Στο 1, μπήκα στο όνειρο. Το είχα έτοιμο από καιρό, με τα χρώματα του καλειδοσκόπιου. Τα πάντα ήταν δυνατά, η πραγματικότητα δεν είχε κανένα περιορισμό. Το ταξίδι ξεκινούσε. 

Στο 2, όλος ο πλανήτης χώρεσε στη φούχτα μου. Τον γνώρισα, τον διάβασα, τον ταξίδεψα, τον είδα, τον γεύτηκα, τον έζησα. Κι ας μην ήξερα πού θα με βγάλει.   

Στο 3, κτύπησε την πόρτα μου η απογοήτευση. Πρώτη φορά. Φυσιολογικό δεν είναι; Ανακάλυψα πως είμαι λίγο ανθρώπινη, με αδυναμίες. Πληγώνομαι, και παραιτούμαι. Όταν πιάσεις πάτο, ο μόνος δρόμος που σου μένει να πάρεις, είναι προς τα πάνω.   

Στο 4,  η σιγουριά της δέσμευσης με βάραινε σα μολύβι. Αλλιώς τα είχα φανταστεί, δεν είναι; Συγνώμη αγάπη μου, δεν ήρθα για να μείνω, έπρεπε να στο είχα πει.  

Στο 5, ανέβηκα το πρώτο, πολυπόθητο σκαλί της επιτυχίας. Μπράβο κορίτσι μου, και εις ανώτερα! 

Στο 6, δειλά δειλά, με κλειστά τα μάτια, άρχισα να ψηλαφίζω το έδαφος. Να δω πόσο βαθιά μπορώ να σκάψω και πόσο ψηλά μπορώ να πετάξω. Το καλειδοσκόπιο γύριζε. Και μου αποκάλυπτε πολλά, κι έπρεπε να διαλέξω.  

Στο 7, η πλοήγηση στις θάλασσες του κόσμου φάνηκε να φτάνει στο τέλος της. Τα σχήματα του καλειδοσκόπιου πήραν μια τυχαία, τελική μορφή, τα χρώματα έπαυσαν να σμίγουν. Τα όνειρα γίνανε σχέδια, και τα θέλω γίνανε ανάγκες. Κόσμος, όμορφος, ταχτοποιημένος, αρχίζει να μ’ αρέσει.    

Στο 8, η αποκατάσταση έριξε μπετά, έφτασε στον τρίτο όροφο. Τα ντύσαμε με διακοσμητικά τουβλάκια εξωτερικού χώρου. Και στο εσωτερικό, βάλαμε τα καλύτερα, συμπεθέρα!! 

Στο 9, όλα τα πρέπει είναι στη θέση τους. Ή σχεδόν όλα. Η μοναξιά κι η ανησυχία περιορίζονται στα φανταχτερά δοχεία τους. Μην το ψάχνεις άλλο, αρκετά! Οι ρόδες, απαραίτητες, κυλάνε την ψευδαίσθηση της ελευθερίας. 

Στο 10, το τοπίο θολώνει. Παρακολουθώ τον εαυτό μου και τα χάνω. Μετράω τις δυνάμεις μου, σπρώχνω τις αντοχές μου. Μέχρι πού μπορώ να φτάσω; Αυτό το φθινόπωρο μια γυναίκα γεννιέται. Δεν έχει τίποτα να πει, δε θέλει τίποτα να μοιραστεί. Και δεν έχει να δώσει καμία συμβουλή. Όλα είναι πλέον αυτονόητα. Δεν έχει τίποτα δικό της. Μονάχα ένα φιλί στο όνειρο, ολόδικο  της!    

Δε φοβάμαι να βγω στη βροχή μ’ ανοιχτά τα χέρια. Φοβάμαι, μόνο πως μέσα στη μπόρα θα έχω χαθεί και δε θα προλάβει να με δει κανείς.

