Δεν τη χαρίζω την καρδιά μου πουθενά
με αλυσίδες θα τη δέσω κι ας πονά
Για μια ζωή σαν τη σκιά να ζει στο κρύο
και ας πεθαίνει κάθε μέρα κι από λίγο

Δεν τη χαρίζω δεν τη χαρίζω
Δεν τη χαρίζω την καρδιά μου πουθενά

Δεν τη χαρίζω την καρδιά
και ειδικά σε σένα
Άσ’ την εδώ καλύτερα
το φταίξιμο σε μένα

Δεν τη χαρίζω την καρδιά μου πουθενά
και ας πεθαίνει σαν αϊτός στην ερημιά
Θα την κλειδώσω στης ψυχής μου το κελί
ισόβια θα την έχω φυλακή

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΥΝΘΕΤΗ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Δίπλα μου πέρασες με εκείνον να γελάει
βαθιά μεσάνυχτα η ώρα δεν κυλάει
Στης μοναξιάς τα δύσκολα ξενύχτια
η παρουσία του στη θλίψη απλώνει δίχτυα

Αυτόν

που αυτή την ώρα αγκαλιάζεις και γελάει

πες του πως αύριο μαζί μου μαζί μου

θα πονάει

Αυτόν

που αυτή την ώρα με τα χείλη σου μεθάει

πες του πως αύριο πικρά θα μετανιώνει

που σ'αγαπάει

Μέσα στα μάτια του το όνειρο κοιτάζω
ίδιο του χάρισες με μένα σε θαυμάζω
Αύριο όμως την αυγή σαν ξημερώσει
η απουσία σου καρφί θα τον σκοτώσει

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Γεννήθηκα μια Κυριακή 
μα όλη Θεέ μου η ζωή σαν Σάββατο 
Μία κατάρα ή ευχή 
ποιος ξέρει τάχα να μου πει αχ Μάνα μου 
Μες την πουτάνα τη ζωή 
λάθος η κάθε διαδρομή την πάτησα 
Το κάθε όνειρο καημός 
γινόταν δάκρυ στεναγμός και μάτωνα 

Έτσι με πρόσταζε η καρδιά 
και εγώ τυφλός στα πάθη της την άκουγα 
Άρπαζα κάθε της ευχή 
χάραζα άλλη διαδρομή και έφευγα
Τώρα ο δρόμος μου μουντός 
συννεφιασμένος ουρανός με κέρδισε 
Και εγώ μονάχος μου εδώ 
μες στα συντρίμμια του μυαλού συγχωρά με 

Τι να σου τάξω βρε ζωή τι να σου τάξω 
το κάθε λάθος που χω κάνει να διαγράψω
Το κάθε χρέος μου σε σένα να πληρώσω 
θάνατο δώσε μου αν θες να ξεχρεώσω 
θάνατο δώσε μου αν θες να ξεχρεώσω

Κόντρα στα θέλω της ζωής 
στις καταιγίδες της ψυχής με όνειρα 
Σταυραετός μιας εποχής 
μέσα στα στέκια του ουρανού καμάρωνα 
Το κάθε λάθος μου πληγή 
και εγώ μ ένα φτερό ευχή το έντυνα 
Όνειρα δάκρυα στεναγμοί 
κάθε σημάδι στην ψυχή το γιάτρευα

Μες της ζωής τον πανικό 
ένας τρελός ήμουν και εγώ προσπέρναγα 
Στιγμές αγάπες διαδρομές 
κάθε ελπίδα μου στο χθες την έφτυνα
Τώρα ο δρόμος μου μουντός 
συννεφιασμένος ουρανός με κέρδισε 
Και εγώ μονάχος μου εδώ 
μες στα συντρίμμια του μυαλού συγχωρά με

Ερμηνεία Αλέξανδρος Δρακός 
Συνθέτης Χρήστος Γιαννόπουλος

Βόσπορος τα μάτια σου, λιμάνι η αγκαλιά σου 
Βόσπορος τα μάτια σου, λιμάνι η αγκαλιά σου 

Αχ να μουν βάρκα στο γιαλό, που κρύβει τα όνειρα σου 
να με ζητάς κοντά σου, να με κρατάς κοντά σου 
Πατρίδα όμως ξενιτιά, είναι ο έρωτας μου 
και εσύ μιαν άγονη γραμμή, στα θέλω της καρδιάς μου 

Βόσπορος τα μάτια σου, λιμάνι η αγκαλιά σου 
Βόσπορος τα μάτια σου, λιμάνι η αγκαλιά σου 

Αχ να μουν κύμα στην ακτή, να λες τα βάσανα σου 
να με ζητάς κοντά σου, να με κρατάς κοντά σου 
Ξωκλήσι όμως στη στεριά, είναι τα όνειρα μου 
και εσύ κερί που ξεψυχάς, μέσα στη μοναξιά μου

Αχ να μουν φάρος στην ψυχή, πυξίδα στην καρδιά σου 
να με ζητάς κοντά σου, να με κρατάς κοντά σου

Βόσπορος τα μάτια σου, λιμάνι η αγκαλιά σου...

Σύνθεση Βασιλεία Μπούρα
Ερμηνεία Μάκης Καραδελόγλου_ΟΚΤΑΒΑ

Πάλι χτυπάς, κρυφά την πόρτα
ανεμογκάστρι η αγάπη σου ξεκόλλα 
Σε ποιο θεό, μου τάζεις ρότα
εσύ που ντύνεις τα όνειρα με μια καπότα
Τι προσδοκάς, τι περιμένεις
πανάθεμά την προστυχιά σου με πεθαίνεις

Ξεκόλλα άσε με σου λέω
κι ας μου φωνάζει η καρδιά μου καταρρέω
You're the Devil in disguise
Fuck the moments and the magic spells 
Goodbye !!! 

Πάλι ζητάς, όπως και πρώτα
ένα μαλάκα στη δικιά σου γκαρνταρόμπα
Σε ποιο θεό, τάμα προσφέρεις
εσύ που κάθε βράδυ μια αρπαχτή γυρεύεις
Τι προσδοκάς, τι περιμένεις
πανάθεμά την προστυχιά σου με τρελαίνεις

Ξεκόλλα άσε με σου λέω
κι ας μου φωνάζει η καρδιά μου καταρρέω
You're the Devil in disguise
Fuck the moments and the magic spells 
Goodbye !!! Goodbye !!!

