Why don't you ask me
How long I've been waiting
Set down on the road
With the gunshots exploding
I'm waiting for you
In the gloom and the blazing
I'm waiting for you

I sing like a slave I know
I should know better
I've learned all my lessons
Right down to the letter
And still I go on like this
Year after year
Waiting for miracles
And shaking with fear

Why don't you answer
Why don't you come save me
Show me how to use
All these things
That you gave me
Turn me inside out
So my bones can save me
Turn me inside out

You've come this close
You can come even closer
The gunshots get louder
And the world spins faster
And things just get further
And further apart
The head from the hands
And the hands from the heart

One thing that's true
Is the way that I love him
The earth down below
And the sky up above him
And still I go on like this
Day after day
Still I go on like this

Now I've said this
I already feel stronger
I can't keep waiting for you
Any longer
I need you now
Not someday
When I'm ready
Come down on the road
Come down on the road

My name, my name
Nothing is the same
I won't go back
The way I came...

Cliff is high enough out here
The rocks look hard, the air is clear
No one will miss me, anyway
Remember all that we once had
Some times happy, some times sad
The sea will wash it all away
When you're standing at my grave
It's just a hole that someone named

I think of love, I think of you
Nobody knows it, nobody cares
I think of love, I think of you
I'll never show it
I think of love, I think of you
Nobody knows it
I think of love I think of you
And I'll never show it
No one never will....

Felt like the weight of the world was on my shoulders
Pressure to break or retreat at every turn
Facing the fear that the truth i discovered
no telling how all this will work out.
But i've come too far to go back now.

I am looking for freedom, looking for freedom
and to find it cost me everything i have.
Well i am looking for freedom, looking for freedom
and to find it, may take everything i have.

I know all too well it don't come easy
The chains of the world they seem to move in tight
I try to walk around it but stumbling's so familiar
Try to get up but the doubt is so strong
There's gotta be a wind in my bones.

I am looking for freedom, looking for freedom
and to find it cost me everything i have.
Well i am looking for freedom, looking for freedom
and to find it, may take everything i have.

Oh, not giving up has always been hard, so hard

But if I do the things the easy way I won’t get far.
Hmm.. life hasn’t been very kind to me lately, (well)

But I suppose it’s a push for moving on (oh yeah)
In time the sun's gonna shine on me nicely (one day yeah)
Something tells me good things are coming and I ain’t gonna not believe.


I am looking for freedom, looking for freedom

And to find it, cost me everything I have

Well I am looking for freedom, looking for freedom

And to find it, may take everything I have.

"Δεν έχετε ραντεβού σήμερα", είπε στη Μαρί, που είχε μπει χωρίς να χτυπήσει την πόρτα.

"Δεν θ' αργήσω πολύ. Αυτό που θέλω να μάθω είναι αν μπορώ να φύγω από δω."

"Θα έπρεπε ίσως να με ρωτήσεις: "Έχω θεραπευτεί;" Και η απάντηση μου είναι άλλη ερώτηση: "Έχεις θεραπευτεί από τι;". Θα μου πεις: "Αν έχω θεραπευτεί απ' το φόβο μου, απ' το σύνδρομο του πανικού", κι εγώ θ' απαντήσω: "Εδώ και τρία χρόνια, Μαρί, έχεις θεραπευτεί απ' αυτό.""

"Άρα έχω θεραπευτεί."

"Όχι βέβαια. Δεν είναι αυτή η αρρώστια σου.  Στη διατριβή που γράφω για να την παρουσιάσω στην Ακαδημία Επιστημών της Σλοβενίας (ο δόκτωρ Ιγκόρ δεν ήθελε να μπει σε λεπτομέρειες για το Βιτριόλι), επιχειρώ να μελετήσω τη λεγόμενη "φυσιολογική" ανθρώπινη συμπεριφορά.  Πολλοί γιατροί πριν από μένα διενέργησαν αυτή την μελέτη και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η φυσιολογικότητα είναι απλώς θέμα κοινωνικής συναίνεσης· δηλαδή, εάν πολλοί άνθρωποι θεωρούν κάτι σωστό, τότε αυτό το πράγμα γίνεται σωστό.

