Η μαμά μου λέει, πως την πρώτη φορά που κάθισα να διαβάσω τα μαθήματα μου όταν ήμουν 1η δημοτικού, (και είχα τσάντα με τα στρουμφάκια), σηκώθηκα να ξύσω το μολύβι μου 6 φορές. Εκείνη τη μέρα δε θεώρησε πως αυτό είναι πρόβλημα, και είπε «είναι μικρό το παιδί, όταν μεγαλώσει θα στρώσει και θα μάθει να διαβάζει». Σήμερα αντιλαμβάνεται πως, το παιδί μεγάλωσε μεν, δεν έστρωσε δε.

Αν το 6-φορές-ξυσιμο-του-καημένου-του-μολυβιού το 1985 εξαχθεί συμπερασματικά (καλά το είπα;) στις δραστηριότητες που διέκοπταν το διάβασμα μου στα μαθητικά τα χρόνια που ακολούθησαν – και τ’ αλλάζω με οτιδήποτε – η εικόνα δείχνει:

1. Διάβασμα λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων και, βεβαίως βεβαίως, των κλασσικών της μυθολογίας*
2. Στήσιμο νοικοκυριού με παιχνιδίστικα είδη κουζίνας και εκτέλεση διαφόρων σεναρίων τα οποία εκτελούσαν με χάρη κούκλες, μπουλουκάκια και στα οποία πρωταγωνιστούσε η πριγκίπισσα Νταϊάνα
3. Ατέλειωτες συζητήσεις με τον Jason Donovan που ήταν κολλημένος στον τοίχο (μετά το 1990) για τον επικείμενο γάμο μας (σε περίπτωση που δεν παντρευόμουν το Δημήτρη Παπαμιχαήλ)
4. Από το 1994 κι έπειτα, η συνεχής ενασχόληση με το –πανάρχαιο τώρα- HiFi και τη μουσική του στη διαπασών
5. Πρόβες χορού και τραγουδιού στον καθρέφτη σε περίπτωση που γίνω σταρ του Χόλυγουντ! (άσχετο με τον Jason)
6. Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω*
7. Κατασκευή διαφόρων σεναρίων για το πώς θα αλλάξω τον κόσμο, να σώσω τα παιδιά από την πείνα και τη βία, να βοηθήσω τις γυναίκες να βρουν την ισότητα τους, να σταματήσω τους πολέμους και να σώσω και το περιβάλλον (από το 1994 και μετά)
8. Συγύρισμα δωματίου στην τρίχα, αναδιοργάνωση ντουλαπιών και συρταριών, καθώς και αναδιοργάνωση σχολικών φυλλαδίων σε άλλα φάιλς*
9. Προετοιμασία ομιλίας παραλαβής βραβείου Όσκαρ
10. Κατάστρωση σχεδίου φυγής και διαφυγής σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη!
11. Κυρίως κατάστρωση σχεδίου φυγής και διαφυγής σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη.

Κι από το βάθος, ακούγεται πάντα μια κραυγή: CHOCOLAAAAT!! ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ;

Ολ’ αυτά συνέβαιναν πριν το ιντερνέτ εισβάλει αποφασιστικά στην καθημερινότητα μας. Στα φοιτητικά χρόνια – επιτέλους σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη – το σκηνικό αλλάζει.

1. Ήταν ο πισίς. Γνωριστήκαμε με το ίντερνετ. Χάου ντου γιου ντου. Είμαι παιδί του Napster, κι εκεί έμαθα τον κόσμο. Όποιος το ζήσε, το ξέρει, τι να περιγράψω;
2. Διάβασμα λογοτεχνικών και άλλων βιβλίων, κυρίως οτιδήποτε άσχετο με το αντικείμενο του κάθε μαθήματος*
3. Στήσιμο νοικοκυριού, αληθινού αυτή τη φορά.*
4. Μανιώδης συγύρισμα, μπουγάδες και μαγειρέματα*
5. Αναγωγή της οργάνωσης ντουλαπιών και συρταριών σε επιστημονική υπόθεση*
6. Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω*

Και τώρα, που έχω, από πέρσι, περάσει τα 29 κι έχω (από διάφορες απόψεις) αποκατασταθεί; Γιατί να μην μπορώ να διαβάσω όταν πρέπει; Το δράμα συνεχίζεται. Το ξύσιμο του μολυβιού έχει μετατραπεί τώρα πια σε πολύπλοκη υπόθεση. Πάμε:

1. Συγύρισμα, καθάρισμα, μαγείρεμα, μπουγάδα, σιδέρωμα, όλα σε επαγγελματικό, πλέον, επίπεδο νοικοκυροσύνης*
2. Τηλεόραση*
3. Γούγλης και Βίκυ για όλα τα επείγοντα περιστατικά αποριών
4. Μπλόγκιγκ!
5. Διάβασμα άσχετων βιβλίων, αν και, ομολογουμένως, σε μικρότερο βαθμό και σε αργότερους ρυθμούς, λόγω μπλόγκιγκ.*
6. Το iphone και όλα τα παρελκόμενα του!
7. Αναλογισμός για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω ή άλλα παρεμφερή υπαρξιακά θέματα*

*Δραστηριότητες που πάντα εντείνονται σε περίοδο εξετάσεων

………………………………………………………………………………

 Γιατρέ μου, μη με κοιτάς έτσι! Πάντα μου άρεσε να διαβάσω και να μαθαίνω, αλλά όταν αυτό γίνεται υποχρεωτικό, με βασανίζει αφάνταστα! Δεν αντέχω, πώς να το κάνουμε! Ο πατέρας μου ακόμα απορεί πώς είναι δυνατόν, όλοι οι δάσκαλοι που πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου από το νηπιαγωγείο μέχρι σήμερα, να είναι ενθουσιασμένοι μαζί μου**!  

………………………………………………………………………………

Περαστικά μου…

………………………………………………………………………………

**Εκτός από έναν στην τελευταία τάξη, που δε με θυμότανε, αλλά δεν έφταιγε, διότι κάθε Τετάρτη έκανα κοπάνα από το μάθημα του! Αυτό δεν το έχω ακόμα αποκαλύψει στους γονείς!

………………………………………………………………………………

 Note to self: Αν το δικό μου παιδί, την πρώτη φορά που θα καθίσει να διαβάσει, σηκωθεί να κάνει οτιδήποτε (μολύβια και ξύστρες δεν χρησιμοποιούνται πλέον) θα πάει κατ’ ευθείαν για εξέταση για ADD!!

Note to all: Ο Jason Donovan κατέβηκε από τον τοίχο το 2005...

                                       ……………………………………………………………………………… 

Τι να πω τώρα. Και πώς να το πω;

Στην Μ. Βρετανία ψάχνουν έναν σαν κι εσένα με αγγλική προφορά να βάλουν για πρωθυπουργό τους.

Στην Ινδία σου φτιάχνουνε αγάλματα.

Στην Αφρική χορεύουν στ’ όνομα σου, σε αποκαλούν Μεγαλέξανδρο, και περιμένουν πως θα τους ελευθερώσεις από την πείνα, τη φτώχια και την ανέχεια.

Μη με παρεξηγείς. Σε παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή και σε θαυμάζω ιδιαίτερα. Καταλαβαίνω πως είσαι η ενσάρκωση της ελπίδας για κάτι καλύτερο. Οι προηγούμενοι ήταν τόσο κακοί (ιδιαίτερα ο τελευταίος) που όλος ο πλανήτης πίνει την ελπίδα στ’ όνομα σου.

Ξέρεις, η ανθρωπότητα δεν έχει αλλάξει ακόμα. Οι άνθρωποι παραμένουν ανθρώπινοι, παρόλα τα άλματα της σύγχρονης τεχνολογίας. Χρειάζονται ακόμα το προστατευτικό χέρι κάποιου παντοδύναμου που θα φέρει το θαύμα στη ζωή τους.  Έχουν ανάγκη τους ήρωες…

Και παραδέχομαι πως από τότε που κέρδισες τις εκλογές, σχεδόν νοσταλγώ τη Washington. Ξέρω πως άλλαξες την ατμόσφαιρα της πόλης, της έδωσες μια άλλη ενέργεια. Πρόσφατα άκουσα διάφορα νέα. Τη λένε τώρα Obama Country. Και πρώτη φορά, μετά από 6 χρόνια σκέφτηκα πως θα προτιμούσα να ήμουνα εκεί παρά εδώ.

Πρώτ’ απ’ όλα το παρουσιαστικό. Δεν κυκλοφορούν πολλοί ωραίοι άντρες στα πρωτοσέλιδα. Ένα Dior πηγαίνει καλύτερα σ’ εσένα παρά στον ίδιο τον Νικολά!! Μαθαίνω επίσης ότι επέμενες να κρατήσεις το Blackberry σου και να είσαι σίγουρος πως μ’ αυτό κερδίζεις το σεβασμό πολλών νέων ανθρώπων. Η πρόοδος δια μέσου της τεχνολογίας χρειάζεται ηγέτες, όχι άσχετους ουραγούς.

