Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,

να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις,

Ενα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
και συ να λείπεις,

Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει
η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
και συ να λείπεις,

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,
και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει

Οταν η καρδιά σου,
που τόσο αγάπησε τον κόσμο,
θα 'χει λιώσει.

Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...

Γ.Ρίτσος

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, σκέτα αερικά.
Δεν μπορείς να τις πιάσεις. Δεν μπορείς να τις αγγίξεις. Φοβάσαι μην τυχόν και σπάσεις τα φτερά τους.
Είναι αυτές οι γυναίκες που δεν προσπάθησαν ποτέ να γίνουν αντράκια. Δεν τον θέλουν τον τίτλο, δεν τον γουστάρουν.
Ξέρουν καλά τι θα πει γυναίκα. Ξέρουν καλά την ομορφιά, τον πόνο και την σιωπή που κρύβει η ουσία τους.
Δεν ψάχνουν να ευνουχίσουν, δεν θέλουν να γκρεμίσουν.

Ξέρουν να χτίζουν.

Ζωές, βάθρα, σπίτια.
Ξέρουν και να γκρεμίζουν μα επιλέγουν να μην το κάνουν.
Όταν νιώσουν πως θέλουν να κάνουν την ζημιά, ρίχνουν μια ματιά, σκάνε ένα χαμόγελο και κλείνουν την πόρτα πίσω τους.
Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που δεν χωράνε υποκοριστικά μέσα τους, παρά μόνο ένα κι αυτό θα το καταλάβεις μόλις τους το πεις.
Δεν μπορείς να τις πεις γυναικάκια ή γυναικούλες.

Δεν είναι.

Θα σε ακούσουν, θα σου δώσουν όχι από το περίσσευμά τους, αλλά από το έλλειμά τους.
Δεν θα περιμένουν ποτέ να τους περισσεύει τίποτα για να στο δώσουν.
Ούτε ψυχή, ούτε αγάπη, ούτε λεφτά.
Κι όμως ρε φίλε, από αυτό που τους λείπει, από εκείνο είναι πλούσιες.

Είναι κάτι γυναίκες ρε φίλε, που τις μάχες που έδωσαν δεν θα τις μάθεις ποτέ.

Κι όσες φορές τις γκρέμισε η μοίρα τους, εκείνες στάθηκαν για λίγο χάμω, πήραν ανάσες, έγλειψαν τις πληγές τους, κοίταξαν στα μάτια και σηκώθηκαν ξανά.
Γιατί αυτή είναι η διαφορά τους από το σωρό.
Δεν χωράνε σε γενικεύσεις και κατηγορίες.
Δεν είναι αναμάρτητες κι αλάθητες.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε φωτοστάφανα και λευκά σύννεφα.
Δεν θα τις βρεις εκεί. Δεν είναι εκεί.
Για να πετάξουν ψηλά, σύρθηκαν πολλές φορές στην λάσπη. Την άγγιξαν. Τις λέρωσε, αλλά δεν λέρωσε το μέσα τους.
Μην τις ψάχνεις μέσα σε αγγέλους και αγίους.

Ούτε εκεί θα τις βρεις.

Το μέσα τους το κράτησαν καλά φυλαγμένο.
Είναι γυναίκες που περνάνε από δίπλα σου σαν αέρας. Είναι γυναίκες που την μοναξιά την επέλεξαν γιατί δεν τους αρέσει να ψωνίζουν από τα φτηνά καλάθια.
Τίποτα φτηνό δεν θα βρεις μέσα τους. Δεν αγαπάνε τις εκπτώσεις στους ανθρώπους. Δεν θέλουν να συμβιβάσουν το θέλω τους.
Είναι που λες, αυτές οι γυναίκες που τις κόρες τους τις μεγαλώνουν για να γίνουν γυναίκες και τους γιούς τους αρσενικά.
Είναι οι γυναίκες που δεν θα μπορέσεις ποτέ να αγοράσεις με καμιά πιστωτική και με κανένα πορτοφόλι. Δεν τις αφορά καν το θέμα.
Είναι ρε φίλε εκείνες οι γυναίκες που δεν τις έχεις, τις κατακτάς.