Υπάρχουν πράγματα που ορίζονται απ' την ανθρώπινη λογική: ότι βάζουμε τα κουμπιά στο μπροστινό μέρος του πουκαμίσου είναι λογικό, αφού θα ήταν πολύ δύσκολο να τα κουμπώσουμε στα πλάγια και αδύνατο αν βρίσκονταν στην πλάτη.

Άλλα πράγματα, όμως, επιβάλλονται σιγά σιγά, επειδή όλο και περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι έτσι πρέπει να είναι.  Θα σου δώσω δύο παραδείγματα. Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί τα γράμματα στο πληκτρολόγιο της γραφομηχανής είναι τοποθετημένα με την σειρά που έχουν;"

"Δεν με απασχόλησε ποτέ".

"Ας ονομάσουμε αυτό το πληκτρολόγιο QWERTY, αφού αυτά είναι τα γράμματα της πρώτης σειράς.  Εγώ αναρωτήθηκα για την αιτία και βρήκα την απάντηση.  Η πρώτη γραφομηχανή εφευρέθηκε το 1867 από τον Κρίστοφερ Σόουλς, για την βελτίωση της καλλιγραφίας.  Όμως υπήρχε ένα πρόβλημα: αν ο δακτυλογράφος έγραφε με μεγάλη ταχύτητα, οι χαρακτήρες συγκρούονταν και προκαλούσαν εμπλοκή στη μηχανή.  Έτσι ο Σόουλς επινόησε το πληκτρολόγιο QWERTY, το οποίο ανάγκαζε τους δακτυλογράφους να γράφουν αργά."

"Δεν το πιστεύω."

"Κι όμως είναι αλήθεια.  Έτσι η Ρέμιγκτον - κατασκευάστρια ραπτομηχανών μέχρι εκείνη την εποχή - χρησιμοποιήσε το πληκτρολόγιο QWERTY για τις πρώτες γραφομηχανές της.  Το οποίο σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι αναγκάστηκαν να μάθουν αυτό το σύστημα και πολλές εταιρείες άρχισαν να κατασκευάζουν τέτοια πληκτρολόγια, μέχρι που έγινε το μόνο υπάρχον σύστημα.  Επαναλαμβάνω: το πληκτρολόγιο των γραφομηχανών και των ηλεκτρονικών υπολογιστών σχεδιάστηκε με σκοπό την πιο αργή και όχι την πιο γρήγορα πληκτρολόγηση, κατάλαβες; Προσπάθησε να αλλάξεις θέση στα γράμματα και δε θα βρεις ούτε έναν αγοραστή για το προϊόν σου."

Όταν είδε το πληκτρολόγιο για πρώτη φορά, η Μαρί αναρωτήθηκε γιατί δεν είχε αλφαβητική σειρά.  Ποτέ όμως δεν επανέλαβε την ερώτηση - πίστευε ότι ήταν ο καλύτερος σχεδιασμός για ταχεία πληκτρολόγηση.

"Ξέρεις καθόλου από Φλωρεντία;" ρώτησε ο δόκτωρ Ιγκόρ.

"Όχι"

"Θα έπρεπε να ξέρεις.  Δεν είναι πολύ μακριά και εκεί βρίσκεται το δεύτερο παράδειγμα μου.  Στον καθεδρικό ναό της Φλωρεντίας υπάρχει ένα πανέμορφο ρολόϊ, σχεδιασμένο από τον Πάολο Ουτσέλο το 1443.  Αυτό το ρολόϊ έχει μια παραξενιά: αν και δείχνει τις ώρες - όπως όλα τα άλλα -, οι δείκτες κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση από αυτή στην οποία είμαστε συνηθισμένοι"

"Τι σχέση έχει αυτό με την αρρώστια μου;"

"Θα φτάσω κι εκεί.  Ο Πάολο Ουτσέλο με τη δημιουργία αυτού του ρολογιού δεν είχε σκοπό να φανεί πρωτότυπος: εκείνη την εποχή υπήρχαν ρολόγια όπως αυτό και ρολόγια με δείκτες που κινούνταν όπως οι σημερινοί.  Γα κάποια άγνωστη αιτία, ίσως επειδή ο δούκας είχε ρολόϊ με δείκτες που ακολουθούσαν την κατεύθυνση που σήμερα αναγνωρίζουμε ως "σωστή", αυτή καθιερώθηκε και ως μοναδική - και το ρολόϊ του Ουτσέλο βρέθηκε να θεωρείται έκτρωμα, κάτι τρελό."