Και ομολογώ πως με πιάνει τρέλα, που αντί να είμαι στην Washington να κάνω καμιά δουλειά της προκοπής, ζω σ’ ένα νησί που παρακολουθεί τον Πρόεδρο του στις ειδήσεις να τηγανίζει πούλλες στο εξοχικό του, ενώ κατευνάζει τα νεύρα της αντιπολίτευσης με σούβλες, κουπέπια και μακαρόνια του φούρνου!! Κι όλος ο κόσμος να χειροκροτεί που οι πολιτικοί μας τρώνε τις παραδόσεις, αλλά δεν ξέρουν από που ανάβει το κομπιούτερ!  Έλεος δηλαδή με το χωρκατιλίκκι!! Και μη με πει κανείς πάλι σνομπ!! Δεκάρα δε δίνω για τις γαστρονομικές προτιμήσεις των πολιτικών αρχηγών!! Αυτό που με πειράζει, είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται (ή δεν αντιμετωπίζονται) τα αδιέξοδα και τα προβλήματα αυτής της καημένης χώρας!

Ξεφεύγω όμως. Πίσω στο θέμα μας. Είδα και την ομιλία σου στην Πράγα live από το CNN και ομολογώ πως με συγκίνησες. Δεν ξέρω αν υπήρξε ποτέ άλλος αρχηγός κράτους που να κάνει τόσα εκατομμύρια ανθρώπους να κρέμονται από τα χείλη του. Και παρόλο που είπες πολλές #@^@(*ς, σε συγχώρεσα και, για μια στιγμή, σκέφτηκα πως, ίσως, εσύ μπορεί να εμπνεύσεις μια αλλαγή στο μοντέλο διεθνών σχέσεων. Από ρεάλ πολιτίκ σ’ ένα μοντέλο συνεργασίας και αλληλεγγύης. Είπα, ίσως να είσαι η αφορμή να γίνει μια αρχή…

Σε είδα και να προεδρεύεις της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών σε μια ιστορική συνεδρίαση για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Εκτιμείται η προσπάθεια, αν και δε σε άκουσα να λες πως θα συμμαζέψεις το αμερικάνικο πυρηνικό πρόγραμμα. Πάλι όμως, σε καταλαβαίνω. Κι εγώ στη θέση σου τα ίδια θα έκανα. Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αφήσει μια τέτοια δύναμη όταν την έχει, και σ’ αυτό τον κόσμο τα όπλα θα έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο.  

Χαζός δεν είσαι. Ο αέρας της εποχής φυσάει πρίμα για σένα. Ξέρεις πως οτιδήποτε φτάσει στον πάτο έχει μόνο υποχρεωτική πορεία προς τα πάνω. Άρα, με λίγη τύχη και λίγη οικονομική θεωρεία η παγκόσμια οικονομία θα αρχίσει να πιάνει θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και στο μεταξύ θα έχεις κάνει διάφορα για να κλείσεις πολλές τρύπες. Ή τουλάχιστον να ΦΑΙΝΕΤΑΙ ότι προσπάθησες.

Κερδίζεις τις εντυπώσεις.

Και το διαγωνισμό ομορφιάς.

Αλλά

Αλλά

Δηλαδή σοβαρά τώρα

ΝΟΜΠΕΛ ΕΙΡΗΝΗΣ?

Γι’ αυτά που ΘΑ κάνεις;

Από το 1901 μέχρι σήμερα το Βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη απονομήθηκε 96 φορές σε πρόσωπα και 23 φορές σε οργανισμούς των οποίων το έργο "συνεισφέρει τα μέγιστα στην αδερφότητα μεταξύ των εθνών, στην κατάργηση ή μίκρυνση των στρατευμάτων και στη διεξαγωγή ή προώθηση ειρηνευτικών συνεδρίων." Εάν, οποιαδήποτε χρονιά δε βρεθεί υποψήφιος αντάξιος της πρώτης παραγράφου, τότε το Βραβείο δεν απονέμεται σε κανέναν, και το ποσό μεταφέρεται στην επόμενη χρονιά. Κι αυτό έχει συμβεί, ήδη, 19 φορές. 

1.4 εκατομμύρια δολάρια για το τίποτα. Τα λεφτά δε θα τα κρατήσεις, αλλά τώρα σιγά. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν…

Καλά. Ας υποθέσουμε πως είναι τρελοί αυτοί οι Σουηδοί. Εσύ δε φοβάσαι; Πως θ’ αντεπεξέλθεις σ’ όλες αυτές τις προσδοκίες;

Αν μπορούσα, θα σε συμβούλευα να προσέχεις. Πολλά μπορούν συμβούν πριν το κλείσιμο της αυλαίας…