Ο ήλιος σβήνει τις ακτίνες του στο βυθό της θάλασσας και μετά χάνεται στο βυθό της.....
Το βλέμμα ταξιδεύει στο απέραντο γαλάζιο και η σκέψη καράβι που περιπλανιέται στην γαλανή αγκαλιά της!!!!
Κάθε λιμάνι μοιάζει διαφορετικό κι όμως στο τέλος μοιάζουν όλα αφιλόξενες ακτές γεμάτες κοφτερά βράχια....
Μα το ταξίδι συνεχίζεται... με την ίδια προσμονή κάθε ανατολή.... και τις ίδιες χαμένες ελπίδες κάθε δειλινό....
Είναι αναπόφευκτο το ταξίδι στη θέα της ....
Ο ήχος της μαγεύει σαν σειρήνες που προκαλούν με την μελωδία τους... χορεύουν στα αφρισμένα κύματα και σε παρασέρνουν στον ξέφρενο ρυθμό... που τις πιο πολλές φορές φορές σε αφήνει ναυαγό κάτω απο έναν συννεφιασμένο ουρανό....
Να ψάχνεις μια νέα ανατολή που θα την συνοδεύει ένα υπέροχο δειλινό....!!!
- Στείλε Σχόλιο
Περπατώντας το μονοπάτι σου… αλλάζουν χρώματα οι λέξεις…. Διαφέρουν τα αγκάθια από τριαντάφυλλο σε τριαντάφυλλο…. Μα και πάλι αγκάθια είναι…. Οι εικόνες ξεθωριάζουν για να δώσουν την θέση τους στο μαύρο της θλίψης.... και να σκεπάσουν με ευκολία το γαλάζιο της ηρεμίας μου…. σκόρπιες νότες τριγυρνούν ψάχνοντας απεγνωσμένα τον στίχο που θα καλύψει τον ήχο της σιωπής….
Μην αφήνεσαι…. Ψιθυρίζει η νύχτα… το μονοπάτι θα το σβήσει η καταιγίδα… κι εσύ δεν θα βρεις τον δρόμο του γυρισμού…. Μα είναι γλυκό και θέλω να με παρασύρει..…. αφήνομαι….
Και τότε…. Οι λέξεις ντύνονται στο χρώμα της φωτιάς…. Το ρόδο ανθίζει… κι εγώ… κολυμπώ ξανά στον βυθό της γαλήνης…. ο ρυθμός συνοδεύει τις λέξεις του ονείρου…. Που ξέρω πως θα χάσω…. Καθώς ο ήλιος θα χαρίζει τις πρώτες ακτίνες του… και θα φωτίζει τις αλήθειες που δεν θέλησα να δω…. Κρυμμένη στις σκιές του φεγγαριού…!!!
- Στείλε Σχόλιο
Η πόλη απόψε στο σκοτάδι και πάλι… Έσβησαν τα φώτα, απέμειναν οι σκέψεις…
Δεν ήθελα να κάνω το ταξίδι αυτό του χρόνου…. Μα ο νους ταξιδεύει χωρίς διαβατήριο…
Δεν σε ρωτά…. Οι εικόνες παίρνουν σχήμα σιγά σιγά… οι λέξεις πληγώνουν τη δύναμη που με πείσμα έκανα ασπίδα μου…
Μια σπασμένη κλειδαριά δίπλα στο παλιό μπαούλο και ένας χορός συναισθημάτων αλλάζει το τοπίο της σκοτεινιάς ….
Πάλι βρήκαν έξοδο διαφυγής…. Ξανά αιχμαλώτισαν την σκέψη μου… και όλα έχουν κάτι να μου πουν…
Ο ρυθμός της αγάπης μου ψιθυρίζει
Όταν με χαρίσεις μια φορά δεν μπορείς να με ξαναπάρεις πίσω….!!!!!
Και ο πόνος συμπληρώνει:
Κι εγώ είμαι αναπόσπαστο κομμάτι της αγάπης… δεν μου αρέσει να σε πληγώνω μα να θυμάσαι πως και το πιο όμορφο ρόδο έχει τα αγκάθια του…..!!!!!!
Η ελπίδα έχει όμως μια άλλη άποψη:
Όσο κι αν πονάς ακόμα κι όταν νομίζεις ότι δεν αντέχεις άλλο… να θυμάσαι… υπάρχει πάντα: ελπίδα να αλλάξουν τα πάντα…!!!!!!
Η ζωή όμως μου λέει με παράπονο:
Δεν φταίω πάντα εγώ για όσα σου συμβαίνουν… τι ς πιο πολλές φορές φταίνε οι επιλογές που έκανες εσύ……. Εγώ έχω ένα μικρό μερίδιο ευθύνης……. Γι’ αυτό μη μου καταλογίζεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ…!!!!!!!!!
Μετά… ξανά σιωπή… και τότε θυμήθηκα την τελευταία μου απάντηση σε σένα:
Το ότι σ ’αγάπησα τόσο πολύ δεν σημαίνει πως άξιζες αυτήν την αγάπη…. Σημαίνει πως η δική μου καρδιά έχει τόση αγάπη μέσα της που μπορεί να την χαρίζει απλόχερα ακόμα και σε ανθρώπους σαν και σένα…!!!
Το ότι σε συγχωρούσα την ίδια στιγμή που με πλήγωνες…. Δεν σημαίνει πως ήμουν θύμα… σημαίνει πως είχα την δύναμη να συγχωρώ την στιγμή που εσύ δεν ήξερες ούτε να εκτιμάς….!!!!!
Το ότι συνέχισα να ελπίζω πως κάπου κρυμμένες βαθιά μέσα σου είχες κάποιες αξίες…. δεν σημαίνει ότι είμαι αφελής…. Σημαίνει πως θέλω να πιστεύω πως η ζωή σου δεν είναι τόσο άδεια όσο η καρδιά σου…. Θέλω να ελπίζω θέλω να ελπίζω πως έχω την δύναμη να συνεχίσω να σε βλέπω όπως κάποτε….
ΜΕ ΤΗΝ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ..!!!!
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑπλά Ανθρώπινες Στιγμές