Θυμάμαι

τη φωνή σου στο τηλέφωνο

να μ’ αφήνει μετέωρη στο χρόνο

να μετράω ακίνητες στιγμές 

Τα χρόνια τυλίχτηκαν κουβάρι

όλα τα προηγούμενα και όσα τα επόμενα

που το κρατάω σφιχτά από τότε 

Να μην κλάψω είπες

να μην ανησυχώ

όλα είναι θα είναι όπως πριν

με τα φάρμακα, λες… 

Δεν κλαίω λοιπόν

αφού δε θες

ειμ’ εδώ κάθε στιγμή

ανοιχτή επιταγή 

Μαζί σου θα είμαι

σε κάθε βήμα, σε κάθε στροφή

και μην αφήσεις να πάει χαμένη

ούτε μία σταγόνα απ’ τη ζωή  

Στέκομαι ’δώ και περιμένω

μαζί με τους άλλους

στην πρώτη σειρά

ν’ ανοίξει η αυλαία

να βγεις στη σκηνή

να παίξεις το ρόλο που γράφτηκε για σένα

και θερμά να χειροκροτηθείς 

Όμως

την απαγορευμένη λέξη, μην την πεις,

δε γίνεται 

Δεν είναι πως φοβάμαι ν’ αγγίξω την ανοιχτή πληγή

είναι που δεν μπορώ να φανταστώ

πως θα υπάρχω μετά από σένα 

γι’ αυτό, αν στο τέλος δε βρω

τη δύναμη να ’ρθω 

μη με συγχωρέσεις,

δεν επιτρέπεται!

Μ’ ακούτε συχνά να γκρινιάζω και να παραπονιέμαι που νιώθω ναυαγός σ’ αυτό το νησί κι όλο θυμώνω λες και με ξέβρασε η θάλασσα πάνω σε μια σχεδία και δεν μπορώ να φύγω.

Με βλέπετε συνεχώς να φουρκίζομαι με τα λάθη και τις παραλείψεις των υπευθύνων, την αδιαφορία του κόσμου, την καταστροφή του περιβάλλοντος και τις παράλογες απαιτήσεις μιας κοινωνίας που δεν ξέρει να βλέπει ούτε ν’ ακούει.

Κι όλο λέω πως κάπου αλλού, πιο μακριά θα ήμουνα πιο ευτυχισμένη. Σ’ ένα κόσμο πιο εκσυγχρονισμένο, πιο γρήγορο, πιο ποικίλο, με μεγαλύτερο πληθυσμό, περισσότερες γεύσεις, δυνατότερους ήχους και εντονότερα χρώματα.  

Όταν όμως βρέθηκα στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας, κι αντίκρισα από μακριά τις ακτές, τις πλαγιές και τις γραμμές των βουνών, η καρδιά μου κτύπησε διαφορετικά.

Τοπίο άγριο και αφιλόξενο, χωρίς παραλίες για ηλιοθεραπεία και παιχνίδια με ρακέτες. Το βουνό και η θάλασσα σμίγουν σε μια περίεργη ομορφιά. Χαμηλή βλάστηση, που αντιστέκεται στην πολύχρονη ανομβρία.  

Απόκρημνοι βράχοι, και τα νερά να χρωματίζονται πότε μπλε, πότε πράσινα, με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις.  

Ο ορίζοντας, εδώ, έχει δυο όψεις. Από τη μια απλώνεται το νερό, και από την άλλη η κορυφογραμμή των βουνών χάνεται μέσα στο γκρίζο του ουρανού.    

Με μια θορυβώδη βουτιά στα βαθιά, πράσινα νερά, ένιωσα τη μικρή μου ζωή να θρυμματίζεται σε άπειρα μικροσκοπικά μόρια. Τα μικρά και μεγάλα μου αδιέξοδα,  οι στιγμές που πονάω και παρακαλάω το χρόνο να με ξεχάσει, το γάργαρο γέλιο που φωτίζει τις μέρες μου, όλα, βυθίστηκαν μαζί μου. Κι όταν ανέβηκα ξανά στην επιφάνια, είχαν χάσει το βάρος τους. 

Και η πανσέληνος του Σεπτέμβρη καίει... 

Μπορεί να μην είναι το ιδανικό τοπίο, είναι όμως το τοπίο που πλαισιώνει το δικό μου κόσμο.

Και είναι κάτι τέτοιες στιγμές που μια φωνή κτυπάει την πόρτα και λέει: «ξέρεις, ό,τι έχεις κρατήσει και ό,τι αφήνεις κάθε στιγμή, το χεις ουσιαστικά διαλέξει!»  

