Που πάντα αυτή η ίδια σχέση, μέσα..έξω απ'τις συναυλίες. Σ'αυτές τις κερκίδες. Τις ξέρω πολύ καλά, έχω καθίσει κι εγώ εκεί. Για να δω αυτούς που αγαπάω και να τους αποθεώσω όπως κάνετε κι εσείς! Έτσι..!
Αυτά ήταν τα λόγια στην αρχή του τραγουδιού 17. Ήταν λίγες μέρες μετά τα Αρίων. Όλο άκουγα για τη Χαρούλα, αλλά έπρεπε να τη δω, για να καταλάβω τί πάει να πει Χαρούλα! Γι' αυτή τη γυναίκα είναι πιο πολύ τίτλος μου φαίνεται, παρά τ' όνομά της. Ισούται με το γυναικάρα (αν μου επιτρέπεται ο όρος), το φωνάρα, το αντράκι και πολλά άλλα που με κάνουν περήφανη που είμαι θαυμάστριά της. Αλλά δεν είναι η Χαρούλα το ερέθισμα, για να περάσω γύρω στο μισάωρο ακούγοντας το ίδιο κομμάτι που μου φέρνει δάκρυα στα ματάκια μου.
Το θέμα είναι η Συναυλία. Τί έχει συμβεί από την πρώτη ακρόαση της ως τη σημερινή. Τί έχει αλλάξει στη μικρή Δέσποινα, που ξαφνικά ενηλικιώθηκε. Τόσα πολλά. Πόσα χρόνια να 'χουν περάσει..; Κοντεύει δεκαετία! Πολλά! Μιλάμε για μια μουσική ακρόαση που άρχισε από το "Γυρίζοντας τον κόσμο & ένα φιλί του κόσμου". Ήταν ένα live, με τα best από τους δύο δίσκους. Ήμουν άπειρη ακόμα στη διαλογή δίσκων. Και ντρέπομαι να το πω, αλλά ήταν το τρίτο άλμπουμ που αγόραζα με δική μου πρωτοβουλία.
Ήσυχα, ήσυχα μπήκε στο cd player. Κασομούλη 54, γύρω στις τέσσερις το μεσημέρι σ' ένα εργαστήριο με πολλές κλωστές. Να περνάω ένα ένα τα κομμάτια πριν περάσει το πρώτο λεπτό για να πάρω μια πρώτη ιδέα (κακές συνήθεις, που και μετά από τόσα χρόνια δε λένε να μ' αφήσουν). Και στο 17 για εισαγωγή είχε τα παραπάνω λόγια. Εδώ είμαστε! Η αίσθηση της πρώτης συναυλίας, της αναμονής έξω από το εκδοτήριο, τα σκαλάκια του Λυκαβηττού, οι αναπτήρες μαζί με την αγκαλιά.. Το τραγούδι το νιώθεις πιο πολύ αγκαλιασμένος (λένε). Για όλους αυτό είναι το σκηνικό μιας συναυλίας. Μετά έρχονται τα υπόλοιπα! Η συγκίνηση στο τέλος, το χειροκρότημα και το "Ευχαριστούμε πολύ".
Εν έτει 2011, λοιπόν. Σερφάρισμα, ώσπου να βρούμε στο tweeter το Μελωδία να μας προτείνει αυτό το κομμάτι. Πατάω το link και σε δευτερόλεπτα γυρνάω πίσω. Θέλω να βάλω τα κλάματα. Θέλω να ξαναζήσω την πρώτη μου συναυλία. Θέλω να πωρωθώ με καλλιτέχνες, όπως έκανα στις αρχές της εφηβείας μου! Θέλω.
Το τραγούδι σταματάει. Το ξανακούω. Ξανά και ξανά. Δεν το βαριέμαι. Στη live εκτέλεση, πάντα. Η στουντιακή δε με κάλυπτε. Δεν ήταν τόσο φορτισμένη συναισθηματικά. Στη ζωντανή σου μεταφέρεται η ένταση. Α ρε Χαρούλα! Θα μπορούσα να σε ξανα-ανακαλύψω; Μάλλον δε θα είχε την ίδια μαγεία. Για όλα τα πράγματα η πρώτη φορά είναι μαγική και δε γυρνάει πίσω.
