ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω θεματάκι αφορά κυρίες από 15+ κι είναι ακατάλληλο για κομπλεξικούς άντρες.

Παρουσίαση των αντρών που μας αρέσουν (μην πει καμία το αντίθετο) γιατί έχουν παίξει τα "ρεμάλια". Αυτό το αλητέ πάει σε λίγους..!

1. Hugh Jackman

Αξύριστο λουκ και πιστεύω πως τα λόγια είναι περιττά. Από τη μια ο τύπος είναι ο Γούλβεριν κι από την άλλη ο Λεοπόλδος κάτι αιώνες πριν!

2. Hugh Laurie

Τα 'χουμε ξαναπεί, αυτό το Αγγλικό λουκ (μμμμ!!!) καίει καρδιές. Μία ξενέρωτος και δύο τρέλα! Αχ...Dr House...Greg..!

3. George Clooney

Έχει αυτή τη μαφία στο μάτι, στο γέλιο του...Ναι, ναι...απορώ γιατί δεν τον έβαλα μ' ένα μετάλλιο. Από μικρά κοριτσάκια ως κι η γιαγιά μου ξέρουν! Mr Ocean..(L)

4. Colin Firth

Εχμ...αυτός είναι για λίγες και καλές. (Καταραμένη Br. Jones!)

5. Al Pacino

Αν και κοντός κατέχει εδώ και χρόνια αυτό το αλητέ στιλ, που έχει στείλει τις μανάδες μας, εμάς κλπ. The Godfather...

6. Antonio Baderas

Και φωνή και κορμάρα. Δε σ' αρέσει? (Ε, είσαι ανώμαλη!)

7. Gary Oldman

Yes, yes, I'm Serius (Black).

8. Gerard Butler

Κορμί κι αλάτι..! The ugly truth.

9. Νίκος Σεργιανόπουλος

Προσκυνάμε τώρα, κόρες! R.I.P. (Κωνσταντίνος Μαρκοράς)

10. Αντώνης Κανάκης

Τελικά, το χιούμορ είναι ένα πλας!

Αυτό ήταν το Top 10 (καλά, όχι και τόσο τοπ)με κάποιες στιγμές απόλαυσης.

Χαιρετώ κι όπως λέει και μια φίλη από δω: Κορίτσια, απολαύστε!

Group 5:

Φάντασμα και Πέταγμα

Μου αρέσει πολύ ο ήχος σας και τα ψήφισα κυρίως λόγω μουσικής. Φέρνετε κάτι από πιο παλιά!

Απ' τα υπόλοιπα groups, λυπάμαι, αλλά έφτσα πολύ αργά. Αλλά πιστεύω πως υπάρχουν αξιόλογα κομμάτια, που θα ξεχωρίσουν!

Αυτός ο τίτλος ταιριάζει, γιατί άρχισα ν' ακούω Καίτη Χωματά το καλοκαίρι που τελείωνα την έκτη Δημοτικού! Τη λάτρεψα αυτή τη γυναίκα κι ας μην την είχα δει ποτέ στη ζωή μου. Είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της αρχής της μουσικής μου εφηβείας.

Θυμάμαι, στο μάθημα της μουσικής, τραγουδάγαμε το "Να διώξω τα σύννεφα". Πολύ αργότερα έμαθα πως αυτό το ποίημα ήταν της Ηλέκτρας Παπακώστα σε στίχους του αξέχαστου Άκου Δασκαλόπουλου (σταθμός στις μουσικές αναζητήσεις μου). Ποίηση λέμε και κλαίμε!

Και κάπου εδώ έρχεται το γνωστό ερώτημα: Γιατί να γεννηθώ σε λάθος εποχή, ε? Μα γιατί? Τόσο ωραίες μπουάτ που έχουν κλείσει (βλ. Εσπερίδες), τόσο ωραίες εποχές που δε γυρίζουν πίσω. Κι η μουσική βιομηχανία να πάει κατά διαόλου...

