Από τα πιο όμορφα 15' της ζωής μου. Δείτε το κι απολαύστε την Ελλάδα από ψηλά! Ονειρευτείτε και ταξιδέψτε με τις μουσικές και τα χρώματα! 

..κι όχι  μόνο για τη Νατάσσα! 

Δεν αισθάνεσαι την αλλαγή; Δεν αισθάνεσαι τη νέα ζωή που ξεκινά; Δεν είναι υπέροχο το να αφήνεις πίσω τα παλιά, για να κάνεις χώρο στα καινούργια;! Είναι το πιο ενθαρρυντικό συναίσθημα του κόσμου!  Από τη μια θες να βάλεις το "Μέτρημα", αλλά σκέφτεσαι πως δε χρειάζεται να κάνεις απολογισμό και να μετρήσεις κανέναν! Όσοι πρέπει να είναι εδώ είναι και μάλιστα με υπογραφή στο παρουσιολόγιο. Αυτό σημαίνει "είμαι εδώ"!

Πάντα λιακάδα, πάντα ερωτισμός, πάντα όνειρα και πάντα χαμόγελα! Όμορφα, πλατιά χαμόγελα! Γεμίζουν τον κόσμο σου και τον κόσμο των γύρω σου.

Χαμογέλασε και....

"Έρχονται οι μέρες του φωτός,  μια εποχή τελειώνει!"

Ίσως το θυμάστε από τους τίτλους της ομώνυμης σειράς που έπαιζε το 2002 στον Alpha. Είναι ένα τραγούδι που έγραψε ο Χρ. Παπαδόπουλος κι ερμήνευσε η υπέροχη, μαγευτική, εκπληκτική κι ό,τι θετικός χαρακτηρισμός υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο, Ελλισάβετ Καρατζόλη! 

Είναι το τραγούδι που νιώθει κάθε κοπέλα και γυναίκα, όταν αρχίζει και μετράει τα χρόνια που έχει δίπλα της την τάδε, πότε σταμάτησε να μιλάει με την κολλητή που είχε στο Λύκειο και κάνει απολογισμό με τίτλο "φιλίες και παρέες". Ποιες ήταν φίλες; Ποιες περάσανε, αγγίξανε και φύγανε; Ποιες ήταν πάντα εδώ και ποιες τα παράτησαν στην πρώτη δυσκολία. Και μιλάμε αποκλειστικά για φιλία ανάμεσα σε γυναίκες, γιατί το κομμάτι "γυναίκα-άντρας" είναι εντελώς διαφορετική κατηγορία! Είναι ένα τραγούδι από τα ελάχιστα (δεν το κάνω το μοναδικό, γιατί δεν έχω ασχοληθεί με όλο το ελληνικό ρεπερτόριο) που μιλάει με τόσο τρυφερό τρόπο, γι' αυτό το "συγκεκριμένο" θέμα.

Είναι οι φίλες που κανονίζαμε από το βράδυ στο τηλέφωνο τί θα βάλουμε την επόμενη μέρα στο σχολείο. Που το κουτσομπολιό γινόταν με ραβασάκια την ώρα των μαθηματικών, που το σημαντικό θέμα αυτή τη στιγμή που το σκέφτομαι μου κάνει τόσο ελαφρό, που ρούχα, λεφτά κι αξεσουάρ μεταξύ μας ήταν (κι είναι) δανεικά κι αγύριστα. Που μόνο με γλύκα κοιτάς αυτές τις στιγμές! Δε γυρνάνε πίσω, αλλά μη στεναχωριέσαι γιατί έρχονται καλλίτερες!

Τόσο όμορφες οι αναμνήσεις..και τόσο εύηχο το "Για πάντα"! 

Μία ταινία για τις τελευταίες εβδομάδες του Λέων Τολστόυ. Για το πώς επηρέαζε, πώς τον ακολουθούσε ο κόσμος, πώς τον θαύμαζαν ως και θεοποιούσαν, πώς αγαπούσε και τον αγαπούσαν. Ψάχοντας να βρει το νόημα και την κατεύθυνση του Χριστιανισμού έζησε σαν άγιος μέσα στη δικιά του κοινωνία.

Δεν είναι, όμως, η ταινία μια στεγνή αποτύπωση της περιόδου που έζησε, της ζωής στη Γιάσναγια Πολιάνα ή της δράσης του. Είναι μια προσπάθεια να αποδώσει αισθαντικά αυτό που ήθελε να "διδάξει" αυτός ο μεγάλος άνθρωπος του πνεύματος. Την αγάπη.

"All, everything that I understand, I understand only because I love."

Την αγάπη ανάμεσα σ' έναν άντρα και μια γυναίκα, της κόρης προς τον πατέρα, των συντρόφων μεταξύ τους. Την αγάπη που πρέπει να δείχνουμε στο διπλανό μας. Ίσως όλα αυτά να ακούγονται γραφικά, μα είναι "αγνά".

Ένας ήρεμος άνθρωπος, που γερασμένος πια σκέφτεται για το αν θα ζήσει στην άρνηση των υλικών αγαθών, μια αντίληψη που δημιούργησε το κίνημα που φέρει το όνομά του. Η μεγάλη απόφαση βρίσκεται στο πού θα καταλήξουν τα πνευματικά του δικαιώματα μετά το θάνατό του. Υπάρχει μία σύγχυση, καθώς βλέπουμε τους υποστηρικτές του να θέλουν να δικαιώματα στο "λαό" και την επί 48 χρόνια σύζυγό του, Sofya, που επιμένει να παραμείνουν στην οικογένεια. Ο Τολστόι θέλει απλά να γράφει..

Σκηνές κι ερμηνείες με μεγάλη ένταση. Δεν είναι απαραίτητο ο θεατής να είναι πιο "ψαγμένος" για να νιώσει αυτό που θέλει να δείξει αυτό το αριστούργημα.

*Βασισμένο στο βιβλίο του Jay Parini.