....................................................................................................................................................

....................................................................................................................................................

Πάνω σε μια μικρή σκηνή και άδεια και ζωσμένη από παντού, στέκεται ένας παράξενος ποιητής που τρώει ένα μήλο.

Το γεγονός ότι τρώει το μήλο μόνο από τη μία πλευρά, αδιαφορώντας παντελώς για την άλλη, που κατά τα λεγόμενα των γύρω, είναι πιο λαχταριστή και ζουμερή, τον κάνει ποιητή.

Το γεγονός ότι ποτέ του δεν υπήρξε στ’ αλήθεια ποιητής κι’ ούτε ποτέ του θέλησε να είναι, τον κάνει παράξενο.

Πάνω σε μια μικρή σκηνή και άδεια και ζωσμένη από παντού, στέκεται ένας παράξενος ποιητής που τρώει ένα μήλο.

Ξέρουμε πια ποιός είναι – ένας παράξενος ποιητής.

Και ξέρουμε τι κάνει – τρώει ένα μήλο.

Εκείνο που δεν ξέρουμε, είναι ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε εκεί.

Γιατί κακά τα ψέμματα, ένας ποιητής θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε.

Θα μπορούσε για παράδειγμα να βρίσκεται σ’ έναν ολάνθιστο κήπο,

εξυμνώντας την εξαίσια ομορφιά μιας αγριοτριανταφυλλιάς και παράλληλα ρωτώντας ένας καναρίνι «Τί ώρα είναι? Τί ώρα είναι??»

Καταλήγοντας πως ο έρωτας φυτρώνει πάντα στο τίποτα, ενώ δεν τον έσπειρε κανείς κι’ ότι η ώρα περνάει γρήγορα...τόσο γρήγορα...που πια του φαίνονται τόσο μικρά, αυτά που όταν εκείνος ήταν μικρός, του φαίνονταν μεγάλα.

Όμως επειδή αυτός ο ποιητής είναι και παράξενος, στέκεται σε μια μικρή σκηνή και άδεια και ζωσμένη από παντού, τρώγοντας ένα μήλο από τη μία πλευρά, που κατά τα λεγόμενα των γύρω, είναι σάπια.

Καταλήγοντας πως έχει να φάει καλά, από τότε που έριξε τη δίμετρη ξανθιά κι’ ότι η ώρα περνάει γρήγορα...τόσο γρήγορα...που ενώ είναι πρωί εκείνος έχει ήδη πλήρη μεσάνυχτα.

Στην άλλη άκρη της μικρής σκηνής και άδειας και ζωσμένης από παντού, στέκεται ένας παράξενος μουσικός, που χτυπάει κάτι καμπανάκια.

Το γεγονός ότι χτυπάει τα καμπανάκια πάντα στο δικό του ρυθμό, αλλά ταυτόχρονα μελωδικά, τον κάνει μουσικό.

Το γεγονός ότι κανένας άλλος δενμπορεί ν’ ακούσει αυτόν τον ήχο παρά μόνο αυτός, τον κάνει παράξενο.

Στην άλλη άκρη της μικρής σκηνής και άδειας και ζωσμένης από παντού, στέκεται ένας παράξενος μουσικός, που χτυπάει κάτι καμπανάκια.

Ξέρουμε πια ποιός είναι – ένας παράξενος  μουσικός.

Και ξέρουμε τι κάνει – χτυπάει κάτι καμπανάκια.

Εκείνο που δεν ξέρουμε, είναι ο λόγος για τον οποίο βρέθηκε εκεί.

Γιατί κακά τα ψέμματα, ένας μουσικός θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε.

Θα μπορούσε για παράδειγμα να βρίσκεται σε μία εξωτική παραλία, γράφοντας τραγούδια για τον έρωτα και ρωτώντας ταυτόχρονα ένα καναρίνι «Τί ώρα είναι? Τί ώρα είναι??»

Καταλήγοντας πως «η νύχτα είναι τρυφερή...σου μοιάζει τόσο επώδυνα...» κι’ ότι η ώρα περνάει γρήγορα...τόσο γρήγορα...που αυτά που σε μία εποχή φαίνονται ασήμαντα, πέντε-έξι εποχές μετά είναι σημαντικά.