Δεν έχω κάτι ιδιαίτερο να σας πω σήμερα, που να έχει σχέση με την επικαιρότητα, ή τα διεθνή ζητήματα (που τα μετατρέπω σε προσωπική μου υπόθεση λες και είμαι ο Captain Planet).  

Ούτε καν περιγραφή φυσικού τοπίου.  

Σας αφήνω να χαθείτε νοερά στη δύναμη των γαλαζοπράσινων νερών της Μεσογείου.

Και μ’ ένα ταγκό, λίγο… πειραγμένο.  :)

Καλό σας απόγευμα και καλή βδομάδα

Ακολουθεί αυτοβιογραφικό Τρου Στορυ

Μια φορά κι ένα καιρό, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι συναντήθηκαν στο δάσος όπου είχαν πάει σε μυστική αποστολή με το σχολείο. Κάνανε παρέα, πήγαιναν εκδρομές, σώσανε και κάτι πεύκα που κινδύνευαν από τον ξυλοκόπο που γλύτωσε μεν την  κοκκινοσκουφίτσα και τη γιαγιά της από το λύκο, αλλά τα δέντρα τα έκοβε χωρίς τύψεις, κι έτσι τα χρόνια περνούσαν γρήγορα και ανέμελα.

 Τα παιδιά μεγάλωσαν, πέρασαν το στάδιο των νέων και ωραίων φοιτητών κι εξελίχθηκαν σε μοιραίους, πλην  άνεργους επιστήμονες. Ένα απόγευμα δροσερό, το αγόρι αποφασίζει πως το κορίτσι του δάσους του αρέσει, και την πλησιάζει για να γνωριστούν λίγο καλύτερα.  

(Μεταφερόμαστε, live, στη σκηνή της πρώτης συνάντησης. Αφήγηση σε 1ο πρόσωπο).

Πράξη 1η – Το ραντεβού

Βρεθήκαμε σε γνωστό μας στέκι, και ήμαστε στη μέση μιας χαλαρής συζήτησης ποικίλων θεμάτων: πού ήμασταν, πότε ήρθαμε, τι κάνουμε, ποια τα σχέδια μας για το μέλλον, τι δουλειές ψάχνουμε, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, ποιά είναι η άποψη μας για τις σχέσεις, τους άντρες, τις γυναίκες και όλα όσα λένε οι φρεσκοπτυχιούχοι πριν αρχίσουν να μαθαίνουν τι εστί πραγματικότητα.  

Και ξαφνικά, ακούω τη φοβερή και τρομερή ερώτηση: 

- Εσύ θα δουλεύεις και μετά το γάμο;

(?????????? (ποιού το γάμο;) Η απορία απλώνεται ανάμεσα μας. Αδύνατον να περάσω απέναντι. Ο εγκέφαλος μου δεν αναγνωρίζει αυτά τα σήματα. Άκουσα καλά;) Τι να πω; Την αλήθεια τελικά:

- Μα φυσικά, τι ερώτηση ειν’ αυτή! Υπάρχει κανείς που σπουδάζει,  βρίσκει δουλειά, παντρεύεται και μετά κάθεται σπίτι του να καθαρίζει φασολάκια;

- Φυσικά και υπάρχει!! Κι αυτό πρέπει να κάνετε όλες οι γυναίκες. Εγώ είμαι άντρας παραδοσιακός, και θέλω μια γυναίκα να μου μαγειρεύει και να με φροντίζει. Να γυρίζω στο σπίτι μου μετά τη δουλειά και να βρίσκω σπιτικό φαγητό και μια χαρούμενη οικογένεια!

…………………………………………………………………………………………………………………………………………… 

Δεν είπα τίποτα. Άχνα δεν έβγαλα. Ξεροκατάπια για να μην αντιδράσω. Και τότε, είχα για πρώτη φορά αυτό που λέμε «out-of-body experience». Είδα τον εαυτό μου του μέλλοντος, live, στο I Love Lucy, σε black & white, να φοράω ένα τεράστιο φόρεμα, μια μακριά ποδιά, να τρέχω πάνω κάτω ανεμίζοντας μια ξύλινη κουτάλα και να τσακώνομαι με τη γειτόνισσα!  