Ίδια είν' η χαρά, όπως μια φορά..
Και για το τέλος..
Χρώματα πλημμύρες, βγήκαν οι αναπτήρες κι ανάψανε. Μες στη νύχτα πάλι, ήρθαν οι μεγάλοι, μας φτιάξανε. Θέλω να στο πω..Πόσο σ' αγαπάω. Και να με κρατάς, όπως θα κοιτάς..
video | |
Δε θα ήταν το ίδιο χωρίς το "ουου" απ' το κοινό και χωρίς το "σμουτς" στο τέλος. Μικροπράγματα.
- Στείλε ΣχόλιοΠήγα. Μπορεί να ήμουν σχεδόν μόνη μεταξύ γνωστών, αλλά ήταν σα να ήμουν κι εγώ κομμάτι της παρουσίασης.
Ένιωσα να ταυτίζομαι μ' αυτή τη γυναίκα. Δεν είχαμε κάτι κοινό, φαινομενικά, αλλά μέσα από τα λόγια της ένιωσα σα να μιλάει για μια μικρή Δέσποινα. Ίσως και κάτι πιο πάνω από αυτό. Όχι πιο πάνω. Καλύτερα πιο μέσα σ' αυτό.
Από πού να αρχίσω την περιγραφή; Είχα μεταφερθεί αλλού..Και να πω πως επιτέλους κάποιος μίλησε για την καψούρα (δυστυχώς, ήμουν τόσο χαμένη στις σκέψεις μου, που δε συγκράτησα το ποιος μίλαγε). Καψούρα: μια γυναίκα, μόνη που περιμένει και λέει στον άλλον "καίγομαι. είμαι εδώ για σένα κι εσύ δε δίνεις σημασία". Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με το "Με λένε θάνατο" που ήταν κι ο λόγος της παρουσίασης.
Η γραφή κι η αισθητική της είναι γνωστή, πλέον. Το χιούμορ της ακόμα γνωστότερο. Όλο το πακέτο θα μπορούσε να θεωρηθεί κάτι πιο πάνω από το "ενδιαφέρον". "Ελκυστικό". Με όλη τη σημασία και το μυστήριο γύρω από αυτό. Αυτό που κράτησα (σημειωμένο σε πρόχειρο μπλοκάκι, μάλιστα) είναι η μια φράση, που μπορεί να αποτελέσει μια παράθεση στον τίτλο. Αλλά δε θα σας πω ποια είναι μέχρι να την επεξεργαστώ.
Κάποια στιγμή βούρκωσα κιόλας. Ήταν τόσο παραστατική η "απαγγελία" από τις τέσσερις ηθοποιούς που δεν άντεξα. Μας μιλάγανε, μας διηγιόντουσαν, μας συνεπήραν..τελικά. (Αντιμετώπισα με λίγη καχυποψία αυτή την επιλογή παρουσίασης. Προφανώς στην πορεία άλλαξα γνώμη.)
Έφυγα από το Καφέ του Ιανού σιγοτραγουδώντας το "Ακρογιαλιές δειλινά", όπου ήταν και το άσμα που κυριαρχούσε στην αίθουσα.
Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο την περιγραφή! Πραγματικά, θα πρέπει να το έχετε διαβάσει για να συνεννοηθούμε. Αντιληπτό το "δεν έχω λόγια", λοιπόν.
Αγοράστε το σύντομα. Δε θα το βρείτε πάνω από 10 Ευρώ.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το "Ο Παράδεισος". (Ας πούμε κι ένα απ' τα αγαπημένα μου)
Τις λέξεις μου τις έχω πληρώσει πανάκριβα: χρόνια πορφυρά από το
αίμα και συναντήσεις λευκές από τον απέραντο φόβο μιας βαθύτερης γνωριμίας. Μου πρότειναν δουλειά: σ’ ένα ακίνητο ποτάμι, να μετρώ τα πρόσωπα που καθρεφτίζονται ολημερίς σαν σε φιλμ το οποίο δεν θα εμφανιστεί ποτέ.