Όμως επειδή αυτός ο μουσικός είναι και παράξενος, στέκεται σε μια μικρή σκηνή και άδεια και ζωσμένη από παντού, κοντά σε έναν παράξενο ποιητή που τρώει ένα μήλο.

Ξέρουμε πια ποιοι είναι – ένας παράξενος ποιητής κι’ ένας παράξενος μουσικός.

Ξέρουμε τι κάνουν – ο ένας τρώει ένα μήλο κι’ ο άλλος χτυπάει κάτι καμπανάκια.

Εκείνο που δεν ξέρουμε είναι ο λόγος που βρέθηκαν εκεί.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος που αυτοί οι δύο παράξενοι στέκονται εκεί.

Έτυχε.

..........................................................................................................................................

..........................................................................................................................................

.................................................................................................................................

.................................................................................................................................

Ο χρόνος, σκέφτομαι, ίσως είναι μια αργοπορημένη τιμωρία – για ποιο πανάρχαιο σφάλμα! Βράδιαζε. Άνοιξα το παράθυρο κι αφουγκράστηκα μακριά το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

Έτσι συνήθως χάνουμε τα πιο ωραία χρόνια μας, από ‘να τίποτα: ένα αύριο που άργησε ή ένα λυκόφως που κράτησε πολύ. Κι όταν ο Θεός μοίρασε τον κόσμο, τα παιδιά πήρανε τις γωνιές των δρόμων κι ο διάβολος τις πιο ωραίες λέξεις… Ύστερα το σπίτι ερήμωσε, όλοι έφυγαν, κι οι νεκροί κι οι φίλοι κι η νεότητα – δρόμοι λησμονημένοι στο βάθος της νύχτας και στον κήπο τα δέντρα είχαν ακούσει τόσους λυγμούς που ανθίζαν μ’ έναν άλλο τρόπο, «να με θυμάσαι» έλεγε τα φθινοπωρινά βράδια μια κοριτσίστικη φωνή, γιατί πάντα στα παιδικά μας χρόνια υπάρχει ένα κορίτσι που λέγεται Μαρία. Κι άλλα πράγματα που δεν έγιναν ποτέ – όπως συμβαίνει στην πιο αληθινή ζωή μας.

Ήμουν τόσο μονάχος που όλα θα τελείωναν στην αιωνιότητα. Εν αμάξι πέρασε, το σπίτι τραντάχτηκε κι αχ πώς να σωθείς απ’ την πραγματικότητα όταν δεν είσαι πια παιδί, ενώ στο βάθος του διαδρόμου ήταν εκείνη η μυστική πόρτα που θα τη βρούμε όταν θα ‘χουν περάσει τα χρόνια, όπως στην άκρη των θλιμμένων ποιημάτων που εκβάλλουν οι ποταμοί ή όπως οι λεχώνες που επιστρέφουν απ’ το άπειρο προτιμώντας ένα μικρό κλάμα εδώ στη γη.

Και καμιά φορά πηγαίνω και στέκομαι εκεί που ήταν η παλιά στάση του τραμ, γιατί; μα αυτό σας ρωτώ κι εγώ – κι έζησα με μυστηριώδεις υποθέσεις όπως πάντα όταν δεν έχει τι να κάνει κανείς ή άλλαζα συνεχώς δρόμο για να μην καταλάβω που ακριβώς έσφαλα και τις νύχτες έπαιρνα τη βαλίτσα μου ακόμα και στον ύπνο, γιατί ποιος ξέρει το τέλος του ταξιδιού; - με μια λέξη ο κόσμος ήταν τόσο ξένος που προτιμούσα μια καλή μπυραρία ή να σαρώσω όλον τον ουρανό όπως σ’ ένα ναυάγιο ή ν’ ανεβώ σε μια καρέκλα και να κοιτάξω πράγματα για πάντα χαμένα – α, μόνος μου έκανα τη ζωή μου άθλια για να μοιάζει λίγο με πραγματική.