Φεγγάρι απόψε να φάνεις δεν το αντέχω να κρυφτείς 
μη με προδώσεις 
Στα στήθη μου χτυπάει καρδιά σταυραετού που ξεψυχά 
μη τη σκοτώσεις
Πουτάνα θλίψη εμπλοκή πάτα σαν γόπα τη σιωπή 
για να ρεφάρεις 
Και συ Βαρδάρη μην αργείς στείλε το χάδι της πνοής 
τα σύννεφα να πάρεις

Νύχτα απόψε μη σταθείς κάνε τον κύκλο σου νωρίς 
κάνε τον κύκλο σου νωρίς μη με πληγώσεις
Και συ ουρανέ μου να βιαστείς στείλε το δάκρυ της αυγής
στείλε το δάκρυ της αυγής να με γλιτώσεις

Φεγγάρι απόψε να φάνεις δεν το αντέχω να κρυφτείς 
μη με προδώσεις
Η μοναξιά θα με τρελάνει μες το νυχτέρι της ψυχής
που τριγυρνάς
Πουτάνα θλίψη εμπλοκή πάτα σαν γόπα τη σιωπή 
για να ρεφάρεις
Έγινε η θλίψη μου ένα δίκοπο μαχαίρι και η ανάγκη μου
χαμένος θησαυρός

Μικρός καθρέφτης η ψυχή που όλο γυρίζει 
με μια εικόνα τυλιγμένη στη σιωπή, για δες ραγίζει 
Όνειρα σε αδιέξοδα, δρόμοι που θυμίζουν επανάσταση
και εσύ εκεί στην ίδια διαδρομή μια πεταλούδα

Σου το λέγε η μανά σου χαράματα, θυμάσαι ?
είναι η ζωή μικρή και πρόστυχη, να μου προσέχεις
Να τιθασεύεις τη στιγμή με ένα αρκεί, αν, αν δεν αντέχεις
ποτέ ψυχούλα μου ποτέ, ποτέ να μην ενδώσεις
Σου το λέγε η μανά σου χαράματα, θυμάσαι ?
Οι άγγελοι δε ζουν στη γη, το αύριο σ αυτούς μη το χρεώσεις

Φεγγάρια οι αγάπες αν ρωτάς, σε κόκκινο ντεκόρ να μας θυμίζουν
Όνειρα αυταπάτες, τι ζητάς, το αύριο στο χθες για πάντα φυλακίζουν
Φεγγάρια οι αγάπες μη ξεχνάς, σε κόκκινο ντεκόρ να μας θυμίζουν
Όνειρα αυταπάτες αν κρατάς, στο αύριο το χθες για μας θα φυλακίζουν

Κλείσε τα μάτια κι ονειρέψου, μια πεταλούδα
κι όσα δεν άντεξαν θα ρθουν ξανά, ξανά σε σένα
Το δάκρυ της στιγμής μια ζωγραφιά στα σύννεφα
δίωξε τον πόνο πέτα μακριά, πέτα για σένα μόνο για σένα

Ένα βράδυ μόνο σου ζήτω, να μας βρει μαζί το πρωινό
Άσε με να συνηθίσω στην ιδέα πως θα φύγεις
πως ξανά ποτέ δε θα σε δω
Άσε με να σ’ αγκαλιάσω μια φορά πριν να σε χάσω
τελευταία χάρη μόνο αυτό

Έχει τόση ψυχρά το πρωί, που δεν θα αντέξει η ψυχή
Την ανάσα τη σκοτώνει η πληγή όταν παγώνει
κι η καρδιά πεθαίνει στη στιγμή
Μα αναπνέει στην ιδέα πως τελειώσαμε ωραία
όπως κάθε όμορφο στη γη

Κάτι τελευταίο σου ζήτω, να μας βρει μαζί το πρωινό
Μη σκοτώνεις την αγάπη, με θυμό ούτε με δάκρυ
μη την πνιγείς με ένα σου φιλί
Μείνε δω να σ’ αγκαλιάσω, για ένα βράδυ πριν σε χάσω
χάρισε μου μια ανατολή

Είναι τόσο ωραία η ζωή, όταν έχει νόημα η αυγή
Που αν φοβάμαι αν δακρύζω, με μια εικόνα ζωγραφίζω
ένα ουράνιο τόξο στην ψυχή
Να αναπνέει στην ιδέα πως περάσαμε ωραία
κι ας μην κράτησε για μια ζωή

Ντρέπομαι που σε παρακαλώ, να μας βρει μαζί το πρωινό
στο αντίο σου όμως θέλω με τον ήλιο να σε βλέπω
κάτι για να με κρατά ζεστό…

Έκλεισε κι αυτός ο κύκλος και έκλεισε νωρίς
μια γυναίκα ήσουν σκάρτη, γόρδιος δεσμός
Όνειρα και αναμνήσεις, ψεύτικες στιγμές
και για επίλογο ο τίτλος... "Υπάρχουνε κι αυτές"

Να μη σε δω, ποτέ ξανά, ποτέ να μη σε δω
η αγάπη σου ήταν θέατρο, σενάριο φτηνό
Μια θεατρίνα ήσουνα, ατάλαντη μικρή
χωρίς να ‘χει συναίσθημα, καμία σου σκηνή

Τελευταία πράξη του έργου, είναι ο χωρισμός
σε ένα δράμα που η αγάπη, ήταν ο ένοχος
Μάτια που κι όταν δακρύζουν, δεν ρωτάνε πως
αναμένουν την αυλαία και ένα προσεχώς

Να σε διαγράψω απ’ τη ζωή μου εγώ το διάλεξα
κι όσο κι αν πόνεσα στιγμή δεν το μετάνιωσα
Έδωσα μάχη με το χρόνο και την κέρδισα
σε μια απόφαση καρδιάς που δεν θα άλλαζα

Την προτιμώ τη μοναξιά από την τρελά σου
δεν τις αντέχω τις στιγμές απ’ τα νυχτέρια σου
Με έχουν κουράσει τα συχνά παραστρατήματα
να υποκλίνομαι να είμαι ένα απ’ τα θύματα

Να σε διαγράψω απ’ τη ζωή μου εγώ το διάλεξα
να πω αντίο σε ένα λάθος που δεν άντεξα
Τώρα Κυρία μου για μένα τα επόμενα
και συ μια ατυχή στιγμή στα προηγούμενα

Όταν με πιάνει το παράπονο δακρύζω
παραμιλώ σαν τον τρελό συνέχεια βρίζω
Μ’ αποτελείωσες τη λογική μου χάνω
ζω με την τρέλα μου κι ακόμη παραπάνω

