Αν μ' αγαπάς μην μου το πεις,

     στον εαυτό σου ψέμματα μην πεις.

μ' αν την αλήθεια σου πιστέψεις,

μα 'π' την αλήθεια σου αν πειστείς,

ή αν στο τέλος τέλος απ' την αλήθεια σου πιαστείς

μην φοβηθείς, μην φοβηθείς,

στην κόλασή σου θα καείς.

------------------------------------------------------

ποτέ δεν με τράβηξε η ποιήση.

δεν την ένοιωθα, εκτός απ' του Αγγελάκα σε περιπτώσεις που με πετύχαιναν σε περίεργες στροφές του εσωτερικού χορού μου.

και να 'μαι, να ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα και καρφωμένος από μια αράδα λέξεις.

να προσπαθώ να συντονίσω τις σκέψεις μου και αυτές να αιμμοραγούν απ' τα λεπίδια λέξεις.

να νοιώθω αγαλίαση μόνο όταν αυτές μπαίνουν στην σειρά τους.

μια σειρά που ορίστικε πριν από τις εμπειρίες μου.

Η Στιγμή της αποκάλυψης, της προσωπικής και Δικής μας αποκάλυψης έρχετε την ώρα που διαβάζεις μια αλυσίδα λέξεων που το καθαρό τους νόημα σε (ξε)πλένει όπως την συρματόβουρτσα.

μοιράζομαι την τελευταία μου ανακάλυψη

https://www.youtube.com/watch?v=r2O-ILPS8cw

Υ.Γ. δελφίνια δεν έχει αυτή την φορά, παρά μόνο μια αναφορά πως έχασα την ευκαιρία να κολυμπήσω με ένα ζεύγος για λιγότερο από 24ώρες. Άλλο ένα σημείο για το σάκο του ανεκπλήρωτου λοιπόν.