Στιγμές που δε σε φτάνει μια ζωή ν’ αναπολήσεις όσα έζησες – και τα βράδια έριχνα όλες μου τις σκέψεις απ’ το παράθυρο μήπως και βρουν το δρόμο τους οι χαμένοι ταξιδιώτες, κι έζησα σε σπίτια που έμπαζαν από παντού για να θυμούνται οι επιλήσμονες, εξάλλου με τις διαρκείς αναβολές, όλο αύριο κι αύριο, έμεινα για πάντα δωδεκαετής. Πράγματα σκοτεινά που δεν θα εξηγηθούν παρά την ημέρα της Κρίσεως. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ μια νύχτα σ’ εκείνη τη μεγάλη εξέγερση, οι τραυματιοφορείς μ’ ακούμπησαν για μια στιγμή κάτω και τότε κοίταξα τα άστρα, Θεέ μου, πώς έλαμπαν, και ξαφνικά δε μ’ ένοιαζε που είχαμε νικηθεί, «όλο το άπειρο είναι δικό μας», είπα μέσα μου κι έκανα όρκο να φέρω ως το τέλος το πεπρωμένο μου.

Κουβέντιαζα με τη μητέρα θυμάμαι όταν μπήκε το φθινόπωρο, ένα γραμματοκιβώτιο ήταν καρφωμένο στον τοίχο σαν ένα τρόπαιο λησμονιάς – ώσπου στο τέλος ενδίδεις, είναι λιγότερο κουραστικό, πένθη που θα μας οδηγούσαν στην τρέλα ή στο θάνατο κι άξαφνα ένα πρωί είδαμε ότι τα ‘χουμε ξεχάσει. Μόνο καμιά φορά ένα τραγούδι μακρινό τη νύχτα ή μια ακαθόριστη μυρουδιά ξυπνάει τ’ αλλοτινά – ποιος θα σε σώσει τότε…

Τελικά ήμουν πολύ φιλόδοξος για ν’ αρκεστώ μονάχα σε μια ζωή κι όπως όλοι οι ήρωες ξύπνησα άξαφνα μια νύχτα χωρίς να θυμάμαι ποιος είμαι ή όπως αυτή η βρεγμένη ομπρέλα στο διάδρομο είναι η αδιάσειστη απόδειξη ότι διέσχισα τον κατακλυσμό – ω αιώνα μου, είμαι χρεωμένος τόσες σκληρότητες, μα εγώ φεύγοντας θ’ αφήσω ένα γράμμα τρυφερό γι’ αυτούς που θα ‘ρθουν.

Και κάποτε θα σας διηγηθώ για τη θεία Ρόζα που είχε μιαν άτυχη ιστορία ή μάλλον δεν είχε καμιά ιστορία. Απλώς μια νύχτα στη βεράντα έκανε να πιάσει εν’ άστρο που έπεφτε – και γκρεμίστηκε απ’ τις σκάλες. Από τότε στηριγμένη στα δεκανίκια προχωράει και χάνεται
σε κήπους φανταστικούς...


Τάσος Λειβαδίτης

..........................................................................................................................................

..........................................................................................................................................

.........................................................................................................................

.........................................................................................................................

Οι νεκροί δεν τραγουδούν. 

Συνθέτουν "Sotto Voce". Υπόγεια. 

.........................................................................................................................

.........................................................................................................................

...................................................................................................................................

...................................................................................................................................

Ήμουν στον αερά...δηλαδή στο νερό...δηλαδή στον αέρα...

Χμμμμμ....Κάτι δεν μου κολλάει εδώ. Άλλη μία φορά.

Ήμουν στο νερό...δηλαδή στον αέρα...δηλαδή στο νερό...

Τα ίδια πάλι...Θέλει προσπάθεια ακόμα!

Ήμουν στον αέρα και στο νερό.

Ήμουν σε μία μικρή, στρογγυλή, υδάτινη σφαίρα που πετούσε στον αέρα...

Το βρήκα! Το βρήκα!

Ωωωωω...μα πρόκειται για μια θαυμάσια μέρα...δηλαδή θέλω να πω μία ευτυχισμένη στιγμή...

Πρόκειται για μια σημαντική ανακάλυψη...δηλαδή θέλω να πω μια σοβαρή διαπίστωση...

Πρόκειται για μία αληθινή ιστορία...που κάποιος κάποτε θέλησε να τη διηγηθεί με λόγια...και κάποιος άλλος την ένιωσε σαν να την είχε ζήσει στ’ αλήθεια...

Ωωωωω...μα δεν ήμουν ποτέ καλή στις λέξεις!

