Πνίγεις όνειρα, σκοτώνεις συναισθήματα, αναπνέεις με το ζόρι κι αυτό το αποκαλείς ζωή.

Μικρός ήσουν ονειροπόλος έψαχνες το άγνωστο, κοίταζες απ' το τηλεσκόπιο που σου αγόρασε ο πατέρας σου τ' αστέρια κι έλεγες εγώ θα γίνω αστροναύτης. Έβλεπες τις εκτοξεύσεις των πυραύλων στις ειδήσεις των εννιά και φανταζόσουν τον εαυτό σου σ’ έναν απ' αυτούς και τελικά τί κατάφερες;

Έγινες αυτό που σιχαινόσουν, αυτό που μισούσες, ένας κακόμοιρος ανθρωπάκος με στριμωγμένα θέλω μέσα στον εγκέφαλό σου που πραγματοποιούνται μόνο στον ύπνο σου.

Οδηγείς στο δρόμο βρίζεις τον διπλανό και νομίζεις πως κάνεις επανάσταση, καταφέρνει και σε παρασέρνει ο καθένας σε οδούς που δεν μπορείς καν να βαδίσεις ουσιαστικά, απλά ακολουθείς μια πλάτη για να γίνεις κι εσύ κάτι στο τίποτα.

Προσωπικότητα; Άγνωστη λέξη για σένα, όλα γυρίζουν γύρω από κάποιους, από κάτι. Κοιμάσαι και ξυπνάς ζώντας τη μέρα της Μαρμότας και δεν σε νοιάζει, περιμένεις απλά τον θάνατο να σε λυτρώσει απ’ την μιζέρια.

Παντρεύτηκες, έκανες παιδιά, αγόρασες σπίτι για να αφήσεις κληρονομιά και θεωρείς πως έκανες το χρέος σου σ’ αυτόν τον πλανήτη, παρόλο που δεν μπορείς να υποστηρίξεις ούτε αυτό, γιατί μετά από λίγα χρόνια γίνεσαι άπιστος και κακός σύντροφος, δεν αντέχεις, ασφυκτιάς, θες να καβαλήσεις τη μηχανή της εφηβείας και να γίνεις καπνός, αλλά τότε είναι αργά να κυνηγήσεις τ’ όνειρο, είναι αργά για όλα.

Κοιτάς τα κεριά του Καβάφη και σε πιάνουν κλάματα, τα χρόνια φεύγουν και τα παιδικά σου όνειρα έχουν ξεχαστεί σε μια γωνία, σάπισαν μαζί με τις ελάχιστες χαρές που δεν έγιναν πολλές γι' αυτό το καταραμένο "έτσι πρέπει". Πρέπει από ποιόν; Ποιος έχει γράψει το σενάριο της ανθρωπότητας που πρέπει σαν στρατιώτης να ακολουθείς κατά γράμμα;

Δεν ζεις, δεν υπάρχεις για κανέναν, υπάρχεις μόνο για τον εαυτό σου, Καν’ τον να γελά καν’ τον να φωνάξει είμαι ζωντανός. "Περαστικοί είμαστε δεν μας ανήκει τίποτα", έγραψε ο Οδυσσέας Ιωάννου κι έχει δίκιο.

Αλέξανδρος Παύλου

ΠΗΓΗ