το γαμπρό»! Το χω ξαναπεί: ο γαμπρός είναι απαραίτητο αξεσουάρ για το καινούριο σας σπίτι, άσχετα αν εσείς το χρειάζεστε ή όχι!

 Συμπεράσματα:Αυτό δεν είναι ανεξαρτησία, είναι ζωή πατίνι!! Ουφφ. Μήπως, φταίω εγώ; Έγινα ξαφνικά τόσο τελειομανής; Είμαι καλά γιατρέ μου; Κι ακόμα δεν άνοιξε το σπίτι για επισκέψεις. Αναμένω προσεχώς. Άντε, ν’ ανοίξουμε και μια ροζ σαμπάνια!! Κοπιάστε να σας κεράσω.     

ΥΓ: Πραγματικά, δε θεωρώ ότι το σφουγγάρισμα είναι τρόπος για να περάσω το απόγευμα μου, έστω κι αν το πάτωμα που διάλεξα είναι πολύ ωραίο και καθαρίζεται εύκολα. Sorry. Προτιμώ να διαβάσω, να γράψω, να μιλήσω στο msn με τα φιλαράκια μου σ’ όλα τα μέρη της γης, να κάνω βόλτες, ακόμα και να χαζέψω και να μην κάνω απολύτως τίποτα παρά να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω. Θα το κάνει κάποιος άλλος ο οποίος είναι πρόθυμος, με την ανάλογη αμοιβή.    

Κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά μου

σε παρακολουθώ με προσοχή.

Ετοιμασία ρουτίνας.

Γρήγορες, σίγουρες κινήσεις 

και στο τέλος, με μια αδιάφορη ματιά 

φεύγεις.   

Χαμογελάς  

ή κάνεις πρόβα; 

ψάχνω να βρω αυτή τη σπίθα 

που φωτίζει όλους τους χώρους 

εκτός απ’ την ψυχή σου.   

Μια στιγμή κλειδώνω το βλέμμα σου 

και βλέπω  πως είναι όμηρος της θλίψης. 

Δεν ακούς πια μουσικές 

ούτε και φωνές 

Μόνο σιωπή. 

Παίζεις καλά τους καθημερινούς σου ρόλους 

κι όταν η αυλαία κλείνει 

η μοναξιά σου αρχίζει το δικό της παραμύθι.  

Καίγεσαι και βουλιάζεις 

κάθε μέρα περισσότερο.   

Και περιμένεις, μόνο περιμένεις 

δε θα τ’ αφήσεις ποτέ να φύγει 

κι ας ξέρεις πως δε θα υπάρξει επόμενη φορά.   

Μαθαίνεις τώρα, πώς παγιδεύεται ο χρόνος σε μια στιγμή 

πώς παγώνει στην ανάμνηση 

και μένει μετέωρος, με σένα μέσα, κρύσταλλο.     

Κάθε φορά που γυρίζεις την πλάτη 

οι δείκτες του ρολογιού κτυπάνε δυνατά 

τικ τακ, τικ τακ, τικ τακ…  

Αλλά εσύ δεν ακούς. 

Κοιτάς παγερά όλα όσα δεν κάνεις 

και βυθίζεσαι.   

Και θέλω να σου φωνάξω,  

να σε συγκινήσω, να σε ταρακουνήσω 

να σου πω πως ο χρόνος ανελέητα περνάει.   

Σε βλέπω, δε σε νοιάζει  

κρατάς ζεστές μόνο τις ακριβές σου στιγμές 

και περιμένεις.         

ΥΓ: αφιερωμένο σε μια αγκαλιά που πολλά χρόνια κρατάει τη φλόγα αναμμένη και σε δυο μάτια που πίστεψαν σε μένα πριν καν αρχίσω να μετράω τις δυνάμεις μου. Τον ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Τώρα ξέρω… 

Με αφορμή το ποστ της Πανδώρας με τίτλο «γράφω, γράφεις, γράφουμε», παίρνω την ευκαιρία να εκφραστώ σ’ ένα θέμα που με απασχολεί και ν’ απαντήσω σε όλους όσοι με αυτοπεποίθηση μας λένε να ξεκολλήσουμε από τους υπολογιστές και να αποκτήσουμε «πραγματική ζωή» (real life, που λένε και στα χωριά). Μας βάζουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου οι «μεγάλοι» και οι «σοφοί» και αποφασίζουν ότι είμαστε ένοχοι για χίλια πράγματα, λες και κουβαλάμε το decadence της κοινωνίας στα στιβαρά μας μπράτσα!   