Ήμουν όμως πάντα καλή στο να νιώθω τα πράγματα σαν να ήταν αλήθεια...

Τα πράγματα και την ιστορία τους...την ιστορία των πραγμάτων...μια αληθινά ανθρώπινη ιστορία...

Ήμουν σε μία μικρή, στρογγυλή, υδάτινη σφαίρα που πετούσε στον αέρα...όταν ένα γιγάντιο χέρι με τράβηξε προς τα έξω...δηλαδή προς τα κάτω...δηλαδή προς τα έξω...

Ωωωωω....μα δεν ήμουν ποτέ καλή στις λέξεις!

Οι λέξεις μου προκαλούν σύγχιση...κι’ ενίοτε ένα είδος ημικρανίας...πονοκέφαλο! Δεν ξέρεις ποτέ ποια απ’ όλες είναι η σωστή, ή μάλλον η κατάλληλη, ή μάλλον η σωστή. Ποια πρέπει να διαλέξεις. Όταν θέλεις να πεις κάτι, ξαφνικά όλες οι λέξεις μοιάζουν σωστές, ή μάλλον κατάλληλες, ή μάλλον σωστές. Δεν είναι όλες...

Τι σημασία έχει? Πρόκειται εξάλλου για μια θαυμάσια μέρα...δηλαδή θέλω να πω μία ευτυχισμένη στιγμή...

Ήμουν σε μία μικρή, στρογγυλή, υδάτινη σφαίρα που πετούσε στον αέρα...όταν ένα γιγάντιο χέρι με τράβηξε!

Τι σημασία έχει αν με τράβηξε προς τα έξω...ή προς τα κάτω...? Σημασία έχει ότι ένα γιγάντιο χέρι με τράβηξε!

Και μετά έκλαψα...σαν να ήταν η πρώτη φορά.

Ωωωωω....μα εγώ σιχαίνομαι το κλάμα!!!

Τότε όμως ήμουν μωρό. Δεν είχα προλάβει να σιχαθώ ακόμα. Η σιχαμάρα είναι κάτι που έρχεται μετά τη βρεφική ηλικία.

Όταν είσαι ακόμη μωρό όλα είναι απλά...δηλαδή θέλω να πω φυσιολογικά...δηλαδή απλά...

Όταν είσαι μωρό κλαις, χαμογελάς, τρως, κινείσαι,  αναπνέεις, ονειρεύεσαι, αγαπάς...κι’ όλα είναι φυσιολογικά...δηλαδή θέλω να πω απλά...δηλαδή φυσιολογικά...

Τώρα όλα μοιάζουν αφύσικα...δηλαδή θέλω να πω πολύπλοκα...δηλαδή αφύσικα...

Ωωωωω....μα δεν ήμουν ποτέ καλή στις λέξεις!!! Οι λέξεις είναι πονοκέφαλος φίλε μου!!!

Κι’ εγώ δεν έχω καμία διάθεση να συγχιστώ σήμερα. Εξάλλου πρόκειται για μία θαυμάσια μέρα...δηλαδή θέλω να πω μία ευτυχισμένη στιγμή...

Η στιγμή που ανακαλύπτεις...δηλαδή διαπιστώνεις...δηλαδή ανακαλύπτεις...πως η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο από ένα γιγάντιο χέρι που σε τραβάει προς τα κάτω...δηλαδή προς τα έξω...δηλαδή προς τα κάτω...

Ένα γιγάντιο χέρι που απλά σε τραβάει μέσα από μία μικρή, στρογγυλή, υδάτινη σφαίρα που πετάει στον αέρα...

Και μετά πρέπει απλά να ζήσεις μ’ αυτό μέχρι να πεθάνεις. Πεθαίνοντας εκατομμύρια φορές στο ενδιάμεσο.

 ....................................................................................................................................................

.....................................................................................................................................................

..................................................................................................................................................

..................................................................................................................................................

Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.

Σε αυτούς που βλεπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις.

Αλλα δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.

Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.

Ίσως πρέπει να είναι τρελλοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβα και θα δουν έργο τέχνης;Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;

Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμεις βλέπουμε μεγαλοφυίες. 

Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν οτι μπορούν ν’αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν.

Τζακ Κέρουακ 

..................................................................................................................................................

..................................................................................................................................................