Το ραντεβού, τελείωσε λίγο αργότερα, το ίδιο και το παραλίγο love sorry.  

Τέλος 1ης πράξης 

Ένα χρόνο και κάτι μήνες αργότερα, οι 2 νέοι συναντήθηκαν τυχαία σ’ ένα γάμο (από τότε το κορίτσι έκοψε και τους γάμους, είναι επικίνδυνοι για την υγεία). Όπως είναι φυσικό, ένα αποσβόλωμα το πάθανε αμφότεροι! Αυτή έψαχνε την έξοδο (τάχα αδιάφορα), κι αυτός την πλησίαζε με φόρα (βοήθεια Πυροσβεστική!!). 

Χαιρετιστήκανε, ανταλλάξανε πληροφορίες για το παρόν (τι κάνεις, καλά, εσύ, πού δουλεύεις τώρα, μα πώς εξαφανίστηκες έτσι (ρώτησε αυτός) και τέτοια. Τι να του εξηγεί τώρα, η κοπελιά, η μέθοδος του εξαφανιζόλ με συνοπτικές διαδικασίες είναι πάντα αποτελεσματική. 

Πράξη 2η – Στο γάμο 

Και πάνω που νομίζω πως τελείωσε το μοιραίο τετ-α-τετ, μπορώ να φύγω τώρα, γεια σας, χάρηκα, συνειδητοποιώ πως έχουμε εντοπιστεί από το ραντάρ, και βρισκόμασταν υπό παρακολούθηση.

Με τρόμο βλέπω 2 γνωστά πρόσωπα να πλησιάζουν. Τώρα ήταν αργά. Την έξοδο τη βρήκα αλλά δεν μπορούσα να φύγω!    

- Γεια σας παιδιά τι κάνετε; Ρωτάει η μια.

- Το παιδί το γνωρίζουμε; Ρωτάει ο άλλος.

(όχι! και καλύτερα. Αλλά τι να κάνω! Θα μας πουν και αντικοινώνες)

- Όχι. Να σας συστήσω: Ο Αίαντας της Τροίας, η σοκολατομητέρα κι ο σοκολατοπατέρας!

- Χαίρω πολύ! Μα είναι κι οι δικοί μου γονείς εδώ!! αναφωνεί με ενθουσιασμό ο παραδοσιακός!

(γιατί βρε γη δεν ανοίγεις την ώρα που χρειάζεται;)

Ήρθαν κι οι παραδοσιακοί γονείς στην παρέα μας! Μάλιστα, χαρήκαμε για τις γνωριμίες, να χαίρεστε την κόρη σας, κι εσείς το γιο σας (το παραδοσιακό παιδί), και να μην τα πολυλογώ, έκλεισε το καρέ, και πεθάναμε από τη χαρά μας που αλληλογνωριστήκαμε!

Ουυφφφφ!!! Πάει κι αυτό, άντε σπίτι μας!!  

Τέλος 2ης πράξης 

(Νόμιζε πως το θέμα έκλεισε. Αμ δε! η μοίρα της επιφύλασσε κι άλλα δεινά, τα οποία ακόμα παλεύει να ξεπεράσει).  

Πράξη 3η – Στο αυτοκίνητο 

Στο δρόμο της επιστροφής, οι σοκολατογονείς ρώτησαν να μάθουν λεπτομέρειες για το εν λόγω παιδί, (ψηλός και πτυχιούχος, τι άλλο θέλουμε) και γιατί δε γίνεται τίποτα, αφού φαίνεται να ενδιαφέρεται (αποφάνθηκαν οι Sherlock Holmes). Κι εγώ τους είπα την αλήθεια. Μια χαρά παιδί είναι, αλλά παραδοσιακό, κι εγώ δεν μπορώ.  

Και τότε το είπε. Ποιός;  Ο σοκολατοπατέρας. Δεν είναι δυνατόν! Για μια στιγμή πίστεψα πως κάποιος δαίμονας έκανε κατάληψη στη θέση του οδηγού, γιατί αποκλείεται να ήταν δικές του αυτές οι κουβέντες! 

