Τα λόγια είναι περιττά! 

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΣΟΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΔΕΙ ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ. ΟΣΟΙ ΤΟ ΧΟΥΝ ΔΕΙ ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΟΥΝ, GO! 

Σκόπευα να το δω μετά τις εξετάσεις, πιστεύοντας πως δεν είμαι και πολύ περίεργη, αλλά όλοι με έπρηζαν για να το δω. Το βλέπω, ελαφρώς προκατειλημμένη για το finale scene, κι εξοργίζομαι. Παραθέτω video γιατί μάλλον είναι spoiler η σκηνή: 

Ήμουν ξενερωμένη λέγοντας: μία ακόμη παραίσθηση! Αυτός ο David Shore επαναλαμβάνεται επικίνδυνα και δε μ' αρέσει. Αυτό το επεισόδιο ήταν η αιτία να τσακωθώ άγρια με τον κολλητό μου, που υποστήριζε πως ήτανε πραγματικότητα. Και γω συνέχιζα το βιολί μου λέγοντας πως είναι σκηνοθετικό κόλπο και στον 7ο κύκλο θα έχουμε τα ίδια με φέτος. Αυτός εκμεταλλευόταν την ατάκα: Did you take the Vicodin? 

Για κακή μου τύχη (ισχυρογνώμων) οι βλάκες σεναριογράφοι βγήκαν για δηλώσεις πολύ νωρίς. Άλλες φορές περιμέναμε να κυκλοφορήσει ο κύκλος σε DVD και μετά να βγουν και να πουν τι είδαμε και τι θα δούμε. Πάρε να 'χεις: 

http://ausiellofiles.ew.com/2010/05/18/house-huddy-spoilers-season-finale/

Αν και θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα, γιατί αυτό που περιμέναμε εμείς οι Huddies all over the world επιτέλους έγινε πραγματικότητα, είμαι μια πικρόχολη ισχυρογνώμων ακόμη κι όταν έχω εμφανέστατα άδικο. Αυτό δεν αφορά την πλοκή.

Βλέπουμε το σακάτη, εξαρτημένο από τα vicodin γιατρό, πρόθυμο για τα μπλε μάτια της Lisa Cuddy και μόνο να κάνει μια νέα αρχή. Χωρίς μισανθρωπία (καλά, ναι..!), χάπια κι ό,τι άλλο την έκανε να του τη λέει. Εκείνη, χωρίζει με τον Lucas (ο ντεντέκτιβ που είχε βάλει ο House να την παρακολουθεί) κι ενώ σε μία ανατρεπτική σκηνή του επεισοδίου λέει στον Greg τα πικρά λόγια: I don't love you, just accept it!,  η πραγματική ανατροπή γίνεται στο τέλος. Με τον πιο ειλικρινή τρόπο η Cuddy του λέει: I love you. I wish I didn't, but...

Η μία και μοναδική γυναίκα (μην είμαστε υπερβολικοί, υπήρχε κι αυτή η ξινή δικηγόρος στον 2ο) που μπορεί να αγγίξει την καρδιά του, που τον συγκινεί και ίσως-αυτό θα το δούμε-μπορεί να τον αλλάξει.

Για εκείνον ίσως είναι ο έρωτας της ζωής του, η μεγαλύτερη αδυναμία του. Δεν το παραδέχεται, αλλά όλοι το ξέρουμε, ακόμα κι εκείνη. Κι όμως, η ευαισθησία του εκδηλώνεται σε κάποιες αξέχαστες στιγμές, όπως τότε με το παλιό της γραφείο ή πιο πρόσφατα με την σπάνια έκδοση που της δίνει. 

Αναμένουμε να μάθουμε περισσότερα, να δούμε επιτέλους αν αυτοί οι δύο μπορούν να δουλέψουν κι ως ζευγάρι και πού θα βγει στο τέλος.

Παραθέτω κάποια "ιστορικά" Cuddy βιντεάκια, που μας έκαναν να λιώσουμε!

