Δώδεκα και μισή το βράδυ, ο ήχος του κουδουνιού

εκκωφαντικός στη σιωπή της νύχτας…

Ανοίγω δειλά την πόρτα και το βλέμμα μου

πέφτει στην ανθοδέσμη που αφημένη προσεκτικά

περιμένει τον παραλήπτη της!!

Κόκκινα τριαντάφυλλα δεμένα αρμονικά με λευκά,

δημιουργούν μια υπέροχη σύνθεση…

Η καρτούλα που το συνοδεύει… Άγγιγμα ψυχής!!!!

«Κόκκινα γιατί είναι το χρώμα που σου αρέσει…

 Λευκά γιατί μοιάζουν με την ψυχή σου…

 Όμορφα και αγνά…

 Σ’ευχαριστώ για ότι η παρουσία σου με έκανε να ζήσω!!

 Σ’ευχαριστώ που υπάρχεις κι έχω λόγο να ονειρεύομαι!!

 Απόψε τα όνειρα σου ας ενωθούν με τα δικά μου

 και ας δώσουμε ζωή σ’εκείνο το ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

 που τότε δεν τηρήσαμε… Σ’αγαπάω!!»  

Λόγια που φωτίζουν τις εικόνες της ψυχής σου…

Η αγάπη σου απάντηση σε πράξεις

και γιατί που στοιχειώνουν…

Εγώ σ’ευχαριστώ που έγινες ελπίδα

 στο ψεύτικο χαμόγελο μου..

Σ’ευχαριστώ που ξεπρόβαλλες σαν ουράνιο τόξο

στον ουρανό μου κι έδιωξες μακριά τα σύννεφα

που μαύριζαν την ψυχή μου…

Μη φύγεις ποτέ απ’τα όνειρα μου…

Να είσαι πάντα εδώ να στολίζεις το είναι μου

Με την μαγεία της αλήθειας σου!!

Όπως τότε που σου είπα αγάπησε με

Κι εσύ διέλυσες την σιωπή με πράξεις

Που φώναζαν….Σ’αγαπάω!!!  

Είσαι ευτυχισμένος μακριά μου….

Γιατί αν δεν είναι η ευτυχία υπεύθυνη για το χαμόγελο σου…

τότε ποιος είναι;;

Σίγουρα όχι εγώ… μα τότε τι μου λένε τα μάτια σου;

Τι είναι κρυμμένο πίσω από κάθε βλέμμα σου;;

Ποιες απαντήσεις ζητάς;….δεν έχει σημασία…

Πέρασε πια τόσος καιρός.. και ξέχασα που έκρυψα τα θέλω μου…

Αλήθεια… εσύ δεν μου το ζήτησες αυτό;;;

Ίσως .. αν θυμηθείς που πέταξες τα σ’αγαπώ μου…

Αν τολμήσεις να παραδεχτείς, πως δίπλα τους δεν έχει θέση ο εγωισμός….

Αν αφήσεις την ματιά σου να πετάξει, μακριά από ότι σε κρατάει

καρφωμένο στη γη…  

ίσως τότε δεις τον δρόμο που σου κρύβουν τα σύννεφα…

μέχρι τότε εγώ θα συνεχίσω να βλέπω… το χαμόγελο σου..

μα  θα χαρώ πραγματικά… όταν θα δω πως χαμογελά η ψυχή σου!!!

Ο παράδεισος

Ένας άντρας, το άλογο και ο σκύλος του περπατούσαν σε έναν δάσος. Καθώς περνούσαν  κάτω από ένα τεράστιο δέντρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε και τους τρεις στάχτη.

Όμως ο άντρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει αυτόν τον κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα (κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την καινούρια τους κατάσταση…)

Ο δρόμος ήταν πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός κι αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μία πανέμορφη μαρμάρινη πύλη που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι.
Ο διαβάτης μας κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο και είχε μαζί του τον εξής διάλογο:
-Καλημέρα.
-Καλημέρα, απάντησε ο φύλακας
-Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
-Αυτός είναι ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
-Τι καλά που φτάσαμε στον Παράδεισο, γιατί διψάμε!
-Μπορείτε Κύριε να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε, και -ο φύλακας του έδειξε την πηγή.
-Και το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης…
-Λυπάμαι πολύ, είπε ο φύλακας, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.

Ο άντρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, μιας και διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του.
Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις, έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα που οδηγούσε σε έναν χωματόδρομο περικυκλωμένο από δέντρα...

Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άντρας, και είχε το κεφάλι του σκεπασμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν.
-Καλημέρα, είπε ο διαβάτης.
Ο άντρας έγνεψε σε απάντηση με το κεφάλι του.
-Διψάμε πολύ, το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ
-Υπάρχει μια πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια, είπε ο άντρας, δείχνοντας το μέρος.Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνθρωπος, το άλογο και ο σκύλος πήγαν στην πηγή και κατεύνασαν τη δίψα τους.
Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άντρα.
-Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του απάντησε εκείνος.
-Επί τη ευκαιρία, πώς ονομάζεται αυτό το μέρος; ρώτησε ο άντρας.
-ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ.
-Ο Παράδεισος; Μα, ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μου είπε ότι εκείνο ήταν ο Παράδεισος!
-Εκείνο δεν ήταν ο Παράδεισος. Ήταν η Κόλαση, απάντησε ο φύλακας.
Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
-Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας!  Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προκαλέσει μεγάλο μπέρδεμα, είπε ο διαβάτης.
-Σε καμία περίπτωση! – αντέτεινε ο άντρας.
Στην πραγματικότητα, μας κάνουν μεγάλη χάρη, διότι εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερούς τους φίλους…                                                                                                 
                                                                                       Paulo Coelho.