Βράδυ στην έρημη πόλη, μονάχα εγώ και η δική σου σκιά που με

ακολουθεί παντού..

Χαμένη στους δρόμους που κάποτε περπατήσαμε μαζί…

ακούω ακόμα το γέλιο σου..

Νιώθω ακόμα το άγγιγμα σου..κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε…

Πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη… πόσα όνειρα έχει χωρέσει μέσα της…

Πόσοι έρωτες …έχουν διαβεί  τα δρομάκια της…

στο πλακόστρωτο μονοπάτι του πάρκου…διακρίνω ένα παγκάκι…

είναι εκείνο που καθόμασταν τα βράδια…

Με το φαναράκι στο πλάι …να φωτίζει την αγάπη μας…θυμάσαι;;

Άρχισε να χιονίζει..μα δεν με νοιάζει ..κάθομαι..προσπαθώντας…

να ξορκίσω τις στιγμές…

Η ματιά μου πέφτει στα ονόματα μας που σκαλίσαμε πάνω στο ξύλο…

και η σκέψη μου ταξιδεύει...στον όρκο που δώσαμε το ίδιο βράδυ… 

«Για πάντα μαζί…»

Αυτό το για πάντα….μου δίνει δύναμη…κι ας μην βγήκε αληθινό…

Τις πιο δύσκολες ώρες τις έχω περάσει εδώ…χωρίς εσένα…

Ανάβω ένα τσιγάρο…αυτή η κίνηση με κάνει να χαμογελάω…

Ήταν η πρώτη κίνηση που έκανες…πάντα…σ’ αυτό το παγκάκι…

Κάτι τραβάει την προσοχή μου λίγο πιο πέρα…ένας θόρυβος…

Μάλλον θα είναι το σκυλάκι που μου κάνει παρέα… απόψε

έχω ανάγκη να με νιώσει κάποιος…και αυτό το μικρό..ξέρει να

λέει τόσα πολλά χωρίς να μιλάει…φτάνει μια ματιά …

Μια μελαγχολική ματιά δικιά του…

Για να μου πει… μην φοβάσαι είμαι εδώ…

Βυθισμένη στις σκέψεις μου…δεν κατάλαβα πως κάποιος με πλησίασε…

Είσαι όνειρο….ψέλλισα…μα δεν μου απάντησες…με κοίταζες μονάχα…

βαθιά στα μάτια…και μου είπες τόσα πολλά…

Ύστερα…πήρες ένα καρφί ..που ήταν πεσμένο…και σκάλισες κάτι…

στο παγκάκι μας…μετά κάθισες…άναψες ένα τσιγάρο….και όταν αυτό

τελείωσε.. χάθηκες με βήμα αργό…..

Έμεινα εκεί…να σε βλέπω να φεύγεις….ξανά…

Δεν είχα την δύναμη να διαβάσω ότι έγραψες…μα  δεν ήθελα να κοιτάξω

πουθενά αλλού…με νίκησες….πάλι…

Κάτω από τα ονόματα μας …συμπλήρωσες…

Η αρχή…

Γνωριστήκαμε μέσα από τον απρόσωπο κόσμο του ίντερνετ…έκανες την πρώτη κίνηση…μου μίλησες….Μου άρεσε ο τρόπος που μιλούσες,αυτά που έλεγες,και

Κάτι ακόμα…κάτι απροσδιόριστο….

Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά, ένα απόγευμα σε ένα καφέ…με κοίταζες και σε

Κοίταζα τόσο έντονα…που χάθηκε οτιδήποτε άλλο γύρω μας…ήταν σαν να μεταφερθήκαμε σε έναν άλλο κόσμο…μαζί!!!

Από εκείνη την στιγμή γίναμε αχώριστοι…

Ήμουν ευτυχισμένη…ήμουν ερωτευμένη….οι στιγμές μας ήταν μοναδικές…

Μα… υπήρχε κάτι…ένα σημάδι….που μάλλον δεν μπόρεσες να κρύψεις…

Μου έλεγες τόσο όμορφα πράγματα…μου άνοιγες την καρδιά σου…

Και αυτή έβαφε με τα πιο λαμπερά χρώματα αυτά που ζούσαμε…

Μια μέρα σε κοίταξα και σε ρώτησα:

--Πως ονομάζεις αυτό που ζούμε;….θα το έλεγες αγάπη;

Αντίκρισα τον τρόμο στα μάτια σου….

--Αγάπη; ΟΧΙ…η αγάπη πονάει….δεν θέλω να αγαπήσω….

--Η αγάπη δεν πονάει όταν είναι αληθινή…Και τι νιώθεις για μένα

   αν όχι αγάπη;

--Νιώθω…πρωτόγνωρα συναισθήματα …πολύ έντονα, μα δεν μπορώ…δεν έχω

   την δύναμη να τα ονομάσω έτσι….

--Γιατί;;  Τι φοβάσαι;…εμένα…την έννοια που έχει η λέξη αυτή….ή τον εαυτό σου;;

--Όλα!!!