Ο δόκτωρ Ιγκόρ έκανε μια παύση.  Όμως ήξερε ότι η Μαρί παρακολουθούσε τον συλλογισμό του.

"Πάμε, λοιπόν, στην αρρώστια σου.  Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, με ιδιαίτερες αρετές, ένστικτα, τρόπους ευχαρίστησης και αναζήτησης της περιπέτειας.  Όμως η κοινωνία τελικά επιβάλλει ένα συλλογικό τρόπο δράσης και οι άνθρωποι δε σταματούν να αναρωτηθούν γιατί πρέπει να φέρονται έτσι.  Απλώς το αποδέχονται, όπως οι δακτυλογράφοι αποδέχτηκαν το γεγονός ότι το QWERTY είναι το καλύτερο δυνατό πληκτρολόγιο.  Γνώρισες ποτέ κανέναν σ' όλη τη ζωή σου να έχει αναρωτηθεί γιατί οι δείκτες του ρολογιού πάνε προς τη μία κατεύθυνση και όχι προς την αντίθετη;"

"Όχι."

"Αν κάποιος ρωτούσε, είναι πολύ πιθανό να το 'λεγαν: "Είσαι τρελός!" Αν επέμενε στην ερώτηση του, οι άλλοι θα προσπαθούσαν να βρουν μια αιτία, αλλά σύντομα θα άλλαζαν θέμα - επειδή δεν υπάρχει άλλη αιτία εκτός από αυτή που σου ανέφερα.  Οπότε επιστρέφω στην ερώτηση σου.  Ξανακάν' τη."

"Έχω θεραπευτεί;"

"Όχι.  Είσαι ένας ξεχωριστός άνθρωπος που προσπαθεί να είναι ίδιος με τους άλλους.  Κι αυτό, κατά τη δική μου άποψη, θεωρείται βαριά ασθένεια."

"Είναι άσχημο να διαφέρεις;"

"Άσχημο είναι να προσπαθείς να μοιάζεις με τους άλλους: προκαλεί νευρώσεις, ψυχώσεις, παράνοια.  Είναι άσχημο να προσπαθείς να μοιάζεις με τους άλλους, επειδή έτσι παραβιάζεις τη φύση, παραβαίνεις τους νόμους του Θεού - ο οποίος σε όλα τα δάση και τις ζούγκλες του κόσμου δεν έφτιαξε ούτε ένα φύλλο όμοιο με κάποιο άλλο.  Όμως εσύ θεωρείς τρέλα το να είσαι διαφορετική, γι' αυτό διάλεξες την *Βιλέτ για να ζήσεις.  Επειδή εδώ, καθώς όλοι είναι διαφορετικοί, καταλήγεις να είσαι ίδια με όλους. Κατάλαβες;"

Η Μαρί έγνεψε καταφατικά.

"Μην έχοντας το θάρρος να είναι διαφορετικοί", συνέχισε ο δόκτωρ Ιγκόρ, "οι άνθρωποι πάνε κόντρα στη φύση και ο οργανισμός αρχίζει να παράγει το Βιτριόλι ή Πικρία, όπως είναι κοινώς γνωστό αυτό το δηλητήριο".

*Βιλέτ: Ψυχιατρικό άσυλο.

Tell me what are the chances
of me drinking alone
of aching for you to the bone?
Tell me what are the chances
this bottle could keep me alive
without you by my side?

And tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
with nothing to say...

I had a dream I was on fire
you were watching me closely
then you just left.
I had a dream it turned into nightmare
you were light now only darkness i see,
you were all I desired..

And tell me what are the chances
of me meeting you in the rain
for second chances...

All my friends seem to remind me
of the bitterness I feel
and how you despise me.
Tell me please what are the chances
of me leaving doors open wide
of you coming in with a smile...

And tell me what are the chances of me meeting you in the rain
with nothing to say...
And tell me what are the chances of me meeting you in the rain for second chances...