Στο Schoolwave του 2006 (νομίζω) συμμετείχε ο ξάδερφός μου με την μπάντα του. Αλλά δεν είναι ο Σταμ το θέμα μας. Λίγο μετά τους καλέσανε μαζί με άλλες μπάντες για μια εμφάνιση στο Κύτταρο. Στην είσοδο υπήρχαν τα dvd με το Schoolwave του '07 κ '08. Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μας! Κοιτάξτε...εγώ πήρα ένα dvd, τυχαία...πού να ξέρω απ' αυτά άλλωστε, και βρήκα ένα κομμάτι σκέτο λουκούμι. 

Το άκουσα αργότερα κι απ' τα μεγάφωνα. Να σας εξηγήσω: 

Ήταν ένα συγκρότημα απ' την Πτολεμαΐδα, οι Los Mujeros, οι οποίοι-παρά το όνομά τους- ήταν όλοι boys. Θυμίζανε κάτι από Manu Chao και τέτοια φάση.

Ακούστε τους και πείτε μου αν έχω δίκιο που κόλλησα σε αυτό κι όχι σε κάτι ψευτο-punk που βγήκαν την ίδια περίοδο από κάτι παιδάκια, χωρίς ιδιαίτερη μουσική παιδεία, από μια emo φάση για να επιβεβαιώσουν το κράξιμο των υπολοίπων. (mufes) 

Τα παιδιά αυτά έχουν κάτι καινούργιο να δείξουν κι αξίζει. New age. Έμπνευσις! Με λίγο καλό ψάξιμο τα νέα ταλέντα βρίσκονται!  

Ελπίζω σ' ένα δίσκο. http://www.myspace.com/losmujeros

Φιλάκια. 

Ένα ευχάριστο μουσικό νέο είναι η συναυλία που θα δοθεί στο Παναθηναϊκό Στάδιο, τη Δευτέρα 31/5. Ο κος Γιάννης Σπανός γιορτάζει 50 χρόνια σταθερής παρουσίας του στο ελληνικό τραγούδι και μας έχει καλεσμένους. 

Συμμετέχουν: Μ. Βιολάρης, Μ. Ασλανίδου, Κ. Χωματά, Αντ. Ρέμος, Π. Ζήνα, Ελ. Δήμου, Κ. Κάραλης, Κ. Καραφώτης, Στ. Κόκοτας, Κ. Κούκα, Μ. Μητσιάς και Κ. Χατζής. 

Θα ακούσουμε τις αξέχαστες επιτυχίες του και θα τον απολαύσουμε στο πιάνο του για άλλη μία φορά. Περισσότερα στην ανάρτηση μετά τη συναυλία, που δεν πρόκειται να λείψω!

Τιμή εισιτηρίου:  25 Ευρώ

Συνειδητοποιώντας πως εκτός από το Γιάννη Σπανό, στο Νέο Κύμα-κι όχι μόνο- ιστορία έγραψε κι η κυρία Ηλέκτρα Παπακώστα, θεώρησα σωστό να παραθέσω κάποια πράγματα γι' αυτή. Καμία πληροφορία δεν είναι ασήμαντη! 

Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε μουσική (πιάνο και σύνθεση), όπερα και κλασικό τραγούδι, θέατρο και ξένες γλώσσες. Ενώ σπούδαζε ακόμα, έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης και κέρδισε τον Α' έπαινο για τη σύνθεση της "ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΥΟ".

Στο θέατρο έχει γράψει πρωτότυπη μουσική σε 28 έργα κλασικού και μοντέρνου ρεπερτορίου κι έχει επενδύσει μουσικά περισσότερα από 40 συνεργαζόμενη με το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το ΔΗΠΕΘΕ κ.α., και πιο πρόσφατα στην παράσταση "Υποψήφιος Βουλευτής". Στην τηλεόροση έγραψε τη μουσική και τα τραγούδια σε αρκετές σειρές (Η συνωμοσία κ.ά.). Στο ραδιόφωνο έχει επενδύσει μουσικά περισσότερες από 2.500 εκπομπές θεατρικής μορφής και λόγου.

(by http://www.theaterdiadromi.gr/cv04.htm ) 

Είναι από την Αυστραλία, έχει κάνει δύο προσωπικούς δίσκους: "Χίλιες και μια νύχτες...Πάλι",  "Τον έρωτα ρώτα". Παράλληλα έχει συνεργαστεί με διάφορους καλλιτέχνες (Ανδρεάτο, Θαλασσινό, Μουτσάτσου). 

