........................................................................................................................
........................................................................................................................
Να προσέχεις γιατί καμιά φορά σε θανατώνουν ερήμην σου.
Τις περισσότερες φορές σε θανατώνουν ερήμην σου.
Ύστερα μεγαλώνουν οι σκιές.
Θα πεθάνουμε.
Δε θα μας ενοχλήσουν πια.
Εσύ να προσέχεις.
Θα σε φυλάει η μάγισσα μου.
Η δική μου μάγισσα.
Της πρόσταξα να σε φυλάει, να σου λέει παραμύθια, να σ’ αγαπά.
Εμένα δεν πρόφτασε να μ’ αγαπήσει.
Όμως θα σου χαρίσει ό,τι χάρισε και σε μένα,
η δική μου μάγισσα.
Θα σου χαρίσει ό,τι χάρισε και σε μένα.
Την κόκκινη μπογιά που δε βγαίνει.
........................................................................................................................
........................................................................................................................
- Στείλε Σχόλιο...............................................................................................................
...............................................................................................................
Περπατούσα σ’ ένα δρόμο γεμάτο από κίτρινα φύλλα θυμάμαι...
Ήταν φθινόπωρο μάλλον...και πρέπει να φυσούσε πολύ...αλλά και για ποιο πράγμα μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος σ’ αυτόν τον κόσμο?
Είχα χαθεί μα δεν το γνώριζα...και το μόνο που κοιτούσα ήταν ο δρόμος...
Γιατί το μόνο που μπορεί να κάνει κάποιος που έχει χαθεί και δεν τον νοιάζει...είναι να κοιτάζει το δρόμο...
Παρατηρούσα τις ευθείες του..τις στροφές του..τις λακούβες του..τα σταυροδρόμια του..τ’ αδιέξοδα του..κι’ όλα εκείνα τα χλωμά φώτα που ανάβουν σαν φάροι κάθε που νυχτώνει, μήπως και βρουν οι χαμένοι ταξιδιώτες τον προορισμό.
Έβρεχε θυμάμαι...όπως σ‘ όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής μου. Και ήμουν τόσο απορροφημένη σ’ αυτήν τη μαγική εικόνα που δεν έβλεπα πια καθαρά. Ούτε τα γυαλιστερά αυτοκίνητα που περνούσαν με ορμή από δίπλα μου κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο και προτίθονταν να με πάρουν μαζί τους για να φτάσω πιο γρήγορα όπου κι’ αν ήθελα να πάω. Όύτε εκείνα τα αριστοτεχνικά καλοκατασκευασμένα κτίρια με τα έντονα χρώματα και τους μασκαρεμένους κήπους, που θα μπορούσαν προσωρινά, να μου προσφέρουν ένα δήθεν ασφαλές και σίγουρο καταφύγιο ή έστω λίγη προσποιητή ζεστασιά. Ούτε τους περαστικούς που τυχαία καμιά φορά πέφταμε με φόρα ο ένας πάνω στον άλλο ακολουθώντας στα τυφλά τις αντίθετες πορείες μας μέχρι το τέλος. Άλλοι απ’ αυτούς με κοιτούσαν με έκπληξη..άλλοι αφ υψηλού..και άλλοι έμεναν απλά απαθείς..όπως συμβαίνει πάντα με τους ανθρώπους που συναντάς μ’ αυτόν τον τρόπο στο δρόμο σου.
Κι’ ίσως βαθιά μέσα μου να προτιμούσα κάποιος να μου σφίξει το χέρι, να μου πει απλά συγνώμη έκανα λάθος, ή να με βρίσει με τον πιο χυδαίο τρόπο, γιατί τόλμησα να τον αγγίξω καταλάθος λίγο πιο πέρα απ’ τον ώμο...στο μέρος της καρδιάς... απ’ το να δω το κενό στα μάτια του...Γιατί ίσως εγώ να ήξερα πιο καλά απ’ τον καθένα τι μπορεί να σημαίνει αυτό το κενό...κι’ ίσως γι’ αυτό να μπορούσα τόσο εύκολα να τ’ αναγνωρίσω....
Και γιατί είχα από καιρό αποφασίσει, ίσως και πρν ακόμα γεννηθώ, πως αν θα ‘παιρνα μαζί μου κάτι ως το τέλος του ταξιδιού...αυτό θα ήταν τα ύψη...και τα βάθη...τα δικά μου...και των άλλων...
Πως να προχωρήσεις στο ενδιάμεσο μετά από σύννεφα και πνιγμούς?? Σε κάνει σκιά του εαυτού σου...
Γι’ αυτό λοιπόν λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος που μας χαρίστηκε..θα σου πω πως εγώ και συ..είμαστε απλά αναμνήσεις...
Είμαστε απλά αναμνήσεις...από ένα βροχερό φθινόπωρο που βρέθηκε απρόσμενα μέσα στην άνοιξη...
Κι’ αν κάποτε σταματήσω για λίγο και γυρίσω να κοιτάξω πίσω...θέλω αυτή η εικόνα να γεμίζει το κενό...
Κι’ ίσως τότε να χαμογελάσω...έχοντας βαθιά επίγνωση ότι τα πράγματα γίνονται για να γίνουν...και ανάβοντας ένα τσιγάρο να συνεχίσω το δρόμο μου.
...............................................................................................................
...............................................................................................................
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοI dare not rest my hands on my chest
to speak of such things as the sound of your wings