Tell me please is this the end?
Cause I've run out of chances my friend..
I've run out of chances..
Tell me please I'm closed to myself
I feel beaten and broken again
beaten and broken..

And Tell me what are the chances of me
leaving you in the rain
all covered in pain...
And tell me what are the chances of you
passing me by with your car
when I was still there
left alone with my chances,
with my nightmares, with my hopes and fears to dry...
You are a nightmare, it's a nightmare...

What are the chances of me...?
What are the chances of you...?

Tell me please my guardian angel...will you come for me?
Will you come for me...?

I’m just walking with a ghost
And it’s walking by my side
My soul is dancing on my cheek
I don’t know where the exit is

Every day is still the same
And I don’t know what to do; I’m carrying
My tears in a plastic bag
And it’s the only thing I got from you

I have short hair
And I’m faced with a few complications so,
So if you care
Try to analyze the situation
You know, man
As the leaves fall on the ground my soul is goin’
Round and round and round, so please

Do it well
Just break the spell
Why don’t you do it right
I don’t want another fight
I’m not creatin’
My flow with my ego
I’m taking off my hood
And I’m venturing deeply in the wood
You know, man

But are my only food and it puts me in a strange mood
I ain’t giving you my heart on a silver plate
Why couldn’t we be just mates
Oh no, never come back to me
Oh no, never come back to me

I wish, our company is shy, probably
Another dance, another chance, another romance
It can be till the end

I wish, our company is shy, probably
Another dance, another chance, another romance
It can be till the end...

Το Βιτριόλι εκρινόταν από τον οργανισμό ανθρώπων που βρίσκονταν σε κατάσταση φόβου - αν και ακόμη περνούσε απαρατήρητο από τις σύγχρονες εξετάσεις φασματοσκοπίας. 
Αναγνωριζόταν ωστόσο εύκολα από την γεύση του, που δεν ήταν ούτε γλυκιά ούτε αλμυρή - αλλά πικρή.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ - που προέβη στην ανακάλυψη αυτού του θανατηφόρου δηλητηρίου, η οποία, όμως, δεν του είχε ακόμα αναγνωριστεί - του είχε δώσει το όνομα ενός δηλητηρίου που είχαν κατά κόρον χρησιμοποιήσει στο παρελθόν αυτοκράτορες, βασιλιάδες και ερωτευμένοι κάθε λογής όταν ήθελαν να απομακρύνουν οριστικά κάποιον ενοχλητικό.

Ωραίοι καιροί εκείνοι με τους αυτοκράτορες και τους βασιλιάδες: μια εποχή στην οποία ο κόσμος ζούσε και πέθαινε ρομαντικά.  Ο δολοφόνος καλούσε το θύμα για ένα ωραίο γεύμα, ο σερβιτόρος έμπαινε με δύο ωραία κύπελλα, ένα από τα οποία είχε μέσα βιτριόλι μαζί με το ποτό.  Πόση συγκίνηση διέγειραν οι κινήσεις του θύματος: έπιανε το κύπελλο, έλεγε μερικά λόγια φιλικά ή εχθρικά, έπινε αυτό που νόμιζε ότι ήταν ένα ακόμη γευστικό ποτό, έριχνε ένα βλέμμα γεμάτο έκπληξη στον αμφιτρύωνα του και έπεφτε κεραυνοβολημένο στο έδαφος!

Όμως αυτό το δηλητήριο, σήμερα ακριβό και δυσεύρετο στην αγορά, αντικαταστάθηκε από πιο σίγουρες διαδικασίες εξολόθρευσης - όπως περίστροφα, βακτηρίδια κτλ.  Ο δόκτωρ Ιγκόρ, ρομαντικός από τη φύση του, ανέσυρε το σχεδόν ξεχασμένο όνομα για να βαφτίσει την ψυχική ασθένεια που είχε κατορθώσει να διαγνώσει και η ανακάλυψη της οποίας σύντομα θα τρόμαζε τον κόσμο.