Δεν έρχονται να σου παραδοθούν, τις κερδίζεις.
Είναι εκείνες που θα γίνουν η ασπίδα σου και η ασφάλειά σου.
Είναι εκείνες φίλε οι γυναίκες που θα νιώσεις την αύρα τους, πριν νιώσεις εκείνες.
Είναι εκείνες που ο ήχος τους, είναι βαρύ ζεϊμπέκικο. Και δεν θα τις δεις ποτέ να το χορεύουν.
Δεν έχουν τίποτα εύκολο γι’αυτό και δεν δίνουν τίποτα εύκολα.

Είναι εκείνες που θα ξέρουν πάντα την αλήθεια και θα σου δίνουν το χώρο και το χρόνο και την δύναμη να φύγεις μακριά τους για να ξέρουν πως το να μένεις, είναι επιλογή σου κι όχι ανάγκη.

Είναι τέλος, εκείνες που δεν θα φοβηθούν ποτέ να γίνουν παλιάτσοι και να τσαλακωθούν μπροστά σου. Δεν θα γίνουν ποτέ το χώμα να πατήσεις, αλλά θα στέκονται μισό βήμα πίσω σου για να σε βοηθήσουν να σηκωθείς όταν πέσεις. Δεν διστάζουν να μοιράσουν την καρδιά τους αλλά δύσκολα θα σου ανοίξουν την ψυχή τους. Δεν θα τις δεις ποτέ να κρύβουν τα δάκρυά τους. Δεν προσποιούνται τις αγέρωχες και τις ατάραχες.

Δεν θα φορέσουν τον μανδύα της αξιοπρέπειας για να το παίξουν υπεράνω. Ότι κάνουν, το κάνουν πολύ και απόλυτα.

Αγαπάνε πολύ, ερωτεύονται πολύ, κρατάνε τα σημάδια από το παρελθόν και πάνω τους ζωγραφίζουν το μέλλον.
Περπατάνε από το σαλόνι στο λιμάνι και πίσω και ανήκουν όπου κι αν τις τοποθετήσεις απλά γιατί έχουν μέσα τους τα πάντα.
Είναι εκείνες που δεν θα σου ζητήσουν ποτέ τίποτα.
Είναι εκείνες οι γυναίκες που έπαιξαν πολλές φορές στα ζάρια τα αισθήματα και την ζωή τους. Και τα επέτρεψαν όλα. Όλα, εκτός από το να ανήκουν.
Γιατί ήξεραν καλά, πως αν σου ανήκουν, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Ανήκουν μια φορά. Μόνο.
Ακόμα και τότε όμως αν νιώσουν πως ο αέρας τους σε βαραίνει… θα ανοίξουν τα φτερά τους να πετάξουν ψηλά. Κι ας τσούζουν τα δάκρυα στα μάτια.
Και τότε, το μόνο που σου μένει, είναι να εύχεσαι, ο επόμενος αέρας, να σου φέρει ένα τέτοιο αερικό στα χέρια σου.

-----

Της Σοφίας Παπαηλιάδου
Αναπνοές

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.

Από την ανάμνηση μιας κάπλικης ευτυχίας.

Να φεύγεις - αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για τον δρόμο.

Να τρέχεις μακρυά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι.

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις σε παρακαλώ.

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε.

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου (Όλα τα βράδια και τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας - αποδέξου το)

Να σταματήσεις ν' αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας.

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - απο 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε.

Ν' αποχωρίζεσαι τα τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες.

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις.

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουργιες με νερό κι αλάτι.

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη.

Να φεύγεις απο εκεί που δεν σου δίνουν αυτό που χρειάζεσαι.

Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω - δεν τους το χρωστάς.

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, τον χρόνο σου και την καρδιά σου.

Μην πιστεύεις αυτά που λένε - η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει.