Μ’ αποτελείωσες τι άλλο πια να κάνω
παραμιλάω και τον έλεγχο μου χάνω
Τρελό με λένε όλοι οι φίλοι και γελάνε
μα αν ψιθυρίσω από αγάπη σταματάνε

Είμαι επικίνδυνος στα όρια έχω φτάσει
η απουσία σου θολώνει το μυαλό
Όλα μου φταίνε και η λογική μου μπάζει
απ’ της καρδιάς μου τον τρελό εγωισμό

Σου χάρισα μία ζωή, τα μέσα μου δικά σου
όλα για σένα υποταγή, να ‘χεις το στήριγμα σου
Να ολοκληρώνω τις στιγμές, να ζεις τα ψέματα σου
γι’ αυτά που μου ορκιζόσουνα, πως ήταν όνειρα σου

Άλλη μια και εσύ από τις πολλές
ψεύτικες κι αμαρτωλές γυναίκες
Που πουλάν αγάπη γιατί είναι φτηνές
στην ψυχή και στην καρδιά τους σκάρτες

Την τελευταία μας βραδιά κι αυτή τη θες δικιά σου
να συμπληρώσεις τα κενά, με νέα ψέματα σου
Τονίζοντας μου το εγώ, εσύ του εγωισμού σου
που σε απαλλάσσει απ’ τις ντροπές κι από τις ενοχές σου

Υπάρχουν κάτι νύχτες, που δύσκολα περνάνε
με δάκρυα και θύμησες στο χθες, να μας κρατάνε
Οι ώρες βουβές τα λόγια φτηνά, μα η σκέψη μία
για μια αγάπη σταθμό, για μια αγάπη ιστορία

“Πως το τολμά και με αφήνει φίλε μόνο
πώς να σωθώ μετά το αντίο πως θα γλιτώσω ”

Την καρδιά μου μισή
να την πάτε απόψε σ’ εκείνη
που δίχως τύψεις μία πληγή
στα στήθη μου ανοίγει
Την καρδιά μου που αιμορραγεί
και γι’ αυτήν μου μιλάει
να την κρατήσει αγκαλιά
για να δει πως πονάει

Υπάρχουν κάτι ώρες, που δύσκολα κυλάνε
μένουνε στο χθες και εκεί, με θλίψη μας κοιτάνε
Οι νύχτες υγρές οι λέξεις μισές, μα η σκέψη μία
για μια αγάπη φωτιά, για μια αγάπη θυσία

“Πως το μπορεί και μου χαρίζει τόσο πόνο
αιμορραγώ ρε φίλε πες μου πως θα γλιτώσω ”

Και σε θυμάμαι
Nα ψιθυρίζεις σ’ αγαπώ, πόσο λυπάμαι
Nα τάζεις ήλιο κι ουρανό, πόσο φοβάμαι
Tώρα που μόνος μου εδώ, όλα μιλάνε
Για μια αγάπη φυλακή, που δεν ξεχνάνε
Και σε θυμάμαι…

Και σε θυμάμαι
Μ’ ένα δάκρυ να μου λες, να μη φοβάμαι
Τι κι αν χωρίζουμε εμείς, να μη λυπάμαι
Δεν είν’ το τέλος της ζωής, απλά περνάμε
Σε άλλη διάσταση καρδιάς και εκεί κρατάμε
Αγάπες έρωτες φωτιά, που μας κερνάνε
Ακόμη έναν χωρισμό, για να ζητάμε
Το πρώτο χάδι μιας αυγής, που δεν ξεχνάμε
Και σε θυμάμαι…

Και σε θυμάμαι
Να μ’ αγκαλιάζεις στη βροχή, πόσο λυπάμαι
Να κλείνεις κάθε μου πληγή, πόσο φοβάμαι
Τώρα που μέσα στην καρδιά, όλα ξεσπάνε
Μ’ ένα δάκρυ μια ευχή, να σε ζητάνε
Και σε θυμάμαι…

Ξημερώνει, ξένη πόλη που σκοτώνει 
μια ελπίδα που ματώνει, ξημερώνει 
Ξημερώνει, μόνος ήμουν μόνος θα ‘μαι 
περιττό να πω φοβάμαι, ξημερώνει 

Ξημερώνει, ξημερώνει 
και ο πόνος την καρδιά μου αχ κυκλώνει 

Που να ψάξω που να βρω, μια αγάπη ένα σταθμό 
άδειος ο δρόμος μου 
Σε ποια σκέψη να κρυφτώ, σε ποιο όνειρο να ζω 
πάλι μόνος μου 

Ξημερώνει, μόνος ήμουν μόνος θα ‘μαι 
περιττό να πω φοβάμαι, ξημερώνει 

Ξημερώνει, δεν αντέχω άλλο δάκρυ 
η σιωπή με έχει κουράσει, ξημερώνει 
Ξημερώνει και η μέρα που χαράζει 
τίποτα πια δε μου τάζει, ξημερώνει 

Ξημερώνει μοναξιά μου 
μια ζωή θα ‘σαι δικιά μου, συντροφιά μου 

Όταν μου λείπεις… 
Όταν σε εχω ανάγκη… 
Κλείνω τα μάτια μου και είμαι μαζί σου… 
Κι ας εισαι χιλιόμετρα μακριά… 

Σου θυμώνω 
που λείπεις μακριά μα ελπίζω 
πως θα ‘ρθεις ξανά να μου πεις 
υπάρχεις για μένα εσύ 

Σου θυμώνω 
μια πέτρα στον ήλιο πετάω 
χαλίκια στα χέρια κρατάω 
και γράφω στην άμμο, γιατί ? 

Είναι μέρες που η καρδιά μου πεθαίνει 
στο τηλέφωνο ανάσες ζητά 
μα κι αν είσαι εκεί , το ξέρει
πως τώρα, για πάντα, έχεις χαθεί 

Σου θυμώνω 
για λίγο μετά μετανιώνω 
που όνειρα απόψε απλώνω 
και λέω μονάχα εσύ 

Είναι βράδια που η ψυχή μου πεθαίνει 
σε μια ανάμνηση τρελή σε ζητά 
σου φωνάζει καρδιά μου, μου λείπεις 
κι ας ξέρει, για πάντα, πως έχεις χαθεί 

Σου θυμώνω 
μια πέτρα στον ήλιο πετάω 
χαλίκια στα χέρια κρατάω 
και γράφω στην άμμο γιατί ? 