Αρνήθηκα.
Έχω δουλειά –είπα.
Eκτίθεμαι.
Υ.Γ. Αυτή η γυναίκα φωνάζει "Αγάπησέ με". Υιοθετώ τη φωνή της.
Απογοήτευση. Μία ακόμη φορά που δε με κάλυψε η κριτική κανενός. Γιατί όλοι είχαν πει τα καλύτερα. Αλλά όχι! Με όσο καλή διάθεση κι αν πήγα, δεν καλύφθηκα.
Καταρχήν, πάντα με στεναχωρούσε το γεγονός ότι δε βλέπω στα θέατρα νέους ανθρώπους. Σ' αυτή την παράσταση το τοπίο είχε άτομα μεταξύ 45-60+ χρονών. Εκτός αυτού, οι πίσω θέσεις ήταν άδειες. Και μιλάμε για απογευματινή παράσταση!
Τα σκηνικά, η μουσική (Κίτρινα Ποδήλατα) κι οι υπόλοιπες κατασκευές ήταν μια χαρά. Στη δράση μου τα χάλασαν. Ήταν ένα υπέροχο έργο του Ντ. Φο, αλλά με λάθος απόδοση. Οκ, μιλάμε για κωμωδία, αλλά όχι για σαχλοκωμωδία. Τον Παπαδόπουλο δεν τον είδα σε κάτι διαφορετικό από το "Φιόρο του Λεβάντε" που έπαιζε το Νιόνιο. H ορθοφωνία είχε πάει περίπατο. Οι διάλογοι ήταν λες κι είχαν μπει στο F/FRW, ενώ η δράση έμενε στάσιμη.
Θα μπορούσα να πω πως ήταν το σωστό λιμπρέτο με τους λάθως μουσικούς. Γιατί όλοι τους οι συντελεστές έχουν αποδείξει στο παρελθόν πως μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα από αυτό.
Δε θέλω να πως πως ήταν εντελώς αποτυχία, οπότε λέω πως το τέλος ήταν αλήθεια ανατρεπτικό κι η εμφάνιση της Δήμητρας Στογιάννη ήταν αξιοπρεπέστατη.
Η υπόθεση και πληροφορίες.
7 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΤο περίμενα καιρό. Και τώρα κλείστηκε το ραντεβού μας στις 10/2, δηλαδή την ερχόμενη Πέμπτη, στο φιλικό καφέ του Ιανού. Πρόκειται για το "Με λένε Θάνατο". Αλλά δε θα μιλήσω γι' αυτό τώρα. Περιμένω φτάσει εκείνη η μέρα για να το ζήσω!
Οπότε, ελάτε κι εσείς:
Την Πέμπτη στις 19.00, στον Ιανό.
Θα μιλήσουν ο κινηματογραφιστής – δημοσιογράφος Αντώνης Μποσκοϊτης, ο μουσικός – μαθηματικός Δημήτρης Λέκκας και ο πεζογράφος Νίκος – Αδάμ Βουδούρης.
Ποιήματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Σοφία Καραγιάννη, Θεοδώρα Σιάρκου, Ειρήνη Μουρελάτου και Υρώ Μιχαλακάκου.
Η είσοδος είναι ελεύθερη (Σαφώς!).
- Στείλε ΣχόλιοΠρος Δεσποινοχώρα~~>
Ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο να προσφέρουμε!
House M.D. Tv Musicheaven New Age Μουσικές Λαγνείες To know us better Μουσική X-mas Inspirations Αθήνα Αφιερώσεις Εποχιακά Λόγος Παλιά Ελληνικός Κινηματογράφος Θέατρο Όνειρα Σχολικά Χιουμοριστικά Ψυχολογία Έρρικα Λογοτεχνία Ταξίδια Πάμε Θέατρο Ραδιόφωνο Στέκια Ταινιοθήκη Φιλοσοφία Χου Χου!