Τώρα που χιονίζει το μόνο που θέλω είναι...να μείνω μέσα!  Να μην έχει κι ο αδερφός μου σχολείο, να πίνω όλη την ώρα τσάι, να μαγειρεύει η μαμά, να βλέπω ακατάπαυστα ταινίες!

Αλλά αυτό δεν είναι για "να γνωριστούμε καλύτερα". Η τσαχπινιά βρίσκεται στο είδος του τσαγιού!

!"Lipton Clear Green Orient"!

Για να αφήνει αυτή την υπέροχη φρεσκάδα κάτω από τον ουρανίσκο!

Ίσως και να ήταν η αφορμή για να ανακλύψω τη Meryl Streep (εννοώ να κολλήσω μαζί της ). Και τον Robert Redford. Και να δω πως ο Tom Cruise δε θα μπορούσε να έχει πιο αντιπαθητικό ρόλο.

Κι ενώ όλοι λέγανε πως ήταν μια βαρετή ταινία, εγώ δε βαρέθηκα στιγμή. Και, ναι, θα το παραδεχτώ ήταν απ'τις λίγες (πολιτικές) ταινίες που με έκαναν να κλάψω. Να δούμε λίγο το plot και θα σας εξηγήσω:

Έχουμε τρεις ανθρώπους και τρεις ιστορίες. Τον καθηγητή St. Malley (Rob. Redford), τη δημοσιογράφο J. Roth (M. Streep) και το γερουσιαστή J. Irving (Tom Cruise). Ο πρώτος προσπαθεί να πείσει ένα φοιτητή του να αρχίσει ν' ασχοληθεί ξανά με το Πανεπιστήμιο και του φέρνει ως παράδειγμα δύο ιδεαλιστές φοιτητές του, οι οποίοι προέρχονταν από μειονότητες, κι όμως προτίμησαν να καταταγούν στο στρατό και να πολεμήσουν. Εδώ, μέσα από τα σχόλια τους, βλέπουμε την προσπάθει δύο Αφροαμερικανών να αναδειχθούν υπερασπιζόμενοι "τη χώρα που τους σκοτώνει κάθε μέρα και που δεν ενδιαφέρεται για πολίτες τελευταίας κατηγορίας". Δηλαδή δε θα πουλήσουν τη χώρα που τους πουλά. Όλη η ιστορία διαδραματίζεται στο γραφείο του καθηγητή και στο αμφιθέατρο της Σχολής.

Η δεύτερη, Jan. Roth, είναι μία επιτυχημένη δημοσιογράφος. Καλείται στο γραφείο του γερουσιαστή, τον οποίο είχε στηρίξει τρομερά μέχρι την εκλογή του πριν αρκετά χρόνια, για να της ανακινώσει το νέο σχέδιο επίθεσης στο Αφγανιστάν, για το οποίο είναι σίγουρος πως θα έχει εξασφαλισμένη επιτυχία. Βλέπουμε την αντιπαράθεση των δύο τους σ' ένα διάλογο με τη Meryl Streep σε μία αγωνιώδη θέση αμφισβήτησης (οι εκφράσεις και το βλέμμα της τα λένε όλα) και τον Tom Cruise, να προσπαθεί να εξηγήσει ατάραχος, σπαστικός, αντιπαθητικός και χαμογελαστός πως αυτή η στρατηγική είναι η μόνη λύση. Όταν εκείνη παίρνει το θέμα κι επιστρέφει στη σύνταξη της εφημερίδας συνειδητοποιεί πως είναι το ίδιο σχέδιο με αυτό που εφαρμόστικε στο Βιετνάμ (Meet the new boss, same as the old boss, που λέγαν κι οι Who.)

Η τρίτη και τελευταία ιστορία αφορά τους δύο φοιτητές-στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Το άδοξο τέλος που είχαν "υπερασπιζόμενοι τη χώρα τους". (Να, εδώ δάκρυσα.)

Μόνο τώρα που γράφω το review (γιατί την έχω δει και πριν από 3ετία και βάλε) καταλαβαίνω γιατί σε κάποιους φαίνεται βαρετή. Είναι αυτή η σκηνοθεσία που ψιλοσέρνεται χωρίς δράση και το γεγονός ότι όλο αυτό λαμβάνει χώρα σε τρία δωμάτια! Ε, δίκιο θα 'χουν κάποιοι να χασμουρηθούν..λίγο!

Και ο άσχετος συσχετισμός της αξιολόγησης: τη δημοσιογράφο θα μπορούσε να την παίξει με επιτυχία και η Helen Mirren.

Ο τίτλος αναφέρεται στους γενναίους στρατιώτες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου που διοικούνταν από ανάξιους -αμνούς- επικεφαλής.

"If you don't stand for something, you might fall for something".

CUPCAKES!

Τα λατρεύω! Δε με νοιάζει πόσο κοστίζουν ή αν παχαίνουν! Τα θέλω! 

Σε περίεργα σχήματα είναι ακόμη καλύτερα! Βάλε φαντασία.

*Σε κουτάκι ζαχαροπλαστείου με ωραίο περιτύλιγμα! 

Υπάρχουν στιγμές που απορώ με την κοινωνικότητά μου, με την υπερβολικά ενοχλητική "επιθυμία" μου να είμαι πιο πολύ έξω, παρά μέσα κι απ' την άλλην, έχουμε τις στιγμές που αναρωτιέμαι, αν θα μπορούσα ποτέ να ξαναβγώ από το σπίτι αφήνοντας τον υπολογιστή.