Η καρδιά χαλάει, θα την χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει.

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας.

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους.

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεν-εννοιών, να ονομάζεις σχέση την σχέση την κοροϊδία κοροϊδία.

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλυφιτζούρι μη και σου στενοχωρεθεί το βυζανιάρικο.

Να μάθεις να ψάχνεις γι' αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Και. Να μάθεις να φεύγεις. Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από την μήτρα.

Να φεύγεις απ' όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά.

Πηγή

Όταν ξεκίνησαν οι Βαθιά Νυχτωμένοι, πριν από μερικά χρόνια, ήταν ένα δίωρο εκτόνωσης κι αποσυμπίεσης απ' την καθημερινότητα. Μουσικές που αγαπούσα, ένα μικρόφωνο που μου επέτρεπε να λέω ότι θέλω (nice) και απ' την άλλη, άνθρωποι που είχαν την ίδια ανάγκη και ακολουθούσαν κάθε φορά χωρίς καν να ξέρουμε που πάμε.

Δυο χρόνια περίπου μετά την γέννηση της, γνώρισα τον Γιώργο. Ένα πλάσμα υπέροχο, τρυφερό, έτοιμο να φροντίσει κάθε άνθρωπο που αγαπούσε και να προσφέρει σε όποιον είχε ανάγκη. Μια τεράστια αγκαλιά η οποία ήταν έτοιμη να με προφυλάξει απ' τα πάντα. Κι όταν δεν προλάβαινε να με προφυλάξει, ήταν εκεί για να με παρηγορήσει. Κεραυνοβόλα αγάπη, όπως καταλαβαίνετε. Πολύ σύντομα αποφάσισε να με υιοθετήσει ως αδερφή του κι έτσι βρέθηκα μ' έναν δεύτερο big brother. Εκτός των άλλων, ήταν ένας άνθρωπος καλλιεργημένος που αγαπούσε κάθε μορφή τέχνης και αισθητικής. Είχε μία μαγική ικανότητα να βλέπει τα καλύτερα στοιχεία των ανθρώπων που αγαπούσε, κυρίως αυτά που κρύβουμε ακόμα κι απ' τους εαυτούς μας, και να τα βγάζει στην επιφάνεια. Το έκανε με χειρουργική ακρίβεια και μεθοδικότητα, τόσο που να νομίζεις ότι το έχεις κάνει μόνος σου. "Εγώ δεν έκανα τίποτα, εσύ τα έκανες όλα", μου έλεγε συνέχεια. Όταν με παρέλαβε λοιπόν, κάτι ανάμεσα σε αγρίμι και μοσχάρι όπως φρόντιζε να μου υπενθυμίζει κάθε φορά, δεν φανταζόμουν την επίδραση που θα είχε πάνω μου.

Ξεκινήσαμε με την εκπομπή. Εκτός απ' τα πρακτικά (να μην τσιρίζω στο μικρόφωνο και να μιλάω με το στόμα ανοιχτό), μου έμαθε πως το νόημα βρίσκεται στην αλήθεια και την ψυχή. "Ένα μικρόφωνο μπορούν να βρουν όλοι, αν θέλεις μείνε εκεί. Αν όχι, μάθε να δίνεις ψυχή κάθε φορά. Τραγουδάκια μπορώ ν' ακούσω και στο Youtube, απο 'σένα θέλω αλήθεια." Μετά από άπειρους τσακωμούς, βρισίδια και ξενύχτια, οι Νυχτωμένοι έγιναν αυτό που ακούσατε. Δεν ξέρω αν ήταν καλό ή κακό, ήταν όμως αληθινό.

Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως ότι λέγαμε για την εκπομπή, ήταν οδηγίες ζωής. Από εκείνη την εποχή μέχρι και σήμερα, προσπαθώ να βρω την αλήθεια μου και να ζήσω την ζωή μου σύμφωνα μ' αυτή. Αποφάσισα ν' ανοίγω την πόρτα μόνο σε ότι έχει ουσία, να καταθέτω την ψυχή μου σε ό,τι κάνω και να ελπίζω ότι θα μπορέσω να πληρώσω το κόστος, αν χρειαστεί. Όλα όμως γίνονται πιο εύκολα όταν έχεις έναν Γιώργο να είναι δίπλα όταν πληρώνεις και να σου λέει "Τα κατάφερες. Τελείωνε μ' αυτό και προχωράμε".  Είναι μεγάλη ευλογία για κάποιον να έχει στην ζωή του, τέτοιους ανθρώπους. Ανθρώπους που έχουν καταφέρει να κοιτάξουν μέσα σου, ν' αγαπήσουν αυτό που είδαν και κάθε μέρα να σε κάνουν καλύτερο. Αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε αυτό να είναι αμφίδρομο, τότε είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.

Πάμε τώρα στον επίλογο...

Πριν 15 μέρες, τελείως ξαφνικά, ο Γιώργος έφυγε απ' την ζωή. Ευτυχώς, εκτός απ' τον απερίγραπτο πόνο, άφησε πίσω του και το αίσθημα της τύχης για τα χρόνια που πέρασα μαζί του. Είναι η πρώτη φορά που αποφασίζω να γράψω ή να πω κάτι γι' αυτόν κι ο λόγος που επέλεξα εσάς να το κάνω, είναι γιατί απ' την πρώτη στιγμή αγκαλιάσατε αυτό που είχαμε δημιουργήσει παρέα. Αντιλαμβάνεστε βεβαίως πως το γεγονός αυτό αποτελεί και την οριστική αυλαία τέλους για την εκπομπή. 

Την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, αυτό που μου έλεγε με επιμονή ήταν να χαμογελάω. Όσο πιο συχνά κι όσο πιο αληθινά μπορώ. Αυτή την προτροπή, έχω αποφασίσει να την κάνω τρόπο ζωής ως ένα ελάχιστο ευχαριστώ για τα όσα πήρα απ' αυτόν και ως ένα τελευταίο δώρο μιας και σήμερα είναι η ημέρα των γενεθλίων του. Σ' εσάς, ως ένα συγγνώμη για το ψυχοπλάκωμα που ίσως σας προκάλεσα, θέλω να πω τα εξής:

Να περνάτε όσο περισσότερο χρόνο μπορείτε με τους ανθρώπους που αγαπάτε.

Να μοιράζετε απλόχερα συναισθήματα, αγκαλιές και τρυφερότητα.

Πριν πείτε ή κάνετε κάτι σε στιγμές θυμού, σκεφτείτε αν αυτή είναι η τελευταία φορά που βλέπω αυτόν τον άνθρωπο... αξίζει;

Να χαμογελάτε...!

Όταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλλουν στην θάλασσα.  Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη, αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τ' αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου.  Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας.

Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι.  Έτσι είναι.  Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα.  Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη.  Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας.  Δεν έχουμε άλλο τρόπο.

Η τέχνης της ζωής δεν είναι εύκολη.  Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αφοσίωση... και λίγη τύχη.  Στο τέλος τι μένει;

Ο χρόνος περνάει.  Η κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία.  Κι η απόλυτη ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ.

Αν είσαι από τους τυχερούς καταλαβαίνεις πως τα πράγματα γίνονται ευκολότερα αν μάθεις να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι ευφάνταστος και επινοητικός.  Παραβλέπεις τα εμπόδια, έχεις πίστη, δίνεις αξία στα πράγματα που αξίζουν, δεν το βάζεις κάτω.  Είσαι γενναιόδωρος με τα συναισθήματα σου, δεν ζητάς ανταλλάγματα, δεν φοβάσαι να δείξεις πώς νιώθεις.  Δεν φοβάσαι γενικά.  Είσαι ανοιχτός, πειραματίζεσαι, εκφράζεσαι, τολμάς...

Θα χόρευα περισσότερο.  Θα έπαιζα περισσότερο.  Θα γελούσα περισσότερο.