Σου θυμώνω 
που λείπεις μακριά μα ελπίζω 
πως θα ‘ρθεις ξανά να μου πεις 
υπάρχεις για μένα εσύ 

Σου θυμώνω 
για λίγο μετά μετανιώνω 
που όνειρα απόψε απλώνω 
και λέω μονάχα εσύ 

Ήτανε μια φορά θυμάμαι, δυο φίλοι σ' ένα καπηλειό 
με λόγια βρώμικα μιλούσαν, για έναν θεό που όλο ξεχνώ 
Γυρνώ τα μάτια σ' έναν τύπο, κρασί… τσιγάρο… μοναξιά … 
μ' ένα μαχαίρι στο τραπέζι, χαράζει μια μισή καρδιά 
Στην πόρτα έστρεψα το βλέμμα, ένας γεράκος προχώρα 
με μια φωνή που σιγοτρέμει, βρίζει για κάποια ιδανικά 

Λόγια πίκρα σαν μεθυσμένα και τον καπνό να 'χει πνιγεί 
στου καπηλειού την τόση πίκρα, άδικη φαίνεσαι ζωή 
Λόγια πίκρα σαν μεθυσμένα και εσύ ζωή έχεις χαθεί 
στου καπηλειού τα μοιρολόγια, κάνεις ποτέ δεν σ’ έχει δει 

Κρατώ στο χέρι ένα ποτήρι και στον καθρέφτη του μιλώ 
με λόγια που 'χα ξεχασμένα, βγάζω τον πόνο τον θυμό 
Στο μπαρ μια πόρνη ξεγελάει, τον πόνο σ' έναν χωρικό 
με ψέματα που δεν πονάνε, για κάτι γέλαγαν θαρρώ 
Ήτανε μια φορά θυμάμαι, σ' ένα υπόγειο καπηλειό 
άνθρωποι που είχανε "πεθάνει" , για της ζωής το ιδανικό 

Πως μας ξεγέλασε ο καιρός, μικρός και πρόστυχος τρελός 
μας πρόδωσε, ναι μας πρόδωσε 
και ένα θεόρατο γιατί, σε λυπημένη ανατολή
μας χρέωσε , μας χρέωσε
Δεν την αντέχω την αυγή, δεν το αντέχεις το πρωί
όμως ξημέρωσε, όμως ξημέρωσε
και η δική μας διαδρομή, με μια απόφαση φτηνή
στο τέρμα έφτασε, στο τέρμα έφτασε

Όσο κι αν ψάξαμε στο πώς, να μη μας πνίγει ο καιρός
χαθήκαμε, ναι χαθήκαμε 
στην πρώτη μπόρα της στιγμής, πίσω απ’ τα αντίο της σιωπής
κρυφτήκαμε, κρυφτήκαμε
Πως θα περάσει ο καιρός, τώρα που θα ‘σαι στα εκτός
τώρα που πόνεσα, τώρα που πόνεσα
κι όλο το είναι μια στιγμή, σε λυπημένη ανατολή
για δες που δάκρυσα, για δες που δάκρυσα

Πως αγκαλιάζεις το μετά αν ζεις μονάχος 
πως διαγραφείς τις στιγμές μ’ ένα λάθος
όταν στα στήθη η ψυχή καρδιά ματώνει 
κι ο χωρισμός είναι πληγή που σε σκοτώνει

Όλες οι λέξεις δεν αρκούν, με μια συγνώμη τι να πουν
πως μπόρεσες, αχ πως μπόρεσες
σε ποια ανάγκη να σταθούν, με ποιο σημάδι να μας πουν
το ένιωσες, ναι το ένιωσες 
Πως αγκαλιάζεις το μετά, όταν η μέρα δε γελά
γιατί χωρίσαμε, γιατί χωρίσαμε
γιατί με μίσος την καρδιά, με του εγωισμού το θα
πες μου χρεώσαμε, πες μου χρεώσαμε

Όσο κι αν ψάξαμε στο πώς, στο πως γελάει ο καιρός
δε μάθαμε, δε μάθαμε
στο πρώτο δάκρυ της αυγής, στην καλημέρα της βροχής
λυγίσαμε, ναι λυγίσαμε 
Πως θα περάσει ο καιρός, τώρα που θα ‘μαι στα εκτός
τώρα που πόνεσες, τώρα που πόνεσες
κι όλο το είναι μια στιγμή, σε λυπημένη ανατολή
για δες που δάκρυσες, για δες που δάκρυσες

ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Η αγάπη αυτή έχει τελειώσει 
το χω νιώσει σαν μαχαίρι στην καρδιά… 
Η αλήθεια είναι ότι δε με νοιάζει
γιατι κάπως θα τη βγάλω τη βραδιά…

Μόνο μία σκέψη που αγκαλιάζω με τρομάζει
πώς δε θα αγαπήσω άλλη φορά …

Δε φοβάμαι μόνος μου να μείνω 
ούτε η απουσία σου μετρά 
με φοβίζει όμως που θα ξέρω 
πώς δε θα αγαπήσω άλλη φορά
Δε φοβάμαι μόνος μου να μείνω 
κι ας μ’ αγγίζει τώρα η μοναξιά
μία μόνο σκέψη με τρομάζει 
πώς δε θα αγαπήσω άλλη φορά 
πως δε θα αγαπήσω αληθινά …

Κι αν οι ώρες μακριά σου δεν κυλάνε 
κι αν στο τώρα η καρδιά μου δε χτυπά…
Η αλήθεια είναι πως δε με πειράζει
γιατί ξέρω πως δεν ήσουν για πολλά…

Μόνο μία σκέψη που αγκαλιάζω με τρομάζει
πώς δε θα αγαπήσω άλλη φορά …

Να σε ξεχάσω μου ζητάς, να σε ξεχάσω
να διαγράψω, κάθε λεπτό…
Να συνεχίσω, μα πώς να ζήσω
αφού για σένα μόνο ζω, για σένα μόνο …

Να σε ξεχάσω πως μπορώ, να σε ξεχάσω
είσαι λατρεία, φαιά ουσία…
Για την καρδιά, για το μυαλό
να σε ξεχάσω δε μπορώ, να σε ξεχάσω…

Θα ‘σαι πάντα η μία, στην καρδιά στο μυαλό
η μεγάλη καψούρα, πως αλλιώς να στο πω…
Θα ‘σαι πάντα η μία, στην καρδιά στο μυαλό
κολλημένος μαζί σου, μια ζωή για όσο ζω …

Πώς να ξεχάσει η καρδιά, πώς να ξεχάσει
στο τέρμα είναι, άλλο δεν πάει…
Μια τέτοια αγάπη, δεν την ξεχνάει
και ας πονάει μια ζωή και ας πονάει…

Θα ‘σαι πάντα η μία, στην καρδιά στο μυαλό
η μεγάλη καψούρα, πως αλλιώς να στο πω…
Θα ‘σαι πάντα η μία, στην καρδιά στο μυαλό
κολλημένος μαζί σου, μια ζωή για όσο ζω …

Κάθε που αγγίζω τα μαλλιά σου
νιώθω το φόβο στην καρδιά σου
απ' του κορμιού τη μελανιά 
Απ’ το πιοτό δε με γνωρίζω
ξεσπάω πάνω σου σε βρίζω
κι όμως το ξέρω σ’ αγαπώ

Φύγε μακριά μου για να γλυτώσεις
αν μείνεις θα το μετανιώσεις
Με πίνει δεν το πίνω... 
Φύγε και πίσω μην κοιτάξεις 
ούτε στιγμή, μη μου διστάζεις
Φύγε γιατί θέλω να πιω...