Παρόλο που οι Εισαγγελείς και οι Δικαστές δεν είναι μέλη του ΜΗ και δε θα διαβάσουν ποτέ το ποστ μου, θα παρουσιάσω τη θέση της Yπεράσπισης. Έχω υποχρέωση να το κάνω, απέναντι στην εποχή μου και τα μύρια όσα μας προσφέρει. Άρα:   

Ένσταση κύριε Πρόεδρε! 

Διαμαρτύρομαι εντονότατα για την επίθεση της Εισαγγελίας προς τους κατηγορούμενα μέλη της κοινωνίας της πληροφορίας και των τηλεπικοινωνιών. 

Μας κατηγορείτε όλους ότι μάθαμε να κρυβόμαστε πίσω από τις οθόνες των κινητών και των υπολογιστών μας, ότι δεν ξέρουμε να έρθουμε κοντά ο ένας τον άλλον, ότι συνηθίσαμε να ερωτευόμαστε εκ του ασφαλούς χωρίς να πληγωθούμε κι εύκολα εκφράζουμε όλων των ειδών τις υπερβολές μόνο και μόνο επειδή δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μιλήσουμε face-to-face, κι ότι δεσμευόμαστε και χωρίζουμε στο άψε-σβησε μ’ ένα sms.  

Λέτε πως χάθηκε η ειλικρίνεια και η πραγματική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Αναρωτιέμαι πότε υπήρξε! Τις δεκαετίες που όλος ο πλανήτης χάζευε παθητικά στην τηλεόραση κι άκουγε ό,τι έπαιζε το ραδιόφωνο; Πιο πριν;  Πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Που η ζωή περιοριζόταν στις γεωγραφικές συντεταγμένες μιας πόλης, ενός χωριού; Που οι άντρες και οι γυναίκες ζούσαν ξεχωριστά τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο χώρο; Που κανένας, ο οποίος για οποιοδήποτε λόγο ήταν περιθωριοποιημένος, δεν είχε ελπίδα για αγάπη και για κοινωνική ζωή;  

 Η Πανδώρα αναρωτιέται αν ένας διάλογος μέσω πληκτρολογίου αποτελεί πραγματική συνεννόηση ή θλιβερό διάλογο με τη μοναξιά. Κι εγώ, με τη σειρά μου, αναρωτιέμαι, αν, χωρίς πληκτρολόγιο, υπάρχει καλύτερη συνεννόηση και λιγότερο θλιβερή μοναξιά.   

Μια ματιά στις ρίζες των ανθρώπινων σχέσεων δείχνει πώς φτάσαμε στα σημερινά επίπεδα έλλειψης επικοινωνίας. Δεν είναι καινούριο φρούτο η μοναξιά μέσα στη συντροφιά και στην οικογένεια, ούτε παράγωγο των πληκτρολογίων. Είναι παμπάλαιο φαινόμενο, από τότε που οι άνθρωποι ήταν μόνο 2 και δεν κατάφεραν να καθορίσουν μαζί το ρόλο που θα έπαιζε το μήλο στη ζωή τους. Ακόμα και τότε χρειάστηκε η παρέμβαση του φιδιού για να μπουν τα πράγματα σε μια σωστή πορεία.   

Ως εκ τούτου, το  δριμύ κατηγορώ που εξαπολύεται εναντίον της εξ’ αποστάσεως επικοινωνίας είναι  τελείως αβάσιμο και άδικο κύριοι Δικαστές.   

Ήταν δυνατόν προηγουμένως να γνωρίσεις άτομα έξω από το επαγγελματικό, κοινωνικό, οικογενειακό σου περιβάλλον και να συνδεθείς μαζί τους; να κρατάς συνεχή επαφή με την οικογένεια και τους φίλους σου που ζουν σ’ άλλες χώρες; να βλέπεις φωτογραφίες των παιδιών τους που μεγαλώνουν; να ξέρεις τι κάνουν οι συμμαθητές, οι συμφοιτητές και οι συμπαθητικοί συνάδελφοι που γνώρισες σ’ ένα συνέδριο; να γνωρίζεις ενδιαφέροντα πρόσωπα του αντίθετου φύλου; να πεις τον πόνο σου σ’ ένα άγνωστο που θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα χωρίς να σε κρίνει; και χωρίς μετά να πάει να πει τι έχεις στη θεία σου, που θα το πει στη γειτόνισσα, η οποία θα το πει στη διπλανή της στην εκκλησία, και πριν προλάβεις να πεις «cyberspace» ο πόνος σου θα είναι πρώτο θέμα στο καφενείο και θα καλεστεί ιατροσυμβούλιο για την εξέταση της περίπτωσης σου; 

