Σε μια γωνιά κρυμμένα με μάτια τρομαγμένα
τα "θέλω" μου κοιτάνε σαν παιδιά.
Κι ας ξέρουν τι έχουν κάνει, εμένα δε μου φτάνει,
γι’ αυτό τα τιμωρώ κάθε φορά.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις.
Τα πράγματα τα όμορφα, όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία,
κι ας ψάχνεις σε πολυόροφα, στα υπόγεια είναι η θέα.

Τα όνειρά μου μοιάζουν φεγγάρια που αλλάζουν,
τα φτάνω κι όλο πάνε πιο μακρυά.
Και όσο τα γυρεύω, τους φόβους μου παλέυω
και πάω γι’ άλλα απ’ την αρχή ξανά.

Τα πιο ωραία πράγματα έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις
και γίνονται τα θαύματα όταν πάψεις να επιμένεις.
Τα πράγματα τα όμορφα, όσο τα θέλεις χάνονται τυχαία,
κι ας ψάχνεις σε πολυόροφα, στα υπόγεια είναι η θέα.

Ήταν ήλιος στη ζωή μου

Ήταν φως μεσ’την ψυχή μου

Τώρα είναι ερημιά

Της καρδιάς μου παγωνιά

Χάθηκα στη μοναξιά μου

Τώρα που είναι μακριά μου

Η σιωπή του με τυλίγει

Και ο πόνος του με πνίγει

Είναι κάτι βράδια που παρακαλαω

Να γυρίσει πίσω ή να φύγω εγώ

Με δάκρια στα μάτια θεέ μου στο ζητάω

Πάρε με κοντά σου ή φέρτον να σωθώ

Ήταν της ψυχής μου ελπίδα

Των ονείρων μου η ασπίδα

Γολγοθάς έγινε τώρα

Στης ζωής την ανηφόρα

Χάθηκα στη μοναξιά μου

Τώρα που είναι μακριά μου

Η σιωπή του με τυλίγει

Και ο πόνος του με πνίγει

Είναι κάτι βράδια που παρακαλαω

Να γυρίσει πίσω ή να φύγω εγώ

Με δάκρια στα μάτια θεέ μου στο ζητάω

Πάρε με κοντά σου ή φέρτον να σωθώ

Θέλω να κλείσω τα μάτια…

Και καμία μορφή να μην στοιχειώνει τα βράδια μου…

Σε μια παραλία …να μιλήσω με την θάλασσα…

Έχω μάθει να την ακούω…και να της μιλάω…

Ξέρω… δεν θα με προδώσει ποτέ…

Ξέρω… μόλις το ζητήσω θα ανοίξει την αγκαλιά της…

Θα με κρύψει βαθιά μέσα της…

Ένα κύμα θα ενωθεί με τα δάκρυα μου…

Και δεν θα χαθούν..θα μείνουν εκεί..

Να συμβολίζουν την αγάπη μου…

Και την αγκαλιά μου…

Αυτή την ζεστασιά της αγκαλιάς που έχω ανάγκη…

Αυτήν θα μου χαρίσει…

Μια γαλάζια αγκαλιά…μακριά από σένα…

Μια γαλάζια αγκαλιά…

Αφού η δική σου…δεν μου χαρίστηκε ποτέ…

Έτσι μόνο θα  κάνω αυτό που θέλεις…

Έτσι μόνο θα μείνω μακριά σου…

Έτσι θα σου δείξω το πόσο σ’αγαπώ ψυχούλα μου…

Χωρίς όμορφα λόγια…

Χωρίς δάκρυα…μην σε πονέσουν…

Έτσι…απλά και αληθινά…

Όπως η αγάπη μου…

Μια αγάπη που ποτέ δεν πίστεψες…

Από κάποια…

Που ποτέ δεν αγάπησες…

Ένα δάκρυ στάλαξε απ’την ψυχή της…

και χάθηκε αργά στην αδιαφορία του…

ένα δάκρυ μαρτύρησε τον πόνο και την απόγνωση….

Δεν άγγιξε την αγάπη…

Ήταν τόσο κοντά… και τόσο μακριά…

Σαν ένα λευκό περιστέρι… η ψυχή της πέταξε στον ουρανό…

Χάθηκε απ’την ζωή του…πέταξε με την ελπίδα πως η ψυχή της …

Θα του χάριζε ότι δεν του χάρισε η παρουσία της…

Την ευτυχία…

Κι εκείνη ήξερε την αξία της…

την αξία μιας ευτυχίας που δεν γνώρισε ποτέ…

Μα εκείνος την άξιζε… θα χαμογελούσε αληθινά…

Πόσο ήθελε στ’αλήθεια να δει αυτό το χαμόγελο….

Ακόμα κι αν την σκότωνε…θα την σκότωνε εκείνος…

Και μάλιστα με το χαμόγελο του….

Ο πιο γλυκός θάνατος…..

Ακόμα κι αυτό θα της έδινε φτερά…

Τα φτερά που χρειαζόταν για να είναι δίπλα του….

Ο φύλακας άγγελος του...

Φτερά αγγέλου….

Ένας άγγελος στην κόλαση της ζωής….

Ένας άγγελος στην ζωή ενός αγγέλου…

Να τον βοηθήσει να πετάξει…

Εκεί που δεν πέταξε ποτέ εκείνη…

Στην κορυφή της ευτυχίας…

Και αυτός θα γίνει ο παράδεισος της…

Η δική του ευτυχία…

Ένα λευκό περιστέρι φτερούγισε στην κόλαση….

Ένας άγγελος δάκρυσε…για εκείνον…

Ένας ψίθυρος  έσβησε…

Σ’αγαπάω…

Κανείς δεν την άκουσε…

Κανείς δεν την ένιωσε…

Μονάχα η κόλαση άλλαξε…

Δεν ήταν πια η ίδια…

Η κόλαση μαρτυρούσε πως εκεί…

Υπήρχε ένας άγγελος….

Που με την δύναμη της αγάπης της…

Και το χαμόγελο κάποιου…

Έκανε την κόλαση πιο φωτεινή…

Δυο σταγόνες αίμα κύλησαν…

Και λέρωσαν τα κάτασπρα φτερά του…

Είναι ο πόνος της ψυχής της….

Που στάζει…

Μαρτυρώντας την αγάπη της…