Κάθε που λέω το όνομα σου
βλέπω το φόβο στη ματιά σου
μήπως μιλάει το πότο
Δακρύζω και αναρωτιέμαι 
σαν άντρας πως το επιτρέπω 
να με ορίζει το πιοτό

Τι να γράψω, σε μια κολλά τι να γράψω
τόσο πόνο πως μπορώ, να τον δαμάσω
Με ποιες λέξεις, να αγγίξω την ψυχή σου
την πληγή μου να την νιώσεις, στο κορμί σου

Τι να γράψω, που δακρύζω
που δακρύζω και φοβάμαι, δες λυγίζω
Τι να γράψω, τι να γράψω έρωτα μου
έφυγες από κοντά μου, δεν ελπίζω...

Στης σιωπής τον πανικό 
ψάχνω τρόπο να σου πω
εσύ ο κόσμος μου…
Στου καημού την αγκαλιά 
με ένα δάκρυ συντροφιά
τρέμω μόνος μου…

Τι να γράψω, που δακρύζω και φοβάμαι
σ’ αγαπώ πανάθεμά με… Μόνο αυτό !

Τι να γράψω, σε μια κολλά τι να γράψω
την καρδιά σου με αγάπη, να χαράξω
Με ποια λέξη, να κρατήσεις την πνοή σου
να το νιώσεις πως εγώ, είμαι η ζωή σου

Τι να γράψω, που λυγίζω
που λυγίζω και φοβάμαι, δες δακρύζω
Τι να γράψω, τι να γράψω έρωτα μου
έφυγες από κοντά μου, δεν ελπίζω...

Όνειρο μου, φάρος σ’ άγονη γραμμή 
αν ξυπνήσω, μείνε δίπλα μου εσύ
Μια ριπή σου, περιμένει η ψυχή 
η πληγή της, πάλι να αιμορραγεί

Όνειρο μου, μες τη δίνη του μυαλού 
γίνε εκείνη, γίνε έκρηξη καημού
Να χαράξω, της καρδιάς μου το εγώ 
να ζητάει, το δικό της σ’ αγαπώ

Όνειρο μου, Αστερίας σε μια ακτή 
ξεχασμένος, δείχνεις την Ανατολή 
Χάρισε μου, μ' ένα δάκρυ μια πληγή
για να ζήσω, την απόλυτη στιγμή
Κι αν χαράζει, να υπάρχεις πάντα εδώ 
στο πλευρό μου, το δικό της φυλαχτό 
Να με παίρνεις, κάθε ώρα αγκαλιά 
να της λείπει, η καρδιά να μην ξεχνά

Μόνο εκείνη, πάντα εκείνη ...

Όνειρο μου, φωτεινή επιγραφή
στην καρδιά μου, κάνε εκείνη τη στιγμή 
Που υπάρχει, για να είμαστε μαζί 
να αναπνέει, στο δικό της το φιλί

Όνειρο μου, μες του χρόνου τα δεσμά
γίνε δάκρυ, γίνε το αύριο ξανά
Να το νιώσει, σαν μαχαίρι η καρδιά 
πως μακριά της, δεν υπάρχει το μετά

Ένα πακέτο marlboro, σκληρό σαν την καρδιά σου
είναι αυτό που διάλεξα, να έχω φυλαχτό 
Όταν ξυπνάω το πρωί, μαζί με τον καφέ μου
να γίνει το απαραίτητο, κοντά σου να βρεθώ

Του τσιγάρου σου τη μάρκα, κράτησα από σένα
στον καπνό του τη μορφή σου, πάντα να κοιτώ 
Το φιλί σου να γευτώ, στη δικη του πίκρα
κι ας το ξέρω πως θα έχω, θάνατο αργό

Ένα πακέτο marlboro, αυτό έχω κρατήσει
για την υπόλοιπη ζωή, στο σήμερα που ζω 
Με το σκληρό του άγγιγμα, τα χάδια σου να νιώθω
στο άρωμα στη γεύση του, εσένα να φιλώ

Σε ψάχνω κάθε βράδυ, στα στέκια του μυαλού 
μα η καρδιά φωνάζει, πως ζεις κάπου αλλού 
γυρίζω σε εικόνες, σε λόγια μακρινά 
στα χέρια σου ο κόσμος, με πνίγεις στα φιλιά 

Σε βλέπω να φωνάζεις “Αγάπη μου εμείς 
ο ήλιος το φεγγάρι ποτέ μην μ’ αρνηθείς” 
Σε βλέπω να φωνάζεις “ Στα χέρια σου η γη 
ο ουρανός τ’ αστέρια η θάλασσα η ζωή” 

Στα στέκια του μυαλού, σε ψάχνω σε ζητώ 
κι ας λέει η καρδιά, δεν μένει πια εδώ 

Ξυπνάω σε ζητάω, στα στέκια του μυαλού 
τον ουρανό σου τάζω, μα ζεις εσύ αλλού 
γυρίζω στην καρδιά μου, με θλίψη τη ρωτώ 
μου λέει αναμνήσεις, αυτές έχω και εγώ 

Έξω πάλι βραδιάζει, δε μπορώ με τρομάζει 
η σιωπή που μιλάει, στην καρδιά με ηχώ 
Μοναξιά κάνει κρύο, πάλι πίνει για δύο 
για φαντάσου για εκείνη, που δεν είναι εδώ 

Μόνη θα ‘σαι καρδιά μου, σε αυτό το ταξίδι 
δε γουστάρω να παίζω, σε στημένο παιχνίδι 
Μόνη θα ‘σαι καρδιά μου, σε αυτό το ταξίδι 
κι αν δακρύζεις λυπάμαι, προτιμώ να πονάμε 