- Δεν έπρεπε ν’ αντιδράσεις έτσι και να μην τον ξαναδείς (Ε;) Έπρεπε να συμφωνήσεις μαζί του (Εγώ!). Έπρεπε να  κάνεις αυτό που θέλει για ένα διάστημα, και μετά να του δείξεις με τον τρόπο σου ότι πρέπει κι αυτός να μαγειρεύει, και να κάνει τις δουλειές του σπιτιού! (Πώς μπορώ να κάνω τέτοια πράγματα;) Ήρθε η ώρα να μάθεις πώς χειρίζονται τους άντρες!! (ακούει κανείς; Τι είπε τώρα;)!

 …………………………………………………………………………………………………………… 

Παναγιά μου Μπαλουκλιώτισσα, βάλε το πόδι σου! Πώς θα την αντέξω τόση παραδοσιακή σχιζοφρένια; Είναι πολύ αργά για να μάθω την παραδοσιακή τέχνη της τυλιχτικής. Καλύτερα να κατέβω απ’ αυτό το τραίνο, όσο είναι νωρίς, τουλάχιστον να προλάβω να σώσω των εαυτό μου! Δεν τον γλυτώνω τον παραδοσιακό ζουρλομανδύα στο χωριό των παραδοσιακών τρελών! 

Τέλος Αυτού του Επεισοδίου

Βρισκόμουν μέσα σ’ ένα άδειο, πράσινο δωμάτιο. Καθόμουν πάνω σ’ ένα κρεβάτι ή ντιβάνι κι απέναντι μου ήταν ένας καθρέφτης κι ένας νεροχύτης.

 Κρατούσα το κινητό μου, είχα στείλει μήνυμα και περίμενα απάντηση. Ταυτόχρονα, με κάποιον μιλούσα. Δεν ξέρω ποιος ήταν στο δωμάτιο, δε θυμάμαι να είχα δει γνωστή φυσιογνωμία.  

Μου είπε πως εξαρτάται από μένα, πως πρέπει εγώ να κάνω κάτι. «είναι 7», είπε η φωνή.  

7 στη σειρά; Δεν κατάλαβα ακριβώς, όμως, έπρεπε να τα βρω. 

Βγήκα έξω από το δωμάτιο.

Θυμάμαι τον ήχο της πόρτας που έκλεινε πίσω μου.  

Η επόμενη σκηνή που κατέγραψε η μνήμη μου ήταν ένα άγριο τοπίο. Απόκρημνοι βράχοι, από κάτω μια αγριεμένη θάλασσα, δυνατός άνεμος, και το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το ανοιχτό γκρι. Δεν υπήρχε άλλο χρώμα πουθενά. 

Ο άνεμος φυσούσε δυνατά, το μαλλιά μου επίμονα κάλυπταν το πρόσωπο μου, δεν μπορούσα να δω καθαρά τι υπήρχε γύρω μου. Προχωρούσα, όμως.  Τα κύματα, εξαγριωμένα, κτυπούσαν στους βράχους με δύναμη. Αλίμονο αν έχανα την ισορροπία μου. Μ’ είχαν κάνει μούσκεμα. Να με διώξουν ήθελαν, ή να με πάρουν μαζί τους; 

Περπατούσα στην άκρη του γκρεμού. Το μονοπάτι ήταν στενό, και το βάθος ανυπολόγιστο. 

Παράξενο.

Αποκλείεται να το ’κανα εγώ αυτό, γενικά φοβάμαι να περπατάω στην άκρη του γκρεμού.  

Καθώς προχωρούσα είδα το πρώτο. Αμέσως κατάλαβα τι έπρεπε να κάνω.

Είδα τον μαρμάρινο αητό. Άψογα σκαλισμένος με όλες τις λεπτομέρειες στα φτερά και στο ράμφος του.   

Δεν θυμάμαι να είχα νιώσει το βάρος, πάντως τον σήκωσα και τον έβαλα πάνω σ ένα πλατύ βράχο. Μετά άρχισα να ψάχνω και για τα υπόλοιπα.