--Μην φοβάσαι να αφεθείς…μην φοβάσαι να νιώσεις…μην φοβάσαι να αγαπήσεις…

   Η αγάπη είναι πολύ όμορφη όταν είναι αληθινή!!! 

Αυτά σου είπα….αυτά μου είπες…μετά από μέρες κατάλαβα αυτό που μου έλεγε

ο πατέρας μου πάντα….: «Μια σου λέξη…είναι αρκετή για να δώσει προορισμό στην ζωή σου….γι’αυτό…πρόσεχε τι λες!!»

Χάθηκες…χάθηκες απ’ την ζωή μου…

Δεν σε ξαναείδα ποτέ…Σε φόβισε η αγάπη μου!! 

Το τέλος….

Σήμερα συνάντησα τυχαία στον δρόμο….αυτόν που η γνωριμία μας ήταν τόσο σύντομη… αλλά και τόσο έντονη…γεμάτη συναισθήματα και…ΑΓΑΠΗ!!

Δεν άλλαξε καθόλου..θέλησε να με κεράσει έναν καφέ….δέχτηκα…

Άλλωστε…ποτέ δεν τον ξέχασα…

Αφού είπαμε τα τυπικά…Τον ρώτησα….(έτσι κι αλλιώς δεν είχα τίποτα να χάσω πια…)

--Πέραν δυο χρόνια από την τελευταία φορά που σε είδα…έχεις ακόμη την ίδια                                                                   

   γνώμη για την αγάπη;;

--ΟΧΙ!!  Όταν εξαφανίστηκα… ήμουν ευχαριστημένος με τον εαυτό μου….

   που κατάφερε να ξεφύγει από τα δίχτυα σου…

   δεν είχα τίποτα μαζί σου…μα φοβόμουν αυτό που είχε αρχίσει να αντιπροσωπεύει

   η σχέση μας…

   Η αγάπη που έβλεπα στα μάτια σου μου προκαλούσε διάφορα συναισθήματα…

   Αλλά το πιο δυνατό από αυτά ήταν ο φόβος…

   Ο φόβος της αγάπης σου….

   Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως κι εγώ σε έβλεπα με τα ίδια μάτια…

   πανικοβλήθηκα…έτσι χάθηκα από την ζωή σου…αλλά…δεν ξέφυγα τον πόνο…

   Μου έλειπες…ζούσα με την μοναξιά να μου κάνει παρέα σε κάθε μου βήμα…

   Ζούσα με την απουσία σου…και ήταν σαν να είχα αφήσει τον εαυτό μου πίσω σε

   σένα… και αυτό πονούσε…γιατί στην διαδρομή της φυγής μου…

   είχα χάσει την ψυχή μου….

   Τελικά κατάφερα να ζω με τον πόνο…και έφταιγα εγώ…όχι η αγάπη σου…

   Είχα γνώση της ευθύνης των πράξεων μου….

   Δεν πονάει η αγάπη….εμείς την πονάμε…με ότι κάνουμε…έχουμε μάθει

   να ονομάζουμε «αγάπη» κάθε εφήμερη σχέση της ζωής μας…έχουμε ισοπεδώσει         

   την αξία της…μα…αυτό δεν είναι αγάπη…

   Ξέρεις τι είναι η αγάπη;   Η αγάπη είναι ψυχή!!!!

   Κι εγώ θέλω να αφήσω την ψυχή μου στα χέρια σου…Αγάπη μου!!!

   Η απουσία της αγάπης σου…αυτή είναι που πονάει….

   Δεν φοβάμαι πια την αγάπη…φοβάμαι την μοναξιά…

   Την μοναξιά της ψυχής μου….

   Δεν σε φοβάμαι….Σ’ αγαπώ!!!

Μου αρέσει...που πέρασαν τόσα χρόνια κι εγώ...συνεχίζω να σ'αγαπάω,γιατί αυτό δικαιώνει εμένα...που έλεγα πως ότι νιώθω είναι αληθινό...κι όχι ενθουσιασμός!

Μου αρέσει ...που ενώ πονάω τόσο...που ενώ έχω χάσει το εισητήριο της αγάπης...οριστικά...δεν κατηγόρησα ποτέ κανέναν πως...φταίει...ενώ θα έπρεπε...

Μου αρέσει... που κάθε βράδυ έρχεσαι στα όνειρα μου και με κάνεις να χαμογελώ...που απο σένα έχω τις πιο όμορφες αναμνήσεις...παιδικές,νεανικές,ερωτικές...

Μου αρέσει....που μεγαλώσαμε μαζί στην ίδια γειτονιά....που αυτή η γειτονιά εχει ένα όνομα...<<Η γειτονιά της αγάπης μου>>!!

Μου αρέσει...που μετά απο τόσα χρόνια,βρήκα την δύναμη να σου πω πως σ'αγαπώ...ακόμα..και πως θέλω να είσαι ευτυχισμένος μαζί της...όπως κι αν νιώθω εγώ..

Μου αρέσει...που μπόρεσα να προχωρήσω χωρίς να σε αφήσω πίσω....που έχω παιδιά...και οικογένεια...που μπορώ να χαμογελάω και να ελπίζω...έχοντας εσένα στην καρδιά μου...μα όχι στην ζωή μου...

