Για πρώτη φορά την άκουσα στο "Ζεϊμπέκικο κορμί σου" (και να σημειώσουμε πως "Η Άσφαλτος που τρέχει" ήταν από τα πρώτα CDs που αγόρασα με δική μου πρωτοβουλία) και τη "Φυσαλίδα" με τον Απόστολο Ρίζο. Μέχρι τότε ήταν απλά η τρυφερή φωνή που άγγιζε γλυκά το αυτί και το μυαλό μου.

Πιο συναισθηματική, αλλά κι αισθαντική την είδα/άκουσα στα "Ρόδα της Αυλής". Ναι, ο πρώτος της προσωπικός δίσκος που με ευχάριστη αγωνία άκουγα σε σιγά σιγά σε promos στο youtube.com! 

Όμορφη, φρέσκια, αέρινη, με ενέργεια πάνω στη σκηνή μας κερδίζει ακόμα περισσότερο. Το να πούμε πως ένας δίσκος είναι καλός δε φτάνει, γιατί δεν είναι ουσιαστικό κίνητρο για να ακούσεις κάποιον ζωντανά! Η δοτικότητά της κι η ερμηνεία της με πάθος, όμως, φτάνουν. Τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνεις στο πρώτο live που θα τη δεις. 

Αυτό που μου εξέπληξε δεν ήταν τα αναμενόμενα που προανέφερα, αλλά πως μ' έκανε να ταρακουνηθώ από τη θέση μου με τις διασκευές που έκανε. Τραγούδια που ήταν διαμαντάκια (και νόμιζα πως μόνο σε μένα έχουν λείψει), μα καταχωνιασμένα σε δισκάκια δεκαετιών! 

Υπέροχο πλάσμα, συνέχισε έτσι! Μια ακόμη απόδειξη πως η ελληνική σκηνή δίνει απλόχερα ταλέντα, εμείς διστάζουμε να τα λάβουμε. 

*Σήμερα στο "Λουκούμι", Αβησσυνίας 3. Έναρξη: 22.00 μ.μ.

Είσοδος Δωρεάν

..κι ας χαμογελάσουμε για..

..Όσα είπαμε μόνο παρέα με αλκοόλ και τσιγάρο.

..Όσα δεν είπαμε σε αμήχανες στιγμές σε νυχτερινές οδικές διαδρομές παρέα με ραδιόφωνο.

..Τις στιγμές στα φανάρια. 

..Τις καλές ατάκες αποστόμωσης που μας ήρθαν στο μυαλό με 60' καθυστέρηση. 

..Τις νυχτερινές ώρες που κοιτάζαμε το κινητό μας χωρίς να βρίσκουμε μήνυμα. 

..Τα ταξίδια που δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε. Ακόμα κι αυτά που θέλαν μόνο 5' με τον άλλον.

..Τους αναπτήρες που αδειάσαμε σε στάδια και θερινά θέατρα.

..Τα χτυποκάρδια της αναμονής. Κάθε αναμονής.

..Τις φορές που χάσαμε την ψυχραιμία μας.

..Τις φορές που γελοιοποιηθήκαμε δημοσίως ή ιδιωτικώς.

..Τα κενά στο στομάχι και τους κόμπους στο λαιμό.

..Τις στιγμές που δεν απολαύσαμε, αλλά χαλάσαμε με το "διαολάκι" που έχουμε μέσα μας.

..Τις χαζομάρες που μετανοιώσαμε με διαφορά μηνών.

..Τα "μαμά είχες δίκιο, τελικά" που είπαμε και θα ξαναπούμε.

..Τις μουτζούρες σε χαρτιά που σκίσαμε και ποτέ κανείς δεν είδε τί έγραφαν! 

Ας χαμογελάσουμε κι ας δώσουμε χώρο στο συναίσθημα και την αλλαγή!