Ήταν παράξενο που κανείς ποτέ δεν είχε αναφερθεί στο Βιτριόλι ως θανατηφόρα τοξική ουσία, αν και η πλειονότητα των παθόντων αναγνώριζε τη γεύση του και ονόμαζε τη διαδικασία της δηλητηρίασης "Πικρία".  Όλα τα όντα είχαν Πικρία στον οργανισμό τους - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό -, έτσι όπως σχεδόν όλοι έχουμε το βακτηρίδιο της φυματίωσης.  Όμως οι δύο αρρώστιες εκδηλώνονται μόνο σε περίπτωση εξασθένησης του ασθενούς· στην περίπτωση της Πικρίας, ευνοϊκό έδαφος για την εμφάνιση της ασθένειας παρουσιάζεται όταν δημιουργείται ο φόβος για την αποκαλούμενη "πραγματικότητα".

Μερικοί άνθρωποι στην προσπάθεια τους να θέλουν να κατασκευάσουν έναν κόσμο στον οποίο δεν θα μπορούσε να διεισδύσει καμιά εξωτερική απειλή, αυξάνουν υπερβολικά τις άμυνες τους προς το άγνωστο - ξένους ανθρώπους, νέα μέρη, διαφορετικές εμπειρίες - και αφήνουν τον εσωτερικό τους κόσμο αφρούρητο.  Από κει αρχίζει η Πικρία να προκαλεί ανεπανόρθωτες βλάβες.

Ο μεγάλος στόχος της Πικρίας (ο δόκτωρ Ιγκόρ προτιμούσε να την ονομάζει Βιτριόλι) ήταν η θέληση.  Οι άνθρωποι που έπεφταν θύματα της αρρώστιας έχαναν σιγά σιγά την όρεξη τους για οτιδήποτε και μέσα σε λίγα χρόνια δεν μπορούσαν να βγουν απ' τον κόσμο τους, καθώς είχαν ξοδέψει τεράστια αποθέματα ενέργειας κατασκευάζοντας ψηλά τείχη για να μεταπλάσουν την πραγματικότητα κατά την επιθυμία τους.

Με το να αποφεύγουν τις εξωτερικές επιθέσεις, είχαν ταυτόχρονα περιορίσει την εσωτερική ανάπτυξη τους.  Συνέχιζαν να πηγαίνουν στην δουλειά, να βλέπουν τηλεόραση, να παραπονιούνται για την κυκλοφορία και να κάνουν παιδιά, αλλά όλα αυτά γίνονταν μηχανικά και χωρίς μεγάλη εσωτερική συγκίνηση - γιατί στο κάτω κάτω όλα ήταν υπό έλεγχο.

Το μεγάλο πρόβλημα με τη δηλητηρίαση από Πικρία ήταν ότι και τα πάθη - μίσος, έρωτας, απελπισία, ενθουσιασμός, περιέργεια - δεν εκδηλώνονταν πια.  Μετά από λίγο καιρό, στους πικραμένους δεν απέμενε καμιά επιθυμία.  Δεν είχαν διάθεση ούτε να ζήσουν ούτε να πεθάνουν· αυτό ήταν το πρόβλημα.

Γι' αυτό οι πικραμένοι συναρπάζονταν πάντα από ήρωες και τρελούς: δε φοβούνταν ούτε τη ζωή ούτε το θάνατο.  Τόσο οι ήρωες όσο και οι τρελοί έδειχναν αδιάφοροι μπροστά στον κίνδυνο και προχωρούσαν εμπρός, αν και όλοι τους έλεγαν να μην το κάνουν.  Ο τρελός αυτοκτονούσε, ο ήρωας προσφερόταν μαρτυρική θυσία υπέρ κάποιου ευγενούς σκοπού - αλλά και οι δύο τελικά πέθαιναν και οι πικραμένοι περνούσαν πολλά μερόνυχτα σχολιάζοντας τον παραλογισμό και τη δόξα αυτών των δύο ανθρώπινων τύπων.  Ήταν η μόνη στιγμή κατά την οποία ο πικραμένος είχε την δύναμη να σκαρφαλώσει στο αμυντικό τείχος του και να ρίξει μια ματιά προς τα έξω· αλλά σύντομα τα χέρια και τα πόδια του κουράζονταν και επέστρεφε στην καθημερινότητα του.