Μου αρέσει...που αντιστάθηκα και μπόρεσα να κρατήσω τις αξίες μου...που έβαλα την οικογένεια μου και τα παιδιά μου πανω απο σένα...και απο την αγάπη μου για σένα...

Μου αρέσει... που έκανες κι εσύ το ίδιο..αγάπη μου..

Μου αρέσει...που είμαι δυνατή...ακόμα...που κάνω όνειρα ...ακόμα..

Μου αρέσει....γιατί είμαστε τυχεροί που το ζήσαμε...κι ας τελείωσε...η αναμνηση θα μείνει ζωντανή...για πάντα...αγάπη μου!!! 

Ένα κενό. Μια απέραντη έρημος ,δίχως μια όαση ξεκούρασης. Μια ζωή. Η ζωή μου.

Ένα ατέλειωτο κυνηγητό. Ένα άπιαστο όνειρο.

Η ευτυχία. Δεν είσαι εδώ. Σ’ έχω ανάγκη.

Σε φωνάζω μα δεν μ’ ακούς…ή δεν θέλεις να ακούσεις.

Δεν έχει σημασία…μα για μένα θα ήταν μια παράταση

ζωής. Ας ήσουν εδώ με ψεύτικα λόγια ,με φρούδες

υποσχέσεις.

Μόνο να’ σουν εδώ.. κι όλα τα’ άλλα θα ήταν ασήμαντα,

μικρά. Έφυγες κι εγώ κρατώ τα τελευταία σου λόγια

σαν βάλσαμο στην ψυχή μου. Να μην είμαι μόνη….

Και ας ξέρω πως ήταν μόνο άψυχα λόγια..

Δεν ένιωσες τίποτα… δεν πειράζει, ένιωσα εγώ ..

και για τους δυο μας!

Το καλύτερο είπες είναι λίγο για μένα… να βρω κάποιον

 που μου αξίζει… γιατί το αξίζω..

Δεν κατάλαβες ποτέ ότι το λιγότερο που μπορούσες να δώσεις

ήταν αρκετό για να με κάνει ευτυχισμένη!!

Δεν πειράζει…. να είσαι ευτυχισμένος εσύ, όποιον δρόμο

κι αν πάρεις… δεν σου αξίζει… αλλά σου το εύχομαι!!!        

Σε μια ερημική παραλία, περπατώ  σιγοτραγουδώντας. το τραγούδι μας…και τότε όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά… τότε… το μόνο που θέλω είναι να φύγω…

Ν’ ανοίξω τα φτερά μου και να πετάξω σε καθάριους ουρανούς…

Ν’ αφήσω πίσω μου όλα αυτά που με πονάνε…

Να αναπνεύσω και να γεμίσουν τα πνευμόνια μου οξυγόνο.. να αγναντεύσω την θέα

που ανοίγεται μπροστά μου…και να δω την ελπίδα ζωγραφισμένη, να ξεπροβάλει μαζί με το πιο όμορφο ουράνιο τόξο…

Καθισμένη στην ψηλότερη κορφή του κόσμου, να μετρήσω τ’ αστέρια, να δω τον ήλιο ν’ ανατέλλει μέσα απ’ το γαλάζιο της θάλασσας και μαζί του….

να ξαναγεννηθώ κι εγώ…μέσα απ’ τις στάχτες μου…

Μα, είναι απλά μια φυγή  μου… που με ξαναγυρνάει στην αφετηρία…

μέχρι  την επόμενη φυγή…που θα έρθει για να μου δώσει …

Γιατί φοβάσαι να με νιώσεις;

Γιατί φοβάσαι να αγγίξεις τα θέλω σου;

Γιατί έβαλες τα πρέπει καπετάνιο

στα όνειρα σου;

Κοίτα με...υπάρχω και είμαι εδώ..

κοντά σου..μίλα μου..ν' ακούσω

την φωνή σου...κι ας με πονέσουν

τα λόγια σου..μπορώ να ζήσω

με τον πόνο..

την μοναξιά της απουσίας σου..

αυτήν δεν αντέχω...

Την μοναξιά της ψυχής...

που μακριά σου έγινε...

τρόπος ζωής..

κι έγινα πια λαθρεπιβάτης

στα δικά μου όνειρα..

γιατί χωρίς εσένα..

δεν υπάρχουν πια όνειρα..

Κοίτα με..να δω την φλόγα

των ματιών σου...

χαμογέλα μου..μ' αυτό τον τρόπο 

που πάντα με γοήτευε.. 

δείξε μου..τον άνθρωπο που λάτρεψα..

αυτόν που λατρεύω..

αυτόν..που ήσουν στην αρχή..

αυτόν που έκανε τα πρέπει...θέλω..

που δεν φοβήθηκε...

Γίνε ξανά εσυ...

και..δώσε μου...λόγο να ονειρεύομαι..

δώσε μου λόγο να υπάρχω..κοντά σου..

Μόνο εσύ μπορείς...