Και βρήκα: 

μια κολώνα 

ένα κουνέλι 

μια χελώνα 

ένα λιοντάρι 

ένα ψάρι 

Αητός, κουνέλι, λιοντάρι, κολώνα, ψάρι και μια κολώνα.  

Τα έβαλα σε μια ευθεία, το ένα δίπλα στ’ άλλο.  

1, 2, 3, 4, 5, 6… 

 Έψαχνα να βρω ακόμα κάτι αλλά δεν εμφανιζόταν τίποτα. Και περίμενα.  Κόπασε η καταιγίδα, ηρέμησε κι ο άνεμος.

Στην αρχή δεν γινόταν τίποτα. Εγώ όμως έμεινα να περιμένω, γιατί ήξερα. Ήταν θέμα χρόνου.  

Το κουνέλι ζωντάνεψε πρώτο. Ένα τεράστιο, μωβ κουνέλι, που πήδηξε κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά μου για να μ’ ευχαριστήσει που το ελευθέρωσα από το μάρμαρο. Μ’ έπιασαν τα γέλια. 

Ακολούθησε ο αητός. Πέταξε ψηλά, έκανε ένα κύκλο στον αέρα και με χαιρέτησε.   

Το ψάρι βούτηξε στο νερό και χάθηκε.  

Η χελώνα κούνησε το κεφάλι κι άρχισε να περπατά προς τη θάλασσα. 

Το λιοντάρι με πλησίασε αργά και μου φίλησε το χέρι.  

Μετά απ’ αυτό, οι εικόνες εναλλάσσονταν πολύ γρήγορα, δε θυμάμαι τι έγινε και πώς. 

Η κολώνα μεταμορφώθηκε σ’ ένα παππούλη με άσπρα μαλλιά και μουστάκια που καθόταν σε μια καρέκλα.  Πώς μου μπήκε η ιδέα ότι ήταν ο πατέρας μου; Δεν του έμοιαζε καθόλου. Πανικοβλήθηκα, άρχισα να φωνάζω. Είπα πως εδώ είναι, αλλά η μαμά μου δεν είχε προλάβει να τον δει. Σε ποιον το είπα αυτό; Ήταν κάποιος εκεί;

Δεν ήξερα τι γινόταν, στεκόμουνα ακίνητη στη μέση μιας κινούμενης εικόνας, πού να πάω; Οι βράχοι ήταν απότομοι, το μονοπάτι είχε χαθεί. Η θάλασσα αγρίεψε πάλι, και φυσούσε δυνατά, πώς θα έφευγα;  

Και μετά σε είδα.

Εμφανίστηκες μπροστά μου από το πουθενά.

Ολοζώντανος, στεκόσουνα δίπλα μου. 

Δεν πίστευα στα μάτια μου.

Είναι δυνατόν; Πώς; 

7 

Μ’ έκλεισες με δύναμη στην αγκαλιά σου. Ένιωσα το δέρμα σου, τη ζεστασιά του κορμιού σου στο πρόσωπο μου, την καρδιά σου να κτυπάει στο στήθος μου. Άγγιξα τα χείλη σου, το πρόσωπο σου. Άκουσα τη φωνή σου. Μου είπες πως δεν είναι τίποτα, να μην ανησυχώ.    

Η καρδιά μου κτυπούσε δυνατά, είχα ιδρώσει, δεν ξέρω αν κρύωνα ή αν ζεσταινόμουν. Το σώμα μου είχε μουδιάσει ολόκληρο, οι παλμοί μου κτυπούσαν έντονα. Είχα κουραστεί. Τα χέρια μου, με σφιγμένες τις παλάμες, ήταν ασήκωτα. Τα πόδια μου είχαν τεντωθεί, σπρώχνανε την άκρη του καναπέ.

Ξύπνησα, αλλά μου ήταν αδύνατον να κουνηθώ.  Άνοιξα τα μάτια κι έμεινα ακίνητη, να κοιτάω στο κενό. Δεν ξέρω πόση ώρα. 2 ώρες, 2 μέρες, 2 ζωές; Τα δάκτυλα μου καίνε ακόμα.      

Γι’ ακόμα μια φορά, σ’ ευχαριστώ που ήρθες.    

Ακόμα και στον ύπνο μου ακροβατώ επικίνδυνα…