Και πάλι Καίτη Χωματά...φωνή! Nouvelle Vague!

http://www.lifo.gr/mag/features/814

Και, ναι, θα ήθελα να τη δω σε νέα τραγούδια. Θέλω να περιμένω κάτι καινούργιο απ' αυτή τη γυναίκα. Το θέλω πολύ! Θέλω ν' ανατριχιάσω ξανά με τη φωνή της. Έστω και ν' απαγγέλει..Το μόνο που θέλω είναι να μη χαθεί αυτή η φωνή. Σα ν' ακούγομαι ολίγον παράλογη, αλλά καταλάβετε την αγωνία της εποχής μου...Τέσπα! Δεν είναι στο χέρι μου ν' αναστήσω τη μουσική του 20 αιώνα. (Κρίμα..!)

Από την τελευταία της εμφάνιση στην εκπομπή "Στην υγειά μας" (16/1/2010).

Έλληνας στοχαστής που έφυγε απ' τη ζωή τα χαραμάτα της 4ης Φλεβάρη. Ακόμα είμαι στο ψάξιμο για τις ιδέες και τη διδασκαλία του, αλλά αυτό που ξέρω είναι πως μια τέτοια τελετή αξίζει μόνο σ' ένα μεγάλο άνθρωπο.

(Μπορεί να τη βρείτε μακάβρια, αλλά σίγουρα είναι ανατριχιαστική)

 Ωραίος καιρός για να πεθάνεις...χιόνι παντού, μια γαλήνια σιωπή, όλα λευκά γύρω σου με κάθε σημασία. Όσοι σ' αγαπούσαν κοντά σου. Μιλάνε για σένα, σε θυμούνται και δε θα ξεχάσουν ποτέ το έργο σου.

 Τι πιο ταιριαστό από την ανάγνωση του σπουδαίου στάσιμου της Αντιγόνης, που είναι ύμνος στην επινοητικότητα του ανθρώπου. Γνωστό σε όλους, πως όλα τα κατάφερε ο άνθρωπος εκτός από το να νικήσει το θάνατο.

 Ακολουθεί ένα ποίημα κάποιου Γερμανού κι ακούγεται από φλάουτο το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ.

Τα λόγια είναι περιττά, πιστεύω πως θα ακολουθήσουν δημοσιεύσεις για το έργο του. R.I.P.

 Δύσκολο να το καταλάβει κανείς...Ύστερα από πολλές σαχλές δημοσιεύσεις, είπα ν' ασχοληθώ με τη φράση που με τριγυρίζει εδώ και καιρό. Βασικά, από τότε που ασχολήθηκα με τον Κ. Αξελό. Δεν τον ήξερα τον κύριο πριν πεθάνει και λυπάμαι γι' αυτό. Τη φράση τη βρήκα στην Ελευθεροτυπία όταν διάβαζα για την κηδεία του. Έχω ήδη ανατριχιάσει..!

 Πρόκειται για τη ζωή. Και το τέλος της. Κι όταν φτάσεις σ' αυτό τι? Δύσκολο να το συλλάβει κανείς, δύσκολο να το αφομοιώσει κι ακόμη πιο δύσκολο να το εξηγήσει σ' άλλους. Αλλά καλά τα 'πε ο Πίνδαρος (Πυθιόνικος 8, 95-96). Παραδόξως κι ασχέτως μου έρχεται στο μυαλό ο στίχος "τ' όνειρο του Άδη είναι ο ουρανός". Άσχετα, αλλά με κοινά. Ο άνθρωπος είναι φως, κοιτάει ψηλά, προοδεύει (άνω + θρώσκω). Ο Άδης είναι ο κόσμος των σκιών. Όποιος μπορεί να με καταλάβει...

 Ο άνθρωπος είναι το όνειρο μιας σκιάς. Άρα δεν είναι σκιά, είναι κάτι πιο πάνω! Σοφός ο γέροντας, αλλά δεν μπορεί να αναστηθεί και να 'ρθει στο σήμερα ν' αποδώσει με τέτοιο λυρισμό τις έννοιες. Δεν απαντά αυτό, όμως, στο μακράν φιλοσοφικό ερώτημα: Τι είναι ο άνθρωπος.

 Η σκιά ονειρεύεται αυτό που δεν μπορεί να γίνει. Φως με υλική υπόσταση. Αυτό είναι μια προσωπική προσέγγιση στο θέμα, αφού χρειάζομαι να πιστεύω πως υπάρχει το φως μέσα μας. Θέλω να πιστεύω σ' αυτή τη νίκη του καλού ενάντια στο κακό. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα.

Αξίες...