Σήμερα, 4 Οκτώβρη, είναι η παγκόσμια ημέρα των ζώων.

Με αφορμή, λοιπόν την σημερινή δική μας γιορτή, η οποία έχει δημιουργηθεί από εσάς τους ίδιους, θα ήθελα  να σας μιλήσω στην γλώσσα των ανθρώπων, αφού προφανώς την αγάπη μας δεν μπορείτε να τη νιώσετε με την μελαγχολική ματιά μας ούτε με το κούνημα της ουράς…

 ΣΥΓΝΩΜΗ,ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ,

 ΠΟΥ ΕΜΕΙΣ ΤΑ ΖΩΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ.

Σήμερα λοιπόν γιορτάζω κι εγώ μαζί με όλα τα υπόλοιπα ζώα, είμαι ένας πρώην αδέσποτος σκύλος και το όνομα μου είναι Κόκε.

Στο σπίτι που μένω πλέον έχω δυο αδέρφια τον Ζορό και τον Ερμή, η οικογένεια που με μάζεψε από τον δρόμο με αγαπάει και δεν μου λείπει πια τίποτα… μα αυτό που με γεμίζει πιο πολύ δεν είναι που δεν πεινάω πια, είναι τα χάδια και οι αγκαλιές.

Με θέλουν, δεν είμαι πια το αδέσποτο που όλοι το έδιωχναν, δεν φοβάμαι να φάω, γιατί ξέρω πια πως αυτό το φαγητό θα με βοηθήσει να ζήσω… όχι να πεθάνω.

Κι εγώ για όλα αυτά που μου πρόσφερε αυτή η οικογένεια μα πιο πολύ για την αγάπη τους, θα δώσω ακόμα και την ζωή μου για να τους προστατέψω… γιατί… έτσι είμαι εγώ, έτσι είμαστε εμείς… κι ας είμαστε ζώα!!!

Η ζωή στους δρόμους είναι δύσκολη, μέσα στο κρύο, την  πείνα και την δίψα, εγώ ήμουν από τους τυχερούς.. οι φίλοι μου εκεί έξω όχι και τόσο, αλλά αυτό δεν τους κάνει να αγαπάνε λιγότερο… να πλησιάζουν κουνώντας την ουρά σε όλους τους ανθρώπους με εμπιστοσύνη κι ας το ξέρουν ότι δεν πρέπει.

Προχτές μια μαμά με τέσσερα κουτάβια αναζητούσε τροφή για να ταΐσει τα παιδιά της…. Ένας κύριος έσκυψε δίπλα της και της έδωσε λίγο φαγητό, τον κοίταξε με ευγνωμοσύνη, κούνησε την ουρά της και έσκυψε να φάει αυτό που εκείνη εισέπραξε με αγάπη… και εκείνος της χάρισε με κακία…    ένιωσε τον πόνο και αμέσως μετά σωριάστηκε κάτω.

Γύρισε τον κεφάλι της να τον αντικρύσει… δεν ήταν εκεί… δεν άντεχε να δει αυτό που ο ίδιος είχε προκαλέσει… τα μάτια της γέμισαν δάκρυα, ΓΙΑΤΙ;; ήθελε να τον ρωτήσει…. ΤΙ ΣΟΥ ΕΚΑΝΑ;;; ας μην μου έκανες καλό αν δεν το ήθελες… κακό όμως γιατί μου έκανες;; 

Το παράπονο της δεν ακούστηκε ποτέ.. γιατί δεν μπορούσε να το φωνάξει στην γλώσσα των ανθρώπων, γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να ακούνε με λόγια, και εμείς οι σκύλοι να αγαπάμε με πράξεις. Και  τώρα εσείς σαν ανώτερα όντα από τα ζώα πείτε μου…

 ΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ;;;

Από τα κουταβάκια της απέμεινε μονάχα ένα τώρα πια, γιατί ήταν το μόνο που άκουσε τα τελευταία λόγια της μαμάς του… 

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ… ΝΑ ΜΗΝ ΕΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτή είναι μια ενδεικτική ιστορία από τις χιλιάδες που συμβαίνουν καθημερινά… τα αδέσποτα δεν επέλεξαν να είναι αδέσποτα, τα αδέσποτα υπάρχουν γιατί εσείς οι άνθρωποι το επιλέγετε και το προκαλείτε.

Τα σκυλάκια δεν είναι άψυχα, το μόνο που τα διαφοροποιεί από εσάς τους ανθρώπους είναι η μιλιά και η ανιδιοτελής αγάπη τους. Είμαστε μια μάζα από συναισθήματα, και όχι παιχνίδια που όταν τα βαρεθείτε μπορείτε να τα εγκαταλείπετε.

Δεν είμαστε παιχνίδια για τα παιδιά σας, όταν μας  υιοθετείτε νιώθουμε μέλη της οικογένειας και μπορούμε να πεινάσουμε και να διψάσουμε μαζί σας… την απόρριψη της αγάπης σας δεν μπορούμε μόνο να αντέξουμε, και μετά την κακία σας.

Μην μας στερείτε το δικαίωμα μας στην ζωή…

Μην μας υποχρεώνεται να πληρώνουμε τα δικά σας λάθη…

Αν δεν μπορείτε ή δεν θέλετε να μας κάνετε καλό…

Μην μας κάνετε κακό…

Μην μας πληγώνετε και μην μας σκοτώνετε…

Την στιγμή που εμείς θα μπορούσαμε να πεθάνουμε με την θέληση μας…

Για μια στάλα αγάπης από σας!!!!

Εγώ, ο Κόκε πρώην αδέσποτο, σας παρακαλώ….

ΔΩΣΤΕ ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ… ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ!!!!!!