Αθηνά Μόραλη.

Θυμάστε ένα αφιέρωμα του Λ. Παπαδόπουλου στην Ετ1 για το Μάνο Λοΐζο που το βλέπουμε από το '96; Εκεί την είδα κι εγώ, αλλά το 2004. Τραγούδαγε το "Αχ, τα μάτια σου". Θεσπέσιο κομμάτι του Άκου Δασκαλόπουλου, το οποίο  είχα συνηθίσει να ακούω από Παπακωνσταντίνου, Χαρούλα κλπ. Εκείνη τη στιγμή το άκουσα από κάτι διαφορετικό. Μια γυναικεία φωνή, την οποία δεν μπορείς να μη χαρακτηρίσεις "γλυκιά". Συνοδευόμενη φυσικά κι από την κατάλληλη εμφάνιση: μπλε μάτια, καστανό μαλλί και λευκό δέρμα. 

Μου έβγαλε κάτι το τρυφερό, δεν το περίμενα! Κι από τότε (κι επειδή μας έλειπε κι η ποικιλία) άκουγα πρωί-μεσημέρι-βράδυ Αθηνά Μόραλη και το "Αχ, τα μάτια σου".

Για ακούστε το:  

Και επιπλέον:

Από τις λίγες φορές που δεν έχω πολλά, βασικά κανένα βιογραφικό στοιχείο.

Μπέσσυ Αργυράκη! Η φωνή των '80s. Δεν την έμαθα ούτε από τη μαμά μου, ούτε από τα βινύλια που υπάρχουν στη δισκοθήκη μας. Την έμαθα μέσα από τα "Εγκλήματα". Τι σειρά κι αυτή! Σε κάθε σκηνή είχε κι από ένα τραγούδι...που δεν ήξερα!

Ήταν ένα από τα απογεύματα του Αυγούστου στο χωριό και...Ψέματα! Δεν την έμαθα από κει! Ήταν εκείνο το πρωί στα Metropolis με τις προσφορές...Πάλι Ψέματα! Δεν την έμαθα ούτε από κει!

Ήταν που λέτε ένα βράδυ, μετά τις 23:00 στον ANT1. Ράδιο Αρβύλα, ένας μαλ***ς που 'χε πάει για ρεπορτάζ στα χιόνια (σκουφί, γαντάκια κλπ) και καθόταν πάνω σ' ένα πεζούλι και κουνιόταν! Και τότε έπεσε η μουσική υπόκρουση: «Κορμί κι αλάτι κι άσπρα πουλιά…γαλάζια μάτια, μαύρα μαλλιά…» 

Όπα! Αυτό ήταν, εγώ κόλλησα. Δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Μετά ήρθαν τα "Εγκλήματα". Και μετά οι ανασκαφές στα Metropolis. Αν ήμουν στην ηλικία της μαμάς μου είμαι σίγουρη πως θα άκουγα Αργυράκη φανατικά. Τώρα απλά το περιορίζω σε 5-6 τραγουδάκια. 

Όπως:

Το "The lust of the Music" είναι μία νέα σειρά αναρτήσεων στην οποία παρουσιάζονται οι μουσικές μου ανακαλύψεις, μουσικές λαγνείες, με τις οποίες κατά καιρούς έχω φάει κόλλημα. Πολλές από αυτές είναι αναγνωρισμένες σ' Ελλάδα και εξωτερικό, άλλες είναι παρεξηγημένες κι έτσι έμειναν σε μία αφάνεια του συστήματος κι άλλες πάλι είναι αστέρια που έλαψαν, ζήσαν τη δόξα κι αποχωρήσαν. 

Θα περιοριστώ μόνο στην Ελληνική μουσική σκηνή. Θα δίνω τα βιογραφικά στοιχεία στους ενδιαφερόμενους και τα περί του έρωτά μου μαζί τους. Πώς, πού, πότε και γιατί. Αυτό το κάνω ελπίζοντας να μην είμαι η μοναδική θαυμάστρια. Υπερβολές, εννοείται πως δε θα 'μαι, αλλά...για να δούμε!

Smouch!