Έξω πάλι χαράζει, δε μπορώ με τρομάζει 
η σιωπή που δικάζει, την καρδιά με ηχώ 
Υποφέρω φοβάμαι, πάλι μόνος μου θα ‘μαι 
και σε αυτό το ταξίδι, θα πεθαίνω για δυο 

Δεν αλλάζει η νύχτα χρώμα με ό,τι κι αν της πω

με κουράσανε τα αστέρια να 'χω οδηγό

Με του φεγγαριού τη ρότα πάντα πλοηγό

όλη η ζωή διαδρομή όλη σε ξένο ουρανό

Χαράζει ο χρόνος το κορμί πια δεν τολμώ

να ζω με τα νυχτέρια με την τρελά μου

Θέλω να αράξω κάπου να ξεκουραστώ

να ρίχνω πετονιά σε φόντο γαλανό

Σαραντάρισα και νιώθω με ό,τι κι αν μου πω

σαν την καλάμια στον κάμπο μετά το θερισμό

Μόνος μου δεν την παλεύω πια το ομολογώ

θέλω γαλάζιο να 'χω δικό μου ουρανό

Διάλεξα, τη μοναξιά που δε διαφέρει από σένα

έμαθα, πως από εσένα πιο πολύ αγαπώ εμένα

Διάλεξα, τον αντρικό εγωισμό να ‘χω παρέα

έμαθα, να διαγραφώ απ’ τη ζωή μου τα μοιραία

Ώρα να φύγεις και που ‘σαι εδώ

για πες μου τι διαφέρει η μοναξιά από σένα

Ώρα να φύγεις και που ‘σαι δω

δε νοιάστηκες ποτέ αληθινά για μένα

Ώρα να φύγεις και που ‘σαι εδώ

για πες μου τι διαφέρει η μοναξιά από σένα

Ώρα να φύγεις και που ‘σαι δω

εσύ αγαπάς τον εαυτό σου κι όχι εμένα

Διάλεξα τη μοναξιά που δε διαφέρει από σένα…

Διάλεξα, τη μοναξιά που δε διαφέρει από σένα

έμαθα, να ζω για πάρτη μου να ζω μόνο για μένα

Διάλεξα, τη συντροφιά από ένα σέρτικο τσιγάρο

έμαθα, να αγκαλιάζω της καρδιάς το πεπρωμένο  

Δακρύζει απόψε η βραδιά δεν έχει ούτε φεγγάρι 
δυο τρία αστέρια αν δεις ψηλά στη θλίψη μαξιλάρι 
Κλείνω τα μάτια προσπαθώ το χέρι να σου σφίξω 
φοβάμαι όμως προτιμώ το δάκρυ μου να κρύψω 

Και έτσι για ακόμη μια βράδια σε μένα τη χρεώνω 
σε μένα που σ’ αγάπησα σε μένα κι ας ματώνω 
Και έτσι για ακόμη μια βράδια σε μένα τη χρεώνω 
σε μένα που σ’ αγάπησα στιγμή δεν μετανιώνω 

Όνειρα απλώνει η βραδιά σε φόντο δακρυσμένο 
που όταν τα αγγίζει η καρδιά λυγίζει και ματώνω 
Για σε μιλώ στη μοναξιά μα η ανάγκη μου σε πνίγει 
και αγκαλιάζω τη σιωπή που εσένα μου θυμίζει

Με βρίσκει πάλι η αυγή, στα όρια της τρέλας μου

μες την παράνοια 

Ένας διαβατής της στιγμής, υγρό το βλέμμα της σιωπής

να ‘χα τα μάτια σου 
Να δω τον κόσμο από ψηλά, να μη αγγίζει η μοναξιά

να ζω για μένανε 
Να μη δακρύζει το γιατί κι ούτε η πληγή να αιμορραγεί

πάλι για σένανε 

Έξω η πόλη ξεκινά, τα βήματα ‘γιναν πυκνά

μοιάζουν με θάλασσα 
Και εσύ με φάρο σε νησί, σε μία άγονη γραμμή

έτσι κατάντησα 
Να περιμένω τη στιγμή, που θα ‘ρθει η νύχτα να μου πει

πως σε χρειάζομαι 
Σαν ναυαγός που αναζητεί, μέσα στ’ απέραντο βαθύ

φεγγάρι κι όνειρα 

Φεγγάρι τα όνειρα φεγγάρι κι οι αγάπες 
και εγώ εδώ στης μοναξιάς τις στράτες 
Να αναρωτιέμαι το γιατί πονώ στο σώμα 
γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα 
Να αναρωτιέμαι το γιατί πονώ στο σώμα 
γιατί σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμα 

Με βρίσκει πάλι η στιγμή, μ’ ένα φεγγάρι δικαστή

να ψάχνω όνειρα 
Όμως η πρόστυχη σιωπή, που μου χρεώνει το γιατί

πες μου που έφταιξα 
Να διαγράψω απ’ την καρδιά, κάθε δικη σου μαχαιριά

να ζω για μένανε 
Να μη λυπάται η ψυχή κι ούτε το σώμα να ποθεί

μόνο εσένανε 

Άλλη μια μέρα ξεκινά, της μοναξιάς μου το μετά

μοιάζει με θάλασσα 
Και εγώ καράβι στα ανοιχτά, δίχως το φάρο συντροφιά

έτσι κατάντησα 
Να περιμένω τη στιγμή, που θα ‘ρθει η νύχτα να μου πει

πως σε χρειάζομαι 
Σαν ένα πλοίο που ζητά, μέσα στ’ απέραντο βαθύ

φεγγάρι κι όνειρα ...

