Μια ανάσα.

Προσπαθείς να κλέψεις όσο περισσότερο αέρα μπορείς, σαν να είναι η τελευταία σου.

Μια εκπνοή κι αδειάζεις.

Αφήνεις το σώμα σου να πέσει βαρύ, σαν να ήταν ο αέρας που σε κρατούσε όρθιο.

Κλείνεις ελαφρώς τα μάτια, προσπαθώντας να ανακαλύψεις τους αιώνιους φύλακες του ουρανού.

Κόκκοι μιας διαμαντένιας άμμου, διάσπαρτοι στην  απέραντη μαύρη θάλασσα.

Πολύτιμη συντροφιά για όσους αναζητούν κάτι μεγαλύτερο απ’ τα γήινα και μικρά.

Πιστοί κομπάρσοι σε μία αιώνια, ουράνια παράσταση. 

Ταπεινοί, αρκούνται στο να πλαισιώνουν βουβά τον ένα και μοναδικό πρωταγωνιστή. 

Το φεγγάρι.

Οι θεατές, κάθε βράδυ οι ίδιοι. 

Με την ίδια λαχτάρα και το ίδιο δέος, παρακολουθούμε σιωπηλοί.

Μεταφέρουμε στην σκηνή την ζωή μας και προσπαθούμε να κατανοήσουμε την πλοκή.

Αναζητούμε το νόημα στους διαλόγους και την ουσιά στις σκηνές που διαδραματίστηκαν.

Φέρουμε το βάρος της εξέλιξης μιας ιστορίας, χωρίς να ξέρουμε πώς, πού και με ποιον θέλουμε να ολοκληρωθεί.  Τι σημαίνει ολοκλήρωση.

Μόνη γαλήνη, οι ήχοι της νύχτας.Το ιδανικό μουσικό χαλί...

Κατευνάζει τους παλμούς της καρδιάς εναρμονίζοντας τους με το τρεμόπαιγμα των αστεριών.

Το φεγγάρι σε κοιτά την ώρα που τα μάτια σου αναζητούν ένα σημάδι στον έναστρο ουράνιο ιστό.

Ανυψώνεται προσπαθώντας με αυτή την αέναη κίνηση να σου υποδείξει κάτι.

Να οδηγήσει το βλέμμα σου ψηλά.

Να σε μαγνητίσει ώστε να το ακολουθήσεις.

Να σ’ ελευθερώσει απ’ την γήινη υπόσταση σου ώστε ν’ αφήσεις το πνεύμα σου να ταξιδέψει ελεύθερο.

Να πετάξει πάνω απ’ τα συννεφα, εκεί όπου ο αέρας είναι παγωμένος, καθάριος και ικανός να διαλύσει και την πιο μαύρη σκιά. 

Παρακολουθείς κι υποψιάζεσαι.

Νιώθεις πως στην κίνηση αυτή κρύβεται αυτό που η στασιμότητα προσπαθεί να σου αποκρύψει.

Χαμένος στις αναζητήσεις σου, αδυνατείς να δεις τις απαντήσεις που σου δίνει η φύση.

Βλέπεις το φεγγάρι ν’ απομακρύνεται και δεν σκέφτεσαι πως εσύ είσαι αυτός που κινείσαι.

Πόση ώρα πέρασε απ’ το τελευταίο πετάρισμα των βλεφάρων σου;

Φοβάσαι μην χάσεις το λευκό, χωρίς να ξέρεις ότι είσαι ήδη μέσα.

Αρκεί ν’ ανοίξεις τα μάτια....

Στέκεται σ’ ένα στενό δρομάκι, στους πρόποδες της Ακρόπολης.
Γεμάτο απ’ τις ψυχές που έχουν μεγαλώσει μέσα του, παραδόθηκε στον χρόνο.
Η γη ύψωσε τα κλαδιά της και το αγκάλιασε για να το προστατεύσει.
Δεν μπορείς να το προσπεράσεις. Στέκεσαι και το κοιτάζεις.
Γέννηση, θάνατος, ευτυχία, πόνος, δάκρυα, έρωτες, αντίο.
Μία δίνη ενέργειας που σε φυλακίζει μόλις πλησιάσεις.
Ασάλευτος απ’ την ζήλια, προσπαθείς να κλέψεις λίγη απ’ την ζωή του.

Πόσο λυπηρό..!

Ανοίγουν τα παραθυρόφυλλα κι εμφανίζεται μια γυναικεία μορφή.
“Πόσο τυχερή είναι που ζει εδώ”, σκέφτεσαι.
Σαν ν’ άκουσε την σκέψη σου, χαμογελάει.
Ένα απαλό χαμόγελο, που έκανε το γαλήνιο πρόσωπο της ακόμα πιο αρμονικό.

Ανόητη, αυτό δεν μπορείς να το κλέψεις.
Μόνο να το ζήσεις.

Σειρά σου να χαμογελάσεις. Πικρά.
Χαμηλώνεις το βλέμμα και συνεχίζεις τον δρόμο σου...

(Photo by Chrysanna Sarantou)