Κι αυτό μας πιάνει κατά καιρούς. Συνήθως κρατάει μέχρι να σταματήσουν τα νέα posts στην αρχική σελίδα. Αλλά τώρα έχει παραγίνει. Και για όλα φταίει αυτός ο διάολος, το tumblr. Γιατί γμτ, εκεί μπορείς να βρεις, πραγματικά ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Μα τα πάντα!

Έχω κόλλημα με τον House; 200 εικόνες fanmade την ημέρα. Κόλλημα με τα κινούμενα σχέδια και τις παιδικές ταινίες; 1.200 την ημέρα! Και σταματημό δεν έχουν. Είμαι που είμαι στη φάση "έχω έτοιμες βαλίτσες, φύγαμε", χαζεύω κι όλη μέρα τοπία και..-Χριστέ μου!-δε ζω!

Χίλιες φορές το διάβασμα χωρίς τελειωμό!  (Που κατά 'κει με βλέπω!)

Για να συνεχίσει στο κλίμα της προηγούμενης ανάρτησης..λέω να το κάνω κι εγώ με καλύτερη γραμματοσειρά στον τοίχο του δωματίου μου, όταν το ξαναβάψω (μαζί μ' ένα καλό background)! 

Ο στίχος του Αντ. Κολύβα, που μ' έχει επηρεάσει τόσο πολύ!

*αν το έχω σε τοίχο και το βλέπω κάθε μέρα, ίσως και να μην ξεχνιέμαι εκεί πάνω.. 

Έχεις φύγει ποτέ από μία συναυλία και να πεις: "Τώρα είμαι πλήρης!"; Σίγουρα κάποια στιγμή θα το 'χεις πει. Μπορεί να ήταν η τέταρτη ή πέμπτη φορά στη δεκαοχτάχρονη ζωή μου που το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Κι ίσως να είναι η πρώτη (και, ναι, αυτό μου έχει συμβεί και σε καλλιτέχνες που θα έκανα τα πάντα για να τους δω live) που δε βαρέθηκα καθόλου. Μα καθόλου!

Ακόμα νιώθω ανατριχίλα θυμούμενη τη προχθεσινοβραδινή ενέργεια του Γυάλινου. Η Μπουμπού, η Ηρώ Σαΐα κι η Ευαγγελία Μουμούρη μας κατέπληξαν! Μας χάρισαν πολύ όμορφες στιγμές, που ακόμα είμαι σε σύγχυση και δεν μπορώ να περιγράψω (αλλά θέλω να πιστεύω πως σύντομα θα κάνω ένα live review). 

Ζούσα κάθε τραγούδι-κι εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στον εαυτό μου, που μπόρεσε να αφεθεί ελεύθερος και να ζήσει τη στιγμή. 

Άκουσα το "Μαύρο Βελούδο" κι ένιωσα σαν πρωταγωνίστρια στην Τσινετσιτά. Δάκρυσα στο "Ήσυχα βράδια" και γέλασα-χόρεψα με την ψυχή μου στο πραγματικά ιταλικό μέρος με το "Meglio stasera", "Nessuno mi puo giudicare" etc. Βρήκα για άλλη μια φορά τη Μουμούρη πολύ ταλαντούχα και τη Σαΐα αξιόλογη τελικά. Μα για την Αφροδίτη Μάνου, την Μπουμπού, αυτήν την ιέρεια..ένας χαρακτηρισμός ταιριάζει: άφθαρτη! Αναλοίωτη, αλύγιστη κι ό,τι αυτά συνεπάγονται. Και φρέσκια! Ω, ναι, φρεσκότατη!

Κρατάω το τελευταίο κομμάτι της παράστασης κι επιφυλάσσομαι με ολοκληρωμένο άρθρο:

"Η νύχτα ντύνεται γυναίκα και ξεκινάει κατά τις δέκα..τους άλλους βάζει να τα σπάνε και τα πληρώνει όσα και να 'ναι."

__Χαλάρωση. Με τη  μουσικούλα μου, με τη σοκολάτα μου, με τα βιβλία μου, με τις αγκαλιές μου.

Είναι ο πιο χουχουλιάρικος καιρός, οπότε θα μείνω σπίτι!

Μουσική μάλλον ορχηστρική ή τζαζ (πολύ τραβάει η τζαζ και θα μου μείνει χούι, να δεις!).

Τα φωτάκια λέω να μην τα βγάλω ακόμα. Άστα όσο νυχτώνει νωρίς.

Ναι, η σοκολάτα θα έχει σαντιγύ. Και τρούφα!

Όχι, δε θέλω family comedy. Οπότε αν θες να κάνουμε κανένα μαραθώνιο "The Lord of the Rings" ή "Harry Potter", μέσα. 

Φυσικά και θα έχει ρεσώ μετά τις 22:00. Κάθε βράδυ! Ναι, καλέ απ' αυτά με τη βανίλια!

Ναι, τώρα που το σκέφτομαι και μαραθώνιος "Downton Abbey" κάνει.

Μη φέρεις ταινία, θα κατεβάσω. Φέρε μόνο κρασί για πιο μετά. Θέλω να μιλήσουμε κιόλας!__

{Μα καλά σου μοιάζει για μένα, ρε, αυτή; Απλά θαυμάζω τη δημιουργικότητά της!}