Μάγισσα η ανάμνηση τρελή, αγκαλιάζει κάθε μου στιγμή 
που φοβάμαι Θεέ μου τόσο, δεν θα αντέξω και θα δώσω 
τέλος πριν χαράξει η αυγή 
Που φοβάμαι Θεέ μου τόσο, δεν θα αντέξω και θα δώσω 
τέλος πριν χαράξει η αυγή 

Εχω ανάγκη για να ξεχαστώ, από κάπου Θεέ μου να πιαστώ 
να περάσει ετούτη η μπόρα, να χαμογελάσει η ώρα 
με μια καλημέρα που θα πω 
Να περάσει ετούτη η μπόρα, να χαμογελάσει η ώρα 
με μια καλημέρα που θα πω 

Κερνά με ελπίδα να την πιω, με ένα άγγιγμα να λυτρωθώ 
ένα φίλο να με νιώσει, με δυο λέξεις να με σώσει 
απ’ της μοναξιάς μου το κελί 
Ένα φίλο να με νιώσει, με δυο λέξεις να με σώσει 
απ’ της μοναξιάς μου το κελί 

Χάραξε κι ακόμα είμαι εδώ, με τα λάθη να συνομιλώ 
δεν γιατρεύεται ο πόνος, Θεέ μου όταν εισαι μόνος 
η απάντηση είναι τόσο απλή 
Δεν γιατρεύεται ο πόνος, Θεέ μου όταν εισαι μόνος 
η απάντηση είναι τόσο απλή 

Άκουσε αυτή την προσευχή, τελευταία μου αναπνοή 
Σου το λέω δεν την παλεύω, τη σιωπή δεν τη σμιλεύω 
προτιμώ το θάνατο απ’ αυτή… 

Πόσες θάλασσες ψυχή μου, στα ταξίδια που θα πας

ποσά όνειρα συντρίμμια, για να μάθεις να αγαπάς

Μου 'χες τάξει την αγάπη,  σ’ ένα Βόσπορο καρδιάς

όνειρα ναυαγισμένα, πάλι απόψε με κερνάς

Σαπιοκάραβο ψυχή μου, σε ναυάγια καρδιάς

ρότα σου οι αναμνήσεις και λιμάνι ο βοριάς

 Δίδυμα ψάχνεις φεγγάρια, γαλαξίες μακρινούς

μα αν κρυφτείς στις αναμνήσεις, να με ψάξεις στους τρελούς

Μου 'χες πει η Ατλαντίδα, πως υπάρχει μας ζητά

κι όσα έχουμε ανάγκη, τα κρατάει αγκαλιά

Όλα όμως είναι ίδια, στης ρουτίνας το μετά

όνειρα φυλακισμένα, σε ασπρόμαυρα πανιά

Χαμένα όνειρα οι ανάσες της καρδιάς μου

βγάζουν φωνή και να γυρίσεις σου ζητούν

μ’ απομακρύνεσαι και πιο πολύ φωνάζουν

τρέμουν στη σκέψη πως ξανά δε θα σε δουν

Χτυπούν με μίσος τη στιγμή μα αναθαρρεύουν

μ’ ένα δικό σου ξεχασμένο σ’ αγαπώ

σαν τα μικρά παιδιά με την ψυχή χορεύουν

κι αρχίζουν το παιχνίδι παίζοντας κρυφτό

Γελούν και τρέχουν μα με ένα γεια διστάζουν

και αγκαλιάζουν την καρδιά μου με καημό

δένουν τα θέλω τους και ένα κόμπο φτιάχνουν

και εγώ με δάκρυα στα μάτια μου ξυπνώ

Χαμένα όνειρα οι ανάσες της καρδιάς μου

παίζουν κρυφτό μ’ ένα παλιό σου σ’ αγαπώ

και έχουν βάλει στοίχημα ότι θα πάρουν

ένα φιλί για της αυγής τον πανικό

Θέλω τόσο να πω
πως μαζί σου ανασαίνω
όμως δεν είσαι εδώ
και ευτυχώς τ' αποφεύγω
Ψάχνω τρόπο να βρω
μια στιγμή να σε νιώσω
μ' ένα αντίο απ' το χτες
για ν' αντέχω ν' απέχω
χωρίς εσένα
να πω.... Μπορώ !

Μοναχικές οι ώρες κι ας πεθαίνω
έτσι τις ζητώ
Κι όσο κι αν θέλω να γυρίσεις πίσω
όχι θα σου πω
Μοναχικές οι ώρες κι ας μου λείπεις
κι ας παραμιλώ
Γιατί αν γυρίσεις ξέρω δε θα πάψω
να αιμορραγώ

Θέλω τόσο να πω
σ' αγαπώ γυρνά πίσω
μα αν ελπίζω δε ζω
κι απ' το αύριο απέχω
Ψάχνω για εγωισμό
τις στιγμές που πεθαίνω
στο θύμο να με βρω
να του πω δε σε θέλω

Αν θυμάμαι καλά
εσύ είχες πει πως είμαι η αγάπη
Τώρα είσαι αλλού
και εγώ μόνος εδώ, αυτό πως το λένε ?
Δε θέλω τίποτα
δε σε έχω ανάγκη πια, απλά φοβάμαι
πως όσα ζήσαμε εμείς
έχουν γίνει σκιές, σκιές που σε ζητάνε…

Κι αν φοβάμαι, μάθε πως δε λυπάμαι
όλα καλά, όλα θα μου πάνε
Κι αν φοβάμαι μάθε πως δε λυπάμαι
θα ‘μαι καλά και ας μη μιλάμε…

Αγκαλιάζω το χθες
κι όμως δεν υπάρχεις σου λέω εκεί
Τώρα ζω τη στιγμή
που η καρδιά τη σιωπή, έχει διαλέξει
Κι αν κυλάει αργά
ένα δάκρυ μικρό, δεν είναι για σένα
της ψυχής μου ευχή
για να δώσει κουράγιο, κουράγιο σε μένα…

Το φεγγάρι ταξιδεύει
πίσω από τα σύννεφα
στη σκιά του έχω κρύψει
όνειρα εφήμερα
Τώρα που η αγάπη
δεν θα ζει στο σήμερα
Θα σε ψάχνω στο σκοτάδι
στου ουρανού τα σύνορα

Αν δεν αντέξω ως την αυγή
αν ταξιδέψω από ανάγκη
Να με θυμάσαι μου αρκεί
σαν την μεγάλη σου αγάπη
Με τη σκιά του φεγγαριού
θα ταξιδεύω κάθε βράδυ
Θα σε κρατάω αγκαλιά
να μη φοβάσαι το σκοτάδι

Στου καημού το μονοπάτι
έκτισα μια γέφυρα
νυχτολούλουδο η ανάγκη
δίπλα του σε έφερα
Σαν πυγολαμπίδα
φώτισες τον δρόμο μου
στο ταξίδι της σιωπής
πια δεν είμαι μόνος μου

Δύο λέξεις φευγάτες, ένα δάκρυ φωνάζει
κι ο αέρας βοριάς σε σκορπά
Δε ρωτάω τι ξέρεις, μη μιλάς υποφέρεις
τα όνειρα σου αγκαλιά τα κρατάς
Στιγμές απουσίας, σε μια σκέψη ουσίας
κι όλα γύρω σημάδια γελάς