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες κι οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου.  Θέλει θάρρος, δεν είναι εύκολο, είμαστε ευάλωτοι κάθε φορά που ανοιγόμαστε, ανυποψίαστοι... Κι ας είναι η πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη.  Δεν το γνωρίζουμε, πρέπει να κάνουμε όλο το δρόμο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Θα αγαπούσα περισσότερο.  Θα έδινα χίλια φιλιά...

Οι ιστορίες είναι διαφορετικές κι εμείς μαζί τους.  Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος βγάζει άλλα πράγματα από μέσα μας, άλλες πτυχές και αλήθειες.  Όσο για την αλήθεια, τη μία και μοναδική, ούτε κι αυτή υπάρχει.  Τίποτα το ευτυχές δεν υπάρχει στο απόλυτο.  Τα συναισθήματα μας, αν τα ακούγαμε, θα μας μάθαιναν να μην είμαστε ξεροκέφαλοι, εγωιστές, να κάνουμε ελιγμούς όταν βλέπουμε τον τοίχο να έρχεται με φόρα κατά πάνω μας.  Κι αν γυρνούσαμε πίσω το χρόνο, αν μας ξαναδινόταν η ευκαιρία, ίσως τα κάναμε όλα διαφορετικά.  Ο παππούς το 'χει δει το έργο, είμαστε υπερβολικά πολύπλοκοι, ευμετάβλητοι και αντιφατικοί και η πραγματικότητα μέσα μας έχει παραπάνω από μία αποχρώσεις... Όμως, ξέρει πια, ούτε που το σκέφτεται...

Θα έπαιζα περισσότερο.  Θα γελούσα περισσότερο.  Θα χόρευα περισσότερο.  Θα αγαπούσα περισσότερο...

Τα πράγματα είναι απλά.  Η ζωή αποκτά ξεχωριστό νόημα όταν μετατρέπεται σε αυτό που θα 'πρεπε από την αρχή να είναι, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές.  Δεν το ξέρουμε.  Αν είμαστε τυχεροί θα το μάθουμε καθ' οδόν.  Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο...

Πηγή : Lifo  Συντάκτης : Δήμητρα Γκρους

Grab a plate and throw it on the ground.

- Okay, done.

Did it break?

- Yes.

Now say sorry to it.

- Sorry.

Did it go back to the way it was before?

- No.

Do you understand?

As i began to love myself i found that anguish and emotional suffering are only warning signs that i was living against my own truth. Today, i know, this is "Authenticity"

As i began to love myself i understood how much it can offend somebody. As i try to force my desires on this person, even though, i knew the time was not right and the person was not ready for it, and even though this person was me. Today i call it "Respect"

As i began to love myself i stopped craving for a different life and i could see that everything that surrounded me was inviting me to grow. Today i call it "Maturity"

As i began to love myself i understood that at any circumstance, i am in the right place at the right time, and everything happens at the exactly right moment. So i could be calm. Today i call it "Self-Confidence"

As i began to love myself i quit stealing my own time, and i stopped designing huge projects for the future. Today, i only do what brings me joy and happiness , things i love to do and that make my heart cheer and i do them in my own way and in my own rhythm. Today i call it "Simplicity"

As i began to love myself i freed myself of anything that is no good for my health - food, people, things, situations, and everything that drew me down and away from myself. At first i called this attitude a healthy egoism. Today i know it is "Love of Oneself"

As i began to love myself i quit trying to always be right, and ever since i was wrong less of the time. Today i discovered that is "Modesty"

As i began to love myself i refused to go on living in the past and worry about the future. Now, i only live for the moment, where everything is happening. Today i live each day, day by day, and i call it "Fulfillment"

As i began to love myself i recognized that my mind can disturb me and it can make me sick. But as i connected it to my heart, my mind became a valuable ally. Today i call this connection "Wisdom of the heart"

We no longer need to fear arguments, confrontations or any kind of problems with ourselves or others. Even stars, collide and out of their crashing new worlds are born.

Today i know that is "Life"