Οι διαδικτυακές και κινητές τηλεπικοινωνίες σπάνε τα φράγματα της ηλικίας, της εθνικότητας, της κοινωνικοοικονομικής τάξης, του φύλου, της μόρφωσης. Αυτό δεν είναι επαναστατικό; Αποτελούν μέρος της ζωής μας. Και είναι τόσο πραγματικό όσο είναι και οτιδήποτε άλλο. Τι κακό υπάρχει σ’ αυτό; 

Υπό το φως των πιο πάνω

η Υπεράσπιση επιμένει ότι, δεν είναι καθόλου επιλήψιμο να επιδιώκει κανείς επαφή με άλλους ανθρώπους και άλλα μέρη μέσω των επικοινωνιακών  τεχνολογιών (Information Communication Technologies). Ούτε και η εισβολή τους στην καθημερινότητά μας κάνει κακό. Αντίθετα. Ανοίγει ορίζοντες.    

Είμαι κι εγώ παιδί του Napster, και πολύ περήφανη γι αυτό. Ήμουν εκεί όταν άνοιξε η πρώτη πόρτα του file sharing και του chat στο ICQ και αργότερα στο msn. Δε θεωρώ ότι ο χρόνος που περνάει κανείς μπροστά από τον υπολογιστή είναι χαμένος. Αντίθετα. Παίρνει μια γεύση απ’ όλα όσα έχει να προσφέρει αυτός ο ταλαιπωρημένος πλανήτης.  

Κύριε Πρόεδρε, 

Είμαι ευγνώμων που μπορώ να συμμετέχω σ’ αυτή την παγκόσμια τρέλα της επικοινωνίας κι έχω φίλους και γνωστούς που δε με ξεχνούν σε πολλές κουκκίδες του παγκόσμιου χάρτη. Μπορώ να διατηρώ επαφή με όλους τους ανθρώπους που γνώρισα στις σπουδές μου, σε δουλειά και στα ταξίδια μου.  

Ευγνώμων γιατί, ποτέ να μην ξεχνάτε ότι δεν αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, εφόσον κάποιος πρέπει να διαθέτει μόρφωση, τεχνική κατάρτιση, γνώσεις σε ξένες γλώσσες, δεκτικότητα, και μαθησιακή ικανότητα. Έτσι κτίζεται η πολυπολιτισμική παιδεία. Και φυσικά λεφτά για να αγοράσει τον κατάλληλο εξοπλισμό. Το να μπορεί κανείς να γνωρίζει τον κόσμο χωρίς απαραίτητα να ταξιδεύει είναι μεγάλο προνόμιο. 

Συμπέρασμα: 

Το «σ’ αγαπώ» από μια ζεστή φωνή που μιλάει στην καρδιά και το άγγιγμα ενός χεριού είναι λαχείο. Το πετυχαίνουν οι τυχεροί σε ανύποπτο χρόνο από άγνωστο δρομολόγιο. Οι υπόλοιποι, το ψάχνουμε μέχρι η τύχη να μας κτυπήσει την πόρτα. Και αν τα μέσα γι’ αυτό το ψάξιμο αυξάνονται σε ποσότητα και ποικιλία και εισβάλλουν στη ζωή μας δημιουργώντας εξαρτήσεις, δεν μπορούν ποτέ να είναι υπεύθυνα για την ατυχία μας.  

Τέλος, θα ήθελα να επισημάνω στο Δικαστήριο ότι η σωστή χρήση ή κατάχρηση της τεχνολογίας επαφίεται στον κάθε ενήλικα ο οποίος παραμένει πάντα υπεύθυνος για τις επιλογές του. Όσο για τα παιδιά, αφήστε τα ήσυχα. Βρίσκουν μόνα τους το δρόμο τους.

Η Υπεράσπιση ξεκουράζεται (The Defence rests που λένε και στο Law and Order). 

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας. 

Τάδε Έφη
Chocolathustra