Φευγάτες αγάπες σε στιγμές απουσίας
φοβάσαι δακρύζεις ξεσπάς
Θυμάσαι δυο λέξεις φωνάζεις αντέχεις
και ένα ψέμα στον τοίχο πετάς

Πάρε με απόψε αγκαλιά
πάνω σε όνειρα φευγάτα
να μπερδευτεί η μοναξιά
που μας κοίτα μέσα στα μάτια
και γυρνά πίσω στις στιγμές
που ψιθυρίζουν το όνομα μας
κρύψου στο πιο γλυκό εσύ
στην τελευταία τη βράδια μας

Σε θυμάμαι στο κρύο, ψιθυρίζω αντίο
ένα δάκρυ στα μάτια κύλα
Δε ρωτάω τι θέλεις, δε μιλάς υποφέρεις
τα όνειρα σου φοβάσαι ζητάς
Στιγμές απουσίας, σε μια σκέψη ουσίας
κι όλα γύρω συντρίμμια πονάς

Πόσα σου έταξα ζωή

με αντάλλαγμα να πάρω πίσω την ψυχή…

Για μια στιγμή ένα λεπτό να την κρατήσω

να ξανανιώσω ελεύθερος σαν να ‘μουνα παιδί…

Σαλπάρω πάλι μόνος, κουφάρι άδειο στη βροχή

λευκή μου σκόνη φίλη μου, σ’ έχω ανάγκη την αυγή

Κουραστικά δεν την μπορώ του κόσμου την ανία

γι’ αυτό για πάρτη μου έφτιαξα μια κοσμοθεωρία…

Να ‘χες βρε χρόνε μια κενή να κάνεις μια υπερβολή

να διαγράψεις κάθε τι που ζει μες το μυαλό μου…

Να μ’ μη αγγίζει η σιωπή να τη γουστάρω τη βροχή

να κάνω υπέρβαση στα όχι στα πρέπει και στα μη

μια κοσμοθεωρία…

Απόψε θα ‘ρθεις πάλι εδώ να μου χαϊδέψεις τον ειρμό

να με κεράσεις με ένα αν μια ιστορία

πως θα έντυνε κάθε στιγμή η άμοιρη μου η ψυχή

με την ελπίδα που η ζωή κερνά απλόχερα

με μια φτηνή δικαιολογία…

Θέλω να ζω στον κόσμο αυτό για το δικό μου το εγώ

για τη δική μου την ανάγκη κι απληστία

κι όχι για σένα ή γι’ αυτούς που έχουν χαράξει τους σκοπούς

με ψέμα και περίσσια υποκρισία…

Πόση να κάνω υπομονή, φτύσε μια λέξη μια ευχή

πριν έρθει πάλι η στιγμή, που θα ‘χω ανάγκη τη βελόνα…

Θέλω να πνίξω τον καημό να πω καρδιά μου σ’ αγαπώ

να ζήσω μια στιγμή για εκείνη κι αυτή κι αυτή για μένα…

Να μη δακρύζω το πρωί όταν φοβάται την αυγή

όταν της λείπει η σκόνη η λευκή και τρέμει σαν μικρό παιδί

να κοιμηθούμε αγκαλιά και να ζητάμε απ’ τη στιγμή της νύχτας το σκοτάδι..  

Κι αν με ξυπνήσεις με ένα αν με μια ιστορία

άσε μόνο στα βάθη της ψυχής

στείλε ένα όνειρο βαρκάρη να με πάρει…

Να ταξιδέψω στο κενό σου κι ας φοβάμαι

και ας φοβάμαι εκείνες τις μορφές

που μ’ αγκαλιάζουν με σιωπή όταν μιλάω…

Με κούρασαν ρε χρόνε οι στιγμές

που ζουν στο χθες γι’ αυτό τόσο πονάω…

Κερνά ρε χρόνε μια κενή

βάψε με μαύρο της καρδιάς τη φυλακή

κι όλες τις νύχτες τις λευκές που αγκαλιάζει

καν’τες να γίνουν σύννεφο

να γινουνε βροχη....

να γίνουνε βροχή…

Λάθος έχει πορεία, η καρδιά θα χαθεί

ξέχασε με για πάντα, ζω στου Αίολου τη γη

Στο νησί που γυρίζει και δεν έχει βρεθεί

μια Ατλαντίδα θα γίνω, στη δική σου ζωή

Άλλαξε τώρα ρότα, πάρε αλλιώς τη στροφή

κάθε μέρα τα ίδια, θα σου λέει η ψυχή

Οδυσσέας θα γίνεις, με ελπίδα θα ζεις

μα όταν λες πως με βρήκες, σε άλλη γη θα βρεθείς

Τρίγωνο των Βερμούδων, θα ‘μαι εγώ θα το δεις

θα χαλώ την πυξίδα, δίπλα μου όταν βρεθείς

Προμηθέας θα γίνεις, με αλυσίδες θα ζεις

και ποτέ στη ζωή σου, Ηρακλή δεν θα βρεις

Η Πανδώρα θα γίνω, στη δική σου ζωή

θάλασσα και ξηρά, το δικό μου κορμί

Είτε γιος είτε τόπος όπως και αν το δεις

Έρεβο θα γυρεύεις Χάος Άδη θα βρεις

Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Έρεβος προήλθε από το Χάος

(δηλαδή πρωτότοκο τέκνο του διαστήματος) και της Γαίας (της γήινης ύλης)

με τη μεσολάβηση του Έρωτα Έρεβος ονομάζεται (κατά τον Όμηρο)

ο χώρος που συνορεύει με τον Άδη (χώρος διάβασης των ψυχών)

Σαν την αγάπη η βροχή , νιώθω το κάλεσμα της

ανθός στα φύλλα της καρδιάς, έχω το άρωμα της

Μικρό λουλούδι η ψυχή, πάνω στο παραθύρι

στου στεναγμού τη διαδρομή, ζηλεύει τη σελήνη

Με της βροχής το κάλεσμα, το δάκρυ μου ξυπνάω

για σένα μάτια μ' έμορφα κι απόψε ξαγρυπνάω

Με της βροχής το κάλεσμα, το δάκρυ μου ξυπνάω

για σένα μάτια μ' έμορφα, για σένα π’ αγαπάω

Σαν την βροχή η αγάπη σου, νιώθω το κάλεσμα της

πάνω στα φύλλα της καρδιάς, το παραλήρημα της

Μικρό λουλούδι η ψυχή, αγιόκλημα στον κήπο

στου στεναγμού τη διαδρομή, σου γράψε ένα στίχο