Ο χρόνια πικραμένος παρατηρούσε την αρρώστια του μόνο μια φορά την βδομάδα: τα βράδια της Κυριακής.  Τότε, καθώς δεν είχε τη δουλειά ή τη ρουτίνα να του μετριάζει τα συμπτώματα, αισθανόταν ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά - η ησυχία σ' αυτές τις βραδιές ήταν φοβερή, η ώρα δεν περνούσε με τίποτα και υπήρχε διάχυτος ένας συνεχής εκνευρισμός.

Όμως έφτανε η Δευτέρα και ο πικραμένος ξεχνούσε αμέσως τα συμπτώματα του - αν και βλαστημούσε που δεν είχε ποτέ καιρό για να ξεκουραστεί και διαμαρτυρόταν που περνούσαν τόσο γρήγορα τα Σαββατοκύριακα.  

Το μοναδικό μεγάλο πλεονέκτημα της αρρώστιας, από κοινωνική άποψη, ήταν ότι είχε γίνει ήδη κανόνας· επομένων ο εγκλεισμός δεν ήταν πλέον απαραίτητος - με εξαίρεση τις περιπτώσεις στις οποίες η δηλητηρίαση ήταν τόσο βαριάς μορφής, ώστε η συμπεριφορά του ασθενούς άρχιζε να επηρεάζει τους άλλους.  Όμως η πλειονότητα των πικραμένων μπορούσε να παραμένει ελεύθερη, χωρίς να αποτελεί απειλή για την κοινωνία ή τους άλλους, καθώς - εξαιτίας των ψηλών τειωχών που είχαν κατασκευάσει γύρω τους - ήταν τελείως απομονωμένοι από τον κόσμο, αν και έδιναν την εντύπωση ότι συμμετείχαν στα δρώμενά του.

Πέρα απ' την ανακάλυψη ότι υπάρχει το Βιτριόλι, ο δόκτωρ Ιγκόρ έπρεπε να αποδείξει ότι και σ' αυτή την περίπτωση ήταν δυνατή η θεραπεία.  Ήθελε να γραφτεί το όνομα του στην ιστορία της ιατρικής - αν και δεν είχε αυταπάτες όσο αφορά στις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε για να επιβάλει τις ιδέες του, καθώς οι "φυσιολογικοί" ήταν ικανοποιημένοι με τη ζωή τους και ποτέ δε θα παραδέχονταν την αρρώστια τους, ενώ οι "άρρωστοι" αποτελούσαν την κινητήριο δύναμη μιας πελώριας αλυσίδας ασύλων, εργαστηρίων, συνεδρίων και λοιπών.

-Paulo Coelho, Veronika decide morrer (1998)-

"Therefore, dear Sir, love your solitude and try to sing out with the pain it causes you.  For those who are near you are far away... and this shows that the space around you is beginning to grow vast... be happy about your growth, in which of course you can't take anyone with you, and be gentle with those who stay behind; be confident and calm in front of them and don't torment them wth your doubts and don't frighten them with your faith or joy, which they wouldn't be able to comprehend.  Seek out some simple and true feeling of what you have in common with them, which doesn't necessarily have to alter when you yourself change again; when you see them, love life in a form that is not your own and be indulgent toward those who are growing old, who are afraid of the aloneness that you trust... and don't expect any understanding; but believe in a love that is being stored up for you like an inheritance, and have faith that in this love there is a strength and a blessing so large that you can travel as far as you wish without having to step outside it..."

Rainer Maria Rilke , Letters to a Young Poet

Όταν είσαι παιδί φαντάζεσαι μια ευτυχία που δεν τελειώνει ποτέ, πως έρχεται μια στιγμή που πλημμυρίζει τη ζωή σαν τα νερά ενός ποταμού που εκβάλλουν στην θάλασσα.  Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, πως η ευτυχία ποτέ δεν είναι άπειρη και απόλυτη, αλλά δίνεται σε μικρά κομμάτια που καλείσαι να μάθεις να τ' αναγνωρίζεις, θυσιάζοντας τη χίμαιρα του απόλυτου και άπιαστου.  Για να μπορείς να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις τις μικρές στιγμές της κάθε ημέρας.

Όταν είσαι παιδί δεν ξέρεις πώς λειτουργούν τα πράγματα, μόνο φαντάζεσαι.  Έτσι είναι.  Η φυσική μας πορεία ξεκινάει αντίστροφα. Γεννιόμαστε χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα.  Μεγαλώνοντας, συναντάμε ανθρώπους και πράγματα που σχετιζόμαστε, που μας προκαλούν χαρά ή λύπη.  Κάπως έτσι μαθαίνουμε, από τα αποτελέσματα άλλων σωμάτων στο δικό μας.  Δεν έχουμε άλλο τρόπο.

Η τέχνης της ζωής δεν είναι εύκολη.  Όπως όλες οι τέχνες χρειάζεται πορεία μέσα στο χρόνο, μαθητεία, προσήλωση στο στόχο, αφοσίωση... και λίγη τύχη.  Στο τέλος τι μένει;

Ο χρόνος περνάει.  Η κάθε μέρα θα μπορούσε να είναι η τελευταία.  Κι η απόλυτη ευτυχία δεν θα έρθει ποτέ.

Αν είσαι από τους τυχερούς καταλαβαίνεις πως τα πράγματα γίνονται ευκολότερα αν μάθεις να προσαρμόζεσαι, να γίνεσαι ευφάνταστος και επινοητικός.  Παραβλέπεις τα εμπόδια, έχεις πίστη, δίνεις αξία στα πράγματα που αξίζουν, δεν το βάζεις κάτω.  Είσαι γενναιόδωρος με τα συναισθήματα σου, δεν ζητάς ανταλλάγματα, δεν φοβάσαι να δείξεις πώς νιώθεις.  Δεν φοβάσαι γενικά.  Είσαι ανοιχτός, πειραματίζεσαι, εκφράζεσαι, τολμάς...

Θα χόρευα περισσότερο.  Θα έπαιζα περισσότερο.  Θα γελούσα περισσότερο.

Η ζωή είναι γεμάτη ιστορίες κι οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου.  Θέλει θάρρος, δεν είναι εύκολο, είμαστε ευάλωτοι κάθε φορά που ανοιγόμαστε, ανυποψίαστοι... Κι ας είναι η πορεία σχεδόν προδιαγεγραμμένη.  Δεν το γνωρίζουμε, πρέπει να κάνουμε όλο το δρόμο για να φτάσουμε εκεί που είμαστε τώρα.

Θα αγαπούσα περισσότερο.  Θα έδινα χίλια φιλιά...

Οι ιστορίες είναι διαφορετικές κι εμείς μαζί τους.  Ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος βγάζει άλλα πράγματα από μέσα μας, άλλες πτυχές και αλήθειες.  Όσο για την αλήθεια, τη μία και μοναδική, ούτε κι αυτή υπάρχει.  Τίποτα το ευτυχές δεν υπάρχει στο απόλυτο.  Τα συναισθήματα μας, αν τα ακούγαμε, θα μας μάθαιναν να μην είμαστε ξεροκέφαλοι, εγωιστές, να κάνουμε ελιγμούς όταν βλέπουμε τον τοίχο να έρχεται με φόρα κατά πάνω μας.  Κι αν γυρνούσαμε πίσω το χρόνο, αν μας ξαναδινόταν η ευκαιρία, ίσως τα κάναμε όλα διαφορετικά.  Ο παππούς το 'χει δει το έργο, είμαστε υπερβολικά πολύπλοκοι, ευμετάβλητοι και αντιφατικοί και η πραγματικότητα μέσα μας έχει παραπάνω από μία αποχρώσεις... Όμως, ξέρει πια, ούτε που το σκέφτεται...

Θα έπαιζα περισσότερο.  Θα γελούσα περισσότερο.  Θα χόρευα περισσότερο.  Θα αγαπούσα περισσότερο...

Τα πράγματα είναι απλά.  Η ζωή αποκτά ξεχωριστό νόημα όταν μετατρέπεται σε αυτό που θα 'πρεπε από την αρχή να είναι, μια αργή διαδικασία να ανακαλύπτεις χαρές.  Δεν το ξέρουμε.  Αν είμαστε τυχεροί θα το μάθουμε καθ' οδόν.  Όσο πιο γρήγορα τόσο το καλύτερο...

Πηγή : Lifo  Συντάκτης : Δήμητρα Γκρους